Bloggang.com : เมฆชรา : ฟ้ายังมีดาว (บทนำ)

ฟ้ายังมีดาว (บทนำ)

สวัสดีครับ … ผมนายเมฆชรา ขอฝากเนื้อฝากตัวกับนิยายเรื่องยาวเรื่องใหม่เรื่อง “ ฟ้ายังมีดาว ” เรื่องนี้ด้วยนะครับ อาจจะหนักไปหน่อย แต่ก็อยากให้เพื่อนๆลองติดตามดูมือใหม่หัดเขียนคนนี้ดูนะครับผม ขอบคุณครับ ...

ฟ้ายังมีดาว บทนำ

ท้องฟ้าวันนี้ดูสดใสไร้เมฆมาบดฟ้าสีฟ้าของมันอย่างที่ควรจะเป็น ฉันเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่หนีออกจากบ้านมาเพียงลำพังพร้อมกระเป๋าสะพายใบหย่อม ในนั้นมีเพียงสมุดบันทึกของแม่ที่ทิ้งเป็นเพียงสมบัติชิ้นสุดท้ายกับตุ๊กตาเก่าๆที่พี่แทนให้ไว้เมื่อตอนวันเกิดปีกลาย ...

น่าแปลกใจที่ชีวิตคนหนึ่งคนจะมีของรักได้เพียงสองชิ้นเท่านั้น ...

ตอนที่ฉันเดินดุ่มออกมาจากบ้านไปตามหนทางที่ไร้จุดหมายเพราะเหตุการณ์ร้ายที่เกิดในบ้านเมื่อตอนสายของวันนี้
ขณะที่แม่กับน้องทิวและพี่แทนออกไปดูหนังที่โรงหนังใกล้บ้าน พร้อมพี่จวน ป้าแจ่ม ลุงมิตรคนขับรถ คงเหลือฉันกับพ่อเพียงลำพังสองคน ป้าแจ่มยกอาหารเที่ยงขึ้นมาที่ห้องนอนฉันเพราะฉันป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่ ปวดหัวลุกไม่ขึ้น พี่แทนก็ขึ้นมาเป็นครั้งที่สองพร้อมกับเช็ดตัวฉัน จุมพิตที่หน้าผากแล้วกระซิบเบาๆที่ข้างหูว่า…

“ ระวังพ่อให้ดีนะน้องดาว...”

ฉันอึ้งอยู่กับที่นอนเป็นเวลาพักใหญ่ ก่อนที่เสียงรถปาเจโรคันใหญ่จะเงียบเสียงเพราะออกจากบ้านไปแล้ว หัวสมองฉันปวดตื้อไปหมดกับคำพูดของพี่แทน หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำกลัวคำพูดจะเป็นจริง ... ไม่ได้แล้วตอนนี้ฉันจะต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่เรื่องร้ายจะเกิด ....

ฉันรวบรวมเรียวแรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นอย่างยากเย็น พยุงตัวเองขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะยัดของสำคัญสองอย่างไว้ในกระเป๋า ความจริงเสื้อผ้าและของใช้อื่นๆฉันก็อยากจะเก็บไว้ในกระเป๋าด้วย แต่คิดไปคิดมาเด็กอายุสิบขวบอย่างฉันจะไปรอดปากเหยี่ยวปากกาไปได้ยังไงกับสภาพสังคมเลวร้ายภายนอก ถ้ายังขืนหอบหิ้วสัมภาระไปมากแบบนี้ ... ฉันตัดสินใจค่อยย่องออกจากห้องนอนแล้วงับประตูปิดด้วยเสียงอันเบาที่สุด จนกระทั่งเสียงประตูลูกบิดดังกริ๊กจึงถอนหายใจอย่างโล่งออกมา ...

ฉันค่อยเดินย่องเบาจากห้องจนผ่านห้องน้องทิว ห้องพี่แทน และกำลังจะผ่านห้องของคุณแม่คุณพ่อ ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงทุ้มคำรามแสนคุ้นเคยลั่นดังพร้อมเสียงบานประตูที่เปิดปังออกมา ...

“ แกจะหนีไปไหนนังตัวดีมานี่เลย...”

ฉันหยุดชะงักเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตนิ่งขึงไปชั่วขณะกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ถูกร่างหนาอวบอ้วนของผู้เป็นพ่ออุ้มตัวลอย
ไปโยนบนเตียงนอนหนานุ่ม
อย่างไม่ปราณีปราศรัย แล้วโถมตัวลงมากดฉันไว้กับเตียงด้วยร่างอันหนาอ้วนไขมันนั้น ...

“ ฮ่ะ ฮ่ะ ในที่สุดแกก็ต้องเป็นของฉัน ไอ้เด็กจรจัด...หยิ่งผยองอวดดีนัก สมน้ำหน้าแล้ว...”

ฉันเบือนหน้าไปมาเพื่อหลบใบหน้าอวบอูมของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อขณะกำลังพยายามซุกไซร์ลำคอของฉันจนน้ำลาย
ราดรดแปดเปื้อนน่าขยะแขยงสะอิดสะเอียนแทบขย้อนอ้วกออกมาเสียให้ได้ ... ฉันร้องไห้ออกมาพร้อมเสียงกรีดร้องเหมือนชีวิตใกล้จะตาย แขวนไว้บนเส้นด้ายที่ใกล้จะขาด สองมือกวัดแกว่ง ไขว่คว้าหาหลักยึดในอากาศอย่างสิ้นหวังเมื่อเสื้อผ้าที่ฉันสวมใส่เหลือเพียงกางเกงสีชมพูปิดท่อนล่างไว้เท่านั้น ....

“ มึงจะร้องหาสวรรค์วิมานอะไรวะอีดาว...พ่อมึงอยู่นี่แล้ว...”

“ ไม่พ่อจ๋า พ่อต้องไม่ทำกับดาวแบบนี้ ดาวเป็นลูกพ่อนะ...”

“ โธ่อีโง่ ... ใครเป็นพ่อมึง กูไปขอมึงมาจากอีน้อมที่อยู่สลัมข้างสถานีรถไฟต่างหาก รู้เอาไว้ด้วย...”

“ ไม่จริง ไม่จริ้ง พ่อจ๋าโกหก... ฮือ ฮือ ...”

ฉันเริ่มหมดเรี่ยวแรงไปทุกขณะเมื่อกางเกงชิ้นสุดท้ายฉันหลุดออกจากร่าง จนผู้เป็นพ่อในคราบสัตว์มนุษย์เริ่มย่ามใจคลายแรงกดข้อมือฉันแล้วหันไปจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอย่างช้าๆ ฉันเบือนหน้าไปมองหน้าต่างน้ำตานองหน้าอย่างสิ้นหวังนับต่อจากนี้ไปชีวิตฉันคงมีมลทินตั้งแต่อายุสิบขวบ ต้องใช้ชีวิตร่วมผัวเมียกับแม่ ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าผู้อุปการะถึงจะถูก ..ไปจนวันตายตราบลมหายใจสุดท้าย ชีวิตฉันช่างน่าเศร้าใจนัก ..

เวลาผ่านไปแสนเนิ่นนานในความรู้สึกฉัน ฉันมองฝ่าแดดจ้าที่มองเห็นนอกหน้าต่างภายใต้ม่านน้ำตาที่ไหลพร่าพรางจนเห็นสิ่งๆหนึ่งกำลังกระพือปีก
แสนสวยสีเหลืองสดอยู่ไหวๆ ปีกบางค่อยยกขึ้นยกลงก่อนจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่เหมือนกำลังจะตาย ซึ่ง ตัวฉันตอนนี้กำลังจะเป็นเหมือนมัน ...

แต่แล้วมันกลับมากระพือปีกอีกครั้ง บินลอยวนอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะหายลับไปกับสายลมที่กรูเข้ามา ....

ฉันสะดุดใจกับผีเสื้อตัวนั้น มันเหมือนสัญญาณเตือนให้มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ...

พ่อใจโฉดในร่างกายเปลือยล่อนจ้อนเริ่มจะรุกไล้บนตัวที่แข็งทื่อของฉัน คราวนี้เขาแปลกใจที่เห็นฉันนิ่งเงียบไปกว่าเดิม แต่ยังย่ามใจว่ากำลังกำชัยชนะเหนือฉันทุกอย่าง ก่อนจะโถมตัวลงมาบนร่างทั้งหมดในอารมณ์สัตว์ป่า ...

ฉันมองเห็นช่องทางรอดเพียงอย่างเดียวในตอนนี้ก็คือปืนพกที่คุณแม่ซ่อนไว้ตอนหมอนที่อยู่ห่างฉันเพียงแค่เอื้อมมือ

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง ....

เสียงปืนที่ดังลั่นเมื่อครู่ทำให้ฉันรีบสาวเท้าออกจากบ้านแสนรักอย่างรีบเร่ง เพื่อหนีไปให้ไกลสุดขอบโลกได้ยิ่งดี หัวใจฉันร่ำไห้เหมือนนกหลงทาง ความดีงามในใจตัวเองโบยบินไปไกลลิบไกลแสนไกล เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของฉันเรียกร้องสายตาทุกคู่ที่อยู่บนท้องถนนที่มีรถราวิ่งกันไปมา จนฉันต้องเดินหลบเข้าไปในซอยที่เงียบและมืด ...

เป้ที่สะพายบนหลังแกว่งไปมาจนฉันแสบร้อนไปทั้งแผ่นหลัง แต่ยังไงฉันต้องอดทนปกป้องของรักทั้งสองสิ่งที่จะติดตามฉันไปชั่วชีวิตให้จงได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันขอสัญญา ....

ซอยที่ฉันเข้ามาได้ครู่ใหญ่เริ่มแคบลงๆ จนมองเห็นข้างหน้าว่าเป็นทุ่งนากว้างใหญ่ ฉันเดินไปจนสุดทางจนเจอต้นไม้แผ่กิ่งก้านขนาดใหญ่ที่มีร่มไม้ใบบังร่มครึ้มไปทั่วบริเวณ ฉันจึงทรุดตัวลงนั่งโคนต้นแล้วทอดลมหายใจออกมาช้าๆอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะผล็อยหลับ
ไปอย่างรวดเร็วเมื่อสายลมเฉื่อยพัดมาแผ่วๆ ....

แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณอีกครั้ง เมื่อรู้สึกตัวว่ามีผู้ชายกลิ่นตัวรุนแรงกำลังล้อมรอบตัวไม่น้อยกว่าสี่คน ....

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

Create Date : 13 กันยายน 2551

Last Update : 14 กันยายน 2551 0:09:31 น.

5 comments

Counter : 1663 Pageviews.

อย่าบอกนะคะว่าจะมีเรื่องร้ายแรงกว่านี้อีก นึกถึงหัวอกผู้หญิงด้วยกันแล้วสงสาร รับไม่ได้อย่างมาก

โดย: หนึ่งมณี

วันที่: 15 กันยายน 2551 เวลา:10:21:14 น.

ไม่ครับ ไม่เศร้ามาก เป็นแนวให้กำลังใจมากกว่า..

โดย: เมฆาวายุ IP: 119.42.68.74 วันที่: 26 กันยายน 2551 เวลา:10:55:25 น.

ใกล้อัพแย้วเน้อ ...

โดย: เมฆ IP: 119.42.71.98 วันที่: 17 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:31:35 น.

หลงผิดมาคร้าาาาาาาา รูปสวยจัง ชอบมากคะ

โดย: นาวาไม่ไหลกลับ

วันที่: 13 พฤษภาคม 2552 เวลา:19:45:20 น.

เพิ่งเริ่มมาอ่านตอนแรกเลยค่ะ

ช่วยตรวจคำผิดให้นะคะ

ปืนพกที่คุณแม่ซ่อนไว้ "ใต้" หมอนค่ะ

ถามนิดนะคะ พี่ๆมาเตือนให้ระวังคุณพ่อ ทั้งๆ ที่น้องป่วย แล้วยังมีกะใจไปดูหนังหรือค่ะ

โดย: คุณนายดวง IP: 27.130.52.13 วันที่: 13 มีนาคม 2555 เวลา:20:01:28 น.