|
|
ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน วันที่ 18 พฤษภาคม 2553
Source: //www.dailynews.co.th/newstartpage/index.cfm?page=content&categoryID=414&contentID=66368
ฮาจงและเซจงโกรธมากที่รู้ว่าซอลวอนทำงานพลาด แต่กลับบอกว่าสามารถจับตัวต๊อกมันได้
“ตอนประชุมก็บอกว่าจับคนได้แน่ ถึงเวลาถ้าไม่ได้ต๊อกมันกลับมา เรามิเป็นฝ่ายเสียหน้าหรอกหรือ” เซจงกล่าว
“แต่ก็ยังต้องประชุมต่อไปไม่ใช่หรือครับ เรายังมีโซฮวาอยู่ในมืออีกคน แค่มีโซฮวากับชิลซุกก็เป็นพยานได้แล้ว สามารถยืนยันได้ว่ายังมีองค์หญิงแฝดอีกองค์จริงมั้ยล่ะครับท่านแม่”
“เรื่องมันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก”
“ท่านเซจู นี่แปลว่าก่อนจะได้คนกลับมา เราได้แต่นั่งรออย่างเดียวหรือ”
“เรื่องแบบนี้ต้องมีเหตุผลที่ฟังขึ้นด้วย”
“หึ....”
“เหตุผลที่รวมกับหลักฐานน่าเชื่อถือ ก่อนจะมีทุกอย่างครบ เราไม่ควรทำอะไรบุ่มบ่าม... ที่สำคัญ ชิลซุกยังปักใจเชื่อว่าตอนนี้โซฮวาอยู่ในมือฝ่าบาท ถ้ารู้ว่านางถูกเราจับอยู่ ก็ไม่รู้ว่าชิลซุกจะแผลงฤทธิ์อะไรอีกหรือเปล่า” มิชิลกล่าว
ชิลซุกยังเข้าใจว่าพระเจ้าจินพยองจับตัวโซฮวาไป จึงร่วมมือกับมิชิลตามหาโซฮวา ด้านโคโตและจุ๊กบังที่ถูกขังไว้ในที่พักของไต้ซือวอลชอน ก็ขอร้องให้ไต้ซือช่วยปล่อยตัวเขาทั้งสอง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ส่วนองค์หญิงชอนมยองเมื่อเดินทางมาถึงหมู่บ้านก็ได้เจอกับคิมซอฮยอน
“ท่านซอฮยอนมาที่นี่เพราะรับคำสั่งจากใต้เท้าอึลเจใช่ไหม ถ้าอย่างนั้น เมื่อทำงานนี้แล้วจะได้อะไรเป็นสิ่งตอบแทนบ้าง... จะเป็นอะไรก็ช่าง ท่านห้ามทำอะไรที่เกินเลยเด็ดขาด... เรื่องแต่งงานของข้ากับท่านยูชินเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ขุนนางเผ่าคายาที่อยู่ในวังทุกวันนี้ก็เหลือน้อยเต็มที ท่านจะช่วยอะไรได้”
“องค์หญิง....”
“สิ่งที่มิชิลสามารถทำได้ท่านนึกว่าข้าทำไม่ได้หรือ ถ้าจนวันนี้ยังไม่คิดถึงความรู้สึกของฝ่าบาท ท่านก็ไม่ต่างกับมิชิลหรอกนะ”
“ทรงอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้แล้วก็รีบไปเปลี่ยนคำสั่งเดี๋ยวนี้ ช่วยต๊อกมันกลับมา ดูแลความปลอดภัยและพานางกลับมาพบข้าให้ได้”
“ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชอนมยองพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจนคิมซอฮยอนไม่กล้าขัด
ยูชิน ต๊อกมัน และพีดัม เดินทางมาเรื่อย ๆ จนถึงหมู่บ้านยางจี ระหว่างนั้นยูชินสังเกตเห็นว่ามีคนของซอลวอนออกตามหาพวกเขาอยู่
“เฮ่ย....มันช่างจองเวรซะจริง เฮ่ย....”
“ไปเร็วเข้า”
“เดี๋ยว... ที่นี่ปลอดภัยดีแล้ว เขาหาไม่เจอหรอก ไม่ต้องห่วง พวกท่านอยู่นี่ก่อน ข้าจะไปดูแถวนี้ว่ามีเรือมั้ย” พีดัมกล่าว
“จริงหรือเปล่า หาเรือให้เราได้แน่นะ”
“ไหนว่าจะไล่ข้าไปไง เห็นเป็นก้างขวางคอซะได้... หึ... ข้ามีอาจารย์อีกคน เขาคงช่วยได้”
“งั้นก็รบกวนหน่อย หาเรือให้เราซักลำ”
“แต่ว่า....พาข้าไปด้วยได้ไหม....หา....”
“หึ....หาเรือได้ก่อนแล้วค่อยว่าเถอะ”
“ตอนนี้ยังไปไม่ได้ ป่านนี้พวกนั้นคงไปถึงหมู่บ้านยางจีแล้ว เพราะข้าเคยบอกพวกเขาไว้... หึ... เอาเป็นว่า ไม่ต้องห่วง รอข้าอยู่นี่แหละ จะไปดูลาดเลาให้เดี๋ยวนี้ หือ....โอ๊ะ..”
“ระวังตัวด้วยนะ โดยเฉพาะพวกที่แต่งตัวเหมือนข้ากับนาง แต่เสื้อเป็นสีแดงกับสีม่วงยิ่งต้องระวัง”
“สีแดง สีม่วงหรือ อืม....เข้าใจแล้ว”
คิมซอฮยอนรีบมารายงานให้องค์หญิงชอนมยองทราบ ว่าตอนนี้คนของซอลวอนเดินทางไปถึงหมู่บ้านยางจีแล้ว อีกทั้งยูชินก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งหมดจึงรีบมุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านยางจีทันที
ธิดาเทพนั่งสมาธิจนได้เห็นความโกลาหลของบ้านเมือง จึงบอกให้มิชิลรู้ และว่าหากจับตัวต๊อกมันมาเป็น ๆ จะทำให้นางเสียงานใหญ่ ควรจะฆ่านางเสีย แต่มิชิลไม่เชื่อ
“ข้าว่าท่านคงแก่แล้วถึงชอบพะวงไม่เข้าเรื่อง... อย่าคิดมากกับเรื่องไร้สาระเลย ไปพักผ่อนดีกว่า”
“เอ่อ... ท่านเซจู ทำไมถึงคาดหวังกับตำแหน่งพระมเหสีนัก... หลายปีก่อนโน้น ข้าก็เคยพูดกับท่าน ถึงไม่เป็นพระมเหสี ท่านก็สามารถครอบครองทุกอย่างได้เหมือนกัน”
“ใช่ ท่านพูดถูก ข้าได้ครอบครองทุกอย่างจริง ๆ... รวมถึงลิขิตแห่งฟ้า แล้วแค่องค์หญิงแฝดจะมีผลอะไรต่อข้านัก แค่คำทำนายจะมาทำอะไรข้าได้... ออกไปได้แล้ว”
เมื่อมิชิลไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ธิดาเทพเตือน นางจึงมาบอกกับมิเซ็งให้รู้ว่า นางจะทำการใหญ่นี้เอง
“หา... อะไรนะ ท่านบอกว่า... จะปิดบังพี่ใหญ่ ไปทำงานนี้จริงหรือ”
“ข้าคิดอย่างนั้น เพราะดาวชอนจุนกำลังทาบรัศมี “ปุกนักซา” อยู่”
“ทาบรัศมีปุกนักซา(ดาวปลาคู่)... เป็นดาวประจำราศีของพี่ใหญ่นี่”
“ใช่ ในขณะที่ดาวชอนจุน(ดาวคนคู่)... คือดาวประจำราศีขององค์หญิงแฝด”
“องค์หญิง... เอ่อ... ถ้าอย่างงนั้น ที่ว่าชอนจุนทาบรัศมีปุกนักซาก็แปลว่า....”
“จะเกิดเหตุร้ายขึ้น เราต้องฆ่าต๊อกมันให้ได้”
“หา... ข้าน่ะ เชื่อคำเตือนของธิดาเทพและความภักดีของนาง จึงตัดสินใจทำแบบนี้ เฮ่ย... แทนัมโบ”
“ขอรับ”
“เจ้า... จะยอมทำทุกอย่างเพื่อเห็นแก่ท่านมิชิลหรือเปล่า” มิเซ็งถามบุตรชาย
“แน่นอนครับ”
“แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นการขัดคำสั่งนางงั้นหรือ” ธิดาเทพถาม
“เจ้าจะยอมเอาชีวิตเข้าแลกมั้ย”
“ให้ทำอะไรหรือครับ”
“เจ้าไป... เตรียมธนูอาบยาพิษเอาไว้... เพื่อจะฆ่า... ต๊อกมัน”
“แต่ว่าท่านเซจูสั่งไว้นักหนาให้จับเป็นกลับมา” แทนัมโบกล่าว
“ยังไงก็ต้องฆ่านาง... นางเป็นคนที่... จะทำให้ท่านเซจูพินาศ”
“ฝากเจ้าไว้ด้วย....หึ....”
คิมซอฮยอนและองค์หญิงชอนมยองเดินทางมาถึงที่หมู่บ้านยางจี แต่ไม่พบทั้งต๊อกมัน และยูชิน
“แต่ก่อนหน้านี้ พวกเขาอยู่ในหมู่บ้านนั้นไม่ใช่หรือ”
“พ่ะย่ะค่ะ เห็นชาวบ้านว่าอย่างนั้น หลายวันก่อนยูชินกับต๊อกมันอยู่นั่นจริง ๆ แถมยังช่วยหมอคนหนึ่งรักษาคนไข้ด้วย”
“แล้วหมอคนนั้นอยู่ไหน”
“พอมีทหารไปตรวจหมู่บ้าน จู่ ๆ เขาก็หายไปพ่ะย่ะค่ะ”
“ถ้าเดาไม่ผิดละก็ พรุ่งนี้ท่านซอลวอนต้องเปิดฉากตรวจค้นครั้งใหญ่แน่”
“ใช่ หม่อมฉันก็คิดอย่างนั้น”
“ท่านรีบส่งคนไปที่วังหลวง ขอกำลังมาช่วยเราอีก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
พีดัมมาเฝ้ารอมุนโนกับเพื่อนบนหลังคาบ้าน ระหว่างนั้นเขาสังเกตเห็นทหารใส่เสื้อเหลือง แล้วคิดถึงคำของยูชินที่ให้ระวังแต่ทหารเสื้อแดงและม่วง จึงแอบตามไปดู ทำให้ถูกอัลชอนจับได้ และเมื่ออัลชอนสังเกตที่ตัวของพีดัม จึงเห็นว่าใส่เสื้อเกราะขององครักษ์อยู่ จึงถามว่าไปเอาเสื้อเกราะนี้มาจากไหน
“ใช้เนื้อไก่ชิ้นโต....แลกกะเค้ามา”
“อะไรนะ เจ้าแลกกับใคร”
“แลกกับใครหรือ... เอ... ทำไมมีสีสันเยอะขนาดนี้ ไม่ใช่สีแดงกับสีม่วง เขาไม่ได้บอกให้ระวังสีเหลืองด้วยนี่นา”
“เจ้าพล่ามอะไรกันแน่ ถามว่าเสื้อเกราะตัวนี้เอามาจากไหน”
“เขาใส่ชุดสีน้ำเงินนี่”
“สีน้ำเงินหรือ สีน้ำเงินเป็นของหน่วยยงฮวานี่ครับ”
“อะไรนะ คนที่บอกให้ระวังสีแดงกับสีม่วง คือท่านยูชินใช่ไหม” อัลชอนถาม
“ท่านยูชิน? หมอนั่นชื่อยูชินหรือเปล่า เอ...”
“เขาอยู่กับองครักษ์อีกคนหนึ่ง”
“ที่เป็นผู้หญิงน่ะหรือ” พีดัมกล่าว
“พวกเขาอยู่ไหน บอกมาเร็วเข้า”
“บอกท่านหรือ เขาไม่ได้เอ่ยถึงสีเหลือง ถ้าอย่างนั้นท่านเป็นมิตร... หรือศัตรูกันแน่ โอ๊ย... คิดแล้วปวดหัว แหะ...”
“เราเป็นคนที่จะมาช่วยท่านยูชิน บอกมาเร็วเข้า”
“แต่ว่า ข้าไม่ไว้ใจท่านเท่าไหร่”
“สามหาวนัก ยังไม่รีบบอกข้ามาอีก” อัลชอน ริ่มโมโห
“มีเรื่องอะไรกัน” ชอนมยองเข้ามาถาม
“อ้าว... นั่นคือ... นั่นก็สีน้ำเงินนี่” พีดัมเอ่ยเมื่อเห็นชุดที่ก๊กซาอึนกับแทพุงใส่ “ถ้าเป็นสีเดียวกัน คงหมายถึงพวกเดียวกัน ว่ามั้ย เอาเถอะ ข้าจะพาพวกเขาไปเอง เจ้ากลับไปหมู่บ้านก่อน”
พีดัมไล่เพื่อนกลับไป ส่วนเขาพาองค์หญิงชอนมยองและอัลชอน ไปพบยูชินและต๊อกมันที่ซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ
“องค์หญิง”
“ต๊อกมัน... ฮือ...” ทั้งต๊อกมัน และชอนมยองโผเข้ากอดกันด้วยความดีใจ
คิมซอลวอนกำชับโพจง ให้จับเป็นต๊อกมันเท่านั้น แล้วสั่งให้โพจงกับแทนัมโบ แบ่งทหารออกเป็น 6 กลุ่มแยกย้ายไปค้นหาตามหุบเขาที่เร้นลับ ด้านแทนัมโบแอบสั่งลูกน้อง หลังจากแบ่งกลุ่มละ 6 คนแล้ว ให้พวกรีบมารวมกับเขาทันที พร้อมกับเอาธนูมาให้ด้วย
ต๊อกมันและชอนมยองหาเวลาเพื่อปรับความเข้าใจกัน
“ไม่เจอหลายวัน ดูเจ้าซูบไปเยอะเลยนะ”
“หึ... เพราะอะไร องค์หญิงต้องเสด็จมาถึงนี่ด้วย”
“ต๊อกมัน”
“องค์หญิง”
“เจ้าไปเถอะ... ไปซะ... ทั้งตัวข้า ทั้งเสด็จแม่ และเสด็จพ่อ แม้จะห่วงเจ้านักหนา แต่ก็ไม่อาจช่วยอะไรได้ เราต่างก็จนปัญญา... แม้จะรู้ความจริงมาได้พักใหญ่ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ไม่เคยรู้สึกทุกข์ใจแบบนี้มาก่อน ถึงจะพบเจ้า แต่ไม่อาจยอมรับเป็นพี่น้องอย่างเปิดเผย ไม่สามารถพูดคุยเล่นหัว แย่งของเล่นหรือเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นได้ โตขึ้นก็ไม่ได้แย่งเครื่องประดับ แม้แต่แหวนวงเดียว ควรจะให้เจ้าใส่ หรือให้ข้าใส่ดี เรื่องพวกนี้เราไม่เคยมีมาก่อน”
“หึ... ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันเหมือนพี่น้องคู่อื่น หม่อมฉันคิดว่าองค์หญิงคงยอมสละทุกอย่างให้หม่อมฉัน และหม่อมฉัน... ก็จะร้องขอสิ่งนั้นสิ่งนี้ไม่หยุดหย่อน เป็นน้องที่เอาแต่ได้ฝ่ายเดียว... องค์หญิงไม่ต้องละอายต่อหม่อมฉันหรอก สิ่งที่ทรงทำมา ก็ถือว่ามากพอ และดีเกินไปด้วยซ้ำ... หม่อมฉัน... ฮือ... ไม่มีอะไรที่จะโทษองค์หญิงอีก”
“ลองเปิดดูสิ นี่คือเสื้อผ้าของเจ้าที่เสด็จแม่ทรงตัดให้ นับแต่เจ้าถูกส่งไปอยู่ข้างนอก ทุกชุดเหมือนที่ข้ามีใส่อยู่... พอรู้ว่าเจ้ากลับมาก็ดีพระทัย ไปรื้อชุดพวกนี้ที่อยู่ในตู้และตรัสกับข้าว่า ควรให้เจ้าใส่บ้าง ยังไงก็ต้องให้เจ้าใส่ รับสั่งซักพักก็ทรงกรรแสงไม่หยุด... เจ้าลองใส่เร็วเข้า ข้าเองก็อยากเห็นเหมือนกัน”
“หึ....”
“เมื่อกี้ ข้าบอกให้ต๊อกมันไปจากที่นี่ซะ โลกนี้คงไม่มีพี่คนไหนเหมือนข้าที่ขับไล่น้องตัวเอง เพราะไม่อาจปกป้องนางได้... ข้ารู้สึกเหลือทนเต็มที ความอดทนของข้าใกล้จะถึงขีดสุดแล้ว ข้าแทบจะ... รอดูจุดจบของมิชิลไม่ไหวอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นท่านยูชิน...”
| Create Date : 18 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 18 พฤษภาคม 2553 22:18:15 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 471 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
