เมนูที่เข้าใจได้ไม่ยาก

วันแรก กินกับคาราเมลมัคคิอาโต

วันที่สอง กินคู่กับคาปูชิโน

ออกเดินทาง ย่ำหิมะต่อไป

ทางที่กำลังเดิน

มีแต่หิมะ ถ่ายทีต้องชักถุงมือออก อูย หนาว

ระหว่างมุ่งหน้าไปสตูดิโอ ก็ถ่ายเก็บภาพไปเรื่อยๆ

งานกราฟฟิตี้แบบเบอร์ลินๆ

เห็นโบสถ์อยู่ด้านหน้า

เป็นโบสถ์ที่สวยมากๆ ค่ะ อยู่เกือบกลางสี่แยกเลย

Eden

บอกฉันที เพราะอะไร ทำไม เหตุไฉน เปียโนจึงอยู่ตรงนี้

เจอสตูดิโอแล้วค่ะ Dock11 ขึ้นไปข้างบนตกแต่งเป็นเหมือนเรือไททานิคชั้นกรรมกรน่ะค่ะ

ร้าน 1 ยูโร ทุกอย่างในร้าน 1 ยูโร

ตอนขึ้นรถไฟกลับบ้านค่ะ 

คนเบอร์ลินเปรียบเบอร์ลินเป็นหมี ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

มาเยอรมนีไม่กินเบียร์ได้ยังไง เสียตั๋วเครื่องบินหมด จริงไหม เลยสั่ง Krombacher เบียร์อันดับหนึ่ง (เขาว่ากันว่านะ) มากินเท่ๆ ทั้งๆ ที่ปกติตัวเองก็ไม่ชอบกินเลยนะ คือตอนกินโอเค แต่ไม่ชอบความรู้สึกตอนที่มันเข้ามาอยู่ในตัวแล้ว เพราะมันง่วง และรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่ได้คึก ไม่ได้สนุก ไม่ได้อะไรเลย เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่สิงคโปร์ ดื่มไวท์ไวน์ไปสองแก้ว แค่นั้นแหละ, เมาค่ะ ใครบอกเมาแล้วลืมความทุกข์ (วะ) เราเมาแล้วร้องไห้ซะงั้น ร้องเป็นวรรคเป็นเวร เรื่องบ้าบอคอแตกที่มันทุกข์ๆ สุมๆ อยู่มันออกมาเป็นน้ำตาแบบทะลักทะลายเลย หยุดตัวเองไม่ได้ด้วย ตาบวมแทบจะปิด ต้องใส่แว่นดำขึ้นรถเมล์ตอนห้าทุ่ม พื้นรถก็หมุนๆๆๆ แล้วตอนเข้านอนคืนนั้น รู้สึกหัวใจเต้นแรงแทบจะกระโดดลงมาอยู่บนพื้น ทรมานจะตาย (นอกเรื่องต่อ : ซ้ำร้าย คืนนั้นปัดขวดน้ำมันมะพร้าวขวดเบ้อเร่อลงมากลิ้งกับพื้น ผลคือน้ำมันกระจายทั่วห้อง ไอ้เสียดายน่ะ ไม่เท่าไหร่หรอก เพราะว่าตอนนั้นใกล้จะกลับเมืองไทยแล้ว และเราก็ตั้งใจไม่เอาน้ำมันมะพร้าวที่ใช้เหลือกลับมาอยู่แล้ว เพราะว่ามันแพ็คยาก แต่ไอ้ห้องที่มันมันไปหมดมันทำความสะอาดยากมากๆ ยิ่งสติไม่ค่อยจะเต็ม จิตใจไม่ปกติ ตาบวมบะเฮ่อขนาดนั้น มันแ_่ง ชีวิตบัดซบ!!!)

สรุปคือ ไม่อยากเมา เพราะไม่ชอบ แต่จะสั่งแบบ alcohol free ก็กลัวไม่เท่ เดี๋ยวพูดได้ไม่เต็มปากว่ามาถึงเยอรมนีแล้ว ยังอยากได้ความรู้สึกอุ่นวาบๆ จากภายใน (อะจึ๋ยส์) เลยสั่งแบบมีแอลกอฮอล์มากิน แต่ขอเป็นแค่แก้วเล็ก (33 cl) ก็คงจะเกินพอ

เบียร์มาถึงโต๊ะก่อนเป็นอันดับแรก ลองกระดกเข้าปากไปครึ่งอึก อื้ม... นุ่มดีจริงๆ (ทำกระแดะรู้สึกไปงั้นแหละ กินไม่ค่อยเป็นหรอก ฮ่าๆ) เพื่อนตุ๊ดสอนมาว่า กินเบียร์ต้องกินตอนเย็นจัด ยิ่งเย็น รสชาติจะยิ่งดี กระดกเข้าไปอีกครึ่งอึก แล้วก็อื้ม.. เย็นจัดเลย รสชาติเยี่ยมยอด (กระแดะอีกนั่นแหละ) หลงระเริงอยู่ในจินตนาการหลอกลำคอตัวเองได้แค่นี้ พนักงานเสิร์ฟ (ที่มีอยู่คนเดียว ทั้งทำ ทั้งเสิร์ฟ) ก็เอาซุปฟักทองมาให้ ..ให้ชิมนะ

มันมาในถ้วยขนาดพอๆ กะถ้วยเอสเพรสโซเลยจ้า

แต่โอ้พระเจ้า คือนี่ฉันหิวมากใช่ไหมเนี่ย มันเป็นซุปฟักทองที่อร่อยกว่าทองคำ ป้าด! ทองคำอร่อยไงวะ แต่นั่นแหละ อร่อยขนาดกินแล้วแทบจะเหาะได้เลย แล้วซีซาร์สลัดและขนมปังก็ตามมาเสิร์ฟติดๆ แบบไม่ให้เสียจังหวะ อ๊ากกกกกส์ มันเป็นสลัดที่จานใหญ่มากและน่ากินสุดๆ เมื่อลองกินดูก็พบว่ามันเป็นสลัดที่มีคุณค่าทางความรู้สึกอย่างยิ่งยวด อาหารฝรั่งควรกินเมืองฝรั่งจริงๆ เพราะส่วนประกอบ เครื่องปรุงอะไรทุกอย่างรวมไปถึงบรรยากาศ มันใช่น่ะ มื้อนี้กินแบบมีความสุขสุดๆ ไปเลย ฟาดเรียบแบบไม่มีเหลือเลย จะเหลือก็แต่เบียร์ เพราะทำเท่ไปได้แค่ครึ่งแก้วเราก็ขอยอมแพ้ เท่ไม่ไหวแหล่ว มึน!


กลับโฮสเทลขึ้นห้องนอนโดยไม่แวะ Common room เพราะตั้งใจจะอาบน้ำอาบท่าให้หายมึนก่อน แล้วจะลงมานั่งข้างล่างนานๆ พอขึ้นไปถึงก็พบว่าคืนนี้มีเพื่อนมานอนด้วยแล้ แต่เจ้าตัวไม่อยู่ อยู่แต่กระเป๋า ทั้งดีใจและเสียใจอย่างละครึ่งๆ เพราะหลังจากคืนแรกที่กลัวหัวหดจนต้องเปิดไฟทิ้งไว้ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับเพราะไฟแยงตา มาคืนที่สองที่เหนื่อยจัดเพราะเวิร์คชอป เลยปิดไฟคลุมโปงและไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความคุ้นชินสถานที่ทำให้กลัวน้อยลงด้วย คืนนี้เลยไม่กลัวแล้ว ปิดไฟนอนได้สบายๆ แต่กลับกลายเป็นดันมีเพื่อนมานอนด้วยซะนี่ เลยผิดหวังนิดๆ นึกว่าจะได้ใช้ห้องส่วนตัวต่ออีกสักคืนสองคืน

แต่ก็นั่นแหละ จ่าย 16 ยูโรจะเอาอะไรมากมายล่ะ แค่นี้ก็ดีเกินพอแล้ว เราเลยจัดการเก็บของของเราให้เป็นสัดเป็นส่วน โดนเฉพาะเสื้อผ้าที่ใส่เต้นที่เราซักตากไว้บนโต๊ะข้างๆ ฮีทเตอร์ รองเท้าบูทที่เริ่มจะเหม็น ก็ต้องรีบกำจัดกลิ่นด้วยสเปรย์ก่อนที่เพื่อนร่วมห้องจะขึ้นมาและตราหน้าเราเป็นยัยเท้าเหม็น จัดการอาบน้ำแปลงร่างพร้อมนอน ใส่เสื้อแขนยาวระบบ nano tech ของ uniqlo ที่ไม่มีไซส์ผู้หญิงเลยต้องซื้อตัวใหญ่ของผู้ชาย กลายเป็นเสื้อใส่นอนได้พอดี แล้วก็ปรับฮีทเตอร์กลับมาให้พอเหมาะ เพราะเราหมุนซะจนร้อนสุดเลย ต้องตื่นมากินน้ำตอนกลางคืนเพราะคอแห้งมากๆ แล้วแม่คุณคนนี้เลือกเตียงไหนไม่เลือก ดันเลือกเตียงตรงข้ามกับเรา เห็นแล้วฉุนนิดๆ ตั้งแต่ยังไม่เจอหน้ากัน อย่างนี้เวลาคนหนึ่งเปิดไฟ มันก็จะไปแยงตาอีกคนแบบตรงๆ น่ะสิ ไม่ค่อยเข้าใจหล่อนเลย ถึงแม้จะเป็น mixed dorm ชายหญิงรวมกัน เราก็รู้แน่ๆ ว่าเป็นหล่อน ไม่ใช่เขา ดูจากชุดชั้นในที่หล่อนซักตากไว้ก็รู้แล้ว ยกเว้นว่าจะหักมุมนั่นก็อีกเรื่องละ

อาบน้ำเสร็จออกมา เพื่อนร่วมห้องปริศนาก็ยังไม่โผล่มา เราไม่ได้สนใจต่อไปอีก ตามแพลนของเราต่อไปดีกว่า ไม่ได้เอาคอมพิวเตอร์มา ก็คว้าแค่สมุดบันทึก ปากกา และ iPhone คู่ใจลงไป Common room ช่วงนี้จะเป็นคริสนั่งประจำอยู่ ซึ่งพนักงานที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ยังมีหน้าที่อีกอย่างหนึ่ง นั่นคือ เป็นดีเจด้วย เราพอจะรู้สไตล์ของคริสแล้วว่าจะเป็นเพลงฮิพฮอพหนักๆ ซึ่งไม่ค่อยถูกโรคกับเรานัก เลยคว้าเอาหูฟังลงไปด้วย

จริงๆ อากาศหนาวๆ ข้างนอก แม้ในห้องจะอุ่นขึ้นมากเพราะฮีทเตอร์ แต่บรรยากาศของความเย็นที่คลุมกระจายความรู้สึก ก็ชวนให้รู้สึกอยากได้กาแฟอุ่นๆ แต่กาแฟก็มักจะกวนตีนร่างกายเราเสมอ ไอ้ตอนที่อยากจะกินกาแฟให้หายง่วง มันก็ไม่เคยจะหายง่วง ทีจะแค่กินกาแฟเล่นๆ ไม่ได้มีจุดประสงค์ให้ตื่น มันกลับทำเรานอนไม่หลับซะงั้น ไม่เสี่ยงดีกว่า เปลี่ยนใจสั่งโกโก้ร้อนมากินแทน

ระหว่างนี้ก็นั่งจัดการชีวิตช่วงต่อไป การเดินทางแบบเรานี้มันจะเหนื่อยตรงที่แพลนอะไรล่วงหน้าไม่ค่อยได้ ต้องรอที่นั่นที่คอนเฟิร์ม พร้อมที่จะเปลี่ยนแพลนตลอดเวลา การทำตัวให้เบา และทำใจให้ยืดหยุ่นคือสิ่งสำคัญมากๆ

จัดการจองตั๋วเครื่องบินไปอัมสเตอร์ดัมเพื่อออดิชั่น ซึ่งจะเป็นการออดิชั่นเต็มรูปแบบครั้งแรกในชีวิต ตื่นเต้นล่วงหน้าไปแล้วเป็นสัปดาห์เลย เรื่องที่พักก็จัดการจองเรียบร้อยแล้ว จะดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้สิ ได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าคาดหวัง อย่าคาดหวัง อย่าคาดหวัง ระหว่างที่ค้นนู่นค้นนี่ในอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยๆ ก็ไปเจอ Cadance Festival เทศกาลการเต้นคอนเทมโพรารีแดนซ์ที่รอตเตอร์ดัม ประเทศเนเธอร์แลนด์ หมายมั่นปั้นมือไว้เลยว่าจะต้องแวะไปเข้าเวิร์คชอปและชมการแสดงให้ได้เลย นี่แหละ ถึงต้องเปิดแพลนตัวเองให้สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เพราะไม่รูว่าเราจะได้เจออะไรบ้างระหว่างทาง ถ้าทำได้ จะเก็บทุกอย่างให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

คำถามเดิมตั้งแต่ก่อนจะเริ่มเดินทางกลับเข้ามาในหัว .. พร้อมแค่ไหนที่จะรับมือกับการเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา 

คำตอบ .. พร้อมมากๆ เลย ณ จุดนี้ :)

คืนนั้น เพื่อนร่วมห้องปริศนากลับมาเสียดึก ได้ยินเสียงติ๊ดๆ ตอนเธอกดรหัสเข้าห้อง แต่อย่างที่บอก มันเข้ายากเข้าเย็นเสียเหลือเกิน เหมือนต้องตั้งจิตอธิษฐานควบคู่กันไปด้วย ในที่สุดเธอก็เข้าห้องมาจนได้ หลังจากติ๊ดๆ อยู่ประมาณสองนาที เราเข้านอนไปแล้ว (โดยที่ไม่ได้เปิดไฟทิ้งไว้) ยังไม่หลับหรอก แต่ขอแกล้งหลับดีกว่า เพราะกลัวว่าถ้าลุกขึ้นมาเซย์ฮัลโหลตอนนี้ เธอจะรู้สึกผิดว่าทำให้เราตื่น เหอะๆ พูดให้ดูดีไปอย่างนั้นแหละ จริงๆ แล้วเราเองก็ขี้เกียจเสวนาด้วยแหละ ได้แต่แอบมองผ่านผ้าปิดตา (ที่คว้ามาใส่อย่างรวดเร็วตั้งแต่ตอนได้ยินเสียงติ๊ดๆ ละ) กไม่ได้ทำให้รู้อะไมากไปกว่าการที่เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จบ

สุดท้าย เราก็ได้แค่นอนหลับตาอยู่ใต้ผ้าปิดตานั่นแหละ นอนไม่หลับ จนเธอปิดไฟเข้านอนไปแล้วนั่นแหละ ผ้าปิดตาไม่ได้ช่วยอะไรเลย เฮ้อ..

เอาวะ, ผ่านสามวันแรกไปให้ได้