เออดีเว้ย, จ่ายห้องหกเตียง แต่ได้นอนคนเดียว จ่ายถูกสุดแต่ได้้ห้องใหญ่สุดแถมได้ห้องน้ำในตัวด้วย มี 6 เตียงให้เลือก เอาเตียงไหนดี เอาเตียงริมหน้าต่างละกัน ได้บรรยากาศดี และเป็นส่วนตัวดีด้วยเผื่อมีเพื่อนร่วมห้องเช็คอินเข้ามา คิดแล้วก็จัดการปูผ้าปูที่นอน ใส่ปลอกหมอน ที่ได้รับมาจากคริส รายงานตัวเจ้าคุณพ่อหนึ่งจึ้ก (ที่นี่ free wifi จ้ะ) แล้วรีบแล่นออกไปหาสตูดิโอที่มีชื่อไพเราะเพราะพริ้งว่า Eden ก่อนที่ฟ้าจะมืด





รถไฟที่นี่เป็นแบบระบบเชื่อใจเช่นกัน คือเราต้องไปซื้อตั๋วก่อน ซึ่งมีให้เลือกหลายแบบแล้วแต่ระยะเวลาที่ตั๋วใช้งานได้ และก็แล้วแต่ระยะทาง แต่พิเศษหน่อยตรงที่เราต้องไป “แง็บ” ตั๋วก่อน คือเขาจะมีเครื่อง “แง็บ” นี้ อยู่ที่ทุกสถานี ก่อนเราจะใช้งานตั๋วเราก็ต้องเอาบัตรสอดเข้าไปในเครื่อง แล้วก็สามารถใช้งานได้ไปจนถึงระยะเวลาที่กำหนดตามที่เราซื้อ และตลอดการเดินทางก็ต้องพกตั๋วนี้ติดตัวตลอดเวลาเพราะจะมีเจ้าหน้าที่มาสุ่มเดินตรวจเป็นครั้งคราว

และสิ่งที่เราทำการบ้านไปก่อนก็คือ การเปิดประตูรถไฟ เพราะว่าเขาหนาวด้วย และอยากจะประหยัดพลังงานด้วย ประตูรถไฟเขาจึงไม่เปิดปิดอัตโนมัติเหมือนบ้านเรา แต่จะปุ่มให้กด หรือไม่ก็เป็นคันโยกให้เราสับถ้าเราต้องการจะเข้าหรือจะออก

และอย่าคิดว่ารถไฟเบอร์ลินจะหรูหรานะ ต้องใช้คำว่าคลาสสิคถึงจะถูก คือมันคร่ำคร่ามาก แต่คร่ำคร่าในสภาพที่ใช้การได้ดี แต่ก็ยังไม่พ้นบรรยากาศทึบๆ ทึมๆ ผู้คนก็ดูทะมึนๆ ไปด้วย ขึ้นมาถึงก็หดหน้าตึงๆ จุมปุ๊กหายลงไปในกองเสื้อหนาวแล้วก็มีแต่เสียงกึงๆ ของรถไฟบดกับรางเท่านั้น

ราวๆ สี่สิบห้านาที ตามที่คริสบอกเป๊ะ เราก็ไปถึงสถานีปลายทาง ความมืดก็เริ่มโรยตัวเข้ามาทั้งที่เพิ่งจะสี่โมงเท่านั้น หิมะยังตกไม่หยุด ลมหนาวพัดเยือกเข้ามาในสถานีตลอดเวลา และเราก็ยังไม่รู้ว่าถนนที่เราจะไปนั้น ต้องออกประตูไหน พยายามจะเปิดโรมมิ่งแว่บดูแผนที่สักเล็กน้อยเพื่อหาถนนที่ว่านั่นแต่สัญญาณไม่เป็นใจเอาเสียเลย จะหา free wifi ก็หามีไม่ เดินออกไปนอกสถานีหาชื่อถนนเผื่อจะมีป้ายอะไรมั่งก็พบว่ามันมืดสนิทแล้วทั้งที่เพิ่งจะห้าโมงเท่านั้น และที่สำคัญ มันหนาวมากๆ

ไม่ไหวแล้ว กลับเข้ามาตั้งหลักในสถานีก่อนดีกว่า หนาวอย่างนี้ออกไปเดินหลงไม่ไหวแน่ ดีนะมาก่อนวันนี้ ให้มาหลงพรุ่งนี้เช้ารับรองไปไม่ทัน ยังไงวันนี้ก็ต้องหาให้เจอล่ะ ตัดสินใจเดินเข้าไปถามร้านขายของจำพวกหนังสือพิมพ์ บุหรี่ ลูกอมว่าเขารู้จักถนนนี้มั้ย เขาก็พยายามจะช่วยเราอย่างเต็มที่ ..ยูเดินออกไปตรงนี้นะ แล้วเลี้ยวนะ แล้วเดินไปจนสุดเลย ไม่ไกลๆ ประมาณห้านาที.. ในหัวเราก็พยายามนึกภาพตามเต็มที่ หน้ามันคงจะเอ๋อๆ พิกล เพราะเขาคงเกิดสงสารแม่หนูน้อยคนนี้ขึ้นมา เลยหัวเราะนิดๆ แล้วบอกว่า เดี๋ยวพาไปส่งที่ประตูแล้วจะชี้ให้ดู ตอนนั้นมีลูกค้าเข้ามาในร้านพอดี หนุ่มเยอรมันแสนใจดีคนนี้ร้องบอกอะไรสักอย่างกับคุณลูกค้า เราเดาว่าคงบอกว่าเดี๋ยวมา เพราะลูกค้าคนนั้นแค่พยักหน้าแล้วก็หยิบแมกกาซีนขึ้นมาพลิกๆ ดู เราก็เฮ้ย .. ยูทิ้งร้านไว้แบบนี้เลยเรอะ เขาก็โบกมือยิ้มๆ ทำนองว่า เอาน่า..

ออกมาจากสถานีได้ และคุณคนขายผู้ใจดีช่วยจับหันหน้าให้ถูกทิศแล้ว เราก็ขอบคุณเป็นการใหญ่ ดึงฮูทขึ้นมาสวมหัว แล้วออกเดินทางต่อไป เขาบอกให้ตรงไปเรื่อยๆ จนสุด ไอ้ถนนที่เราหานี้จะตัดขวางถนนเส้นที่เราเดินอยูนี้เป็นรูปตัวที เราก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างสบายใจ แต่พอเดินไปๆ ก็เริ่มกังวล เฮ้ย! ทำไมมันไม่สุดถนนสักที ก็ทั้งคริสและทั้งคนขายบอกว่าไม่ไกลๆ แต่ที่เราเดินออกมานี่ก็ไกลแล้วนะ เห็นท่าไม่ดีหาคนถามดีกว่า

เห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินอยู่ข้างหน้า เราเลยเร่งฝีเท้าเข้าไปเพื่อจะถาม แต่พอจังหวะจะเอ่ย Excuse me กลับพบว่าหน้าตัวเองขยับไม่ได้ ขยับปากลำบากมากเลย คือรู้เลยว่าทำไมฝรั่งมันยิ้มยาก คือแก้มมันแข็งเพราะความเย็นจัด แล้วหนุ่มสาวคู่นั้นก็ข้ามถนนไป เราเลยต้องวิ่งตามไปด้วย พร้อมกับนวดแก้มตัวเองไปด้วยให้พร้อมใช้งาน มาเจอะกันอีกทีที่เกาะกลางถนนเพื่อรอไฟแดงของคนข้ามอีกหนึ่งต่อ เลยสบโอกาสได้ถาม เมื่อคู่หนุ่มสาวหันมาจึงพบกับความจริงว่า ที่แท้แล้ว พวกเขาคือคุณลุงและคุณป้าต่างหากเล่า ความมืดเป็นเหตุสินะ

ตอนนั้นหน้าก็ยังแข็งอยู่ รู้สึกพูดไม่ชัดปากขยับไม่ได้ กลายเป็นคนพม่าพูดอังกฤษเลย คือพู่แบ่ม่ามีโตซาโก่หน่า แต่ก็สื่อสารกันจนได้นั่นแหละ ได้ความมาว่า

“ไม่รู้จ้ะ” (ตึง!) คุณป้าตอบพร้อมรอยยิ้ม คุณลุงเสริมต่ออีกว่า

“แต่เดี๋ยวเราจะไปซื้อขนมปังร้านนั้น มันอร่อยมาก (ชี้นิ้วบอกด้วย) ไปด้วยกันสิ แล้วหลังจากนั้นค่อยไปเดินหาด้วยกัน”

โห.. ลุง ซึ้งมาก น้ำตาจะไหล (จะไหลจริง คิดถึงอารมณ์เด็กหลงทางสิ อยู่ๆ ก็มีผู้ใหญ่ใจดียื่นมือมาช่วยเหลือ) ไฟเขียวพอดี เราเลยเดินตามลุงกับป้าไปด้วย ผ่านป้ายหนึ่งอัน คุณลุงชี้ให้ดูพร้อมบอกว่า “อ้อ..นี่ไงถนนที่หนูหา แต่ตัวเลขมันไม่ค่อยเรียงกันต้องค่อยๆ ดู”

แว่บนั้นเกิดเกรงใจลุงกับป้าขึ้นมา ปล่อยแกไปซื้อขนมปังให้สบายใจเต๊อะ เจอชื่อถนนแล้ว หลังจากนี้ไม่ยากแล้วล่ะ เลยยกมือไหว้พร้อมเซย์แต๊งกิ้วมารยาทงามตามวิถีไทย แล้วก็แยกไปทางใครทางมัน หาต่อไม่นานก็หาเจอ เอาล่ะ รู้ที่หมายแล้ว ตอนนี้ต้องจับเวลาว่าจากตรงนี้ถึงสถานีรถไฟใช้เวลาเดินกี่นาที พรุ่งนี้จะได้กะเวลาออกจากบ้าน เอ้ย โฮสเทลได้ถูก

แต่ตอนขากลับนี้ รู้สึกว่าไม่ไกลเลย ทั้งๆ ที่ตอนเดินไปรู้สึกเดินอยู่นานมาก จริงๆ มันก็เหมือนกับชีวิตเราละมั้ง การดุ่มเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงจุดหมายปลายทาง หลายครั้งเราก็เกิดท้อขึ้นมาได้ง่ายๆ และบ่อยครั้งที่เราหันกลับโดยที่ไม่รู้ว่าอีกเพียงนิดเดียวเราก็จะถึงจุดหมายแล้ว

..ชีวิตคงกำลังบอกเราอย่างนี้แหละ

บนรถไฟเที่ยวขากลับก็แผกไปจากขามา รังสีทึบทะมึนที่แผ่ออกจากตัวผู้คนดูจางลงไปมาก เรารู้สึกเหมือนจะเห็นรอยยิ้มจากบางคนส่งมาถึงเราด้วยซ้ำ คงเพราะคนเยอรมันสามคนนั้นที่ให้ความช่วยเหลือเราอย่างดีเกินคาดเมื่อเราเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ มันเข้ามาช่วยลบภาพที่ฝังลึกในจินตนาการถึงความโหดร้ายของชนชาติเยอรมัน ของลัทธิฟาสซิสต์ ของทหารนาซี และที่ใครหลายคนพูดกันว่าคนเยอรมันนั้นไม่น่าคบให้หายไปจนเกือบหมด นึกถึงหนังสือของกฤษณมูรติเล่มนั้นขึ้นมาทันที .. เธอคือโลก

“..สังคมคือตัวเราเอง โลกคือตัวเรา โลกไม่ได้ต่างจากเรา เราเป็นอย่างไร เราก็สร้างโลกอย่างนั้น..”

เข้าใจทันทีว่าทั้งหมดคือตัวเราเองนั่นแหละที่มองโลก ที่มองคนอื่น โลกที่เราเห็นคือเราสร้างเอง ถ้าเรามองเห็นส่วนดีของทุกสิ่ง โลกเราก็น่าอยู่ แต่ถ้าเราเชื่อในสิ่งที่เขาบอกมาว่าสิ่งนั้นแย่สิ่งนี้ไม่ดี ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เราก็จะเห็นแต่แบบนั้น โลกเราก็ไม่น่าอยู่ ขอบคุณเยอรมนีที่ทำให้เราเข้าใจหนังสือที่เราอ่านมันมานานแล้วมากขึ้น และทำให้เราเข้าใจชีวิตได้อีกนิด .. นี่สินะ เรื่อง “สุขมาก” ของวันนี้

จบการผจญภัยของวัน กลับถึงโฮสเทล นั่งเล่นอยู่ใน Common Room สักพัก เสียง What’s app ดังขึ้น พ่อทักเข้ามา

“นี่เธออยู่ไหน ตอนนี้เธออยู่ไหน”
“อยู่ที่โฮสเทล”
“จริงเหรอ” พ่อคาดคั้น
“อ้าวจริงสิ ทำไมเหรอ” คนเป็นลูกสาวงง ทำไมพ่อไม่เชื่อล่ะ
“นี่มันขึ้นว่าเธออยู่ที่ Tempelhoger Ufer 14 เธอไปทำอะไรที่นั่น”
นั่นไง พ่อเริ่มตามตัวลูกสาวด้วยสัญญาณไอโฟนแล้ว
“ตกลงเธออยู่ที่ไหน” พ่อถามรัวมาอีกเมื่อเราตอบช้า
“เอ่อ พ่อจ๊ะ หนูก็อยู่ที่โฮสเทลนี่แหละ ไอ้ Tempelhoger อะไรนั่นน่ะ มันชื่อถนน แล้ว 14 มันก็เลขที่บ้านของโฮสเทลนี่ไงจ๊ะ” ลูกสาวตอบ นึกตกใจในความแม่นของระบบไอโฟน นี่กลับบ้านไปถ้าลืมเปลี่ยน password ละแย่เลย พ่อตามได้ตลอดเลยนะเนี่ย
“อ้อ งั้นก็แล้วไป”
“ทำไม ป๊ามีอะไร” คนเป็นลูกสาวก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าพ่อตกใจอะไร
“เปล่าๆ ไมมีอะไร ช่างมันเถอะ” โดนตัดบทซะงั้นน่ะ
เป็นอันว่าพ่อคงห่วงจัดนั่นเอง พอเห็นสถานที่ที่ขึ้นไม่ตรงกับชื่อสถานที่ที่บอกไว้เลยตกใจขึ้นมา เป็นพ่อที่มีลูกสาวดื้อๆ อย่างเรานี่น่ากลุ้มใจเนอะ ^^"

ก่อนจะขึ้นห้องลุ้นนิดๆ ว่าจะมีเพื่อนร่วมห้องเข้ามาอยู่ไหม .. ไม่มี ดีจัง ยิ้มกว้างออกมาหนึ่งที อาบน้ำสบายใจแล้วก็มานั่งบนเตียงริมหน้าต่าง สักพักหนาว .. สงสัยเพราะอยู่ริมหน้าต่างแน่ๆ เลย ไม่ไหวแน่ ย้ายเตียงดีกว่า เลยย้ายมาเตียงใกล้ๆ ฮีทเตอร์ดีกว่า นั่งเล่นบนเตียง จดบันทึกอะไรไปเรื่อย แล้วก็ง่วงโงกตั้งแต่สองทุ่ม เพราะเวลาเมืองไทยมันตีสองแล้ว และบรรยากาศมันก็เงียบได้ใจ ใช่มันเงียบสุดๆ ไปเลย

เออเนอะ เงียบมาก..

ไฟหัวเตียงที่เปิดไว้เพียงดวงเดียวทำให้ห้องมืด สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นเงาของตัวเองตกกระทบไปที่ผนังห้องฝั่งตรงข้าม ตรงที่มีเตียงว่างๆ อยู่ ถึงตอนนี้นึกอยากมีเพื่อนร่วมห้องสักคนก็ยังดี ก็ถ้าเกิดคืนนี้ดึกๆ เราสะดุ้งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเตียงที่มันควรจะว่างมันเกิดไม่ว่างขึ้นมาล่ะ แล้วยังหน้าต่างห้องที่มีต้นไม้โบกๆ อยู่ข้างนอกอีกล่ะ โอย.. แย่ละ คิดบ้าอะไรขึ้นมาตอนนี้เนี่ย

ว่าแล้วก็จัดแจงเปิดไฟหัวเตียงเพิ่มอีกสองดวง พยายามเลือกดวงที่แยงตาน้อยที่สุด เปิดม่านไว้ด้วยจะได้สว่างขึ้น แล้วก็เปลี่ยนใจเมื่อเห็นกิ่งไม้ต้องลมด้านนอก บรื๋อว์..น่ากลัวกว่าเดิมอีก เลยปิดม่านทันควัน เอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียงตัวเอง หยิบผ้าปิดตาขึ้นมาใส่แล้วคลุมโปงทันควัน

แง! กลัวผี (ซะงั้น)

---

จากหิมะ สู่หิมะ



เที่ยวบินที่คนน้อยที่สุดที่เพิ่งเคยเจอตั้งแต่เกิดมา


มีเสิร์ฟ snack ด้วย


ในถุงมีอะไรให้มั่ง มัฟฟินมั้ง



ไอ้นี่ฟังตั้งนาน เขาให้เลือกระหว่าง cheese กับอันนี้
ฟังไม่ออก ไม่รู้เขาพูดว่าอะไร coke ham, cold ham
อ๋อ cooked ham สามรอบกว่าจะรู้เรื่อง


ชอคโกแลตหมีเบอร์ลิน น่ารักไม่กล้ากิน