ยิ้ม :แก้ตัวจากตะพาบวันก่อน
ชุมชนแออัดแห่งหนึ่ง13/02/1316.30น.
“คุณครูคะของหนูสวยไหม” เด็กสาวผมสั้นแต่งตัวมอมแมมคนหนึ่งยื่นการ์ดวาเลนไทด์ที่เพิ่งทำเสร็จหมาดๆๆมาให้ผม ผมหยิบมาดู แม้มันจะเลอะๆ แต่ก็สวยงามในรูปแบบของมัน
“สวยคะ “ผมยิ้ม “ครูให้สามดาวเลย” พูดเสร็จผมก็เพิ่มดาวสามดวงลงบนการ์ดนั้น สาวน้อยยิ้มแฉ่งโชว์คราบฟันผุเล็กน้อย
แล้วเด็กอีกสองสามคนก็นำของตัวเองมาอวดผมก็ให้คะแนน ไปเด็กๆก็พากันยิ้มแฉ่ง
“ครูคะนี่ของใคร” สาวน้อยคนหนึ่งหยิบภาพผมพี่วาดทิ้งไว้โชว์ขึ้นมา
“ของครูคะ”ผมตอบ
“สวยชะมัด” เด็กสาวทำตาโตแล้วทำหน้าแบบตัดพ้อ“ครูทำเอาพวกหนู หมดกำลังใจทำเลย”
“คุณครูสอนหนูหน่อยสิ”เด็กสาวหน้ามอมอีกคนคะยั้นคะยอ
“วาดบ่อยๆก็สวยเองละคะ” ผมพูดพลางลูบหัวปลอบใจ
“โหย....ครูอะ” เด็กสาวทำหน้างอนๆ
“มามะเดี๊ยวครูวาดรูปพวกหนูให้” พูดเสร็จผมก็จัดแจงวาดรูปเด็กๆ แต่ละคนลงในกระดาษ
“ทำไมหนูหน้าอ้วน”“ไม่เหมือนสักหน่อย” “55+ โคตรเหมือน” “สวยจัง” “น่ารัก” “555+” เสียงของเด็กๆทยอยพูดไปมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มบ้างก็คิ้วขมวด
“เอามาก่อน” นิ่มเด็กหญิงจอมแก่นประจำชุมชนดึงกระดาษจากด้านหน้าผมไป”หนูจะวาดรูปครูเอง”
ว่าแล้วเธอก็ขะมักเขม้นวาดรูปผมลงใบบนที่ว่างที่มีรูปเด็กๆคนอื่นๆอยู่
555+แน่นอนละเด็ก 5 ขวบวาดรูป มันก็ นะ “โหยไม่เหมือนเลย” ผมตัดพ้อ
“เหมือนจะตาย”เธอทำหน้าภูมิอกภูมิใจ แล้วโชว์ไปมา “รูปครูอ้วน” แล้วก็หัวเราะร่า
แก้วพี่สาวของนิ่มหยิบการ์ดอันที่ผมวาดขึ้นมา “ครูจะเอาไปให้แฟนเหรอคะ”
“เปล่าครูวาดเฉยๆ”ผมยิ้มตอบไป
“ไม่เชื่อหรอกวาดซะสวยเลย”เธอทำหน้าไม่เชื่อผมได้แต่ยิ้มปฏิเสธไป
“ให้คนในมือถือแน่เลย”อ๊อฟเด็กชายที่มาร่วมกิจกรรมประจำพูดขึ้น “เราเคยเห็นโคตรสวยเลย”
“น้องสาว”ผมพูด
“ไม่เชื่อ”....อ๊อฟพูด
........ ช่างมันเถอะ......
“ถ้าครูไม่เอาไปให้ใครหนูขอนะ” ดญ.แก้วขอ
“จ๊ะ”ผมยิ้มให้เธอ เธอเก็บลงในสมุดมอมๆเล่มนั้น พร้อมใบหน้ายิ้มกริ่ม
......................................
“เอาละเด็กๆได้เวลากลับละ” ผมพูดพลางเก็บของ
“โหย”แบ็บเดียวเอง” เจ้านิ่มตัวแสบบ่น
“แบ๊บเดียวอะไร เกือบ 2 ชั่วโมงแล้ว” ผมเคาะหัวเจ้านิ่มตัวแสบ เธอแอบแลบลิ้นใส่
พอเก็บของเสร็จเด็กๆ ก็เหนี่ยวรั้ง(ใช้ศัพท์ซะ)ผมไว้
“ครูคะพวกหนูให้”เด็กๆ ยื่นการ์ดเล็กๆให้ผม “สุขสันต์วันวาเลนไทด์คะ/ครับ”
“ขอบคุณครับ” ผมรับมาแล้วยิ้ม......
........................
วันนี้ผมได้รับความรักแล้ว............ รักเล็กๆที่ไม่มากมาย แต่ทรงคุณค่าเหลือเกิน
คุณค่าของความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับปริมาณที่คุณได้ ... เสมอไป
ความรัก..............มันไม่เคยตายตัว
แต่แค่คุณได้เรียนรู้ที่จะรักไม่ว่าผลของมันจะสุขสมหวังหรือไม่ก็ตาม
คุณก็ได้เข้าใจและได้รู้จักคำว่ารัก....เพราะรักมันมีความวิเศษในตัวอยู่แล้ว...♥
..........
ปล.ขอความรักจงอยู่คู่กับทุกคนครับ