เริ่มใหม่ ซะทีนะ
"ผมต้องการเธอแค่ไหน นั่นสิ "
ผมคิดขณะนั่งเสพกาแฟอยู่ "นั่นสิ"
"ผมยังรักเธออยู่หรือเปล่า นั่นสิ"
"นั่นสิ"
บางทีความรักของผมมันอาจเหมือนเป็นอย่างที่ใคร พูดไว้ก็ได้
เมื่อรักแล้วทุ่มเทไปทั้งหมด รักไปเต็มร้อย รักไปเต็มร้อย แต่นับวันมัยิ่งลดลง ลดลง ลด ลด และลดลง
แล้ววันนี้จู่ๆ มันก็เหมือนวิญญานหลุดลอยออกไป ผมไม่ค่อยรู้สึกอย่างไรกับเธอแล้ว การตัดขาดจากการสื่อสารทำให้ผมชัดเจนขึ้น
ไม่รับรู้ไม่มอง ไม่สนใจไม่ต้องกังวล
ทัศนคติของเรา มันคงต่างกัน
ผมแค่คนง่ายๆ มีความสุขกับความเงียบ กาแฟ และหนังสือ ถึงเวลาก็ออกไปย่ำราตรี มีความสุขกับตัวเอง ว่างๆ ก็เสพกาแฟ เสพติดคาร์เฟอีน รักกลิ่นของมัน ชอบรสชาติที่ขมปนหวานของมัน รักในการใช้ชีวิตว่างๆ ไปกับหนังสือดีดีสักเล่ม นิยายสักเรื่อง
แต่เธอไม่ นั่นแหละประเด็น
ผมมานั่งคิดดูความสัมพันธ์ของเรามันก็ง่ายดีนะ
สำหรับเธอ ถ้าเธอเหงา เธอจะมา เธอไม่มีใครเธอก็มา มีความสุขแล้วก็ไป ไม่มีผมในชีวิตปกติสามัญของเธอ เมือมีเรื่องดีๆมันก็ไม่ต้องมีผม ผมก็แค่ถังขยะที่เธอต้องการทิ้งพอหมดก็จากไป
ส่วนผม ไม่มีเธอผมก็อยู่ได้มีความสุขในส่วนของผม เธอต่างหากทำให้ผมต้องการเธอ มันเลยทำให้ผมคิดว่า เฮ้มันเหมือนแฟชั่น ที่มันไม่จำเป็นต้องมีก็ได้
เหมือนอะไรบางอย่างที่มันปลดปล่อย เหมือนหลุดพ้น ก็แค่นั้นชีวิตผมก็ดำเนินไป เริ่มใหม่เริ่มกลับไปเป็นอย่างเดิมเท่านั้นเอง
ขอบใจนะ ลาก่อน ไปทำบุญละจุ๊บๆๆๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
เหมือนจะซึ้ง
มาเจอประโยคสุดท้ายแอบขำนะเนี่ย^^