โหยไม่ได้มาแจม ตะพาบตั้งหลายกิโลเลยวกกลับมาร่วมเส้นทางสายตะพาบนี้อีกครั้ง หวังว่าจะไม่ลืมกันนะครับ

เปลี่ยน..............???

มีคนบอกผมว่าเวลาทำให้คนเปลี่ยน..... ผมไม่เชื่อหรอกผมว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างทางต่างหากที่ทำให้คนเปลี่ยน...

ตะวันยังคงขึ้นอยู่อย่างเดิม แม้รายละเอียดรอบข้างมันจะไม่เหมือนเดิมมันยังคงขึ้นและลง

ชีวิตก็เช่นกันต่อให้สิ่งหนึ่งหายไป แต่บางสิ่งก็ยังดำรง อยู่........

..............

"บินบินบิน" ผมพูดพลางชูเด็กหญิงตัวน้อยในมือลอยไปมา เธอหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

"เมื่อไหร่แกจะคิดเรื่องมีครอบครัวสักที" หญิงสาวเจ้าของเจ้าหญิงน้อยในมือผมมองผมและถามผมด้วยคำถามเดิมๆ

"นี่ไงเดี๊ยวฉันรอ น้องปอเจ้าหญิงของฉันโต ก่อน" ผมพูดพลางเอาเคราเล็กๆสีที่ข้างแก้ม เจ้าหญิงน้อยของผมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากกกกก

"แกละอย่างนี้ทุกที" เพื่อนสาวของผมทำหน้าเอือมๆ "แล้วอีน้องคนนั้นเป็นอย่างไรบ้างละ"

ผมเหมือนโดนช๊อตไปชั่วครู่  "ไม่รู้สินะคงสบายดี" ผมพูดเสร็จแล้วก็หอมแก้มเจ้าสาวในอนาคตของผมฟ๊อดใหญ่ แล้วเธอก็หัวเราะอีกครา.....

แล้วป่านนี้ เธอจะเป็นไงบ้างหนา  ผมได้แต่คิด ได้แต่คิด ได้แต่คิด....

.....

"ซวยละ" ผมบ่นพลางจอดเวสป้าสีฟ้าอ่อนคันใหม่ จริงๆ มันก็ไม่ไหม่นะ เป็นของเก่าที่เพิ่งลากจากโกดังที่บ้านไปซ่อม  เสียเงินจนทุกคนด่า ว่า ผมควรจะเอาเงินที่ซ่อมมันไปซื้อคันใหม่ได้ครึ่งคันทีเดียว แม่บอกให้ขาย แต่ผมก็ไม่ขายเพราะมันอุดมไปด้วยความทรงจำวัยเด็กที่ซ้อนป๊าม้าไปไหนต่อไหนมาไหน (โอ๊ว นอกเรื่องไป กลับมาได้แล้ว)

วันนี้ผมมีนัดครับ นัดใหญ่ซะด้วย นัดรวมพลชาวแก๊งเก่าๆ เนื่องจากสมาชิกของคนหนึ่งได้เป็นด๊อกเตอร์ ก็เลยต้องมาฉลองซะหน่อย 

ผมผลักประตูร้านเข้าไปเสียงกระดิ่ง ดังเรียกความสนใจ "สวัสดีคะ" เสียงพนักงานตอบเสียงนั้นโดยอัตโนมัติ ผมพยักหน้าหงึกๆๆ ผมเห็นแล้ว เดอะแก๊ง ของผมกำลังนั่งกินอย่างกระจุยกระจาย อาหารเต็มโต๊ะ

"มาสายตามเคยนะแก" เจ๊ใหญ่เอ็ดผม 

"ค๊าบๆๆ คุณแม่" ผมไหว้ปะหลกๆ แล้วหันไปทักทายทุกคน ด้วยกรรมแต่ปางเก่า ที่นั่งเหลือที่เดียว คือตรงข้างๆ มัจจุราชของผม 

"ชิหาย" ผมอุทานในใจ แต่ผมจำเป็นต้องนั่งลงเสียมิได้ 

"สวัสดีคะพี่อ้วน" หมอกทักทาย

"ดีจ๊ะ" ผมตอบกลับด้วยการยิ้มตาตี่ยิงฟันเช่นเคย

...... เหตุการณ์ก็ดำเนินไปด้วยการ อัพเดชชีวิตของแต่ละคน ซึ่งผมคิดว่าข้ามมันไปเสียดีกว่า

"เมื่อไหร่แกจะ มีตกลงใจกับใครสักคนสักที " เจ๊ใหญ่พูดออกมา

"กูว่าแล้ว" ผมคิดในใจ "แมร่งตรูต้องโดนคำถามนนี้ไปอีกพี่ร้อยปีวะ"

"คุณแม่ไม่เคยได้ยิน คำที่ว่า ความโสดคืออำนาจหรือครับ" ผมตอบพลางทำหน้ายวนๆ

"แต่อำนาจ ก็นำพาไปสู่ความพินาศนะ" เจ๊ใหญ่ตอกกลับ มาทำเอาทั้งวงเฮ

"แล้วตัวเองเอาเค้าไว้ไหน" เจ้าป๊อบ วิศวกรร่างใหญ่ก็เอื้อมมือมากุมผมพร้อมทำหน้าละห้อย

"เค้าไม่ลืมตัวเองหรอก" ผมปีบมือมันเบาๆ พร้อมทำตาซึ้ง "ถุย!!!  ก็พวกมึงเล่นกันอย่างงี้สิ ใครๆ ก็หาว่ากรูเป็นเกย์หมด"  ผมปีบมืออย่างแรงจมมันทำหน้าเหยเก " ทำเอาทั้งวงฮาครืน

......

"แล้วพวกแกละรักๆ เลิกๆ เมื่อไหร่จะแต่งกันสักที " เจ้ใหญ่เปลี่ยนประเด็นไปที่หมอก กันเจ้าบอยน้องรักของผม

"เออ .... จริงๆ แล้ววันนี้ผมมีเรื่องจะบอก" แล้ว เจ้าบอยก็หันไปมองหน้าหมอก หมอกก็หยิบซองสีชมพูขึ้นมา 

ผมรู้ละว่ามันคืออะไรโดยไม่ต้องมีคำอธิบาย

มันเป็นการยากมากนะที่ เราจะนั่งอยู่ตรงข้างๆ คนที่เป็นอดีตของเราและแฟนของเขา แล้วพวกเขากำลังจะมีข่าวดี

"พวกผมกำลังจะแต่งงานกัน" บอยบอกเสียงชัดเจน 

"หราาาาาาา " เสียงทุกคนพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย 

"เฮ๊ย ครั้งนี้ของจริงนะครับ" เจ้าบอยยืนยันหน้าเครียด 

"เออ ล้อเล่น " เจ๊ใหญ่พูดขึ้น แล้วทุกคนก็แสดงความยินดีของทั้งสอง ....

ผมมองหน้าหมอก หมอกพยักหน้า เหมือนเราไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจ.......

ผมแอบบีบมือเธอเบาๆ เธอก็บีบมือตอบ

"ดีใจด้วยนะ"  ผมพูดอย่างไม่มีเสียง 

"ขอบคุณคะ" เธอตอบกลับมาอย่างไร้เสียง แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน

...........

"ลุง อ้วง..... เป้งอา รายย" เด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนผมถาม "ไม่แง นะ โอ๋ ๆๆๆ" เธอเอามือน้อยๆ ลูบหัวผม

"เปล่าลุงไม่ได้เป็นอะไร" ผมจับมือน้อยๆนั้นบีบเบาๆ

"ปอ ปอ รักลุงไหม" ผมถามเธอเบาๆ

"น้อง รักอ้วงที่สุก ในโลก เลย" เธอยิ้มแล้วหอมแก้มผม "อ้วนก็รักหนูจ๊ะ"

"อ่าวปอ แล้ว ป๊า กะม้าละ" เพื่อนสาวของผมถาม

"รักที่สุกในจักยานเลย..." เจ้าหญิงน้อยของผมหันไปตอบ แล้วยิ้มแฉ่ง............. 

................

เวลาไม่ทำให้ใจเราเปลี่ยนหรอก ถ้าเราไม่พยายามเปลี่ยนถ้าเรายังยึดติดกับอดีต ต่อให้ผ่านไปพันปี..หรือจนตาย เวลาก็ไม่ช่วยอะไรหรอก ...........

รักนะจุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ 

ปล... 

ไม่ได้เขียนมานานผิดพลาดอะไรก็ขออำภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะครับ