จากBlogที่แล้ว ผมเขียนค้างไว้ถึงความสำคัญของการอยู่กับปัจจุบัน ที่จะนำความสุขมาให้เรา หลายคนพออ่านแล้วคงคิดว่า"เป็นปรัชญาไปรึเปล่า ใครจะไปทำได้" แน่นอนครับ แม้ว่าจะเป็นเรื่องไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากเกินไป หากเราเริ่มฝึกฝนและลงมือทำ จะว่าไปก็เหมือนการที่เราได้สูตรทำอาหารมาจากพ่อครัวมือหนึ่ง เราดีใจมากเที่ยวอวดคนนั้น คนนี้ แต่เราก็เก็บสูตรนั้นไว้ ไม่เคยลงมือฝึกฝนทำอาหารตามสูตรนั้นซักที เราจะรู้ได้อย่างไรล่ะครับว่า อาหารนี้มีรสชาติดีจริงๆ

มีคนเคยบอกไว้ว่าจริงๆแล้ว คนเราก็คือ ก้อนแห่งความคิด ที่คิดนู่นคิดนี่ คิดไปถึงอนาคต คิดย้อนไปในอดีต ในวันหนึ่งๆเราใช้ความคิดกันมากมายหลายเรื่อง แทบจะตลอดเวลา ความคิดหลายๆอย่างเป็นสิ่งดีนะครับ แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้เราเกิดความทุกข์ขึ้นมาได้ด้วย เพราะคนเรามักจะลืมตัวว่าเรากำลังคิด ทำให้ความคิดมากมายนั้นนำความทุกข์มาให้

ผมขออนุญาตยกบทความของท่านกฤษณมูรติ(หลายๆคนอาจไม่เคยได้ยินชื่อของท่าน เอาไว้ผมจะหาเวลาเขียนถึงท่านอีกทีนะครับ ขอรับรองว่าท่านผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยครับ) เพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจนขึ้น เกี่ยวกับความหมายของความคิด บางทีอาจจะทำให้พวกเราอยากหลุดออกจากความคิดที่ทำให้เป็นทุกข์ของเราดูบ้าง

"ท่านกล่าวไว้จริงๆแล้ว ความคิดก็คือความทรงจำในอดีต เป็นประสบการณ์และความรู้ที่ถูกเก็บสะสมมาต่อเนื่องเป็นเวลานานอยู่ในสมองเรา ดังนั้นเมื่อเป็นผลของความทรงจำจึงทำให้ความคิดนั้น มีความเป็นอดีตอยู่เสมอ นอกจากนี้ความคิดนั้นยังพยายามที่จะก้าวล้ำไปในอนาคตในรูปแบบของความหวัง ความหวังเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นเพื่อจับยึดกับประสบการณ์ในอดีตที่มีความสุขที่ถูกเก็บอยู่ในสมอง โดยหวังว่าจะพบกับความสุขแบบในอดีตอีก"

ดั้งนั้น เราจะเห็นได้ว่า การที่กล่าวว่า ให้เราอยู่กับปัจจุบันนั้น ก็เพื่ออยากให้เรากลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง หลุดออกมาจากประสบการณ์ในอดีต ที่ก่อให้เกิดความคิดซ้ำๆ จนนำมาซึ่งความทุกข์นั่นเอง

  ในปัจจุบันได้มีการทดลองและตรวจวัดคลื่นสมองด้วยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ พบว่ามนุษย์นั้นสามารถควบคุมคลื่นสมอง และ สารที่หลั่งจากสมอง ได้หากมี การฝึกฝนทางจิต ให้ควบคุมสภาวะอารมณ์และจิตใจได้ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่อง เหนือธรรมชาติ หรือ เร้นลับหาคำอธิบายไม่ได้ แต่เป็นเรื่องที่ทุกคนสามารถฝึกฝนได้ ในขณะที่เราดำเนินชีวิตประจำวันตามปรกติ

ผมว่าสิ่งเหล่านี้ก็เป็นสิ่งที่ตอกย้ำถึงสิ่งที่พระพุทธองค์ ได้ตรัสสอนพวกเราไว้มาตั้งสองพันหกร้อยกว่าปีนะครับ โดยท่านได้ให้วิธีการกลับมาสู่ปัจจุบันแก่เราไว้แล้ว วิธีนั้นก็คือ อานาปานสติ หรือเรียกง่ายๆว่า การเจริญสติ นั่นเองครับ

เอาไว้ผมจะเขียนในBlogต่อไปนะครับ(ปล.ช่วงนี้ยุ่งเหลือเกินครับ)

ขอบคุณที่แวะมาเยียมเยียนและความเห็นที่ฝากไว้ครับ