แด่หนูน้อยในฟองอากาศ

                    ผมอยากเขียนถึงเรื่องของเด็กคนนี้มานานแล้วครับ เคยลงมือเขียน

                  หลายครั้ง แต่ก็ต้องหยุดเขียนไปหลายๆที เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเรื่องนี้

                     มันดูน่าเศร้าไปนะครับ สำหรับความสุขที่เด็กน้อยคนนึงควรจะได้รับ  

                 แต่ก็อย่างที่เราเข้าใจนะครับ คงไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผลของมัน

                      สิ่งใดเกิดขึ้นล้วนมีข้อดีของตัวเองเสมอ เด็กคนนี้ก็คงเช่นกัน    

                            เดวิด เวทเตอร์  เกิดในรัฐเทกซัส อเมริกา ตั้งแต่ปี1971 เค้าเกิดมา

                     ในครอบครัวที่มีฐานะ อบอุ่น แต่ความโชคร้ายของเด็กน้อย ก็คือ

                  สภาพร่างกายที่อ่อนแอและติดเชื้อง่ายกว่าปกติ พ่อ และแม่ของเค้า

                 ต้องพาเดวิด เข้าออกรพ.อยู่บ่อยๆ จนในที่สุด แพทย์ก็ค้นพบว่า เดวิด

                  ป่วยเป็นโรคทางภูมิคุ้มกันบกพร่องชนิดรุนแรง คือเป็นโรคขาดระบบภูมิ

                กันที่มีทั้งหมดในร่างกาย (Severe Combined Immunodeficiency,SCID),

           สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเดวิด ก็คงไม่ต่างอะไรจากบ้านเมืองที่ปราศจากทหารคอยคุ้มกันดูแล         

    ทุกๆอย่างดูจะสิ้นหวัง แต่พ่อและแม่ของเค้าไม่คิดเช่นนั้น ด้วยความที่รักลูกมาก จึงปรึกษาทีมแพทย์ผู้รักษา ครอบครัวของหนูน้อยและแพทย์ผู้รักษาตกลงกันที่จะสร้างชุดพลาสติกปลอดเชื้อให้เค้าอยู่ และเป็นที่มาของความพิเศษของหนูน้อย และชื่อเล่นที่เพิ่มขึ้นมา ก็คือ David “The bubble boy” หรือที่ผมขอแปลว่า “หนูน้อยในฟองอากาศ”

                       โอกาสที่จะหายจากโรคของเดวิด มีอยู่อย่างเดียวในสมัยนั้น ก็คือการ

                       เปลี่ยนถ่ายไขกระดูก แต่ปัญหาสำคัญก็คือต้องรอผู้บริจาค เซลล์ไข

                       กระดูก และต้องเข้ากันได้กับเดวิดด้วย......ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ยากมากใน

                       สมัยนั้น

                       ชีวิตในฟองอากาศของหนูน้อย

                      ครอบครัวของเดวิด ไม่ถอดใจ และจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างให้เดวิดเท่าที่

                      จะเป็นไปได้ เดวิดอาจจะได้ทุกอย่าง ยกเว้นบางอย่างที่หาในฟอง

                      อากาศไม่ได้นั่นคือ อิสรภาพ

                                 เดวิดได้อาหาร ของเล่น ดูโทรทัศน์ อ่านและเรียนหนังสือ ในถุงอากาศ

                      พลาสติกที่ผ่านการฆ่าเชื้อโรคเป็นอย่างดี เดวิดถูกสอนให้กลัวเชื้อโรค

                      การออกมาภายนอกจะทำให้เค้าแย่มากได้ เดวิดอาจจะได้ทุกอย่าง ยก

                      เว้นบางอย่างที่หาในฟองอากาศไม่ได้นั่นคือ เพื่อนดีๆซักคนที่มานั่ง

                          เล่นด้วยใกล้ๆ

                         อากาศในนั้นสามารถปรับให้เหมาะสมกับสภาพอากาศภายนอกได้ เย็น

                         สบายไม่อับชื่น มีเสื้อและผ้าห่มที่สวยงามตามที่เค้าชอบ เดวิดอาจจะได้

                         ทุกอย่าง ยกเว้นบางอย่างที่หาในฟองอากาศไม่ได้ นั่นคือ สัมผัสและ

                              ไออุ่นจากพ่อและแม่ที่สวมกอด

                           รายการโทรทัศน์ เพลงเพราะๆ เสียงเล่านิทานถูกเปิดให้เดวิดฟังตลอด

                           เวลา เพื่อลดความเครียดของหนูน้อย เดวิดอาจจะได้ทุกอย่าง ยกเว้น

                           บางอย่างที่หาในฟองอากาศไม่ได้ นั่นคือ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะอัน

                                บริสุทธิ์จากใจ ที่มาจากธรรมชาติรอบตัว

                          บางทีผมเองก็อดคิดไม่ได้จริงๆครับว่า ความเป็นจริงแล้ว พวกเรา

                          หลายคนก็ไม่ต่างจากหนูน้อยเดวิด บางคนอาจตั้งใจกักขังตัวเองในฟอง

                          อากาศปลอมๆที่เราสร้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว โดยคิดว่าฟองอากาศนั้นจะ

                          สร้างความสุขมากๆให้กับเรา แต่หารู้ไม่ว่าฟองอากาศนั้นมันแตกได้และ

                          หายไปได้

                         บางทีความสุขที่ได้มาง่ายๆ  จากคนที่เรารักและสิ่งต่างๆรอบตัว อาจ

                         ถูกมองข้ามคุณค่าไปลืมไปว่า บางอย่างก็ต้องการการทะนุถนอมเช่นกัน

                         จนกว่าเราต้องสูญเสียมันไป อาจฉุกคิดขึ้นมาได้ แต่เมื่อนั้นเราอาจไม่มี

                         โอกาสได้รับมันอีกต่อไป

              เดวิด เวทเตอร์ (David Phillip Vetter September 21, 1971 – February 22, 1984)

              จากไปจากการติดเชื้อที่รุนแรง ในวัย12 ปี เรื่องของเดวิดแสดงให้เห็นถึงความรัก

              ที่มีมากมายของพ่อและแม่ที่มีต่อลูกอย่างแท้จริง ไม่มีใครบอกได้อย่างแท้จริงหรอกครับว่า

              เดวิดมีความสุขจริงๆมั้ยในฟองอากาศนี้ แต่สิ่งที่ผมคิดว่าทำให้เค้ามีความสุขมากกว่า

              คงเป็นแค่การได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เค้ารัก แค่นั้นก็คงเพียงพอ