สะพานแห่งชีวิต 

  หากเราลองจินตานาการถึงการเดินทางที่สงบร่มรื่นภายใต้เงาไม้ที่เขียวชอุ่ม คงจะเป็นเรื่องที่น่า

เสียดายมาก หากการเดินทางบนเส้นทางเช่นนั้นจะสิ้นสุดลงต่อหน้าต่อตาของเราไปเฉยๆ เพียงเพราะ

เส้นทางนั้นถูกตัดขาดออกจากกันโดยความต้องการของธรรมชาติ แต่กระนั้น มนุษย์ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิต

ชนิดเดียวที่อยากเอาชนะธรรมชาติก็มิเคยยอมแพ้และหาวิธีการที่จะเดินทางต่อไปสู่ภูมิประเทศที่ตั้ง

อยู่เบื้องหน้าตามต้องการจนได้

  ไม่นานมานี้ผมได้มีโอกาสเดินทางไปท่องเที่ยวที่น้ำตกแม่สา จังหวัดเชียงใหม่แม้จะเป็นฤดูร้อนก็ตามที

แต่บรรดาร่มไม้ใหญ่ก็ทอดเงาลงสู่พื้นดินเพื่อลดแรงปะทะจากไอแดดให้ผมได้มาก ทำให้การเดินเท้า

ภายใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่เป็นไปอย่างไม่ยากเย็นนัก ผมเดินขึ้นไปตามน้ำตกชั้นต่างๆ

อย่างเพลิดเพลิน แม้น้ำจะน้อยแต่ภาพของน้ำตกที่ยังไหลเชี่ยวและปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็สะท้อนถึง

ภาพความยิ่งใหญ่ของน้ำตกแห่งนี้เมื่อถึงฤดูน้ำหลากได้เป็นอย่างดี

    ลักษณะภูมิประเทศบริเวณนี้แยกขาดออกจากกันเป็นส่วนๆอยู่หลายแห่ง ผมคงไม่อาจพบเห็นความ

สวยงามที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกได้เลยหากปราศจาก “สะพาน” ที่ถูกสร้างขึ้นโดยนักเดินทางผู้เอื้อเฟื้อที่

เดินทางผ่านมาก่อนหน้านี้ คิดไปแล้วสะพานก็เป็นสิ่งมหัศจรรศ์อย่างหนึ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น

ใช่หรือไม่ว่า โลกอันสวยงามเบื้องหน้าที่ถูกแยกขาดออกจากกันเป็นส่วนเสี้ยวนั้นถูกเชื่อมโยงถึงกัน

ได้ก็ด้วยสะพาน ขณะเดียวกันนั้นฉากชีวิตหลายฉากก็เกิดขึ้นได้ด้วยการเชื่อมโยงของสะพาน เช่น

พี่น้องที่พลัดพราก คนรักที่เคยจากลาก็ถูกนำพามาพบกันด้วยสะพานเช่นเดียวกัน ทั้งนี้ยังไม่นับ

บรรดาชีวิตที่ถูกพรากไปเพราะความเศร้าโศกก็อาจเกิดขึ้นที่ ณ ที่แห่งนี้ด้วยเช่นกัน

    บ่อยครั้งที่สะพานบางแห่งก็กลายเป็นสถานที่แห่งอนุสรณ์สำคัญเพื่อรำลึกถึงวีรบุรุษหรือเหตุการณ์

สำคัญบางอย่าง สะพานบางแห่งวิจิตรสวยงามและยิ่งใหญ่จนกลายเป็นสัญลักษณ์ของประเทศหรือ

เมืองนั้นๆ หลายคนอาจมุ่งหมายมาเพื่อชื่นชมกับสัญลักษณ์นี้เพียงสักครั้งในชีวิต แต่กระนั้นบาง

สะพานก็ถูกสร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายในป่าลึก อาจเป็นเพียงท่อนไม้ไผ่วางเรียงคู่หรือเป็นเพียงลำต้น

ของต้นไม้ผุเก่าที่พาดผ่านเพื่อให้พอเดินข้ามไปเท่านั้น แต่นี่ก็คือจุดประสงค์หลักของสะพานมิใช่หรือ