หลายๆคนคงเคยพบเจอกับปัญหาหนักๆในชีวิตกันมาอยู่บ้างนะครับ ไม่มากก็น้อย บางคนก็ลุกขึ้นยืนใหม่ได้ด้วยตัวเองและเดินต่อไปได้อย่างรวดเร็ว ในขณะที่บางคนล้มแล้วลุกยืนเองได้ยาก ต้องอาศัยคนประคับประคองกว่าจะแข็งแรงดังเดิมก็ใช้เวลานาน

     ลองจินตนาการเล่นๆนะครับว่า หากคุณกำลังขึ้นเรือโดยสารขนาดใหญ่ สิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย กำลังไปเริ่มชีวิตใหม่ที่สวยหรู แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ดีๆก็มีพายุลูกใหญ่ พัดเข้าใส่เรือของคุณ เรือโดยสารจมลง คุณหนีรอดไปกับเรือกู้ชีพลำเล็ก แต่คุณไม่ได้ไปคนเดียว คุณขึ้นเรือนั้นไปกับเสือเบงกอลตัวใหญ่ยักษ์และดุร้าย แน่นอนครับผมกำลังเขียนถึงหนังเรื่อง "Life of Pi" อ่านเนื้อเรื่องคร่าวๆก็ดูจะเกินจริง แต่เมื่อนึกเปรียบเทียบกับปัญหาชีวิตของคนบางคนนั้น มันอาจจะเบากว่าเยอะนะครับ              

     Pi รอดชีวิตจากท้องทะเลอันโหดร้ายและเจ้าเสือผู้หิวโหยได้อย่างไร อาจจะต้องติดตามในหนังกันครับ แต่สิ่งที่ผมได้ข้อคิดจากหนังเรื่องนี้ก็คือ

  ในยามที่มนุษย์คนหนึ่ง พบปัญหาและอุปสรรคที่ใหญ่หลวง ต้องสูญสิ้นทุกอย่างไปจากชีวิต ไม่มีใครซักคนเป็นที่จะพึ่งพาได้ นอกจากนี้ยังถูกปัญหานั้นตามไล่ล่าอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

ขอให้นึกถึงเพื่อนแท้สองอย่างที่ไม่เคยจากเราไปไหนครับ

อย่างแรก คือ"ความหวัง"เป็นเพื่อนที่คอยเตือนให้เรามีกำลังใจต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคต่างๆอย่างไม่ย่อท้อ เพราะคิดว่าวันข้างหน้าจะต้องดีขึ้น

อย่างที่สอง คือ "ความกลัว"เป็นเพื่อนที่เตือนให้เราใช้ชีวิตอย่างตื่นตัว ไม่ประมาทต่อปัญหาต่างๆรอบด้าน เพราะเรากลัวที่จะต้องเจ็บปวดแบบเดิมๆอีกครั้ง

เพื่อนทั้งสองอยู่กับเราและช่วยเหลือเราผ่านพ้นปัญหามาตลอด Life of Pi ทำให้เราเห็นภาพเพื่อนทั้งสองของเรา ได้ชัดเจนจริงๆครับ

หนังเรื่องนี้ทำให้ผมอดย้อนมาสำรวจศรัทธาของตัวเองไม่ได้ครับว่า บางทีการที่มนุษย์ยังต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป อาจจะเป็นเพราะเรายังคงมีความหวังและความผูกพันกับใครหรืออะไรบางอย่างอยู่ คิดไม่ออกเหมือนกันครับ หากเรารู้สึกไปแล้วว่า ไม่มีตัวเรา ของเรา ไม่ต้องมีความผูกพันกับอะไรขึ้นมาจริงๆ ทุกๆคนจะมีชีวิตอยู่ต่อไปในรูปแบบไหนกันครับ