ไม่ได้คุยกันนานเลยนะพ่อ จากลูกชายผู้ใสซื่อ
ในช่วงชีวิตวัยหนุ่ม(ที่ยังพอมีเหลือ) บางครั้งผมก็สนุกกับการใช้ชีวิตอย่างอิสระ ออกเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเอง ตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ที่พบผ่านมาในชีวิต แต่ก็มีบางอารมณ์ที่เหนื่อย อยากหยุดตัวเองนิ่งๆสักพัก หนีไปหลบที่ไหนซักที่คงไม่มีที่ไหนที่เหมาะเท่ากับสถานที่พักใจที่เรียกว่า บ้าน
สำหรับคนไกลบ้าน การได้กลับบ้านและตื่นขึ้นมาในห้องนอนเก่าที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก พบว่าหัวใจที่อ่อนล้าจากหลายสิ่งหลายอย่างที่รุมเร้า กลับค่อยๆฟื้นคืนเข้มแข็งขึ้น ด้วยมันคงมีพลังลึกลับบางอย่างที่หาไม่ได้จากที่ไหน ถึงแม้เราจะโตขึ้น เวลาผ่านไป บางสิ่งเปลี่ยนแปลง แต่กลิ่นของบ้าน ความอบอุ่น ความรักความห่วงใยที่ล่องลอยอยู่ในบรรยากาศรอบตัวไม่เคยเปลี่ยนไป และในสายตาของพ่อกับแม่ ผมก็ยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ (ใสซื่อ) ของท่านเสมอ
ผมชอบที่จะกลับบ้าน แค่ไปนอนเล่นๆเพื่อสูดกลิ่นอันคุ้นเคยเหล่านี้ หนีจากโลกที่วุ่นวาย และกลับไปเป็นเด็กชายผู้ใสซื่อเป็นการชั่วคราว แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
แต่ปีนี้ผมกลับบ้าน แค่ 2 ครั้ง
"ไม่ได้คุยกันนานเลยนะพ่อ รักพ่อนะ(แต่ไม่ค่อยแสดงออก)"
| Create Date : 05 ธันวาคม 2549 |
| Last Update : 5 ธันวาคม 2549 17:27:06 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 720 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
