|
เรื่องไร้สาระของผม (tag)
โดน tag มาหลายวัน จากหลายคน ไม่รู้จะเริ่มตอบยังไง เรื่องไหน ยังคิดอยู่ว่าจะเล่าเรื่องตัวเอง หรือจะเล่าเป็นเหตุการณ์ดี อันความลับก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี มันก็มี แต่อันที่พอจะมาสารภาพเปิดเผยต่อสาธารณะชนได้นี่สิ ต้องคิดสักนิด อันที่อุบาทว์เกิน จะนำมาเล่าสู่ชาวบ้านฟังก็เกรงจะรับกันไม่ได้ อาจจะเสียภาพพจน์ ก็เอาพอดีๆละกัน บางเรื่องคนที่เคยคุ้นเคยก็อาจพอรู้แล้วบ้าง เล่าเรื่องตัวเองก่อนละกัน
เรื่องไร้สาระของผมของผม (เรื่องส่วนตัว)
1. เล่น ฟุตบอลไม่เป็น ไม่ดูบอล คุยเรื่องบอลกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง เตะบอลแบบลูกโด่งไม่ได้ ไม่เข้าใจเรื่องต่อรองพนันบอล (แม้จะพยายามศึกษาแล้ว) อันนี้คนที่เล่นบอลก็คงคิดว่า อะไรวะ ก็อีแค่เอาตีนเตะบอลมันจะยากอะไร ก็เตะๆไป เรื่องเล่นบอลไม่เป็นสำหรับผู้ชายนี่ เมื่อก่อนผมรู้สึกว่ามันเหมือนเป็นชนกลุ่มน้อย เป็นปมด้อยไงก็ไม่รู้ ตอนหลังเริ่มชินและก็คิดว่า มันก็เหมือนกับ คนร้องเพลงไม่เป็นแล้วไปบังคับให้เค้าร้องคาราโอเกะ คนว่ายน้ำไม่เป็นแล้วโดนผลักลงสระนั่นแหละ
2. กลัว สิ่งที่ผมกลัว อาจจะดูบ้าๆ บอๆ แต่เมื่อเทียบกับคนที่กลัวแตงโม กลัวทุเรียน ก็จะดูมีเหตุผลกว่านิดนึง ผมกลัวปลั๊กไฟ .... ไม่ใช่เห็นแล้ววิ่งหนีหรอกนะ กลัวการเสียบปลั๊กเฉยๆ เพราะมันมีความหลังฝังใจ คือเคยเสียบปลั๊กหม้อหุงข้าว แล้วมันระเบิดคามือ ตู้ม!!!! ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก เลยเข็ดขยาด แต่เรื่องนี้แก้ไขง่ายๆ ก็คือ เปลี่ยนมาให้ปลั๊กแบบมีสวิตช์ปิดเปิด คือเสียบเข้าไปก่อน แล้วเปิดสวิตช์สีแดงอีกที ก็จะดูปลอดภัยไร้กังวล
3. แพ้ กุ้ง ตอนเด็กๆกินกุ้งไม่ได้ ผื่นขึ้นเต็มตัว ปากบวมไป2 วัน อันนี้รวมถึงกุ้งทอดกรอบ กุ้งทะเล กุ้งเผา ข้าวเกรียบกุ้ง ทุกอย่างที่มีส่วนของกุ้งไม่ได้เลย (ยกเว้นคนชื่อกุ้ง) พอโตขึ้น เริ่มคิดว่า แม่ง โคตรเสียเปรียบ เวลาไปกินข้าวกับเพื่อน กูกินได้แต่หมูแต่ปลาหมึก แต่ต้องมาหารเท่ากัน เอาไงก็เอากันวะ ต้องรักษาอาการนี้ให้ได้ วิธีการก็คือต้องเริ่มกินทีละน้อยๆ ให้ร่างกายเริ่มมีความต้านทาน แล้วค่อยเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อยๆ จนปัจจุบันก็กลับมากินได้เหมือนมนุษย์ปุถุชนทั่วไป จนเพื่อนสมัยเด็กงงว่ามันกินได้แล้วเหรอ
4. กินเหล้า ดื่มเบียร์ ตอนเด็กคิดว่าพอโตขึ้นจะไม่กินเหล้า เพราะผู้ใหญ่สอนมาว่าเหล้าไม่ดี ผิดศีลข้อ 5 นะ เป็นสิ่งเสพติด (ที่ถูกกฎหมาย) แต่ยังสงสัยว่า ทำไมเค้าบอกไม่ดี ก็ยังมีคนขาย คนกินอยู่ เออ..เก็บความสงสัยไว้ในใจเด็กน้อย พอเริ่มมีวุฒิภาวะพอสมควร จึงคิดได้ (มันอาจเป็นข้อแก้ตัว) ถ้าเราดื่มกินอย่างมีขอบเขต เพื่อความรื่นรมย์ มีความรับผิดชอบต่อตนเอง และคนอื่น ไม่สร้างความเดือดร้อนวุ่นวายให้กับคนอื่น ตับของใครก็ของมัน ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรน๊า..กินแล้วก็เมา..เมาแล้วก็นอน (ไม่ขับ) เหมือนที่สหายของผมชอบบอกเสมอว่า เขามิได้ชอบรสของสุราแต่ชอบบรรยากาศในการร่ำสุรา (ป.ล. ผมไม่ได้ดื่มเหล้าเบียร์ สูบบุหรี่ จากโฆษณาหรือจากภาพยนตร์ กรุณาอย่าเซ็นเซ่อร์ได้ไหมครับท่าน)
5.เรื่องเสียน้ำตา ล่าสุด ให้กับ Always : Sunset on Third Streetให้กับ Be with you แม้แต่ให้กับ Click (เรื่องนี้เนี่ยนะ) ทำไมเราต้องไปเสียน้ำตาให้กับใครก็ไม่รู้ที่เพิ่งรู้จักกันไม่ถึง 2 ชั่วโมง เฮ้อ ...... ส่วนในกรณีอื่น อาจมีบางครั้งที่ความอ่อนแอถึงขีดสุด....ก็คงต้องปล่อยให้มันออกมาบ้าง แต่พยายามจะไม่ให้ใครเห็น (เดี๋ยวดูไม่แมน)
คิดได้แค่นี้แหละครับ...แต่คงไม่ได้ tag ต่อให้ใครหรอกเกรงใจเห็นเจอกันถ้วนหน้าละ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านเรื่องไร้สาระของผม
| Create Date : 23 มกราคม 2550 |
|
13 comments |
| Last Update : 23 มกราคม 2550 19:11:23 น. |
| Counter : 834 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
