คืนที่สองในเวียดนาม บทรำพึงริมฝั่งแม่น้ำหอม
คืนที่สองในเวียดนาม
ผมออกมาเดินเล่นอยู่ริมฝั่งแม่น้ำหอม แม่น้ำที่มีแสงไฟจากสะพานเปลี่ยนสีเป็นไฮไลท์ ลมเย็นพัดขึ้นมาจากแม่น้ำ แสงไฟสะท้อนกับผิวน้ำ บรรยากาศโคตรโรแมนติกเลย จนผมอดนึกอิจฉาคู่รักหนุ่มสาวชาวเวียดนามที่นั่งพลอดรักในเงามืดริมฝั่งน้ำไม่ได้ พลันเกิดความรู้สึกหนึ่งพร้อมกับรำพึงในใจอย่างไม่ค่อยสุภาพว่า เฮ้ย ทำไมกูต้องมายืนทำป๊ะอะไร อยู่ที่นี่เงียบๆคนเดียว วะ เหงาชิบหาย
ผมคิดถึงกลอนบทหนึ่งที่มีพี่ชายที่นับถือคนหนึ่งเขียนไว้
และผมจดไว้ในสมุดบันทึก คงเหมาะกับความรู้สึกแบบนี้
ห่าง
ห่างกันบ้างจะเป็นไร
ให้ห่วงใยให้อาทร
ให้คิดถึงยามหลับนอน
ให้มีใครซ่อนไว้ใต้เปลือกตา
ห่างกันบ้างจะเป็นไร
ให้ห่วงใยให้ห่วงหา
ให้รู้ว่าจะกลับมาสบตา
มาเริงร่าอยู่ข้างกาย
ห่างกันบ้างจะเป็นไร
จะรู้ว่าใครคิดถึงใครไหม
ในวันที่ห่างไกล
เผื่อว่าใจอาจใกล้กัน
มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามีใครสักคนมายืนอยู่ข้างๆ ให้กุมมือ
อืมมมมม ผมอยากให้เป็นคุณ
..
จริงๆนะ
| Create Date : 13 มกราคม 2552 |
| Last Update : 12 กันยายน 2552 1:34:05 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 1135 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
