ไม่ใช่ความฟุ้งซ่านหรอกค่ะ อย่าว่าแต่ผู้ช่ย 20ปลายๆเลย ผู้หญิง 20 ต้นๆก็ประสาทกินเหมือนกันค่ะเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

แต่ผู้หญิงก็ชอบผู้ชายมีอนาคด มีความฝัน มีจุดหมายที่มั่นคงนะค๊ะ

ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะค๊ะ

เข้าใจอย่างแรง ฮ่าๆ
คนส่วนใหญ่ก็น่าจะต้องผ่านความรู้สึกนี้กันทั้งนั้นนะ
เรื่องนี้คุยกันได้ยาว แต่...อืมม เราว่ามันเป็นเรื่องที่มีบริบทแวดล้อมเกี่ยวข้องเยอะมาก ซึ่งแตกต่างกันไปในแต่ละคน
เลยไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดีน่ะ..ซะงั้น

โชคดีละกันจ้า

ตอนสอบเอ็นทรานส์ ผมเลือกที่จะเข้าวิศวะเพราะคิดว่าเป็นอาชีพที่ดีทั้งชื่อเสียง ดีทั้งเงิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ชอบจริงๆ

(ที่อยากเรียนจริงๆ คือ ภาษา)

ทำงาน เรียนต่อ ต่างก็เป็นเส้นทางวิศวะทั้งหมด เป็นเส้นทางที่ไม่ได้ชอบที่สุด แต่ก็ทำมาได้เรื่อยๆ ไม่ได้ฝืนมาก มีความสุขตามอัตภาพ

จนกระทั่งมีโอกาสได้มาสอนหนังสือเพราะเพื่อนชวน ผมก็คิดว่าผมทำได้ เพราะตอนที่ทำงานอยู่บริษัทที่ปรึกษา เวลาบริษัทรับงานฝึกอบรมทีไร เขาก็ให้ผมไปเป็นวิทยากรอยู่เรื่อยๆ (เขาประหยัดน่ะครับ เลยจ้างวิทยากรจริงๆ ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็เอาพนักงานตัวเองนี่แหละสอน ไม่ต้องจ่ายตังค์เพิ่ม ) ก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นอาจารย์ได้

ปรากฏว่าพอทำจริงๆ แล้วก็พบว่า นี่แหละคืองานที่เข้ากับนิสัย เข้ากับจริตของตัวเองที่สุด จะเรียกว่าเป็นงานที่ชอบก็พูดได้เต็มปาก


เล่ามาซะเยอะ แค่เพียงอยากจะบอกว่า ผมเองทำงานมาสิบกว่าปีถึงจะรู้ว่าอาชีพสอนหนังสือเป็นอาชีพที่อยากทำ เพราะฉะนั้น จขบ. ก็อย่ากังวลไปเลยครับ

บางคนโชคดี รู้ว่าตัวเองอยากทำ-อยากเป็นอะไรตั้งแต่เด็กๆ

บางคนตลอดชีวิต ยังไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วตัวเองอยากทำ-อยากเป็นอะไร

เพราะฉะนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ใครๆ ก็ต้องถามตัวเองในบางช่วงของชีวิตว่า นี่เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย???

ถ้าทุกวันนี้ไม่ได้ฝืนมาก ก็ทำไปเรื่อยๆ หาความสุขไปตามสภาพ

แต่ที่จะขออนุญาตแนะนำก็คือ ให้หาโอกาสทำสิ่งใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำดูบ้าง เผื่อจะเจอสิ่งที่เราชอบ และถ้าสิ่งนั้นทำเป็นอาชีพได้ด้วย ก็แจ๋วเลยครับ


เออ... แล้วที่ผมเล่าๆ มาเนี่ย มันเกี่ยวกับบล็อกไหมเนี่ย

คุณ wikato
- ผมกำลังพยายามจะมีอนาคต มีความฝัน มีจุดหมายที่มั่นคง เผื่อจะมีคนมาชอบมั่ง 555

คุณ idLer
- ขอบคุณที่เข้าใจ...อย่างแรง คิดว่าเดี๋ยวมันก็คงผ่านไปด้วยดี

คุณ คนทับแก้ว
- คำสอนท่านอาจารย์ ข้าน้อยขอน้อมรับ จะพยายามต่อไปครับ

โห ยี่สิบปลาย ๆ ระยะทางอีกยาวไกล
มีเวลาเก็บเกี่ยวอะไรที่เป็นสาระบ้าง
ไม่สาระบ้างได้อีกเยอะ
ใช้ชีวิต อย่าให้ชีวิตมันใช้เรานะ

ยังมีผู้ชายอีกหลาย ๆ คนที่อายุเลยเลข 3 ไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยคิดอะไรพรรค์นี้เลย
เขาเฝ้าคิดแต่ว่า เมื่อไหร่หนอโชคชะตาจะมองเห็นเขา
มันเป็นช่วงหนึ่งของจังหวะชีวิตอย่างที่คุณบอกจริง ๆ แหละ ที่เราจะวางแผนอนาคตของตัวเองไว้เป็นฉาก ๆ พอวางเสร็จก็มาหงุดหงิดกับตัวเองว่า ทำไมเราไม่เป็นแบบนี้ๆๆๆวะ ฯลฯ อะไรทำนองนี้อยู่บ่อย ๆ
เรื่องราวและความยุ่งยากยุ่งเหยิงของเรื่องที่ไม่ได้ดั่งใจคือแบบฝึกหัดชั้นดีของการใช้ชีวิต เราเชื่ออย่างนั้นนะ
เพราะเราเองก็วัยใกล้เคียงกันกะคุณ และเราก็ชื่นชมในความคิดของคุณ ความคิดที่เพื่อนผู้หญิงของคุณปลอบใจว่าฟุ้งซ่าน
คนเรามีควรจะฟุ้งซ่านบ้างนะ ว่าไหม ? อย่างน้อย ๆ ชีวิตก็ไม่จืดชืด


ฝากบอกนิดนึงเรื่องหนังสือของตะวันออก เห็นว่าอยู่เมืองน่าน ถ้ามาเชียงใหม่ก็ติดต่อที่ ด.ญ.ซอดแจ้งได้เลยทันที ตอนนี้เหลือ4-5เล่มเอง จะพยายามเก็บไว้ให้นะ ยังไม่ได้ไปฝากขายที่ร้านเล่าหรอก ไว้มีเยอะ ๆ อาจไปฝากขายบ้าง ชอบไปร้านเล่าหรือ? เราก็ชอบ เราอยู่ใกล้ไปเมื่อไหร่ก็ชอบ
ยินดีเจ้า

ทำงานไปสัก 3-4 ปี ช่วงเวลานี้เขาเรียกว่าวิกฤตวัยทำงาน

เพราะมันเริ่มนานจนความสนุกกับงานมันหมดไป

แนะนำให้ลองหาภาพยนตร์เรื่อง Lost in Translation มาดูอีกรอบ ดูตอนนี้แล้วน่าจะอินมากขึ้น