So sad story but u have done a lots of good thing for them so one day u will get pay back.xxx

น่าสนใจมาก โครงการนี้

วันหลังมีคอนเสิร์ตอีก บอกด้วยเด้อ

น้ำตาไหลเลยค่ะ เศร้าผสมความนับถือในตัวคุณพยาบาล .. โอ้หนอ มนุษย์ก็คือมนุษย์ ไม่มีสิ่งไหนมาแบ่งแยกว่าอะไรคือความเป็นมนุษย์ชั้นต่ำหรือชั้นสูง มีปาก มี ขา มีแขน มีหัวสมองเหมือนๆกัน ถ้าดิฉันได้กลับน่านอีกที และมีโอกาสเล็กๆ อยากจะช่วยเหลือเท่าที่พอทำได้ค่ะ อยู่ รพ.ปัวใช่ไหมคะ จะได้ไปถูกค่ะ ..

your story make me crying. you are compleatly wonderful person

+ มันเป็นความจริงที่แสนจะอึ้ง อ่านแล้วจุกในคอหอยเลยครับ ... "ชีวิตคน" ตัดสินกันด้วยอะไรหนอ แต่สุดท้าย ทุกคนก็ต้องเดินทางไปในที่ๆ เดียวกันอยู่ดี ทำวันนี้ให้ดีที่สุดแก่ตัวเองและผู้คนรอบข้างก็แล้วกันเนาะครับผม

เราขอชื่นชมในหัวใจของคุณ

เราอยากให้มีคนอย่างคุณเยอะๆในโลกใบนี้

เราอยากให้คุณเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

เป็นตำแหน่งใหญ่ที่ตัดสินใจช่วยคนได้

ขอบคุณมากๆที่มีคนดีอย่างคุณนะครับ

ขออนุญาตแท็ก (อีกแล้ว)

รายละเอียดไปดูได้ที่บล็อกของข้าพเจ้า

ขออนุญาตแท็ก (อีกแล้ว)

รายละเอียดไปดูได้ที่บล็อกของข้าพเจ้า

ขอบคุณนะคะ ที่นำเรื่องราวดีๆมาบอกต่อเป็นกำลังใจให้คนทำงานได้ทำงานต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ

มีเรื่องเล่ามาแชร์กันค่ะ
Humunized Care
( การดูแลผู้ป่วยด้วยใจเป็นมนุษย์ )
ชีวิตคนเราเกิดมาต้องมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เรามีสิทธิ์เลือกที่จะเป็นนั้นเป็นนี่ได้ตามที่เราอยากจะเป็น แม้เราจะเกิดเป็นชายแต่เราก็เลือกจะเป็นหญิงหรือเราเกิดเป็นหญิงแต่เราจะเป็นชาย ตามที่จิตใจเราเรียกร้องที่จะเป็นตามที่มุ่งหวัง
ปัจจุบันนี้ประเทศไทยให้การยอมรับให้บุคคลประเภทนี้ได้แสดงออกมีสิทธิเสรีมากขึ้น ดังจะเห็นได้ในสื่อต่างๆ จากรายการโทรทัศน์ การประกวดต่างๆเป็นต้น ยังมีคนส่วนมากมองว่าเป็นเรื่องแปลกตลก หรือน่ารังเกียจและไม่ยอมรับในสิ่งที่บุคคลพวกนี้เป็น แต่ก็มีไม่น้อยที่ชื่นชมและยอมรับในความสามารถที่โดดเด่น เราในฐานะบุคลากรทางการแพทย์ส่วนใหญ่คิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะพวกเขาเหล่านี้ต่างก็คือมนุษย์คนหนึ่งมีชีวิต มีจิตใจ เช่น เดียวกันกับคนอื่น
ริสซี่เป็นอีกคนหนึ่งที่ร่างกายเป็นชายแต่จิตใจของเธอเป็นหญิง เธอรักที่จะเป็นเพศหญิง ริสซี่เป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน กิริยามารยาทเหมือนผู้หญิง เธอชอบงานฝีมือ ชอบแต่งตัวประกวดงานต่างๆ แต่ชีวิตของเธอต้องพลิกผันเมื่อเธอเข้าสู่วงการสาวประเภทสองและไปทำงานที่พัทยา ทำให้เธอต้องติดเชื้อ HIV กลับมา เธอมีผื่นขึ้นตามร่างกาย ต่อมาร่างกายเริ่มอ่อนแอทำมาหากินไม่ได้เธอจึงต้องทิ้งชีวิตอันรุ่งโรจน์กลับมาอยู่ที่บ้านกับแม่และครอบครัวของเธอ
เธอเริ่มติดเชื้อแทรกซ้อนรุนแรงมากขึ้น ไอบ่อย และได้มารับการรักษาที่โรงพยาบาลแล้วแพทย์สงสัย ไข้หวัดใหญ่ เธอจึงได้มา Admit ในห้องแยกโรค เธอกังวลมากกลัวไม่หายหรือแย่กว่าเดิม ในครั้งแรกที่พยาบาลรับเธอเข้ามานอนในตึก เธอดูท้อแท้สิ้นหวังหมดกำลังใจไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป พยาบาลได้เข้าไปพูดคุยปลอบใจให้กำลังใจให้เธอได้มีแรงที่จะสู้ต่อไป ในตอนแรกเธอดูไม่ค่อยสนใจทำหน้านิ่งๆไม่ค่อยพูดคุยเมื่อถามจะตอบสั้นๆ หรือไม่ตอบและชอบคลุมผ้าห่มปิดหน้าปิดตา ไม่อาบน้ำ ไม่กินข้าว ปล่อยผมยาวรุงรัง หนวดยาว ทำตัวสกปรก พยาบาลได้เข้าไปสร้างสัมพันธภาพบ่อยๆ ปลอบใจและให้กำลังใจ กระตุ้นให้ทำกิจกรรมเอง และสัมผัสร่างกายผู้ป่วยด้วยความเอื้ออาทรไม่รังเกียจ พยาบาลได้ทำแบบนี้ซ้ำๆบ่อยๆ จนกระทั่งผู้ป่วยเปิดใจและคุ้นเคยยอมที่จะคุยด้วยอย่างเปิดเผย และยอมทำกิจกรรมด้วยตนเองบนเตียง พยาบาลได้กระตุ้นให้ริสซี่เดินทำกิจกรรมเองและ ให้เข้าห้องน้ำเอง อาบน้ำเองทุกวัน จนในที่สุด ริสซี่สามารถทำกิจกรรมต่างๆได้เอง ต่อมาแพทย์ได้ตรวจผู้ป่วยแล้วพบว่าผู้ป่วยไม่ได้เป็น ไข้หวัดใหญ่ พยาบาลจึงได้ย้ายผู้ป่วยออกจากห้องแยกโรคมาอยู่ห้องผู้ป่วยสามัญ แต่ริสซี่เธอยังอายที่จะพบผู้อื่น เมื่อย้ายมาอยู่ใหม่ๆจึงคลุมโปรงปิดหน้าตลอด พยาบาลได้ถามว่า “ไม่ร้อนหรือ” เธอบอกว่า “ร้อนก็ต้องทนกลัวคนที่รู้จักเห็น” พยาบาลได้ปลอบใจและให้กำลังใจSupportive จิตใจ จนริสซี่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับผู้ป่วยอื่นๆ พยาบาลได้ช่วยดูแลความสะอาดร่างกาย ตัดผม โกนหนวด ตัดเล็บ แต่งเล็บ และปลอบใจให้เธอได้ยอมรับในโรคที่เธอเป็น จนเธอสามารถยอมรับได้ในที่สุด
เมื่อเธอยอมรับโรคที่เธอเป็นได้และกล้าที่จะอยู่ในสังคม เธอเริ่มกลับมาดูแลตัวเอง แต่งหน้า ทาปาก ดูสีหน้าสดชื่นมากขึ้น เธอบอกว่าทำแล้วมีความสุข พยาบาลรับรู้และเข้าใจดีถึงสภาพจิตใจของเธอที่เป็นเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความต้องการให้ตนเองมีความสวยงามดูดีในสายตาผู้อื่นเสมอและพยาบาลเห็นเธอมีความสุขดูสดชื่นดีขึ้น จึงไม่ได้ห้ามหรือว่ากล่าวใดๆ เพราะเธอทำแล้วมีความสุข กลับมามีศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์คนหนึ่งได้ ก็ให้เธอทำต่อไปเพื่อให้เธอสามารถอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้ในสังคม
ริสซี่เธอนับถือเจ้าแม่กวนอิม เธอบอกว่า “อยากสวดมนต์เหลือเกินคุณพยาบาล แต่จำบทสวดมนต์ไม่ได้ ได้แต่นอนนึกถึงเจ้าแม่กวนอิม” ดังนั้นพยาบาลจึงได้เข้าไปค้นบทสวดมนต์ในInternet มาให้ริสซี่ในตอนแรกๆ ริสซี่เขินอายที่จะสวดให้ผู้อื่นเห็น พยาบาลได้ร่วมสวดมนต์เป็นเพื่อนจนเธอสามารถสวดเองได้ ริสซี่ขอบคุณเรามากที่ได้สวดมนต์ก่อนนอนและมีพยาบาลสวดเป็นเพื่อนในบางวัน พยาบาลได้เห็นริสซี่สวดมนต์เสร็จแล้วนอนหลับมีความสุขได้พยาบาลก็รู้สึกภาคภูมิใจในการได้ช่วยเหลือคนคนหนึ่งให้เป็นสุข ริสซี่ดูสดชื่นมากขึ้น จนวันจำหน่ายกลับบ้าน แม่ของริสซี่มารับกลับบ้าน เธอยิ้มแก้มปริบอกขอบคุณพยาบาลทุกคนที่ทำให้หายและได้กลับไปอยู่กับครอบครัว
ในขณะอยู่ที่บ้านพยาบาลได้โทรศัพท์เยี่ยมผู้ป่วยมารดาผู้ป่วยบอกว่าผู้ป่วยสบายดี ไม่เหนื่อย ไม่ไอ ดูมีความสุขดี แต่พอครั้งที่ 2 พยาบาลได้โทรศัพท์เยี่ยมอีกในสัปดาห์ต่อมา มารดาผู้ป่วยบอกว่า ตอนนี้ไอบ่อย ดูเหนื่อยมากขึ้น พยาบาลบอกว่า ถ้าผู้ป่วยเหนื่อยมากขึ้นหรือไม่ไหวก็ให้รีบพามาโรงพยาบาลนะค่ะ มารดาผู้ป่วยรับทราบ
ต่อมาริสซี่ได้กลับมา Admit อีกครั้ง ร่างกายเธอดูซูบผอมไปมาก ด้วยพยาธิสภาพของโรคAIDS ในระยะสุดท้าย พยาบาลได้คุย Prognosis กับแม่ของเธอเกี่ยวกับพยาธิสภาพของโรคในระยะสุดท้ายและการรักษาของแพทย์ การดูแลแบบ end of life care มารดาของริสซี่รับทราบ เข้าใจยินดีที่จะดูแลแบบประคับประคองอาการเช่นนี้ต่อไปจนถึงวาระสุดท้ายของชีวิตของบุตรอันเป็นที่รัก
ริสซี่เธอรักแม่เธอมากและเริ่มเรียกร้องความสนใจที่จะอยู่กับแม่ตลอดเวลาเธอเรียกหาแม่ตลอด แม้จะมีน้องชายเป็นคนเฝ้าดูแลอยู่ก็ตาม ด้วยภาระหน้าที่การงานของมารดา ทำให้ไม่สามารถจะอยู่เฝ้าดูแลลูกได้ตลอดเวลา ริสซี่เรียกร้องความสนใจจะให้มารดาเฝ้าให้ได้เธอร้องเอะอะเสียงดังบ่อยๆ พยาบาลจึงได้ช่วยพูดคุยบอกริสซี่ให้ทราบจนริสซี่เข้าใจ ไม่เรียกร้องความสนใจอีก พยาบาลได้เข้าไปดูแลจนริสซี่รู้สึกว่าตัวเองไม่ถูกทอดทิ้งและพยาบาลได้อยู่เป็นเพื่อนให้การดูแลอย่างเอื้ออาทรดุจญาติมิตร รวมทั้งสวดมนต์ให้ผู้ป่วยฟัง และฝึกให้ริสซี่ทำใจให้เป็นสมาธิ จนริสซี่สงบลงนอนหลับอย่างมีความสุข
แต่ชีวิตคนเรานั้นมีเกิดก็ต้องดับ ร่างกายริสซี่ที่อ่อนแอลงมากยิ่งทรุดหนักมากขึ้นจนทนไม่ได้ ริสซี่เริ่มหายใจ Air hunger แต่สติยังรับรู้อยู่ในวันสุดท้ายของชีวิตริสซี่ เธอขอพบพยาบาลชื่อโม และเมื่อพยาบาลโม ได้เข้าไปพบริสซี่ พยาบาลได้กระซิบเบาๆที่ข้างหูบอกให้ริสซี่หลับตาไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลสิ่งใดๆทั้งสิ้นอีกต่อไปแล้ว ทำใจให้สบายเป็นสมาธินึกถึงพระแม่กวนอิมที่เธอศรัทธาเอาไว้ให้มั่น และนึกถึงบุญที่ได้ทำมาและพยาบาลได้สวดมนต์ให้ผู้ป่วยฟังเบาๆ ริสซี่ดูสงบลงมากขึ้น หายใจแผ่วลง แผ่วลง ไม่ค่อยกระวนกระวายอีกแล้ว พยาบาลใช้มือสัมผัสเบาๆที่หน้าผาก และลูบศีรษะอย่างนุ่มนวลเบาๆ...จนในที่สุด ริสซี่ได้หยุดหายใจและจากไปอย่างสงบโดยมีแม่และพี่ชายที่เธอรักนั่งจับมืออยู่ตลอดเวลา

“ หากฟากฟ้าอันไกลโพ้น...คือสวรรค์
ดาวนับพันระยิบตาอยู่อาศัย
เมื่อแหงนมองท้องฟ้าทุกคราไป
ฉันหวังให้เธอเป็นดาวพราวนิรันดร์ ”

นางสาวณาฏนินพัทต์ จังนพพานิช
ตึกอายุรกรรมชาย โรงพยาบาลกบินทร์บุรี ปราจีนบุรี

เป็นเรื่องจริงหรือคะ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ขอแสดงความชื่นชมคุณพยาบาลอย่างยิ่ง ชาตินี้ไม่ต้องไปทำบุญที่ไหนอีกแล้วเพราะคุณได้ทำบุญที่ยิ่งใหญ่ในงานของคุณแล้วคะ