คืนที่สองในเวียดนาม บทรำพึงริมฝั่งแม่น้ำหอม คืนที่สองในเวียดนาม ผมออกมาเดินเล่นอยู่ริมฝั่งแม่น้ำหอม แม่น้ำที่มีแสงไฟจากสะพานเปลี่ยนสีเป็นไฮไลท์ ลมเย็นพัดขึ้นมาจากแม่น้ำ แสงไฟสะท้อนกับผิวน้ำ บรรยากาศโคตรโรแมนติกเลย จนผมอดนึกอิจฉาคู่รักหนุ่มสาวชาวเวียดนามที่นั่งพลอดรักในเงามืดริมฝั่งน้ำไม่ได้ พลันเกิดความรู้สึกหนึ่งพร้อมกับรำพึงในใจอย่างไม่ค่อยสุภาพว่า “เฮ้ย ทำไมกูต้องมายืนทำป๊ะอะไร อยู่ที่นี่เงียบๆคนเดียว วะ เหงาชิบหาย” ผมคิดถึงกลอนบทหนึ่งที่มีพี่ชายที่นับถือคนหนึ่งเขียนไว้ และผมจดไว้ในสมุดบันทึก คงเหมาะกับความรู้สึกแบบนี้ ห่าง ห่างกันบ้างจะเป็นไร ให้ห่วงใยให้อาทร ให้คิดถึงยามหลับนอน ให้มีใครซ่อนไว้ใต้เปลือกตา ห่างกันบ้างจะเป็นไร ให้ห่วงใยให้ห่วงหา ให้รู้ว่าจะกลับมาสบตา มาเริงร่าอยู่ข้างกาย ห่างกันบ้างจะเป็นไร จะรู้ว่าใครคิดถึงใครไหม ในวันที่ห่างไกล เผื่อว่าใจอาจใกล้กัน มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามีใครสักคนมายืนอยู่ข้างๆ ให้กุมมือ อืมมมมม ผมอยากให้เป็นคุณ .. จริงๆนะ   Create Date : 13 มกราคม 2552 7 comments Last Update : 12 กันยายน 2552 1:34:05 น. Counter : 1063 Pageviews. Share Tweet

คำกลอนไพเราะเหมาะกับบรรยากาศคะ   โดย: จอมมารขาวดำ 13 มกราคม 2552 12:51:10 น.

มาอ่านเป็นเพื่อนคนเขียนค่ะ   โดย: รัชชี่ (รัชชี่ ) 13 มกราคม 2552 17:55:14 น.

บางทีการที่เราอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก กลับยิ่งทำให้เรารู้สึกเหงามากขึ้น... ลาก่อนกทม.   โดย: ฟ้าดิน 20 มกราคม 2552 3:06:26 น.

เขียนต่อแล้วนะ   โดย: ฟ้าดิน 20 มกราคม 2552 6:37:06 น.

โดย: เจ้าชายไร้เงา 23 มกราคม 2552 10:16:33 น.

ชอบมาก   โดย: ฟร IP: 125.27.196.117 2 มกราคม 2557 14:23:26 น.

คิดถึงโกะ   โดย: แหม่ม IP: 125.27.196.117 2 มกราคม 2557 14:25:15 น.