| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
บทที่ 8 มารพยักฆ์ขาวเบียคโกะ บทที่ 8 มารพยัคฆ์ขาวเบียคโกะ ข้าไม่คิดว่าการนำทหารที่เพิ่งกลับมาจากสนามรบออกเดินทางไปกับนักนาฏกรรมอีกครั้งเป็นเรื่องที่ถูกต้องนัก กันโซกล่าวเสียงเรียบในขณะที่สายตาฉายแววตำหนิจ้องไปยังโอริเอะซึ่งกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า นายกองหนุ่มกับค้อมกายให้กับเขาพร้อมกับอธิบาย ทหารที่ข้านำไปด้วยล้วนแล้วแต่ยังกระฉับกระเฉงแข็งแรง อีกทั้งพวกเขายังเคยเดินทางร่วมกับบ้านฟูจิวาระมาแล้วครั้งหนึ่ง นั่นมันก่อนที่จะเกิดสงคราม ขุนพลแห่งโคะโตโระพูดพลางหรี่ตาลง หนำซ้ำเจ้าก็เห็นแล้วว่าการศึกในครั้งนี้พวกเราสามารถกำจัดปีศาจร้ายไปได้เป็นจำนวนมาก ข้าไม่คิดว่าพวกมันจะหลงเหลือรอดไปสร้างภัยให้กับผู้ใดได้อีก แต่....โอริเอะเงยหน้าและทำท่าจะเอ่ยคำค้านแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาดุจากกันโซ ข้าขอสั่งห้ามมิให้เจ้าหรือทหารคนใดเดินทางไปกับขบวนของบ้านฟูจิวาระ ส่งพวกเขาแค่พ้นเขตเมืองและรีบกลับมาคุ้มครองปราสาทแห่งนี้ทันที ดวงตาของขุนพลแห่งยาสึฮิระจ้องหน้านายกองหนุ่มเขม็ง มันเต็มไปด้วยความเย็นเยียบจนเขารู้สึกไหวเยือกไปทั้งร่าง โอริเอะขบกรามแน่นขณะพยายามระงับอาการสั่นสะท้านที่บังเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ขอรับ เขาค้อมตัวลงและเอ่ยรับคำบัญชาของกันโซด้วยความอึดอัดใจ ขุนพลแห่งโคะโตโระส่งเสียงคำรามในลำคอก่อนจะหมุนกายเดินจากไปอย่างไม่สนใจ โอริเอะยืนนิ่งเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินออกมาและมุ่งหน้าตรงไปหาขบวนของบ้านฟูจิวาระที่รออยู่ ฮารุคาเสะซึ่งกำลังยืนอยู่กับคนของตนหันหน้ามามองเขาด้วยสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นนายกองหนุ่มเดินมาหาตนเพียงลำพัง ต้องขออภัยที่ทำให้พวกท่านต้องเสียเวลารอนาน โอริเอะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ ฮารุคาเสะก้มศีรษะให้กับเขา ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้านัก ฝ่ายข้าต่างหากที่ต้องกล่าวคำขออภัย เพราะทั้งที่ท่านเพิ่งเหน็ดเหนื่อยมาจากสงครามแต่กลับต้องมาวุ่นวายไปกับพวกเรา มันเป็นความรับผิดชอบของข้าต่างหาก นายกองหนุ่มกล่าวและยืนนิ่ง ฮารุคาเสะมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความลำบากใจของเขา ดูเหมือนท่านมีอะไรในใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก คงเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกเรา ท่านกล่าวได้ถูกต้องแล้ว โอริเอะตอบพลางถอนใจ ต้องขออภัยที่ข้าไม่สามารถเดินทางไปส่งพวกท่านให้ถึงบ้านได้ เส้นทางจากปราสาทไปจนถึงบ้านฟูจิวาระมิได้ลำบากหรือห่างไกลจนเกินไปนัก พวกข้าไปกันเองได้ ฮารุคาเสะกล่าวพร้อมกับยิ้ม โปรดอย่ากังวล แต่ข้ารู้สึกเหมือนคนไร้ความรับผิดชอบ นายกองหนุ่มพูดด้วยสีหน้าแสดงความไม่สบายใจ ยามต้องการเรียกใช้ก็ให้คนเดินทางออกไปรับ แต่เมื่อหมดประโยชน์แล้วกลับรีบเร่งขับไล่ มันเป็นคำสั่งที่ท่านจำต้องปฏิบัติตามต่างหาก ฮารุคาเสะกล่าวพลางเลื่อนสายตามองไปยังจวนที่พักของกันโซ ดวงตาของชายหนุ่มทอประกายประหลาดออกมาวูบหนึ่งและจางหายไป เขาเลื่อนสายตากลับลงมายังโอริเอะอีกครั้ง ที่สำคัญหน้าที่ของนักรบคือการปกป้องผู้เป็นนาย ท่านคอยคุ้มครองท่านยาสึฮิระอยู่ที่นี่จะดีกว่า แต่.... โอริเอะชะงักคำของตนและถอนใจออกมา ขอบคุณที่เข้าใจ ข้าจะไปส่งท่านจนถึงนอกเขตเมือง เขากล่าวพลางหันไปร้องสั่งให้ทหารที่ยืนรออยู่เปิดประตู จากนั้นจึงเดินนำขบวนของบ้านฟูจิวาระออกไปโดยไม่กล่าวอะไร กระทั่งทั้งหมดเดินทางไปจนพ้นเขตเมือง นายกองหนุ่มจึงหันไปมองฮารุคาเสะพร้อมกับก้มศีรษะให้กับเขาอีกครั้ง ข้าส่งท่านได้เท่านี้ ขอให้เดินทางโดยปลอดภัย ขอบคุณท่านมาก ชายหนุ่มก้มศีรษะตอบและมองโอริเอะด้วยสายตาครุ่นคิดจนอีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ มีอะไรหรือ ตอนที่อยู่ในปราสาท ข้าถูกปีศาจบุกเข้าไปทำร้าย ฮารุคาเสะตัดสินใจพูดออกมาและรีบกล่าวต่อเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของอีกฝ่าย แน่นอนว่ามันไม่สามารถทำอะไรข้าได้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากังวล หมายความว่าอย่างไร หมายความว่าเวลานี้ปราสาทของท่านยาสึฮิระไม่ใช่สถานที่ที่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจัง โอริเอะเบิกตากว้างด้วยความตระหนก อะไรกัน เขาร้องอุทานออกมา มันไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว ฮารุคาเสะพูดเสียงเรียบ ข้ารู้สึกถึงพลังที่รุนแรงในคืนวันแรกที่เข้าไปในปราสาท มันเป็นพลังปีศาจอันร้ายกาจอย่างชนิดที่ข้าเองก็ไม่เคยพบมาก่อน แล้วข้าควรทำเช่นไร โอริเอะกล่าวด้วยความกังวลมากกว่าหวาดกลัว ข้าเป็นทหารคงไม่มีพลังอำนาจที่จะไปรับมือกับพวกมัน ท่านเคยทำมาแล้วมิใช่หรือ ฮารุคาเสะพูดพร้อมกับยิ้ม ในตอนทำศึกกับอุเอโนะ ท่านทราบ นายกองหนุ่มกล่าวด้วยความแปลกใจ อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนจะพูด ขอให้มีเพียงหัวใจที่เข้มแข็ง เด็ดเดี่ยว กล้าหาญและซื่อสัตย์ พลังของปีศาจก็ไม่อาจแทรกเข้าไปทำร้ายท่านได้ ฮารุคาเสะนิ่งไปเล็กน้อยและกล่าวต่อ ปกป้องท่านยาสึฮิระและคุ้มครองท่านหญิงมิสึกิแทนข้าด้วย ขอให้ท่านวางใจ โอริเอะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นคง ข้าจะปกป้องทั้งสองด้วยชีวิต ขอบคุณ ฮารุคาเสะกล่าว ขอให้ท่านโชคดี ชายหนุ่มก้าวออกไปจากที่นั่นทันทีที่พูดจบ โอริเอะยืนมองจนขบวนของบ้านฟุจิวาระเคลื่อนห่างออกไปจนลับสายตาจึงหันหน้ากลับไปทางปราสาทยาสึฮิระอีกครั้ง เขาขบกรามตนเองแน่น ข้าจะไม่ยอมให้อสูรหรือปีศาจตนใดทำร้ายท่านยาสึฮิระและท่านหญิงมิสึกิได้อย่างเด็ดขาด แม้จะต้องเอาชีวิตเข้าแลกก็ตาม นายกองหนุ่มคำรามก่อนจะเดินทางกลับคืนสู่ปราสาทที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง โคะโตโระอย่างรวดเร็ว */*/*/*/*/* ฮารุคาเสะเดินนำคนของเขาไปอย่างเงียบเชียบ แม้จะไม่เอ่ยปากเจรจาต่อกันแต่ทุกคนก็รู้แก่ใจดีว่านายของตนมีความระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา ช่วงจังหวะก้าวเดินของชายหนุ่มที่เริ่มเร็วขึ้นทำให้พวกเขารู้ตัวว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปรกติไป เหล่านักดนตรีชายต่างหันไปสบตากันขณะพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หัวใจของทุกคนต่างมุ่งหวังที่จะให้กลับถึงบ้านฟูจิวาระก่อนค่ำ สายลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาสร้างความหนาวเหน็บจนหลายคนต้องกระชับเสื้อให้แนบกับตัว เหล่าหญิงรับใช้พากันเดินเกาะกลุ่มอยู่ด้วยกันในขณะที่ฝ่ายชายเริ่มขยับตีวงล้อมพวกนางเอาไว้ สายตามองต้นไม้ที่กำลังโยกเอนไปมาตามกระแสลมด้วยความหวาดกลัว แค่สายลมแรกของฤดูหนาวเท่านั้น อย่าได้ตระหนกกันไปนัก ฮารุคาเสะเอ่ยขึ้นราวกับอ่านความหวาดกลัวจากคนของเขาได้ ดวงตาคมมองต้นไม้ที่อยู่เรียงรายรอบตัว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อพบว่าบัดนี้ต้นไม้เหล่านั้นแทบจะเหลือแต่กิ่งก้าน เขาตวัดมองใบแห้งที่ร่วงหล่นเกลื่อนรอบลำต้นก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบแผ่วดังแว่วออกมา เสียงอะไรกัน คนรับใช้ผู้หนึ่งเอ่ยถาม เพื่อนที่เดินมาด้วยกันหันไปมองหน้าพร้อมกับเตือน จะเสียงอะไรก็ช่าง อย่าได้เอ่ยถึงมัน แต่ข้ากลัวว่ามันจะเป็นเสียงของพวกปีศาจ ชายคนเดิมแย้ง นักดนตรีที่เดินอยู่ทางด้านหน้าหันมามองเขาทันที คุณชายสั่งไว้แล้วมิใช่หรือว่าห้ามพวกเจ้าส่งเสียง ดวงตาจ้องคนรับใช้นิ่งก่อนจะเบือนกลับไปข้างหน้าและมองฮารุคาเสะที่ดูเหมือนกำลังชะลอฝีเท้าลง มีอะไร เสียงคนเล่นบิวะที่มาด้วยกันกระซิบถามด้วยความสงสัย นักดนตรีคนแรกสั่นหน้า ข้าเองก็ไม่รู้ เขามองนายของตนที่หยุดยืนนิ่ง แต่คงไม่ใช่เรื่องดีอย่างแน่นอน มีอะไรหรือขอรับคุณชาย คนรับใช้ผู้หนึ่งเดินเข้าไปถามขณะสอดสายตามองไปรอบตัว แต่ยังไม่ทันที่นายของตนจะทันได้เอ่ยสิ่งใด เขาก็ส่งเสียงร้องอุทานออกมา มีคนนอนอยู่ตรงนั้น! เท้าก้าวเข้าไปหาร่างที่นอนฟุบอยู่กลางทางเดินตรงหน้าทันทีท่ามกลางความสงสัยของผู้ที่เดินตามมาด้านหลัง เป็นผู้หญิงเสียด้วย ชายรับใช้ผู้นั้นตะโกนบอกพลางย่อตัวนั่งลงข้างผู้ที่กำลังนอนสิ้นสติอยู่ เขายื่นมือไปแตะไหล่ของนางอย่างระวัง ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บแต่ยังมีลมหายใจ เขาหันหน้ากลับมาทางฮารุคาเสะ ทำยังไงดีขอรับ ออกมาให้ห่างจากนาง ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ เดี๋ยวนี้! น้ำเสียงเข้มขึ้นขณะที่ดวงตาจ้องร่างที่นอนอยู่เขม็ง คนรับใช้มองเขาด้วยความสงสัย ทำไม ทำตามที่ข้าบอก เร็ว! เสียงตอบห้วนสั้นขณะที่ตั้งท่าระวัง เขาคำรามลั่นเมื่อเห็นเงาอะไรบางอย่างยืดยาวออกมาจากร่างของหญิงสาวนางนั้นและตวัดรัดคอคนรับใช้ผู้นั้นอย่างรวดเร็ว ฟุคิบิ! ฮารุคาเสะร้องเรียกชื่อคนรับใช้ด้วยน้ำเสียงตระหนกและขบกรามแน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้น มือข้างหนึ่งยื่นไปคว้าลำคอของฟุคิบิ เขาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว จิตสัมผัสเป็นเลิศ น้ำเสียงนุ่มนวลแต่ทรงพลังดังขึ้นร่างของสตรีนางนั้นขยับลุกยืนอย่างเชื่องช้า ดวงหน้างามหันมาจ้องชายหนุ่มพร้อมกับยิ้ม เสียแต่เชื่องช้าไปสักนิด กรงเล็บจิกลึกลงไปในลำคอของคนรับใช้ผู้เคราะห์ร้าย เขาอ้าปากกว้างหมายจะกรีดร้องแต่กลับทำได้แค่เพียงแค่ส่งเสียงอึกอักออกมา น้ำตาของฟุคิบิไหลพรากขณะจ้องฮารุคาเสะ ช่วย..... ใครจะกล้าเข้ามาช่วยเจ้า นางปีศาจกล่าวพร้อมกับแสยะยิ้ม ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าพวกนั้นกลัวข้าจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว กระแสลมอันรุนแรงพัดวูบผ่านร่างของทั้งสอง นางมารร้ายหันไปมองฮารุคาเสะทันที ดวงตาสีอำพันหรี่ลงด้วยความรู้สึกแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายยังคงยืนนิ่ง ปีศาจสาวแสยะยิ้มอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ได้ยินมาว่าเจ้าเป็นคนมีฝีมือ แต่เท่าที่ดูไม่น่าจะเป็นความจริง เจ้ายังไม่เห็นมากกว่า ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ นางมารร้ายหัวเราะในลำคอ ถ้าอย่างนั้นก็จงรีบแสดงมันออกมา ถ้ายังอยากเห็นหัวของเจ้านี่ติดอยู่กับตัว กล่าวพลางขยับมือหมายจะฉีกลำคอของฟุคิบิให้ขาดกระจุย นางปีศาจนิ่งหน้าเมื่อเห็นโลหิตสีแดงเข้มไหลออกมาเป็นทาง นางมองลำคอของเหยื่อด้วยความรู้สึกแปลกใจ อะไรกัน ข้ายังไม่ได้.... น้ำเสียงขาดหายไปเมื่อโลหิตพุ่งทะลักออกมาจากข้อมือของตน นางมารร้ายเบิกตากว้างด้วยความตระหนกขณะคลายกรงเล็บของตนออกและร้องอุทานเมื่อพบว่ามือข้างนั้นขาดออกจากร่าง มันร่วงตกลงไปบนพื้นและสั่นกระตุกสองสามครั้ง นางปีศาจคำรามลั่นด้วยความโกรธ เจ้า!บังอาจตัดมือของข้า ดวงตาจ้องหน้าฮารุคาเสะเขม็ง ชายหนุ่มมิได้กล่าวคำใดโต้ตอบแต่กลับขยับแขนของตน พัดที่ซ่อนไว้ในเสื้อก็เลื่อนลงมาอยู่ในมือทั้งสองข้าง นางมารร้ายมองกิริยาของเขาและถามเสียงห้วน คิดจะทำอะไร ตัดเจ้าให้เป็นชิ้น น้ำเสียงเย็นจนน่าขนลุก สายลมอันรุนแรงพัดหมุนวนรอบตัวของฮารุคาเสะทันทีที่เขาคลี่พัด ใบไม้แห้งที่ตกทับถมอยู่บนพื้นถูกเป่าให้ฟุ้งกระจายขึ้นมาและพุ่งเข้าไปหานางปีศาจร้ายอย่างรวดเร็ว ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ เส้นสายสีดำที่รัดคอฟุคิบิคลายออก มือข้างที่เหลือถูกยกขึ้นเหนือศีรษะดุจพยายามปกป้องใบหน้าของตน มานี่เร็ว! ฮารุคาเสะตะโกนบอกคนรับใช้ของตน ฟุคิบิรีบวิ่งกลับไปหาพวกของเขาทันที ชายหนุ่มชำเลืองมองจนแน่ใจว่าทุกคนปลอดภัยจึงตวัดกลับไปยังนางมารร้ายอีกครั้งและจ้องใบโมมิจิที่กำลังหมุนวนรอบร่างของนางอย่างรวดเร็ว เขาขบกรามของตนและกล่าวออกมา ไปยืนรวมกันที่เกวียนและห้ามขยับอย่างเด็ดขาด ทำไม ฟุคิบิถามด้วยความสงสัย ท่านกำจัดเจ้าปีศาจร้ายไปแล้วมิใช่หรือ หยุดพูดและไปยืนรวมกัน น้ำเสียงสั่งห้วนกว่าทุกครั้ง ดวงตาของฮารุคาเสะจ้องกลุ่มใบไม้ตรงหน้าเขม็งและหรี่ลงเมื่อเห็นมันแตกกระจายออกไป เขามองร่างอันงดงามของนางปีศาจที่กำลังยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าพร้อมกับขยับมือ เป็นแค่มนุษย์ชั้นต่ำแต่บังอาจทำให้เสื้อผ้าของข้าต้องสกปรก เสียงหวานละมุนระคนต่ำทุ้มจนน่าสะพรึง นางมองชายหนุ่มด้วยสายตาน่ากลัวก่อนจะเลื่อนลงไปมองมือข้างที่ถูกตัดขาดบนพื้น มันถูกเส้นสายของอะไรบางอย่างที่ปกคลุมไปด้วยขนสีขาวสลับลายดำม้วนพันเอาไว้และยกขึ้นส่งไปยังมือข้างที่เหลือ นางมารร้ายจุมพิตมันอย่างแผ่วเบาก่อนจะเลื่อนไปยังปลายแขนข้างที่ขาดด้วนและกดมือข้างนั้นลงไป บาดแผลเริ่มสมานเข้าหากันและเชื่อมมือข้างนั้นอย่างรวดเร็ว นางปีศาจขยับแขนไปมาพร้อมกับยิ้ม ดีจริงที่ไม่มีริ้วร้อย ดวงตาวาวตวัดกลับไปมองฮารุคาเสะอีกครั้ง เขาขยับตัวอย่างระวังเมื่อเห็นประกายมุ่งร้ายเต้นระริกอยู่ภายใน นางมารร้ายเอียงหน้าพร้อมกับกล่าว ข้าจะไปหาล่ะนะ ร่างในชุดขนสัตว์สีขาวหายวับไปในทันที ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างด้วยความตระหนกและกวาดมองไปรอบตัว หัวใจของเขากระตุกวาบเมื่อได้ยินเสียงหวานกระซิบข้างใบหู มองอะไร เส้นสายที่มีขนฟูนุ่มลากผ่านลำคอของเขา ฮารุคาเสะคว้ามันเอาไว้และกระชากมันออกอย่างแรง นางปีศาจส่งเสียงหัวเราะอย่างเบิกบาน นั่นเป็นหางของข้า ช่วยเบามือด้วย หางเรียวยาวฟูนุ่มอีกเส้นตวัดพันรอบลำตัวของชายหนุ่มและเริ่มรัดแน่นจนเขาอึดอัด ฮารุคาเสะหมุนพัดในมือหมายจะตัดมันออกแต่ต้องชะงักเมื่อแขนข้างนั้นถูกหางอีกเส้นพันเอาไว้ เขามองหางทั้งสามด้วยความรู้สึกแปลกใจก่อนจะอุทานเมื่อข้อเท้าทั้งสองข้างถูกหางแบบเดียวกันเลื่อนมารัดเอาไว้และกระชากจนเขาล้มลง คุณชาย คนรับใช้ของเขาต่างร้องเรียกด้วยความเป็นห่วงและทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่ต้องหยุดเมื่อชายหนุ่มตะโกนห้าม อย่าเข้ามา เขาขบกรามแน่นขณะพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ นางมารร้ายเดินไปยืนค้ำร่างของฮารุคาเสะและเหยียดยิ้ม หมดปัญญาเสียแล้วหรือ นางเอ่ยเยาะและใช้หางยกร่างของชายหนุ่มขึ้น ขึงเขาเอาไว้ให้ลอยอยู่กลางอากาศพลางส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงดิ้นรนไปมา เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ ฮารุคาเสะร้องถามด้วยความโกรธ นางปีศาจยกมือขึ้นป้องปากแล้วยิ้ม เป็นถึงคุณชายของบ้านฟูจิวาระแต่วาจาไม่สุภาพเลยสักนิด นางเลื่อนกรงเล็บไล้ไปบนแผ่นอกของชายหนุ่ม ข้าชื่อเบียคโกะ เบียคโกะ ฮารุคาเสะทวนและนิ่วหน้า หรือเจ้าคือเทพพยัคฆ์ขาวของแผ่นดินใหญ่ ถูกต้อง เจ้าเป็นถึงหนึ่งในสี่ของเทพผู้รักษาทิศ ทำไมถึงได้... เป็นเทพมันน่าเบื่อ เบียคโกะกล่าว สู้เป็นปีศาจแบบนี้ไม่ได้ นางยื่นหน้าเข้าไปหาชายหนุ่ม อยากจะทำอะไรก็ทำ กรงเล็บตวัดผ่านแผ่นอกของฮารุคาเสะ ฉีกเสื้อของเขาจนขาดเป็นริ้ว นางยกมือขึ้นแลบลิ้นเลียเลือดที่ติดปลายเล็บของตน กระหายเลือดก็ได้เสพ เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไง ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน เป็นเทพให้ผู้คนเซ่นไหว้ไม่ชอบกลับลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับพวกมาร สามหาว! กรงเล็บตวัดผ่านใบหน้าของฮารุคาเสะสร้างบาดแผลสี่รอยขึ้น เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาทันที เบียคโกะยื่นหน้าเข้าไปหาเขาพร้อมกับแลบลิ้นเลียรอยแผลนั้นและกล่าว พวกมันต่างหากที่ต้องทำตามคำของข้า ดวงตาหรี่ลงขณะที่จ้องหน้าชายหนุ่ม อีกไม่นานแผ่นดินทั้งหมดนี้ก็จะตกอยู่ภายใต้อำนาจของพวกปีศาจ โดยมีข้าเบียคโกะยืนอยู่เหนือผู้ใด ข้าไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่ ฮารุคาเสะตวาดเสียงดัง เทพเสือขาวหัวเราะ เจ้าจะทำอะไรได้ ดวงตามองเขาอย่างดูแคลน ในเมื่อเวลานี้ยังไม่มีปัญญาดิ้นให้หลุดจากหางของข้า แน่ใจหรือ น้ำเสียงเรียบอย่างน่ากลัว เบียคโกะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นและเงียบลงอย่างฉับบพลัน ดวงตาสีอำพันมองฮารุคาเสะอย่างตื่นตกใจ เจ้า นางอุทานเสียงดังเมื่อเห็นหางทั้งห้าถูกตัดจนขาด ปล่อยร่างของชายหนุ่มให้หล่นลงมายืนอยู่บนพื้น เบียคโกะกระอักโลหิตออกมาจากปากขณะเลื่อนมือไปดึงพัดที่ปักอยู่กลางอกของตน ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ครั้งแรกที่ถูกหางของเจ้ามัดข้อมือ ฮารุคาเสะตอบพลางยื่นมือออกไปรับพัดอีกอันที่หมุนร่อนกลับมาหา เขายกมันขึ้นชี้ไปยังเบียคโกะ นางเหยียดยิ้ม สมกับคำร่ำลือ เทพเสือขาวกล่าวและขยับถอยไปด้านหลัง ข้าประมาทเกินไป ถึงเป็นสตรี ข้าก็ไม่มีวันปล่อยเจ้า กระแสลมหมุนวนรอบร่างของเขา มันเพิ่มความรุนแรงจนถึงขนาดฉีกทึ้งรากของต้นไม้ให้ขาดออกจากดิน ยิ่งเมื่อเป็นเทพด้วยแล้วยิ่งอภัยให้ไม่ได้ คิดว่าแค่นี้ก็ชนะข้าได้แล้วหรือ เบียคโกะกล่าวเสียงเย็น ฮารุคาเสะมองนางด้วยสายตาดุดัน พัดที่ปักบนร่างเจ้าคือคำตอบ เขาสะบัดมือของตน ใบไม้จำนวนมากพุ่งเข้าไปหา เบียคโกะอย่างรวดเร็ว นางยกมือขึ้นปัดใบไม้ทั้งกลุ่มนั้นออกไปก่อนจะหงายกรงเล็บขึ้นและเหวี่ยงพลังของตนตอบโต้ ชายหนุ่มโบกพัดของตนเรียกกระแสลมกระแทกมันจนแตกกระจาย พลังที่แท้จริงของเจ้าไม่ได้อยู่ที่พัดทั้งคู่นั่น เทพเสือขาวกล่าวพลางชี้นิ้วไปยังหางที่ขาดตกบนพื้น มันเลื่อนลอยกลับไปประสานกับร่างของนางและกระดิกไปมา ฮารุคาเสะมองด้วยสายตาตระหนกเมื่อพบว่าเบียคโกะนั้นมีถึงเก้าหาง ตกใจอะไร นางเสือร้ายเอ่ยถามและกล่าวต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายได้แต่ยืนขบกราม ได้ยินว่าตระกูลของเจ้าเคยรับใช้เทพวายุ คงเข้าใจความหมายหางทั้งเก้าของข้าดี เทพมาร ชายหนุ่มคำรามลอดไรฟันออกมา เจ้าคือหายนะของแผ่นดิน ดีใจจริงที่รู้ เบียคโกะป้องปากหัวเราะ ได้เจอเจ้าข้ารู้สึกสนุกมาก จะตอบแทนด้วยการละชีวิตให้ แต่ข้ากลับไม่คิดเช่นนั้น ฮารุคาเสะยกพัดของตนขึ้น เทพเสือขาวมองเขาอย่างรำคาญ วันนี้ข้าเบื่อที่จะเล่นแล้ว นางขยับขาเพียงเล็กน้อย ร่างงามหายวับและไปปรากฏขึ้นข้างกายของชายหนุ่ม เบียคโกะวางมือลงบนรอยขาดของเสื้อ ฝังกรงเล็บของนางลงไปบนอกของเขาและกล่าวเสียงละมุน ข้าจะจารึกรอยเล็บไว้บนร่างของเจ้า นางกดน้ำหนักมือลงไปและลากปลายเล็กกรีดเนื้อของชายหนุ่มจนเป็นรอยยาว ยังไม่ทันที่ฮารุคาเสะจะได้ทำอะไร ร่างของเบียคโกะก็พลันหายไปอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหัวเราะที่ดังก้องกังวานไปทั่วป่า ทุกคราวที่สัมผัสรอยแผลบนอก หัวใจของเจ้าก็จะรำลึกถึงข้า ฟูจิวาระ ฮารุคาเสะ ชายหนุ่มร้องลั่นด้วยความโกรธขณะยกมือขึ้นกุมแผ่นอกของตน ความเจ็บปวดจากบาดแผลทำให้เขาต้องนิ่วหน้าและขบกรามแน่น แต่นั่นยังไม่เท่ากับความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในใจ ฮารุคาเสะคำรามออกมา ข้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อขัดขวางแผนการของเจ้า เบียคโกะ! */*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
