| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
บทที่ 19 ผู้ภักดี บทที่19 ผู้ภักดี ยาสึฮิระมองโคดาจิซึ่งกำลังนั่งค้อมตัวนิ่งหลังจากรายงานเหตุการณ์ที่เขาประสบมาจากแคว้นทาคุฮันจบลง สีหน้าของผู้นำแห่งโคะโตโระสงบนิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ เขาหันไปหยิบถ้วยชาขึ้นมาถือไว้และกล่าวถาม เจ้ายอมให้มินาโมโตะตัดหัวอย่างนั้นหรือ ขอรับ โคดาจิตอบอย่างนอบน้อม ยาสึฮิระมองนักรบของตนผ่านไอร้อนที่ลอยอ้อยอิ่งออกมาจากถ้วยชาก่อนจะยกขึ้นดื่มและวางลงบนจานรองดังเดิม ทำไม เขาถามเสียงเรียบ โคดาจิก้มตัวลงอีกเล็กน้อยก่อนจะตอบ เพราะมินาโมโตะบอกว่าเป็นคำสั่งของท่าน เจ้ายอมตายด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้เท่านั้นหรือ ผู้นำแห่งโคะโตโระย้อนถามขณะมองนักรบของตน อีกฝ่ายตอบออกมาอย่างไม่ลังเล ขอเป็นเพียงคำสั่งของท่าน ข้ายินดีทำตามด้วยความเต็มใจ โดยไม่มีคำถามหรือข้อสงสัยใดเลยอย่างนั้นหรือ ขอรับ โคดาจิตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยาสึฮิระมองเขาด้วยสายตาชื่นชมก่อนจะเอ่ยถามเสียงไม่ดังนัก ระหว่างการเดินทาง เจ้าได้พบปีศาจบ้างหรือไม่ ไม่เลยขอรับ โคดาจิตอบพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในเสื้อและดึงกระดาษพับรูปสามเหลี่ยมออกมาและยื่นส่งให้ยาสึฮิระ คงเป็นเพราะของที่ท่านมอบให้ ผู้นำแห่งโคะโตโระมองกระดาษที่อยู่ในมือของโคดาจิและยิ้มออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าคล้ายจะส่งมันคืนให้กับเขา ยาสึฮิระโบกมือพร้อมกับกล่าว เก็บมันไว้กับตัว เจ้าจะได้ปลอดภัย น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความปราณี โคดาจิค้อมตัวลงจนต่ำและพูดออกมาด้วยความปลื้มปิติ ขอบพระคุณมากขอรับ เจ้าเดินทางมาไกลสมควรจะได้พัก ยาสึฮิระกล่าวและหันไปทางข้ารับใช้ที่นั่งรออยู่อีกด้าน พาเขาไปที่เรือนหลังเล็กท้ายสุดของจวนและจัดเตรียมที่พักพร้อมกับอาหารอย่างดีให้กับเขาด้วย ชายรับใช้ค้อมตัวลงรับคำ โคดาจิเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว ข้าเป็นเพียงนักรบธรรมดาเท่านั้น แค่เครื่องรางที่ท่านมอบให้ก็มีค่ามากมายแล้วขอรับ สิ่งที่ข้ากำลงจะมอบให้เจ้ามิใช่รางวัล หากเป็นการตอบแทนหัวใจที่เต็มไปด้วยความจงรักภักดีที่เจ้ามีต่อข้าต่างหากโคดาจิ ยาสึฮิระกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง นับแต่นี้ต่อไปเจ้าคือหัวหน้าหน่วยคุ้มครองข้า คอยดูแลรักษาความสงบเรียบร้อยภายในจวนแห่งนี้โดยขึ้นตรงต่อข้าแต่เพียงผู้เดียว ดวงตาจ้องนักรบที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขม็ง เจ้าจะทำได้ไหม โคดาจิ ข้าขอรับใช้ท่านด้วยชีวิต โคดาจิตอบพร้อมกับค้อมตัวลง ยาสึฮิระยิ้มอย่างพอใจ ดีมาก เขาเลื่อนมือไปหยิบถ้วยชา ไปพักได้ ขอรับ นักรบหนุ่มค้อมกายลงรับคำอีกครั้งก่อนจะเดินตามข้ารับใช้ออกไปจากห้อง ยาสึฮิระมองตามและยิ้มออกมาด้วยความยินดี มันจางหายไปทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งร้อนกำลังเดินเข้ามาหา ผู้นำแห่งโคะโตโระมองบานประตูที่ถูกเลื่อนเปิดออกและจ้องคนเดินสารที่ค้อมตัวลงเพื่อแสดงความเคารพก่อนจะเอ่ยถามเสียงห้วน มีอะไร ข่าวจากสนามรบขอรับ คนเดินสารตอบด้วยน้ำเสียงยำเกรง ยาสึฮิระนิ่วหน้าทันที ข่าวจากสนามรบ เขาทวนคำและขยับตัวนั่งตรง หรือว่ากันโซพ่ายศึก หามิได้ขอรับ คนเดินสารกล่าว ท่านขุนพลกันโซเป็นฝ่ายมีชัย ทัพของฮะคุโจแตกพ่ายไม่เหลือรอดแม้สักคน เขาชะงักคำพูดค้างไว้และทำท่าลังเลใจว่าสมควรจะพูดต่อไปดีหรือไม่ ยาสึฮิระมองเขาด้วยความสงสัยและพูดเสียงดัง เล่ามาให้หมด ขอรับ คนนำสารค้อมตัวลงและพูดเสียงสั่น เพียงแต่ชัยชนะที่ท่านกันโซได้มาในครั้งนี้คล้ายกับการรบกับพวกอุเอโนะ คล้ายกับตอนที่ต่อสู้กับอุเอโนะอย่างนั้นหรือ ยาสึฮิระทวนคำและเบิกตากว้าง หรือว่า ขอรับ ก่อนที่ทัพของท่านกันโซจะปะทะกับทัพของฮะคุโจ ได้มีฝูงปีศาจจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น พวกมันกัดกินนักรบฝ่ายทาคุฮันจนหมดสิ้นและหายไปกับหมอกควันเหลือไว้แต่ซากเกราะและอาวุธเท่านั้นเอง ปีศาจพวกนั้นไม่ได้แตะต้องคนของกันโซเลยหรือ ข้าได้ยินมาว่าหลังจากที่ปีศาจพวกนั้นกัดกินนักรบของฮะคุโจจนหมดแล้ว พวกมันก็หายตัวไปในทันทีโดยไม่สนใจหรือทำร้ายนักรบฝ่ายเราเลย คำบอกเล่าของคนเดินสารสร้างความตระหนกต่อยาสึฮิระยิ่งนัก สีหน้าของเขาฉายแววครุ่นคิดอย่างหนักขณะที่นึกทบทวนเหตุการณ์ครั้งที่ปีศาจบุกโจมตีพวกอุเอโนะ ต่างกันตรงที่ในครั้งนี้พวกมันไม่แตะต้องนักรบของกันโซเลยแม้แต่น้อย ผู้นำแห่งโคะโตโระถอนใจ เขาโบกมือไล่คนเดินสารให้ออกไปจากห้องและนั่งคิดด้วยความวิตกกังวลอย่างหนัก หลังจากไตร่ตรองทุกอย่างอยู่นานยาสึฮิระจึงพึมพำออกมา หรือเขาเป็นผู้บงการปีศาจเหล่านั้น ยาสึฮิระยกมือขึ้นกุมศีรษะ เป็นไปไม่ได้ กันโซไม่ใช่คนร้ายกาจเช่นนั้นอย่างแน่นอน */*/*/*/*/* ข่าวที่กันโซได้รับชัยชนะเหนือขุนพลไร้พ่ายฮะคุโจแพร่กระจายไปทั่วเมืองอย่างรวดเร็ว โอริเอะรีบนำข่าวนี้ไปบอกกับฮารุคาเสะทันทีพร้อมกับกล่าวคำอำลาต่อโทอิจิโรผู้เป็นเจ้าบ้านเพื่อเดินทางกลับปราสาทยาสึฮิระโดยไม่สนใจคำทัดทานของอีกฝ่ายที่บอกให้เขารออยู่ที่บ้านฟูจิวาระก่อนจนกว่าจะแน่ใจว่าเส้นทางที่เขาใช้นั้นปลอดภัย เมื่อเห็นว่านายกองหนุ่มดึงดันที่จะไปโทอิจิโรจึงจำต้องปล่อยให้เขาเดินทางกลับเพียงลำพัง หลังจากส่งโอริเอะเรียบร้อยแล้ว โทอิจิโรจึงเดินกลับไปยังห้องฝึกซ้อมและเฝ้าดูฮารุคาเสะสอนการรำพัดแก่โฮชิโนะอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้อง ระหว่างที่เขากำลังผ่านสวนที่คั่นกลางระหว่างเรือนนอนกับห้องซ้อมอยู่นั้นโทอิจิโรก็ต้องชะงักฝีเท้าของตนเมื่อจมูกสัมผัสกับกลิ่นเหม็นเน่าอย่างรุนแรง เขากวาดตามองไปโดยรอบและบ่นพึมพำออกมา นี่มันกลิ่นอะไรกัน เจ้าบ้านฟูจิวาระก้าวลงจากระเบียงและสอดส่ายสายตามองไปตามพุ่มไม้ด้วยเข้าใจว่าที่มาของกลิ่นนั้นอาจจะเป็นนกหรือกระรอก เขาขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อไม่พบกับสิ่งใด จนกระทั่งเสียงของใครผู้หนึ่งถามขึ้นอย่างสุภาพ ท่านเจ้าบ้านมองหาสิ่งใดหรือขอรับ โทอิจิโรเงยหน้าขึ้น เขามองมาซาบุโร่ซึ่งยืนอย่างนอบน้อมอยู่ทางด้านหลังและกล่าวตอบ ข้าได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ท่านได้กลิ่นแบบไหนกันหรือขอรับ มาซาบุโร่ถามพร้อมกับสูดลมหายใจ ข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลยสักนิด เป็นไปได้ยังไงกัน โทอิจิโรพูดพร้อมกับนิ่วหน้า เขากวาดตามองรอบตัวอีกครั้งและบ่นพึมพำ น่าแปลกใจจริงๆ บางทีอาจจะเป็นเพราะลมก็ได้นะขอรับ มาซาบุโร่กล่าว เจ้าบ้านฟูจิวาระผงกศีรษะก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ อาจจะเป็นไปได้ เขามองหน้าบ่าวจากบ้านโอริโมโนะ ข้าคงจะกังวลมากไป ท่านกังวลเรื่องอะไรหรือขอรับ มาซาบุโร่ถามและสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นสายตาของโทอิจิโร เขารีบค้อมตัวลง ขออภัยที่ข้าบังอาจถาม ไม่เป็นไร เจ้าบ้านฟูจิวาระตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตามองมาซาบุโร่แน่วนิ่ง เจ้าเข้ามาถึงในนี้ มีธุระอะไรหรือ ข้าเป็นห่วงคุณหนู โฮชิโนะกำลังฝึกการร่ายรำ ซ้ำนางยังอยู่กับฮารุคาเสะ มีสิ่งใดน่าเป็นห่วง ข้ากลัวพวกปิศาจจะบุกเข้ามา มาซาบุโร่กล่าวออกมาแค่นั้นก่อนจะค้อมตัวลง ขออภัยที่บังอาจกล่าวเช่นนี้แต่ข้าเป็นห่วงคุณหนูจริงๆ ข้าเข้าใจ โทอิจิโรกล่าว นางอยู่ที่ห้องฝึกซ้อม ข้าอนญาตให้เจ้าไปดูได้ แต่ห้ามทำสิ่งใดที่เป็นการรบกวน ขอรับ มาซาบุโร่ค้อมกายลงต่ำ เขายืนรอจนกระทั่งเจ้าบ้านฟูจิวาระเดินห่างออกไปจึงหมุนกายและมุ่งหน้าตรงไปยังห้องฝึกซ้อมการรำ ข้ารับใช้แห่งบ้านโอริโมโนะเฝ้าดูนายหญิงน้อยของตนด้วยความห่วงใยขณะที่หัวใจของเขาหวนคิดถึงเรื่องราวร้ายแรงที่เพิ่งประสบมา มาซาบุโร่ถอนใจ โปรดอภัยให้ข้าด้วยเถิด คุณหนูโฮชิโนะ มาซาบุโร่พึมพำพร้อมกับค้อมตัวลง การฝึกของโฮชิโนะแม้จะไม่หนักหนาเท่าใดนัก แต่ความเข้มงวดและจริงจังของฮารุคาเสะทำให้เด็กสาวรู้สึกอ่อนล้าจนแทบจะก้าวขาเดินกลับห้องไม่ไหว เมื่อเห็นมาซาบุโร่ซึ่งนั่งคอยอยู่ด้านนอกโฮชิโนะจึงยิ้มกว้างด้วยความดีใจ นางรีบเดินเข้าไปหาข้ารับใช้ของตนทันที เจ้าเข้ามาในนี้ได้ยังไงมาซาบุโร่ ข้าเป็นห่วงคุณหนู จึงขอท่านโทอิจิโรเข้ามาขอรับ ข้ารับใช้ของนางตอบด้วยท่าทางอ่อนน้อม โฮชิโนะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ข้าอยู่กับฮารุจัง นางหันไปส่งยิ้มให้กับฮารุคาเสะก่อนจะหันหน้ากลับไปยังมาซาบุโร่อีกครั้ง ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายพวกเราในบ้านฟูจิวาระได้หรอกมาซาบุโร่ แต่ข้าก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้ มาซาบุโร่กล่าว ถ้าเกิดพวกปิศาจบุกเข้ามาในนี้จะทำอย่างไรกัน เจ้าก็เห็นแล้วว่าฮารุจังมีพลังปราบมาร ถ้ามีปิศาจตัวไหนบุกเข้ามาข้าจะบอกให้เขาไล่พวกมันให้กระเจิง เสียงกระแอมดังมาจากทางด้านหลัง โฮชิโนะหันไปมองอาจารย์ของตนและยิ้มอย่างซุกซน ฮารุคาเสะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาและกล่าวเสียงเรียบ ดูเหมือนเจ้าจะยังไม่เหนื่อยเท่าไหร่ ฝึกต่ออีกสักสองชั่วยามดีไหม ไม่ดี ข้าเหนื่อยจนแทบยกแขนไม่ขึ้นแล้ว อย่าให้ข้าฝึกต่อเลยนะฮารุจัง เด็กสาวรีบแย้งทันควัน ดวงตากลมโตที่กำลังมองมาอย่างอ้อนวอนทำให้ฮารุคาเสะถึงกับอมยิ้มด้วยความเอ็นดู ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ควรรีบกลับห้อง ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ และห้ามออกมาเดินเล่นยามค่ำคืนอย่างเด็ดขาด ทำไม โฮชิโนะย้อนถาม ฮารุคาเสะมองนางก่อนจะตอบอย่างเคร่งขรึม เพราะตอนนี้มีปิศาจบางตัวสามารถเข้ามาในนี้ได้ สีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่เขาเลื่อนสายตามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดสลัวลง อย่าชะล่าใจเกินไปนักโฮชิโนะ ฮารุคาเสะเบือนหน้ากลับมามองเด็กสาวอีกครั้ง เขาถอนใจก่อนจะหันไปทางมาซาบุโร่และสั่ง พานางไปได้แล้ว หลังทำความสะอาดร่างกายและรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วโฮชิโนะจึงรีบเข้านอนตามที่ฮารุคาเสะสั่ง เด็กสาวมองมาซาบุโร่ที่กำลังดับตะเกียงนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดเสียงแผ่ว จริงหรือที่ฮารุจังบอกว่ามีปิศาจบุกเข้ามาในนี้ เป็นความจริงขอรับ มาซาบุโร่ตอบ เขามองตะเกียงที่เหลือไว้เพียงดวงเดียวและกล่าวต่อ พวกมันเข้ามาในวันที่คุณชายฟูจิวาระไปช่วยคุณหนู ไม่น่าเชื่อ โฮชิโนะพึมพำ มาซาบุโร่มองนางด้วยความเป็นห่วง ถึงจะมีพลังปราบมารที่แข็งแกร่ง แต่คุณชายไม่มีทางช่วยเหลือคนจำนวนมากในเวลาเดียวกันได้ ดังนั้นกรุณาทำตามคำแนะนำของเขาเถอะนะขอรับคุณหนู รู้แล้ว เด็กสาวตอบเสียงห้วนและถอนใจ ข้าไม่มีทางทำอะไรให้ฮารุต้องเป็นห่วงหรอกมาซาบุโร่ โฮชิโนะนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปทางข้ารับใช้ที่กำลังจะออกจากห้อง คนอื่นเป็นอย่างไรบ้าง พวกเขาคลายความหวาดกลัวลงไปมากแล้วขอรับ มาซาบุโร่ตอบอย่างนอบน้อม เด็กสาวผงกศีรษะก่อนจะเลื่อนสายตามองเพดาน ข้ารับใช้ของนางมองด้วยความแปลกใจ คุณหนูกังวลใจเรื่องอะไรหรือ ข้าเป็นห่วงท่านพ่อ โฮชิโนะตอบ หากไม่มีใครไปส่งข่าวว่าข้ามาถึงบ้านฟูจิวาระอย่างปลอดภัยแล้ว ท่านต้องตามมาแน่ คำพูดของนายหญิงน้อยทำให้มาซาบุโร่นิ่งเงียบไป หลังจากนั่งนิ่งอยู่ชั่วขณะเขาจึงตัดสินใจค้อมตัวลงและกล่าว ข้าขออาสาเดินทางกลับไปที่โอริโมโนะเอง ไม่ได้ โฮชิโนะร้องห้ามพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง มันอันตรายมาก อาจจะมีพวกปิศาจรอทำร้ายเจ้าระหว่างทาง แต่ถ้าข้าไม่ไป ผู้ที่จะได้รับอันตรายก็คือนายท่าน มาซาบุโร่แย้ง เด็กสาวนั่งนิ่งไปในบัดดล นางถอนใจออกมา ไม่มีหนทางอื่นแล้วหรือ ข้าเกรงว่าจะไม่มี ข้ารับใช้ตอบเสียงแผ่ว โฮชิโนะเม้มปากแน่นขณะใช้ความคิด หลังจากนั่งไตร่ตรองอยู่นานเด็กสาวก็เบิกตาโต นางหันไปทางมาซาบุโร่และกล่าวออกมาอย่างดีใจ รู้แล้ว ข้าจะไปขอให้ฮารุจังช่วย ท่านฮารุคาเสะเป็นถึงคุณชายบ้านฟูจิวาระ ข้าไม่บังอาจถึงเพียงนั้น เจ้าพูดเรื่องอะไร ที่ข้าบอกว่าจะให้ฮารุจังช่วยก็คือเรื่องเครื่องรางต่างหาก เด็กสาวยิ้ม คนเก่งแบบเขาต้องทำได้อยู่แล้ว แต่มันจะเป็นการรบกวน มาซาบุโร่พูดด้วยความเกรงใจแต่โฮชิโนะกลับโบกมือ เรื่องความเป็นความตายแบบนี้ฮารุจังยินดีช่วยอยู่แล้ว เด็กสาวกล่าว โดยเฉพาะเพื่อคนดีแบบเจ้า คุณหนู ข้ารับใช้ของนางกล่าวเสียงเครือ เขาค้อมตัวลงจนศีรษะแนบกับพื้น ขอบคุณมากขอรับ ข้าต่างหากที่สมควรกล่าวคำนั้น โฮชิโนะพูดพลางมองเขาด้วยสายตาสำนึกบุญคุณ ขอบใจเจ้ามาก ข้าเพียงแต่ทำไปตามหน้าที่ สำหรับข้ามันคือความภักดี และมีน้ำใจ เด็กสาวกล่าวพร้อมกับเอนตัวลงนอน นางหันไปมองมาซาบุโร่อีกครั้ง ดึกมากแล้วเจ้าควรไปพัก ขอรับคุณหนู มาซาบุโร่ค้อมตัวลงอีกครั้งและมองโฮชิโนะที่กำลังปิดเปลือกตาลง เขาเลื่อนประตูปิดอย่างแผ่วเบาและนั่งอีกชั่วครู่จนแน่ใจว่านายหญิงน้อยหลับสนิทแล้วจึงลุกขึ้นและเดินกลับห้องของตน */*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
