| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
บทที่ 11 ดวงดาวบนแดนมนุษย์ บทที่ 11 ดวงดาวบนแดนมนุษย์ เงาสีขาวไหววูบผ่านหน้าของชายหนุ่ม เขารีบหมุนตัวมองตามและนิ่วหน้าเมื่อไม่พบร่างของนางมารร้าย ฮารุคาเสะกวาดตามองไปรอบตัวด้วยท่าทางที่เตรียมพร้อม เสียงหัวเราะที่ดังสะท้อนไปทั่วป่าทำให้ชายหนุ่มกำมือแน่นและร้องตะโกน เจ้าอยู่ที่ไหนเบียคโกะ ข้าเป็นถึงเทพรักษาทิศ เรียกให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยจะได้ไหม เสียงกล่าวตอบพร้อมกับร่างปราดเปรียวที่ม้วนตัวมายืนตรงหน้า ฮารุคาเสะถอยหลังออกไปพร้อมกับยกมือขึ้นในขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง ทำเป็นปากเก่งที่แท้ก็กลัวเหมือนกัน ข้าไม่ได้กลัว ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน แต่ไม่แน่ใจในความร้ายกาจของเจ้าต่างหาก ไม่แน่ใจหรือไม่กล้าสู้ นางยิ้ม พ่อหนุ่มนักรำพัด สายลมพัดกรรโชกมาจากทางด้านหลังของฮารุคาเสะพัดพาเอาใบไม้จำนวนหนึ่งปลิวตามมาด้วย มันหมุนรอบตัวของเบียคโกะเฉือนชายผ้าของนางออกจนขาดเป็นริ้ว มารเสือขาวพลิกตัวกระโดดถอยออกห่างพร้อมกับโบกมือ ละอองน้ำตกที่ฟุ้งกระจายโดยรอบรวมตัวกันและพุ่งเข้าปะทะกับใบไม้กระแทกมันตกร่วงลงไปบนพื้น นางปรบมือและหัวเราะออกมา มีฝีมือ เบียคโกะกล่าวพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนกิ่งไม้ แต่ข้าก็ยังแปลกใจ ดวงตาสีอำพันจ้องฮารุคาเสะเขม็ง นางมารร้ายทำหน้าครุ่นคิดขณะที่หางทั้งเก้าแกว่งไกวไปมา ทั้งที่พัดคู่นั่นไม่ใช่พลังที่แท้จริงของเจ้า แต่ทำไมการโจมตีเมื่อครู่จึงดูอ่อนกำลังนัก นางหรี่ตาลง ความจริงแล้วเจ้าได้รับพลังมาจากไหนกันแน่ ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะต้องรู้ ฮารุคาเสะตอบเสียงห้วน เส้นผมยาวสยายเริ่มขยับเคลื่อนไหวเบียคโกะมองอย่างแปลกใจและยิ้มออกมาในที่สุด ผู้ใช้ลม นางกระโดดลงมายืนบนพื้นและเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม ข้าชักอยากจะรู้เสียแล้วสิว่าเจ้าใช้มันได้ดีแค่ไหน ก็ลองดู ชายหนุ่มพูดเสียงห้วน เบียคโกะมองใบไม้ที่กำลังลอยสูงขึ้นไปในอากาศและหมุนวนอย่างรุนแรง นางมารขาวเผยอยิ้ม สายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ นางยกมือขึ้นและกางกรงเล็บออกสมกับนามฮารุคาเสะ เบียคโกะยืนนิ่งและรอจนกระทั่งลมที่มีใบไม้หมุนเข้าไปหา เพียงสะบัดมือแค่หนึ่งครั้งลมหมุนนั้นก็แตกสลาย ใบไม้ที่อยู่ภายในกระจายไปคนละทิศละทาง ฮารุคาเสะยืนตะลึงนิ่งด้วยความตกใจขณะที่มารเสือขาวตวัดหางของนางมัดแขนทั้งสองข้างของเขาและลากไปกระแทกกับต้นไม้และมัดตรึงเอาไว้อย่างนั้น ชายหนุ่มร้องเสียงดังด้วยความโกรธและจ้องร่างระหงที่กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้ เบียคโกะเอียงหน้ามองเขาพร้อมกับยิ้ม ยังอ่อนหัดนัก นางกรีดปลายเล็บลากไปบนใบในหน้าของเขา หากมาเทียบกับข้าซึ่งเป็นเทพแห่งวายุ แม้แต่เก็มบุยังต้องยอมสยบให้ แต่ข้าไม่ใช่เก็มบุ ฮารุคาเสะโต้เสียงกร้าว และจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าทำตามอำเภอใจเป็นอันขาด อย่างเจ้าจะทำอะไรข้าได้ นางเสือขาวแสยะยิ้ม นั่งดูข้าทำลายโลกนี้ให้สนุกจะดีกว่า ข้าไม่มีวันปล่อยให้เจ้าทำแบบนั้นแน่ งั้นรึ วงหางรัดแน่นขึ้นจนชายหนุ่มนิ่วหน้า แค่ดิ้นให้หลุดจากหางยังไม่มีปัญญาแล้วยังมีหน้ามาคุยว่าจะหยุดข้าได้ เบียคโกะยื่นหน้าเข้าไปใกล้และกระซิบ ข้าไม่ใช่ปีศาจที่เจ้าเคยเจอมา อย่าลืมข้อนี้ไปเสียสิ ฮารุคาเสะขบกรามแน่นและจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตาดุดันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มารเสือขาวถอยออกมาเล็กน้อย ข้าชอบที่ถูกเจ้ามองด้วยสายตาแบบนี้ มันทำให้รู้สึกดีกว่าดวงตาขลาดกลัวของเจ้าพวกชั้นต่ำเหล่านั้นอีก เจ้าจะชอบมากขึ้นถ้าถูกข้าฉีกออกเป็นชิ้น ชายหนุ่มโต้เสียงกร้าว เบียคโกะหัวเราะร่า อยากถูกเจ้าทำแบบนั้นใจแทบขาด นางหรี่ตาลงพลางใช้กรงเล็บกรีดไปบนร่างของเขาและยิ้มเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา คิดว่าพวกนาฎกรรมจะมีรูปร่างบอบบาง น้ำหนักมือถูกกดลงไปดวงตาสีอำพันเหลือบมองใบหน้าของฮารุคาเสะ มันทอความพึงพอใจออกมาเมื่อเห็นว่าเขาพยายามกัดฟันเพื่อสะกดกลั้นความเจ็บปวด แกร่งเกินกว่าที่คาดไว้ อย่าคิดว่ามนุษย์จะด้อยไปทุกคน ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันออกมา ข้าไม่มีวันยอมแพ้เจ้า น่าดีใจ เบียคโกะพูดพร้อมกับคลายหางของตนและกระโดดถอยห่างจากเขา มีคู่ต่อสู้แบบเจ้าทำให้ข้ารู้สึกสนุกมากขึ้น เช่นเดียวกันกับข้าที่อยากกำจัดเจ้า ฮารุคาเสะขยับแขนของเขาแต่ต้องชะงักและนิ่วหน้าเมื่อเลือดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่ถูกนางมารร้ายกรีดไว้เมื่อครู่ เบียคโกะหัวเราะเสียงดัง แผลจากเล็บของข้าอาจจะเล็กแต่ลึกพอดู เจ้าควรห้ามเลือดก่อนที่มันจะไหลจนหมดตัว ดวงตาหรี่ลง ข้ายังอยากสนุกกับเจ้าต่อดังนั้นอย่างเพิ่งใจร้อนรีบหาเรื่องตาย แผลแค่นี้ ชายหนุ่มคำรามพร้อมกับยกมือขึ้นกดแผ่นอกของตนเอาไว้ เลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดทำให้ฮารุคาเสะรู้ตัวว่าไม่ควรขยับมากไปกว่านั้น เขาเงยหน้าจ้องมารเสือขาวนิ่ง ข้ามีเรื่องอยากจะถาม ชายหนุ่มพูดเสียงกร้าว เกิดอะไรขึ้นกับกันโซ กันโซ เบียคโกะทวนคำขณะกระโดดขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้และกระดิกหางไปมา ขุนพลแห่งโคะโตโระคนนั้นนั่นเอง เขาก็แค่อยากมีคู่เลยขอให้ข้าช่วย หมายความว่าอะไร เจ้าโง่หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ มารเสือขาวมองฮารุคาเสะด้วยสายตาวาว ในจวนของ ยาสึฮิระมีสตรีนางไหนที่มีค่าคู่ควรกับยอดขุนพลอย่างเขา มิสึกิ ชายหนุ่มพึมพำ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เจ้าจะทำอะไรนาง เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังขึ้น เบียคโกะลุกยืนและมองเขาด้วยสายตาพึงใจ นางยิ้มอย่างเยือกเย็น ทำไมไม่ตามไปดูเอง เสียงผืนผ้าสะบัดขึ้นหนึ่งครั้งพร้อมกับร่างระหงที่หายวับไปกับตา ฮารุคาเสะมองยอดไม้ที่กำลังไหวโอนเอนและร้องตะโกนเสียงดัง เจ้าจะทำอะไรกับมิสึกิ เขากำมือแน่น เบียคโกะ! ชายหนุ่มกวาดตามองไปทั่วเพื่อค้นหานางเสือขาวแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา ฮารุคาสะรีบหมุนตัวเดินตรงไปยังกองเสื้อผ้าของตนและก้มลงเพื่อจะหยิบขึ้นมาสวมใส่ เสียงกิ่งไม้หักดังออกมาจากป่าทำให้เขาชะงักและตั้งท่าเตรียมพร้อม เงาสีดำไหววูบออกมาจากพุ่มไม้และพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นคว้ามันเอาไว้ได้ในทันทีคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความประหลาดใจในขณะที่ร่างสีดำที่อยู่ในมือของเขาเงยหน้าขึ้นและส่งเสียงร้อง เหมียว นี่มันอะไรกัน ฮารุคาเสะมองลูกแมวสีดำสนิทที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ในมือ เสียงฝีเท้าย่ำบนใบไม้ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างปราดเปรียวของเด็กสาวคนหนึ่งกระโดดออกมาจากป่า นางมองแมวน้อยที่ถูกหิ้วคอเอาไว้ ทามะ โฮชิโนะ ฮารุคาเสะเรียกชื่อของเด็กสาวด้วยความตกใจและรีบเลื่อนสายตากวาดมองไปโดยรอบอีกครั้งจนกระทั่งแน่ใจว่าไม่มีปีศาจตนใดอยู่ในบริเวณนั้นเขาจึงหันกลับไปมองนางอีกครั้ง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ วันนี้พ่อของข้านำชุดที่ท่านลุงโทอิจิโรสั่งตัดเอาไว้มาให้ โฮชิโนะตอบพลางเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม ข้าเลยขอตามมาด้วย แล้วเจ้าเข้ามาในป่านี่ทำไม รู้หรือไม่ว่ามันอันตรายมาก ทีเจ้ายังมาเที่ยวที่น้ำตกนี่คนเดียวแล้วทำไมข้าถึงจะมาบ้างไม่ได้ โฮชิโนะเถียงขณะที่ปล่อยให้ทามะวิ่งวนรอบตัว เด็กสาวมองเสื้อผ้าที่กองเอาไว้บนพื้นแล้วนิ่วหน้า นางหันไปมอง ฮารุคาเสะอีกครั้งพร้อมกับร้องลั่น แล้วทำไมเจ้าถึงมายืนแก้ผ้าอยู่แบบนี้ เด็กสาวก้มลงหยิบเสื้อและทำท่าจะโยนใส่เขาแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นเลือดที่เลอะเต็มอก เจ้าบาดเจ็บหรือฮารุจัง แค่โดนหินบาดตอนขึ้นมาจากน้ำเท่านั้น เขายื่นมือออกไปดึงเสื้อมาจากมือของเด็กสาวและจัดการสวมอย่างรวดเร็ว และเลิกเรียกข้าแบบนั้นสักทีจะได้ไหม ข้าก็เรียกของข้าแบบนี้มาตั้งนานไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย โฮชิโนะพูดพลางกระโดดข้ามก้อนหินไปมาด้วยความสนุก ฮารุคาเสะมองเด็กสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงถอนใจและหมุนตัวเดินออกไปจากที่นั่นโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ โฮชิโนะเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งตามเขาไปในทันที จะกลับแล้วหรือ ใช่ แต่ข้ายังไม่ได้เล่นน้ำเลย เด็กสาวดึงแขนเสื้อของเขา อยู่ต่ออีกนิดนะ ไม่ ฮารุจัง เสียงออดอ้อนขณะที่โฮชิโนะกระตุกชายแขนเสื้อของอีกฝ่ายแรงขึ้น ฮารุคาเสะหยุดเดินและหันหน้ากลับไปมองนาง เจ้ารู้ไหมว่าน้ำตกนี้มีชื่อว่าอะไร คิโยเมรุ เด็กสาวตอบ ชายหนุ่มนิ่วหน้า แล้วรู้หรือไม่ว่ามันมีความหมายว่าอะไร ก็.......แค่ชื่อน้ำตก มันสำคัญด้วยหรือ โฮชิโนะมองหน้าเขา ดวงตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กสาวทำให้ฮารุคาเสะส่ายหน้าด้วยความระอาใจ ที่นี่ถือเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ มันเป็นป่าต้องห้ามที่มีแต่ตระกูลฟูจิวาระเท่านั้นจึงจะเข้ามาได้ ก็ป่าเหมือนกัน และข้าเองก็เข้ามาวิ่งเล่นตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นจะมีอะไร นั่นเพราะที่นี่มีพลังป้องกันอันแข็งแกร่งซึ่งทำให้พวกปีศาจชั้นต่ำไม่สามารถล่วงล้ำเข้ามาในป่าแห่งนี้ได้ เจ้าถึงปลอดภัยอยู่เสมอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้ำตก โฮชิโนะย้อนถาม ชายหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวไปอีกด้านและเริ่มต้นออกเดินอีกครั้ง คิโยเมรุเป็นน้ำตกที่มีอำนาจพิเศษ กระแสน้ำที่เจ้าเห็นเกิดมาจากหิมะบนยอดเขาสูงที่ละลายและไหลลงไปในช่องเขาลึกกลายเป็นธารน้ำใต้ดิน มันจึงมีความเย็นจัดชนิดที่สามารถทำให้หัวใจคนหยุดเต้นได้ หากไม่เข้มแข็งพอ ข้ามาเที่ยวในป่ากับเจ้าตั้งหลายครั้ง เพิ่งรู้ที่มาของคิโยมารุในวันนี้นี่เอง โฮชิโนะพูดพลางวิ่งพลางด้วยท่าทางร่าเริง แล้วทำไมเจ้าถึงชอบมาที่นี่ เพื่อชำระล้างจิตใจ เขาตอบเสียงเรียบ อีกฝ่ายนิ่วหน้า การร่ายรำต้องชำระจิตใจอะไรกันนักกันหนา แค่อาบน้ำล้างตัวให้สะอาดเท่านั้นก็น่าจะพอ ข้าไม่เข้าใจพวกนาฏกรรมเลย เสียงบ่นของเด็กสาวทำให้ฮารุคาเสะรู้สึกขำจนยิ้มออกมา เขาขยี้ผมของนางด้วยความรู้สึกเอ็นดู แล้วเจ้าจะเข้าใจเองเมื่อโตขึ้น เขาพูดเสียงเรียบและก้าวเดินต่อไปโดยไม่กล่าวสิ่งใดออกมาอีก โฮชิโนะมองชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้วยกัน สีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเขาทำให้เด็กสาวต้องเอ่ยปากถาม เจ้ากำลังไม่สบายใจ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ฮารุคาเสะหันไปมองโฮชิโนะ รู้ได้ยังไง เจ้าไม่พูด เด็กสาวตอบ อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ ข้าไม่ใช่คนช่างพูดเหมือนเจ้า แต่ก็ไม่ถึงกับนิ่งแบบนี้ โฮชิโนะมองหน้าเขา มีอะไรหรือเปล่า ไม่มี ฮารุคาเสะตอบไม่เต็มเสียง ข้าแค่กำลังคิดท่าร่ายรำใหม่เท่านั้นเอง แน่ใจนะ เด็กสาวคาดคั้น ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แน่ใจ งั้นก็ดี เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะมัวคิดถึงแต่พวกผู้หญิงในจวนท่านเจ้าเมืองจนลืมวิธีการร่ายรำ อะไรทำให้เจ้าคิดแบบนั้น ฮารุคาเสะพูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ โฮชิโนะเบ้หน้า ข้าได้ยินคนในบ้านของเจ้าพูดกัน ว่าหลังกลับมาจากจวนของท่านยาสึฮิระแล้ว เจ้าดูแปลกไป ใบหน้ากลมน่ารักหันไปมองชายหนุ่ม หรือว่าเจ้าหลงพวกผู้หญิงในจวนนั่น คำถามของเด็กสาวทำให้ฮารุคาเสะยิ้มออกมา เขาเลื่อนมือไปโยกหัวของนางเบาๆ ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เขาพูดเสียงเรียบ และข้าก็ไม่ได้สนใจหญิงเหล่านั้น งั้นรึ เสียงถอนใจดังขึ้นขณะที่ผู้พูดทำท่าเหมือนโล่งอก ข้าจะได้ไม่ต้องเป็นกังวล เจ้าจะมากังวลเรื่องของข้าทำไม ฮารุคาเสะถามด้วยความสงสัย โฮชิโนะยิ้มกว้าง เพราะข้าไม่อยากมีอาจารย์ที่มัวใจลอยคิดถึงแต่ผู้หญิงจนสอนการรำผิด นางมองสีหน้าที่กำลังตกตะลึงของอีกฝ่าย ท่านพ่อจะให้เจ้าเป็นอาจารย์สอนนาฏกรรมให้กับข้า ดีใจไหม ฮารุจัง อ...อืม เสียงตอบรับแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ดูเหมือนเด็กสาวจะไม่ได้สนใจ ฮารุคาเสะมองโฮชิโนะที่กำลังกางแขนของตนและหมุนตัวไปมาในท่ารำพัดพร้อมกับร้องเพลงอย่างมีความสุขนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงเลื่อนสายตามองไปยังทิศทางที่ตั้งจวนของยาสึฮิระ หัวใจของชายหนุ่มกระหวัดไปถึงดวงหน้างาม ข้าปรารถนาที่จะสอนการร่ายรำให้กับเจ้าเหลือเกิน */*/*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
