| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
บทที่ 15 ข่าวจากโอริเอะ บทที่ 15 ข่าวจากโอริเอะ ฮารุคาเสะมองฝูงปีศาจด้วยใบหน้าเรียบเฉยหากดวงตากลับทอประกายเกลียดชังอย่างสุดหัวใจออกมา เขามองมาซาบุโร่ที่ยืนอุ้มโฮชิโนะเอาไว้ สีหน้าของเขาฉายความโล่งใจออกมาเมื่อเห็นว่าเด็กสาวยังปลอดภัย ฮารุคาเสะหันไปทางโอริเอะและกล่าวเสียงเรียบ พาสองคนนั่นออกไป นายกองหนุ่มพยักหน้าและรีบเดินเข้าไปหามาซาบุโร่พร้อมกับทำท่าจะนำเขาออกไปจากที่นั่น ปีศาจตนหนึ่งรีบปราดเข้าไปขวางทาง มันร้องลั่นเมื่อถูกพายุใบไผ่พุ่งเข้าใส่ ใบอันแหลมคมเสียบทะลุไปทั่วร่าง มันยืนอ้าปากค้างและล้มลงโดยมีใบไผ่ปักพรุนไปทั้งตัว ฮารุคาเสะลดพัดในมือลงพร้อมกับกล่าวย้ำ ไปได้แล้ว แต่ท่าน โอริเอะแย้งเมื่อเห็นฝูงปีศาจที่เหลือจ้องชายหนุ่มอย่างอาฆาต ฮารุคาเสะชำเลืองตามองนายกองหนุ่ม กายของโอริเอะสะท้านขึ้นมาเมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป โปรดระวังตัวด้วย นายกองหนุ่มพูดก่อนจะตวัดดาบเพื่อไล่ปีศาจออกไปให้พ้นทาง เขาเดินนำมาซาบุโร่และโฮชิโนะออกจากป่าไผ่ไปจนถึงทางสัญจรปรกติ โอริเอะรีบหันหน้ากลับไปในทิศทางที่เพิ่งเดินมา เขานิ่วหน้าด้วยความรู้สึกกังวล เจ้าพวกนั้นไม่มีทางสู้ฮารุจังได้ เสียงใสดังขึ้น โอริเอะก้มลงมองโฮชิโนะซึ่งกำลังยืนจ้องตรงไปยังป่าไผ่เช่นเดียวกัน เจ้าแน่ใจได้อย่างไร ข้ารู้จักฮารุจังดี เด็กสาวเงยหน้าขึ้น เขาเป็นผู้ปราบมารที่เก่งที่สุด สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นทำให้นายกองหนุ่มต้องยืนนิ่ง โอริเอะมองโฮชิโนะอยู่ครู่หนึ่งจึงเลื่อนสายตามองตรงเข้าไปในป่า เสียงเด็กสาวร้องอุทานอย่างดีใจเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตากำลังก้าวเข้ามาใกล้ โฮชิโนะวิ่งออกไปในทันที ฮารุจัง นางกระโดดกอดฮารุคาเสะแน่นและเริ่มไล่สายตาสำรวจไปทั่วร่างของเขา เจ้าไม่บาดเจ็บใช่ไหม นั่นควรเป็นคำถามของข้ามากกว่า ชายหนุ่มตอบเสียงขรึม เจ้าปลอดภัยดีใช่ไหม ปลอดภัยดี โฮชิโนะตอบ สีหน้าของนางสลดลง แต่คนของเรา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเศร้าขณะที่เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองมาซาบุโร่ เขาก้มหน้าลง พวกที่ติดอยู่ในวัดปลอดภัย ฮารุคาเสะพูดขึ้น มาซาบุโร่เงยหน้าและยิ้มอย่างดีใจ จริงหรือขอรับ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดี ถ้าเช่นพวกเรารีบไปรับพวกเขาโดยเร็วเถิด ข้าเห็นด้วย โอริเอะกล่าวเสริมขณะมองดวงอาทิตย์ เราต้องเร่งเดินทางให้ถึงบ้านของท่านก่อนฟ้าจะมืด ตามข้ามา ฮารุคาเสะพูดและหมุนตัวเดินนำทุกคนออกไป โฮชิโนะรีบคว้ามือของเขาเอาไว้และกอดแน่นไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มก้มลงมองดูนางก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังโอริเอะและกล่าวเสียงเรียบ เหตุใดท่านจึงมาอยู่ที่นี่ ข้ากำลังจะไปหาท่าน บังเอิญได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย นายกองหนุ่มตอบพลาง พยักหน้าไปทางมาซาบุโร่ เลยเจอเขา โชคดีที่ข้ามาทัน ไม่เช่นนั้นแล้วท่านอาจถูกเจ้าปีศาจนั่นสังหาร แม้จะเป็นคำกล่าวที่ฟังดูเย็นชา แต่โอริเอะก็สามารถจับความห่วงใยที่เจืออยู่ในน้ำเสียงนั้นได้ เขาส่ายหน้าและยิ้ม ข้าเองก็ตกใจเหมือนกันที่สามารถฟันปีศาจพวกนั้นได้ เพราะสองตัวนั่นเป็นปีศาจปลายแถว ฮารุคาเสะกล่าว หากเป็นตัวหัวหน้าดาบของท่านคงหักสะบั้น แล้วท่านทำอะไรกับปีศาจพวกนั้น แค่ฉีกพวกมันให้ขาดเป็นริ้ว ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับเป็นเรื่องปรกติ โอริเอะอึ้งไปเล็กน้อยขณะที่มาซาบุโร่หน้าถอดสี ทั้งหมดจึงยุติการสนทนาและเดินต่อไปจนกระทั่งถึงวัดที่พวกเขาพบปีศาจครั้งแรก ฮารุคาเสะก้าวข้ามประตูเข้าไปและหยุดยืนนิ่ง โอริเอะซึ่งเดินตามหลังมาอ้าปากค้างเมื่อเห็นเศษชิ้นส่วนทั้งของมนุษย์และปีศาจตกเกลื่อนกลาดอยู่รอบโบสถ์ เขาเปรยออกมาไม่ดังนัก นี่มันอะไรกัน เศษมนุษย์คือซากอาหารที่เหลือของพวกผีร้าย ฮารุคาเสะตอบพร้อมกับยื่นพัดออกไปข้างหน้า นอกนั้นเป็นเพียงซากของปีศาจที่ถูกข้าบั่นทิ้ง เขาคลี่พัดออกและโบกหนึ่งครั้ง พายุใบไม้ที่หมุนวนรอบโบสถ์จึงหยุดลงและร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นดิน ชายหนุ่มหันไปทางโอริเอะและมาซาบุโร่ พวกที่เหลืออยู่ในนั้น มาซาบุโร่รีบวิ่งออกไปในทันที เขาร้องเรียกเพื่อนที่หลบซ่อนอยู่ เสียงขานรับดังขึ้นพร้อมกับร่างของผู้รอดชีวิตที่ค่อยๆโผล่หน้าออกมาทีละคน พวกเขาต่างพากันร้องไห้ด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าตนเองปลอดภัย โฮชิโนะมองคนรับใช้ของตนก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางฮารุคาเสะ ครั้งนี้เรารอดเพราะเจ้า ขอบคุณมากฮารุจัง ไม่เป็นไร ชายหนุ่มตอบพร้อมกับหันมาสิ่งยิ้มให้กับเด็กสาว ก่อนจะหันไปมองโอริเอะที่กำลังประคองหญิงรับใช้นางหนึ่งตรงมายังเขา นางเป็นอะไรหรือเปล่า โฮชิโนะถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง นายกองหนุ่มสั่นหน้าพร้อมกับตอบ แค่ตกใจจนไม่มีแรงเดินเท่านั้น เขาหันไปทางฮารุคาเสะ ค่ำแล้ว เรารีบไปที่บ้านของท่านกันเถิด ฮารุคาเสะพยักหน้า เขามองคนของบ้านโอริโมโนะที่เดินมารวมกันและเมื่อแน่ใจว่าทุกคนพร้อม ชายหนุ่มจึงก้าวออกจากวัดและเดินนำหน้าพวกเขาตรงไปยังบ้านฟูจิวาระทันทีโดยมี โฮชิโนะเกาะมือของเขาไว้แน่นไปตลอดทาง ไอร้อนที่ลอยอ้อยอิ่งออกมาจากถ้วยดินเผาเนื้อดีนำกลิ่นหอมของชาให้ไปสัมผัสกับจมูกของโอริเอะ หากเป็นเวลาปรกติเขาคงยกมันขึ้นมาดื่มพร้อมกับชื่นชมความงามของสวนที่ถูกตกแต่งอย่างงดงามภายในบ้านฟูจิวาระอย่างมีความสุข แต่หลังจากผ่านเรื่องราวอันน่าขนลุก ชาถ้วยนั้นจึงเป็นเพียงเครื่องดื่มเพื่อดับความกระหาย โอริเอะวางถ้วยชาที่ถูกดื่มจนหมดลงและถอนใจขณะที่นั่งคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เสียงฝีเท้าที่หยุดลงตรงหน้าประตูทำให้นายกองหนุ่มต้องชะงักความคิดของตนและรีบค้อมตัวลงเมื่อบานประตูเปิดออก ฟูจิวาระ โทอิจิโรผู้เป็นเจ้าบ้านก้าวเข้ามาในห้องโดยมีฮารุคาเสะเดินตาม โอริเอะกล่าวอย่างนอบน้อม ต้องขออภัยเป็นอย่างมากที่มารบกวนท่านในเวลาค่ำคืนเช่นนี้ มันเป็นเหตุจำเป็น โทอิจิโรกล่าวหลังจากนั่งลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อีกอย่างข้าต่างหากที่ต้องกล่าวขอบคุณท่านที่กรุณาช่วยเหลือฮารุคาเสะจากพวกปีศาจ ข้าต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกช่วยเหลือ โอริเอะรีบแย้งและยืดตัวนั่งตรง เจ้าบ้านฟูจิวาระสั่นหน้าพร้อมกับกล่าว เอาเป็นว่าเราต่างมีน้ำใจต่อกัน เขานิ่งไปเล็กน้อย ข้าไม่ชอบการอ้อมค้อม ที่ท่านมาในวันนี้ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร ข้ามีเรื่องบางอย่างที่จำต้องมาขอคำปรึกษากับบุตรชายของท่าน โทอิจิโรเลิกคิ้วขึ้นและหันไปมองฮารุคาเสะที่ยังคงนั่งนิ่ง เขาหันกลับไปทางโอริเอะอีกครั้งและกล่าวเสียงเรียบ คงเป็นเรื่องสำคัญ ท่านจึงเดินทางมาอย่างเร่งด่วนเช่นนี้ ถูกต้อง นายกองหนุ่มตอบอย่างนอบน้อม โทอิจิโรอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม ฮารุคาเสะเป็นเพียงนักนาฏกรรม เขาไม่รู้เรื่องราวของทหารหรือการปกครอง ที่ข้ามาปรึกษาไม่ใช่เรื่องเหล่านั้น โอริเอะกล่าวพร้อมกับจ้องหน้าฮารุคาเสะ แต่เป็นเรื่องของท่านกันโซ ท่านกันโซ ฮารุคาเสะทวนคำและหันไปมองหน้าบิดาของตน เกิดอะไรขึ้นกับเขาอย่างนั้นหรือท่านโอริเอะ ไม่ใช่เกิดอะไรขึ้น แต่มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเขามากกว่านายกองหนุ่มตอบ ตั้งแต่กลับจากสงครามอุเอโนะท่านกันโซเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เขาเปลี่ยนไปอย่างไร โทอิจิโรถาม โอริเอะนิ่งไปชั่วอึดใจเพื่อทบทวนเรื่องราว ท่านกันโซเป็นขุนพลที่เก่งกาจ แม้จะมีความเด็ดขาดในการรบแต่ท่านก็เป็นคนมีน้ำใจ นายกองหนุ่มถอนใจ แต่หลังกลับจากการรบครั้งล่าสุด ท่านกันโซเหมือนไม่ใช่คนเดิมเขาสั่งให้ทรมานนักโทษอย่างทารุณและทำลายศพของพวกเขาจนไม่เหลือแม้เศษซาก ที่ร้ายกว่านั้นก็คือข้าเคยเห็นท่านขุนพลยืนคุยกับปีศาจ นายกองหนุ่มจ้องหน้าฮารุคาเสะเขม็ง มันเป็นปีศาจที่มีรูปร่างสูงใหญ่น่ากลัว และดูเหมือนว่ามันจะเกรงกลัวท่านกันโซด้วยเหมือนกัน ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีปีศาจที่ยอมรับใช้มนุษย์ ฮารุคาเสะพูดขึ้น แต่สำหรับเรื่องของท่านกันโซ ข้าเองก็รู้สึกว่าเขาแปลกไปเหมือนกัน ฟังดูเป็นเรื่องเหลือเชื่อ โทอิจิโรเอ่ยขัดขึ้น ข้ารู้จักท่านขุนพลผู้นี้มานาน ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นผู้บงการพวกปีศาจ ปัญหาก็คือเขาทำเพื่ออะไร ฮารุคาเสะกล่าว ในเมื่อท่านกันโซมีทั้งอำนาจและทุกอย่างอยู่ในมือ ข้ามองไม่เห็นว่าเขาจะต้องไขว่คว้าหาสิ่งใดมาครอบครองอีก ท่านหญิงมิสึกิ โอริเอะพูดเสียงไม่ดังนัก ฮารุคาเสะหันไปมองหน้าเขาทันที ท่านหมายความว่ายังไง ได้ยินมาว่าท่านกันโซหมายปองท่านหญิงมิสีกิ แต่ท่านยาสึฮิระยังไม่ปรารถนาที่จะมอบนางให้กับผู้ใด นายกองหนุ่มตอบ โทอิจิโรมองบุตรชายที่กำลังนั่งกำมือแน่นแล้วส่ายหน้า เป็นเหตุผลที่ไร้สาระยิ่งนัก ข้าไม่เชื่อว่าคนอย่างท่านกันโซจะยอมทำลายมนุษย์ด้วยกันเพื่อเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ นั่นเป็นเพียงหนึ่งในเหตุผลที่ข้าสืบมา โอริเอะกล่าว โทอิจิโรจ้องหน้าเขาและถามเสียงหนัก แล้วเหตุผลอื่นเล่า ท่านกันโซวางแผนจะโจมตีแคว้นทาคุฮัน และยึดแผ่นดินในแถบนี้ทั้งหมดให้เป็นของเขาเพื่อเตรียมการต่อสู้กับแคว้นคาสึรางิ เป็นเรื่องเหลวไหลที่สุดเท่าที่ข้าเคยได้ยินมา โทอิจิโรร้องเสียงดัง เจ้ากล่าวหาท่านกันโซมากเกินไปแล้วโอริเอะ อำนาจและความยิ่งใหญ่คือสิ่งล่อใจอันหอมหวานสำหรับมนุษย์ ฮารุคาเสะกล่าวแทรกขึ้น เขามองโอริเอะนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังบิดาของตน โดยเฉพาะผู้ที่นำสิ่งล่อใจเหล่านั้นมาคือเทพมารที่ร้ายกาจ คำพูดของชายหนุ่มทำให้บิดาของเขาชะงัก โทอิจิโรอึ้งไปชั่วอึดใจก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว เจ้ากำลังจะบอกว่าผู้ที่ทำให้ท่านกันโซเปลี่ยนไปก็คือ... ถูกต้องแล้วท่านพ่อ ฮารุคาเสะตอบ เป็นฝีมือของเบียคโกะ โอริเอะมองสองพ่อลูกด้วยความรู้สึกงงงัน เขาจ้องโทอิจิโรและเอ่ยถามด้วยความสงสัย พวกท่านกำลังพูดถึงอะไร สายตาเลื่อนไปทางฮารุคาเสะ ใครคือเบียคโกะ นางเป็นมาร ชายหนุ่มตอบ และเป็นมารที่ร้ายที่สุดเท่าที่ข้าเคยเจอ นายกองหนุ่มมองหน้าฮารุคาเสะด้วยสายตาตระหนก เขานิ่งงันไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว หากท่านกันโซถูกมารร้ายครอบงำ แล้วข้าควรจะทำอย่างไร ขัดขวางเขา ฮารุคาเสะตอบด้วยใบหน้าเคร่งขรึม อย่าให้กันโซบุกแคว้นทาคุฮันสำเร็จ ทำไม ในเมื่อทางฝ่ายนั้นก็ต้องการบดขยี้เมืองของเราเช่นเดียวกัน หากเป็นเรื่องนี้ข้าก็เห็นด้วยกับท่านขุนพล โอริเอะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฮารุคาเสะมองเขานิ่งและถามเสียงเรียบ โคะโตโระเป็นเพียงเมืองขนาดเล็ก ท่านคิดว่ากันโซจะหานักรบที่ไหนมาทำสงคราม นายกองหนุ่มนิ่งคิดและเบิกตากว้าง หรือว่า ท่านเข้าใจได้ถูกต้อง กันโซคิดจะใช้ปีศาจทำลายแคว้นทาคุฮัน และต่อจากนั้นคงเป็น คาสึรางิและทุกหนแห่งบนแผ่นดิน โทอิจิโรกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม โอริเอะมองเขาและทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่ความตกใจในสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่ทำให้นายกองหนุ่มบังเกิดความตระหนกจนไม่สามารถกล่าวสิ่งใด ฮารุคาเสะจึงหันไปทางบิดาของเขา ท่านจะทำเช่นไร ข้ายังไม่รู้ โทอิจิโรกล่าวพลางยกมือขึ้นกอดอกและครุ่นคิดแต่เราต้องหาวิธีเตือนท่านยาสึฮิระว่าเขากำลังตกอยู่ในอันตราย คำตอบของบิดาทำให้สีหน้าของชายหนุ่มแปรเปลี่ยนไป เขาเลื่อนสายตามองออกไปนอกห้อง มันฉายแววกลัดกลุ้มใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ข้าไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นแน่ ฮารุคาเสะกำมือแน่น หัวใจของเขากระหวัดไปถึงใบหน้างามของหญิงสาวผู้เป็นบุตรีของยาสึฮิระ ชายหนุ่มพึมพำออกมา มิสึกิ */*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
