To Be PrOunD oF
คุณเคยไม๊ เคยที่จะภูมิใจ กับใครซักคน หรือ อะไรซักอย่าง จนอยากจะบอกจะเล่า จะประกาศให้ชาวบ้าน ชาวเมืองเค้ารู้กัน เราไม่เคยเป็นเลยนะ ไม่มีเวลา(ข้ออ้าง) ที่จะมานั่งคิด (จริงๆแล้วไม่เคยสนใจตะหาก) จนวันนึง เราเห็นของชิ้นนึง ซึ่งไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่ แตก หรือ หัก ก็ทิ้งมันไป หาเอาใหม่ แต่มี Hero ของเราคนนี้แหละ ที่เก็บมันมาซ่อมแซม เราไม่กล้าใช้เลยนะ ไม่ใช่เพราะความอัปลักษณ์ของมัน หรือว่าเราอยากได้ของใหม่หรอกนะ แต่เห็นทีไร ก็ขำมันไม่ได้ซักที ( ไว้ดูรูปกันตอนท้ายนะ ) ทั้งหมดที่เขียนมาน่ะนะ เรากะลังจะพูดถึง คุณ แฟน ... อะ อะ ไม่ใช่แฟนเราน่ะ แต่เป็นแฟนแม่หล่ะ เรื่องทั้งหมดมันเกิดกับว่า เราน่ะ เป็นคนชอบตุ๊กตาหมี มั่ก ม๊ากกกกกกกกกกก ( ถามใครๆ ที่รู้จักเราเถอะ ขนาดชื่อเราภาษาอังกลิด เดาะให้หรูด้วยการเติม my --> aummy เพื่อนๆยังเรียก อุ้มหมีเลย ) เราบ้าหมีมากๆ แต่ไหน แต่ไรเลย ปลอกหมอน ผ้าปู โคมไฟ ตุ้มหู แจกัน แก้วน้ำ ช้อน-ส้อม มือที่เปิดตู้เสื้อผ้า ....ฯลฯ อาร๊ายยยยย ก็ตาม ที่มันเป็นหมี แม้จนกระทั่งBuddy ตอนเรียน ยังชื่อ "หมี" เลยอะ ไว้มีโอกาส ไปขออนุญาต เจ้าตัว จะลงรูปแม่ Buddy แสนดีให้ชมนะ ( ว่าแล้วก็คิดถึงมานหล้ะ ) อันว่า คุงพ่อเราน่ะ เค้าก้เห็นลูกชอบอะไรเป็นไม่ได้ไง พ่อซื้อแหลกลาน ผ้าห่ม ของกะจุ๊ก กะจิ๊ก คือ เล็งเห็นหน้าตา แบบนี้ ไม่ได้เลย พ่อจะเป็นเหมามาให้ ทุกทีไป กระทั่งลูกสาวอายุปูนนี้ ยามคุงพ่อเดินทางไปต่างประเทศ (ไฮโซ มะ ) ก้ยังหอบซื้อตุ๊กตาหมีมาให้ โรคนี้ไม่ได้เป็นแค่คุงพ่อหรอกนะ คุณภรรยาของคุงพ่อก็เป็น ชุดนอนนี่ หมา ไม่ได้นะ แม่ไม่ควักตังค์ให้เหนื่อยนิ้วเธอหรอก ต้องหมีเท่านั้น ขนาดกะพี่สาวเราที่ล่วงลับไปแล้วมาเข้าฝัน แม่ยังว่า เค้าอยากได้ชุดนอนหมีเหมือนเราอีกด้วยแฮะ สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีเจรงงงง นะเนี่ยยยยยย จึ๋ย ๆ ... เอ้า ว่าไปโน่นน กลับมาที่ Hero เรากันต่อ พ่อเป็นช่าง ที่เก่งที่สุดในโลก (ของเรา) ซ่อมแม่มได้หมดทู๊กกกก อย่าง ทุกอย่างจริงๆ แต่จะเป็นไงหลังซ่อมน่ะ อีกเรื่องนะ เชื่อแม๊ะ ตอนเด็กนะ กระเป๋านักเรียนเราอะ ขาด พ่อยังเอาเชือกเอ็นน่ะ มาเย็บเลยนะ ใช้ไปได้พักเดียว อันนี้อายจริงๆฮะ เลยอ้อนขอใหม่เหอะ ก้เห็นว่าจะวันพ่อไง เลยอยากเอาพ่อเรามาอวดชาวบ้าน เผื่อมีใครแวะมาอ่าน เค้าจะได้รู้ว่า ลูกน่ะ ภูมิใจในตัวพ่อมากแค่ไหน ยังมีวีรกรรมของพ่ออีกหลายยยยย อย่างมากๆ เล่าทั้งปีก็ยังไม่หมดหรอก เอาเป็นว่า ใครแวะมาอ่าน ก็คงอยากอวดพ่อของตัวเองเหมือนกันใช่มะล่ะ เราโชคดีมากๆ ที่พ่อเลี้ยงแบบบุฟเฟต์ คืออยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะไปไหนก็ไป ให้อิสระเต็มที่ (เพื่อนเราบอกว่า เลี้ยงลูกสาวเหมือนลูกชาย) ส่วนไอ้ลูกชายหรอ โอ้ยยย มันน่ะเด็กดีอยู่กะเหย้า เฝ้ากะเรือน (แปลกมะ) อยากเรียนอะไรก้ตามใจทุกอย่าง ฝันอยากทำอะไรก็สนับสนุนเต็มที่ แม่บอกว่า เวลาจะขออะไรต้องให้เราขอให้ ถ้าแม่จะขออะไร หรือจะทำอะไร เป็นไม่ดี ไม่งาม ไม่เอา ไม่ชอบ ถ้าลูกสาวบังเกิดเกล้าขอล่ะก้อ ดีมาก เก่งที่สุด ฉลาดล้ำ วิเศษเหลือเกิน มหัศจรรย์ยิ่งเลยลูก แปลกมะ ทั้งๆที่ขอเรื่องเดียวกันแท้ๆ เป็นอันว่า พ่อทำให้นู๋รู้ว่า พ่อรักนู๋ค่ะ (คุ้นมะ คำพูดน้องแพทให้โคสะนา แบรนด์เลยนะ ) ไม่มีอะไรจะบรรยายต่อละ นอกจากบอกว่า รักพ่อ (ของนู๋) มาก ห่วงพ่อเรื่องขับรถทางไกล (ไม่ขับไปทำงานจะเอาตังค์ที่หนายให้เอ็งผลาญวะ) เรื่องอาหารการกิน (เอ็งทำขนมบำรุงขนาดนี้ น้ำตาลไม่ขึ้นก้แย่แล้ว !) รักพ่อฮับ (ขนาดเพื่อนหนิดเรา ยังรักพ่อเราเลยอะ ใช่มะบัวววววว )
) เราบ้าหมีมากๆ แต่ไหน แต่ไรเลย ปลอกหมอน ผ้าปู โคมไฟ ตุ้มหู แจกัน แก้วน้ำ ช้อน-ส้อม มือที่เปิดตู้เสื้อผ้า ....ฯลฯ อาร๊ายยยยย ก็ตาม ที่มันเป็นหมี แม้จนกระทั่งBuddy ตอนเรียน ยังชื่อ "หมี" เลยอะ ไว้มีโอกาส ไปขออนุญาต เจ้าตัว จะลงรูปแม่ Buddy แสนดีให้ชมนะ ( ว่าแล้วก็คิดถึงมานหล้ะ 
)
ไม่ได้เลย พ่อจะเป็นเหมามาให้ ทุกทีไป กระทั่งลูกสาวอายุปูนนี้ ยามคุงพ่อเดินทางไปต่างประเทศ (ไฮโซ มะ 
สิ่งศักดิ์สิทธิ์มีเจรงงงง นะเนี่ยยยยยย จึ๋ย ๆ ...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [
