Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 12 หน้า 1 แมงมุมตรวจดูเกล็ดเลือด เม็ดเลือดแดง และเม็ดเลือดขาว แม้เม็ดเลือดขาวจะยังน้อยแต่รูปทรงกลับดูแข็งแรง ผลจากการเลี้ยงเชื้อ 3 วัน พบเชื้อเจริญเพียงเล็กน้อย “อิงดาวผลตรวจยังเป็นบวก เพราะฉะนั้นเราอาจจะยังใช้พลาสม่าเพื่อทำวัคซีนชนิดเป็นไม่ได้ แต่เอาเชื้อไปสกัดแอนติเจนเพื่อทำชนิดแห้งได้” แมงมุมบอกทุกคน “นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วนะพี่ พวกเราจะครบกำหนดกักตัว 14 วัน ถ้าพวกเราไม่มีใครป่วยก็คงจะดี” “พวกเราผ่านค่าเฉลี่ยของการติดเชื้อมาแล้ว แต่อดทนอีก 4 วันหน่อยก็แล้วกัน เมื่อผลตรวจพวกเราเป็นลบแล้ว พวกเราก็กลับมาทำงานปกติ แต่ผมคงต้องให้ทุกคน พักที่อาคารรับรอง ส่วนครอบครับให้กลับบ้านได้” แมงมุมแจ้ง เจ้าหน้าที่ ทั้ง 3 พยักหน้า “ผมขอความร่วมมือด้วยนะครับ เราขาดกำลังสำคัญไปตั้ง 2 คน การที่เราต้องพักที่นี่อาจจะลำบากไปบ้าง แต่ก็เป็นการมั่นใจว่าเราทุกคนปลอดภัย” “สงกรานต์ปีนี้ พวกเราก็คงนอนกันที่แล็บ” แทนเอ่ย “รัฐบาลประกาศให้เป็นวันทำงานแล้วนิ” โกวิทย์เอ่ย “หนูเกิดมา เพิ่งจะมีนี่แหล่ะ ประเทศไทยไม่ได้หยุดสงกรานต์ แม่เจ้า” ฮอล์เอ่ย “เราต้องเจออะไรแปลกๆ แบบนี้อีกนาน” แทนขำ ฮอล์ “ประเทศปิด จังหวัดปิด ห้างปิด โรงหนังปิด สถานที่ท่องเที่ยวปิด วัดปิด โบสถ์ปิด ห้ามงานบวช ห้ามงานแต่ง งานศพก็จัดแบบเล็กๆ เฉพาะคนในครอบครัว ตลาดปิด 7-11 ปิดกลางคืน ร้านอาหารปิด ฟิตเนสปิด ร้านนวดปิด อาบอบนวดปิด...” โกวิทย์เอ่ย “พี่...รู้สึกจะเน้นที่อาบอบนวดนะคะ ฮ้าๆๆ” ฮอล์แซว “เอ้ย พี่ไม่ใช่คนแบบนั้น” โกวิทย์รีบเปลี่ยนเสียง “โรงงานหลายที่ก็ปิดตัว ญาติหนูก็มาเย็บแมสขายนะคะ” “ของเราก็มีโรงงานนะ ต้นน้ำไง พวกเราเลิกงานแล้วยังต้องไปตัดผ้าให้มันเลย” แทนเอ่ย “พวกเราก็ส่งไปบริจาคเยอะแล้วนะพี่ พี่ต้นน้ำ เป็นผู้ชายแต่เย็บเก่งมากๆ เลยนะคะ” “มันเป็นคนดี” แทนพูดเน้นเสียงถึงคำว่าดี เพื่อให้ดูมีน้ำหนัก “ฮ้าๆๆ” ฮอล์หัวเราะ ชอบใจ หันมองพี่ชายสองคนที่ก้มหน้าก้มตาเคร่งเครียด เธอลุกจากเก้าอี้ได้ ก็หมุนตัวรอบห้อง “ฮอลล์ค่ะ ฮอลล์ค่ะ หนูชื่อฮอลล์ มากับวิทย์และมากับแทน” เสียงแจ้วๆ ร้องเพลงตลกล้อพี่ทั้งสอง “แทนค่ะ แทนค่ะ หนูชื่อแทน มากับฮอลล์และมากับวิทย์” “วิทย์ค่ะ วิทย์ค่ะ หนูชื่อวิทย์มากับฮอลล์และมากับแทน” สาวน้อยสดใสของพี่ๆ ร้องเพลงไป หมุนตัวไปรอบห้องอย่างสนุก ทำเอาสองหนุ่มหันมามองหัวเราะแทบตกเก้าอี้ ขณะเดียวกัน ชมชิดอยู่กับเมษาช่วยกันตัดผ้า และยังมีแพรกับออมช่วยอีกแรง ส่วนต้นน้ำเย็บผ้าที่ห้องตัวเอง ใครที่ไม่มีเวรห้องแล็บก็จะมาช่วยกันตัดผ้า แต่มีต้นน้ำเย็บเป็นคนเดียว ชมชิดจึงอาสาไปซ้อมเย็บบ้าง ต้นน้ำเลยสอนเย็บผ้าให้อีกคน ทั้งสองคนจึงผลัดกันเย็บ “ถ้ามีจักรเพิ่มอีกตัวจะดีมากเลยนะคะ เราจะได้ช่วยกันเย็บ ตอนนี้หน้ากากผ้าเองก็ยังไม่พอใช้ ประชาชนทั่วไปควรใช้หน้ากากผ้า เพื่อที่ทีมแพทย์ พยาบาลกับทีมห้องแล็บจะได้ใช้หน้ากากอนามัย” ชมชิดบอกต้น “เดี๋ยวพอมันผ่านช่วงนี้ไปแล้ว ก็ไม่ได้ใช้เท่าไหร่หรอกครับ” “แต่ชมคิดว่าแมสคงได้ใช้ทั้งปีค่ะ” สาวน้อยแย้ง ทั้งสองยิ้มให้กัน ที่บ้านของดอกเตอร์ทรงกรด ขณะที่เขาตรวจดูงานออนไลน์ ละสายตาจากแล็บท็อป มองภรรยาที่ตัดผ้าที่โต๊ะ “พ่อลายนี้สวยนะคะ เหมาะกับยัยอิง” เธอชูลายผ้าลายดอกริ้วสีฟ้าเขียวขึ้นมา ดอกเตอร์ทรงกรดพยักหน้าละงานของตัวเองเดินมาหาภรรยา หยิบดูแมสที่เย็บได้หลายชิ้นวางตั้งเป็นกอง คุณชมจันทร์เองก็เย็บแมสแจกเพื่อนบ้านและให้ รปภ ช่วยแจกประชาชนที่เดินผ่านหน้าหมู่บ้าน เวลาดอกเตอร์ไปที่กระทรวง ก็เอาติดมือไปแจกเจ้าหน้าที่เช่นกัน ดอกเตอร์รู้ดีว่า ภรรยากำลังโศกเศร้าเสียใจเรื่องบุตรสาว นางเลยรื้อจักรออกมาเพื่อเย็บแมสเพื่อช่วยประชาชน เนื่องจากราคาแมสแพงมากและขาดตลาดจนบุคลากรแพทย์และพยาบาลไม่พอใช้ “สวยครับ ผมช่วยนะ” เขานั่งลงข้างๆ เขาพยายามอยู่กับภรรยาทั้งวัน เพื่อไม่ให้ภรรยารู้สึกโดดเดี่ยวจนเกินไป ปกติ อิงดาวจะโทรหาทุกวันหลังเลิกงาน แต่ตอนนี้ 10 กว่าวันแล้วที่ลูกสาวหายเงียบไป แม้ชมจันทร์จะพยายามไม่คิดมาก แต่เขารู้ดีว่านางแอบร้องไห้ “ยัยอิงกลับมาแกคงดีใจที่แม่เย็บแมสได้เยอะขนาดนี้” “ยัยอิงอยู่ เขาก็คงมาช่วยแม่ตัดผ้า” “ยัยอิง...ป่านนี้ลูกจะอยู่ที่ไหนนะ” คุณนายชมจันทร์รำพึงเบาๆ เขารับรู้ถึงหัวใจของแม่ที่โศกเศร้าเสียใจเรื่องบุตรขนาดไหน แต่พยายามเข้มแข็งไม่ฟูมฟายออกมา ดอกเตอร์โอบไหล่ภรรยาและตบเบาๆ เป็นการปลอบ “ผมเชื่อว่า ลูกเราปลอดภัยครับ แล้วเขาจะกลับมา”
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?] 
| ||||||||||||
