Group Blog
All Blog
|
สงครามเชื้อมรณะ บทที่ 12 หน้า 2 เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น ดอกเตอร์เลยออกไปดู ชมจันทร์รีบปาดน้ำตา พีชแวะมาหาพี่ชาย “สวัสดีครับ พี่ผมทำกับข้าวเลยเอามาฝาก” “โห...ว่างขนาดนั้นเลยเหรอ มีเวลาทำกับข้าว” เขาแซวน้องชาย “ฮ้าๆๆ...มันก็พิษโควิดนี่แหล่ะ อยู่บ้านจะให้ทำอะไร” สองหนุ่มเดินคุยกันเข้าบ้าน “สวัสดีครับพี่ชม” “โห อะไรครับนี่” เขาตกใจกับกองผ้า “แมสค่ะ พีชมาก็ดีแล้ว เอากลับไปแจกให้พี่ด้วยนะคะ” คุณชมจันทร์รีบบอก “ครับ สวยมากเลยครับ” เขาเดินมาจับดู “พี่ใช้ผ้ามัสลินซับข้างในนะคะ ผ้ามัสลินตามที่กระทรวงสาธารณะสุขออกมาแจ้งว่าสามารถทำหน้ากากได้” “ดูน่าใช้มากๆ ครับพี่” พีชเอ่ยชื่นชมพี่สะไภ้ “ช่วงนี้ทำงานอยู่บ้าน กิน นอน ทำกับข้าว งานแต่งเลื่อนไม่มีกำหนดอีก ว่าจะขอจัดพิธีแบบง่ายๆ พ่อแม่ผู้หญิงเขาไม่ยอม เลยต้องเลื่อน เจอโรคระบาดแบบนี้ ใครๆ ก็กลัว” เขาบ่นให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฟัง “ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ชีวิตเปลี่ยนเพราะเชื้อโรคตัวเดียว ผมไม่เห็นยายอิงนานมากแล้วนะ” พีชถาม แต่พอมองดูหน้าพี่ชายและพี่สะไภ้พากันเงียบไม่ตอบ พี่สะไภ้เดินเข้าครัวไปหาน้ำกับขนมมาให้เขา “มีอะไรหรือเปล่าพี่ บรรยากาศแปลกๆ” “อิงติดเชื้อ ตอนนี้กักตัว” “ห๊า...จริงเหรอพี่ ทำไมไม่เห็นได้ข่าว แล้วข่าวว่าแมงมุมกลับมาดูแล็บ เพราะอิงดาวไม่อยู่เหรอครับ” “อธิการปิดข่าวอิงดาว ไม่ต้องการให้ข้างนอกรู้ว่าห้องแล็บกลางมีคนติดเชื้อ แล้วอิงดาวก็ไปกักตัวไม่บอกใคร พี่ยังไม่รู้เลยว่าลูกอยู่ไหน” พีชอึ้งกับข่าวที่ได้ยิน เขาไม่ได้เจอหลานมาเกือบเดือน เฟสบุคที่เคยเห็นอิงอัพเรื่อยๆ ช่วงนี้หายไป แต่อิงดาวไม่ใช่คนติดโซเชียล นานๆ จะเห็นอัพที “แล้วนี่ ไม่มีใครได้ข่าวอิงเลยเหรอครับ” ดอกเตอร์ส่ายหน้า เขาใจคอไม่ดีไปอีกคนอิงดาวเป็นหลานที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจนโต เขารักของเขาขนาดไหน เมื่อนึกได้ว่าแมงมุมมาอยูที่แล็บ เขาอาจจะมีข่าวหลานก็เป็นได้ เขาจึงกดโทรศัพย์หาแมงมุม “มีอะไร” เสียงห้วนๆ อีกฝ่ายตอบรับ “แก ทำเหมือนไม่อยากจะรับสายข้าเลยนะ” เขาต่อว่า “โทรมาทำไม” “ตอนนี้แกมาทำงานที่แล็บเหรอ” เขารีบเข้าประเด็นไม่อยากทะเลาะกับแมงมุม “ใช่” “ทีข้าไปชวนมางานแต่งไม่สนใจ ใครไปชวนมาทำแล็บ?” “อิงดาว” ตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่ชัดเจน พีชนิ่งอึ้งอีกรอบ “ตอนนี้อิงดาวอยู่ที่ไหน” “ปลอดภัยดี” “แกรู้ใช่ไหมว่าอิงดาวอยู่ที่ไหน?” พีชถามอย่างร้อนใจ พ่อกับแม่ขยับตัวเข้ามาใกล้ เมื่อได้ยินบทสนทนาของพีชเหมือนมีข่าวคืบหน้า “อยู่ที่ไหนข้าต้องบอกแกด้วยเหรอ” “นั่นมันหลานข้านะเว้ย” พีชแทนจะระเบิดเสียงออก พ่อกับแม่พลอยตื่นเต้นไปด้วย ดอกเตอร์ทรงกรดกุมมือภรรยาไว้ “ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องอยากรู้หรอกว่าเขาอยู่ที่ไหน เพราะแกช่วยอะไรเขาไม่ได้ แล้วไม่ต้องโทรมาอีกนะ ข้าไม่ว่างทำงาน” เสียงตัดเยื่อใยแล้ววางสายไป เน้นคำว่าทำงานหนักๆ ใส่หน้าอีกฝ่าย “ไอ้บ้า คุยไม่เคยจะรู้เรื่อง” พีชหัวเสีย “เขาบอกว่าอิงปลอดภัยดีครับ” เขาบอกพี่สะไภ้ที่นั่งลุ้น “ให้พี่คุยกับเขาได้ไหมคะ” คุณชมจันทร์เอ่ย “มันไม่รับสายผมแล้วพี่ มันบ้า” เขายังอารมณ์เสียกับการคุยไม่หาย “ขอโทษครับ” พีชเอ่ยขอโทษเมื่อรู้ว่าพูดจาไม่ดีกับพี่สะไภ้ แมงมุมวางโทรศัพย์ลง แล้วหันไปเอาแอลกอฮอล์มาเช็ด “ไอ้เชื้อโรค” เขาสถบด่าลอยๆ นี่เขาไม่คิดจะญาติดีกับพีชขนาดนี้เลยเชียวหรือ แล้วนั่งทบทวนจากการคุยกันเมื่อครู่ “อิงดาวเป็นหลานมันเหรอ ใช่สิ มันเป็นน้องดอกเตอร์ทรงกรดนิ” เขาเพิ่งนึกได้ “อีกหน่อยต้องเรียกมันว่าอา เราต้องนับญาติมัน แถมศักดิ์น้อยกว่ามันอีก บ้าที่สุดเลย” เขาคิดแล้วหงุดหงิดแทบจะปาโทรศัพย์ทิ้ง
|
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||||
บทนี้ฮาดีนะคะ