ลิลิตบุษบา The Princess Story @ Mirininthemoon
เสียงลือเสียงเล่าอ้าง อันใด พี่เอย เสียงย่อมยอยศใคร ทั่วหล้า สองเขือพี่หลับใหล ลืมตื่น ฤๅพี่ สองพี่คิดเองอ้า อย่าได้ ถามเผือ
ในที่สุดนะ ก็ได้อ่านกับเค้าเสียที ผลงานของ mirininthemoon ที่เคยได้ยินแต่ 'เสียงลือเสียงเล่าอ้าง'
เคยถูกเพื่อนปรามาสเอาไว้ว่า "ไม่ใช่แนว" รอบก่อนหน้าที่คุณเพื่อนมันขนหนังสือมา มันจึงไม่ยอมหยิบมาให้ยืมให้หนักมือเปล่าๆ ทำมาเป็นรู้ใจว่า "ไม่ชอบแน่ๆ" เอ่อม .. เพื่อนเหวย รู้ใช่ไหมหนังสือเล่มนี้ราคาเท่าไหร่ หกร้อยเชียวนะ! ช่วยเหอะ ช่วยหยิบมาให้ลอง
จึงได้ลอง
ตอนเจอกันอีกครั้งเมื่อเพื่อนเอาหนังสือมาให้ นางก็ยังอุตส่าห์ย้ำอีกว่า
"เค้าว่าอ่านแล้วต้องไม่ชอบ" คุณคิดว่าเพื่อนของเราจะทายถูกไหม ??
แนะนำตัวละคร
ร้อยเอกมนตรี มาร์ค ไรส์ หนุ่มเชื้อสายอเมริกัน-อินเดีย เอฟบีไอระดับสี่ผู้รับผิดชอบสายการก่อการร้ายข้ามชาติ เขาเกิดมาก็ไม่ได้อยากจะชื่อมนตรี แต่มีแม่เป็นนางงามวัฒนธรรมอินเดียที่คลั่งไคล้นิยายม้ากมาก... มาร์คคือตำรวจหนุ่มไฟแรงที่เพิ่งประสบความสำเร็จในการจับนายหน้าค้ายาเสพติด ที่แบกแดด มาร์คได้รับมอบหมายงานชิ้นใหม่ในเอเชีย โดยการเปิดโปงและถล่มจับขบวนการค้ามนุษย์ข้ามชาติ ที่มีเครือข่ายใหญ่อยู่ในพัทยา... พี่มนตรีอ่านไทยไม่ออก เกลียดวรรณคดีและเรื่องเพ้อเจ้อเหนือจินตนาการ แต่ดันต้องมาร่วมหอลงโลงกับผู้หญิงสวยสติแตก ที่จะทำอะไรทีก็ต้องเสี่ยงเทียนทำนาย แถมเธอยังเชื่อหนักหนาว่าเทพเทวา (วงค์กระสันอะไรซะอย่าง) ส่งเธอมาให้ "แต่งงานกับเขา" เรื่องแบบนี้ควรจะเถียงฉีกหรือสมยอมดี?
ระเด่นบุษบาหนึ่งหรัด "ชื่อระเด่นบุษบาหนึ่งหรัด ลออเอี่ยมเทียมทัดนางสวรรค์ นางในธรณีไม่มีทัน ผิวพรรณผุดผ่องดังทองทา" <<< กลอนนี้บนรับประกันดีกรีความสวยแบบใครเห็นก็ต้องสลบ เธอคือบุษบา-- องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ เป็นถึงหลานสาวคนโตของวงศ์อสัญแดหวา ที่มีบรรบุรุพสืบเชื้อสายมาจากโคตรของโคตรเทพ เธอถูกจับให้เป็นคู่หมั้นคู่หมายกับระเด่นมนตรีตั้งแต่เกิด... วันหนึ่ง... เธอถูกบอกปัดงานแต่งงานจากคู่หมั้นที่ไม่เคยเห็นหน้า ระเด่นมนตรีประกาศรับจินตะหรา ลูกสาวของกษัตริย์แห่งเมืองหมันหยาขึ้นเป็นเมีย บุษบาอับอายขายหน้า เธอเก็บตัวอยู่แต่ใน "หอพระพุทธ" ตั้งแต่นั้นมา... และไม่เคยมีใครเห็นเธอเดินออกมาอีกเลย
ระเด่นจินตะหราวาตี "งามงอนอ่อนระทวยนวยแน่ง ดำแดงนวลเนื้อสองสี ผ่องพักตร์ผิวพรรณดังจันทรี นางในธานีไม่เทียมทัน" <<< ใช่แล้ว ชีคนนี้เป็นคู่อาฆาตของชีคนข้างบน เรื่องของเรื่องคือกำลังแย่งผัวกัน จินตะหราเป็นลูกสาวของกษัตริย์แห่งเมืองหมันหยา เป็นผู้หญิงคนแรกของระเด่นมนตรี (อิเหนา) เธอทำให้อิเหนาหลงรักจนเป็นเหตุให้บอกปัดงานแต่งงานของบุษบา จินตราเป็นผู้หญิงฉลาดมากกว่าสวย เธอมีพี่เลี้ยงชาวหมันหยาที่มีฝีมือในการทำคุณไสยจนขึ้นชื่อ
ขุนแผนแสนสะท้าน หรือ พระสุรินทรฤาไชยเจ้าเมืองกาญจนบุรี เขาเคยคิดว่าตัวเองหล่อระดับแรร์ ไอเท็ม (RARE ITEM) แต่พอเจอคนข้างล่าง เขาก็เลยกลายเป็น หล่อบ้านๆ ไป โอเคถ้าเราไม่พูดเรื่องหล่อ ขุนแผนก็จัดว่าหน้าตาคมคายดี เจ้าคารม ที่สำคัญ ของเล่นเยอะ ก็เขาเป็นนักเล่นไสยเวทย์ที่แก่กล้ามาก มีทั้งดาบฟ้าฟื้น เลี้ยงกุมารทองและมีพาหนะคู่ใจคือม้าสีหมอก... เจ้าพระยากาญจนบุรีคนนี้อาสาองค์เหนือหัวไปทำศึกกับเมืองเชียงใหม่ เขาตั้งหน้าตั้งตาเดินทางไปรบอย่างมุ่งมั่น แต่ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าหัวเมืองเชียงใหม่ จะมีชื่อเต็มๆว่า เชียงใหม่ ไนท์ บาร์ซ่า แล้วอันไหนคือหัวเมืองท้ายเมือง? เขาต้องรบกับใคร ตีกะใคร กินอยู่ยังไง
กุมารทองอยู่ไหนช่วยกูที!!!
พระอภัยมณี คนที่ทำให้คนข้างบนหล่อไม่เสร็จคือคนนี้นั่นเอง... คนนี้มาสูงกว่าใคร--- พระอภัยเป็นถึงเจ้าชายรัชทายาทแห่งเมืองรัตนาปุระนคร แต่โชคร้าย... ดันใฝ่ต่ำกว่าใครเพราะเลือกเรียนดนตรีเป็นอาชีพหลัก เป็นเหตุให้ที่บ้านไม่ปลื้มแม่ไม่รัก พระอภัยมีนิสัยสุภาพและฉลาดกว่าทุกคนข้างบนที่เอ่ยชื่อมาแล้ว เขากำลังเดินทางตามหาน้องชายที่จากกันไปนาน เพราะเขากับน้องมี เรื่องบางอย่างจำเป็นต้องเคลียร์
นานาโกะ สหเสถียร (ผู้กองนวล) ผู้กองสาวเปรี้ยวจี๊ดจากกรุงโตเกียว ที่ได้รับมอบหมายให้มาร่วมโปรเจคระดับชาติกับมาร์คด้วย เพราะเหตุผลที่ว่า เธอเป็นคนไทยโดยกำเนิด น่าจะรู้จักเมืองไทยดี แต่ใครเลยจะรู้ว่าผู้กองนีน่าโคตรจะเกลียดประเทศนี้ เพราะเคยมีความหลังที่ไม่น่าประทับใจ ผู้กองนวลเป็นลูกสาวคนเดียวของศิลปินเพลงแห่งชาติ อาจารย์แสง สหเสถียร เธอมีนิสัยตรงไปตรงมา มุทะลุดุดัน ไม่คิดจะลงหลักปักฐานกับใคร แม้อายุตัวจะเฉียดเลขสามแล้วก็ตาม
เจ้าพญาชาละวัน สมัยนี้จะเป็นพระเอกได้... ต้องลูกครึ่ง เขาก็ครึ่ง[ครึ่งคนครึ่งสัตว์] พี่ชาร์ลของเราคือจระเข้ตัวใหญ่ที่อาศัยอยู่ในถ้ำทอง แน่ล่ะ...ใหญ่ที่สุดในใต้บาดาลก็เขาล่ะ ชาร์ลมีเขี้ยวแก้วที่ทรงอานุภาพมาก ไม่มีอาวุธใดสามารถระคายผิวเขาได้เลย ชาร์ลเป็นจระเข้ที่มีนิสัยเจ้าเล่ห์ แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เขาดันเจอไอ้เข้ที่เจ้าเล่ห์กว่า เลยโดนแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ ต้องมาโผล่เกยตื้นพะงาบๆรอความช่วยเหลือที่ท่าน้ำ แล้วใครจะช่วยหมอนี่ล่ะ ถ้าไม่ใช่แม่สาวคนข้างล่าง
ยอดรักวิมาลา ใช่แล้ว ฉันช่วยเขาเองแหละ... วิมาลา นักศึกษาสาวมหาวิทยาลัยที่จับพลัดจับผลู ลากหนุ่มประหลาดคนหนึ่งขึ้นมาจากท่าน้ำ จะสลัดยังไงก็สลัดไม่ขาด มิหนำซ้ำเขายังโมเมว่าเธอหน้าเหมือนเมียเก่าเขาอีกแน่ะ วิมาลาเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวแพทย์ตำรวจ เธอมีนิสัยนุ่มนวล เงียบๆ และที่สำคัญ เธอมีคู่หมั้นแล้วย่ะ!!!
ตอนที่เพื่อนทายด้วยอาการมั่นอกมั่นใจว่าเราจะไม่ชอบหนังสือเล่มนี้ พี่อีกคนที่เป็นคอนิยายเหมือนกันถามว่า "ทำไมล่ะ มันเป็นนิยายแบบไหนเหรอ?" เพื่อนก็อธิบายให้ฟังว่ามันเป็นการนำตัวละครและเรื่องราวในวรรณคดีมายำใหญ่ใส่รสชาด บลา บลา บลา ซึ่งไม่น่าจะใช่แนวนของเรา พี่เค้าบอกว่าก็ท่าทางน่าสนุกดีนี่ เพื่อนรีบตอบรับว่า ใช่ๆ มันสนุกและเค้าก็ชอบมาก
จึงมีอีกหนึ่งคำถามตามมา แล้วเราชอบอ่านแนวไหนเหรอ .. นางก็ชิงตอบแทนรวดเร็วทันใจ "แนวสมเหตุสมผล" แถมยังยกตัวอย่างเป็นฉากๆ ด้วยว่า อย่างเรื่อง สิเหน่หาส่าหรี ของ พงศกร เค้าอ่านสนุกดีออก แต่พอเราอ่านกลับมีปัญหา..เพียงเพราะว่าราชาศัพท์ผิด! ในขณะที่เค้าไม่ได้สังเกตหรือรู้สึกอะไรเกี่ยวกับการใช้ภาษาเลย (ที่จริงไม่ได้บอกว่าผิดซะหน่อย ก็แค่บ่นว่าเดี๋ยวก็ใช้ราชาศัพท์ เดี๋ยวก็ไม่ใช้-ใช้คำธรรมดา จะเอาอย่างไรกันแน่ เดี๋ยว "หน้า" เดี๋ยว "พักตร์" เดี๋ยว "ทรง" เดี๋ยวไม่ทรง มันไม่รื่นอ้ะ) แต่ก็เอาล่ะ..คร้านจะแย้ง ถ้าหนังสือที่ทำให้มีความสุข-เศร้าซึ้ง-หัวเราะ-ร้องไห้ จะหมายถึง "แนวสมเหตุสมผล" ที่ทำให้อ่านรื่นไหลจนก่อให้เกิดอารมณ์ร่วมไปกับตัวละครน่ะนะ ก็คงจะใช่แนวเราจริงๆ
แต่ ณ จุดนี้ ขอบอกว่าหมั่นไส้นางมาก ที่ทำมาเป็นรู้ดี ...( ว่าเราเรื่องเยอะ  )
ด้วยเหตุที่ถูกวิเคราะห์อย่างนั้นจึงพยายามเปิด ลิลิตบุษบา เรื่องนี้ขึ้นมาอ่านด้วยอาการเปิดใจเต็มที่ เพราะแม่เพื่อนผู้รู้ดี ย้ำอีกแล้วเป็นรอบที่สาม ในกลุ่มสนทนาไลน์ที่คุยเรื่องหนังสือและแลกหนังสือกันอ่าน "บอกไปแล้วล่ะ ว่าถ้าจะอ่านให้สนุกต้องไม่คิดถึงความสมเหตุสมผล" แหม.. ตอกย้ำซะจริง ที่จริงเราก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นสักหน่อยน่า ความรู้สึกต่อหนังสือที่ได้อ่านแต่ละเรื่อง มันขึ้นอยู่กับทัศนคติ รสนิยม ประสบการณ์ พื้นฐานการรับรู้ในเรื่องต่างๆ ของคนแต่ละคน ขึ้นอยู่กับความอิน (โว้ย)
แล้วก็เกลียดจริงๆ ที่จะต้องยอมรับว่า เพื่อนมันปรามาสไว้ .. ถูก!  แต่ก็ไม่ถูกทั้งหมดหรอกนะ
เพราะถึง "ไม่ชอบ" บางอย่าง แต่ก็ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอย่างที่เพื่อนคิด (ด้วยความสัตย์ซื่อ)
และก็มีอีกหลายอย่างที่ "ชอบ" (ด้วยความจริงใจ)
จึงตัดใจยังไม่ขาดกับเล่มต่อไป "หอมกลิ่นวิมาลา" เอาไงดี?
ความไม่ชอบ
ภาษากายนำภาษาใจ ไม่ทราบนะ ถ้าในมุมมองของใครจะมองว่าฉากเลิฟซีนมากมายในเรื่องนี้เป็น "ความหวาน" เพราะส่วนตัวเห็นเป็น "ความหื่น" และมันก็เยอะมากซะจนกลายเป็นว่าความใคร่ของแต่ละคนแต่ละคู่เด่นอยู่เหนืออารมณ์ของความรัก ทำให้รักไม่ซึ้ง คงเป็นเพราะตัวเราเองชอบความรักแบบละเมียดละไมในความรู้สึกมากกว่า เลิฟซีนอีโรติกของเรื่องนี้จึงไม่ใช่แนว แม้จะเป็นคนอ่านนิยายโรมานซ์อยู่แล้วแต่มันก็ต้องมีความพอดีในเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกด้วย แต่เรื่องนี้ไฟสวาทคุโชนติดพรึ่บพรั่บตลอด เอะอะอะไรก็ .. xoxo...xxx
ดำเนินเรื่องอืด เข้าใจในจุดเริ่มต้นของเรื่อง เมื่อตัวละครในหนังสือวรรณคดีหลุดออกมาสู่โลกของมนุษย์ในความเป็นจริง หลายตัวละคร สะเปะสะปะคนละทิศละทาง มีบางโอกาสที่ได้มาพัวพันกันอย่างยุ่งเหยิงวายป่วง แล้วก็แยกกันไปมีเรื่องมีราวของแต่ละคน ผ่านไปห้าร้อยกว่าหน้า เหมือนจะจบภาค ลิลิตบุษบา แล้ว แต่เนื้อเรื่องก็ไม่ได้มีกระชับเข้ามาหากันสักเท่าไหร่เลย ไม่ว่าจะแก๊งค้าผู้หญิง ร่องรอยของพระราม ทศกัณฑ์
Special Gift from Writers 1 น่าจะเป็นส่วนที่มีปัญหาด้วยมากที่สุด เพราะเป็นปฐมบทความสัมพันธ์ของ นานาโกะ กับ พระอภัยมณี แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าเราอคติเพราะหวงพระอภัยมณีไว้ในฐานะว่าที่สามีของนางเงือก  ความยาวเกือบสองร้อยหน้า ไม่ได้ส่งผลอันใดต่อโครงเรื่องหลักที่ตัวละครในวรรณคดีหลุดออกมาจากหนังสือ จึงเหมือนกับว่าเราต้องอ่านนิยายภาคพิเศษ นานาโกะ -พระอภัยฯ เพิ่มขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง ที่พลอตเป็นคนละขั้วกัน โครงเรื่องหลักคือตัวละครในวรรณคดีหลุดมาสู่โลกความเป็นจริง ส่วนตอนพิเศษนี้ มนุษย์ในความเป็นจริง-นานาโกะ หลุดเข้าไปยังมิติโลกวรรณคดี แล้วพระอภัยมณีเมื่อตอนยังเป็นหนุ่มน้อยวัยรุ่น เอ่อ..ใช่คนเดียวกันเหรอ นิสัยคนละเรื่องกันเลยกับตอนโต Special Gift from Writers 2 เราชอบขุนแผน แต่กลับไม่ชอบเรื่องราวในตอนพิเศษอีกกว่าแปดสิบหน้า เมื่อขุนแผนแสนสะท้าน กลายเป็นขุนแผนแสนเย็นชา นายหัวแห่งดงพญาไฟ - ทำไร่เกษตร
ก่อนหน้านั้นเราก็สนุกกับเค้าโครงเรื่องดี ที่แม้จะไม่สมจริงถึงขั้นหลุดโลก (หรืออาจจะเรียกอย่างเพื่อนว่า (ไม่) "สมเหตุสมผล") แต่มันคือจินตนิยายที่เราเข้าใจและยอมรับได้อย่างหนุกหนาน ทว่าพอมีอีกสองตอนพิเศษเพิ่มเข้ามา มันเหมือนกับเราได้รับหลายอย่างเกินไป ... จึงหลุดล้น นานาโกะ กับ พระอภัย กลายเป็นทวิภพ และ และเมื่อเสือสมิงออกล่า ขุนแผนแห่งดงพญาไฟ จึงมีกลิ่นระพิน ไพรวัลย์ แห่งเพชรพระอุมา-รู้สึกไปโน่นเลยง่ะ กำลังลุ้นจินตะหรากับแผนเอาตัวรอด เหี้ยป่า ดอกทอง และ ของแสลงปราบอาคม อยู่ดีๆ พอเปลี่ยนอารมณ์กระทันหัน และ เปลี่ยนไปเลยโดยสิ้นเชิง ยอมรับว่าปรับใจไม่ทัน ก็เลยกลายเป็นความเบื่อ อ่านแบบกวาดตาข้ามๆ เยอะมาก ซึ่งไม่ใช่นิสัยปกติของการอ่านหนังสือเลย แต่นั่นอาจจะเป็นเรื่องหนุกหนานสำหรับคุณก็ได้นะคะ .. ใครจะไปรู้ 
ความชอบ
 จินตนาการสร้างสรรค์อันบรรเจิด สะกิดต่อมวรรณคดีในความทรงจำเก่าลืมให้ฟุ้งกระจาย บางที อาจจะมีหลายอย่างในวัยเยาว์ที่เรามีความรู้สึกบางมุมต่อตัวละครในวรรณคดีคล้ายกันผู้เขียนก็ได้นะ ขุนแผนแสนสะท้านจึงตีบทแตกด้วยคาแรคเตอร์ที่เท่ระเบิด และพระเอกในตำนานน่านน้ำคุ้งเศรษฐีสำหรับเราหาใช่ไกรทองผู้แหวกคุ้งน้ำลงไปยังถ้ำบาดาลแล้วใช้หอกสัตตโลหะทิ่มแทงชาละวัน แต่เป็นชาละวัน พญาจรเข้นายใหญ่แห่งถ้ำบาดาลนี่แหละที่เราชอบ เสน่ห์ของเรื่องรักก็ไม่ใช่รักข้ามสปีชีร์ที่คาบมนุษย์สาวสวยตะเภาทองมาทำเมีย แต่เป็นรักนี้คือเธอ ยอดรักวิมาลา บังเอิญว่านางในวรรณคดีอื่นๆ ไม่เข้าตากรรมการ เจ้าหญิงบุษบาดีแต่สวย เจ้าหญิงจินตะหราก็ท่ามากเกิน ทั้งหยิ่งและเล่นตัวเกินงาม ผู้กองนวล-นานาโกะ นอกจากส่วนตัวจะไม่นิยมนางเอกคาแรคเตอร์สาวห้าว ยังเป็นตัวละครที่ค่อนข้างรู้สึกกระเทือนต่อตำนานรักโรแมนติกในวรรณคดีระหว่าง นางเงือก-พระอภัยมณี ผู้ให้กำเนิดเด็กน้อยสุดเท่อย่างสุดสาครขี่ม้านิลมังกร (.. เหตุผลส่วนตัวล้วนๆ)
 คาแรคเตอร์ตัวละคร ชอบที่สุดคือขุนแผนที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เนื่องจากอินเลิฟง่าย โมโหก็ง่าย พูดผิดหูนิดหน่อยเป็นไม่ได้ แต่ก็ตลกและน่ารัก เท่มากมายกับการมีวิชาอาคม ส่วนคู่พระ-นางที่ชอบ คือ พี่ชาร์ล-ชาละวัน กับ น้องน้อย-ยอดรักวิมาลา ขอบคุณที่ไกรทองเดี้ยงไปแล้ว เนื่องจากจำได้ว่า วิมาลาเป็นยอดรักของไกรทองด้วยเช่นกัน นางกากีของท้าวพรหมทัตก็มี นางสโน-นางกุลา แห่งสโนน้อยเรือนงามก็มา เรียกได้ว่าอารมณ์คิดถึงคุกรุ่น อยากอ่านเรื่องตามวรรณคดีจริงๆ ขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่จะไปหามาอ่านได้จากที่ไหน ? การตีความคาแรคเตอร์ตัวละครจากวรรณคดี และบิดพลิ้วเรื่องราวของพวกเขาและเธอขึ้นมาใหม่ทำได้สุดยอดจินตนาการ
ไสยเวท มนต์ดี มนต์ดำ อภินิหารความศักดิ์สิทธิ์ สนุกมากกับเรื่องเหล่านี้แหละ การต่อสู้กันด้วยคาถาอาคมของคนเล่นของ ชอบที่สุดคือ "ขุนแผน" กับกุมารทองลูกรัก "เพชรปราบ" หรือเรียกว่า เพชรภูติงาน ที่แยกร่่างตามงานถนัดเป็น เพชรมั่น เพชรดับ เพชรคง เพชรสูญ และเรื่องที่ขุนแผนผู้มีอาคมแก่กล้าจะสิ้นเวทไร้มนต์ในวันพระ วันดีสำหรับคนทั่วไปแต่สำหรับขุนแผนมันคือว่าแห่งการจองเวร (โดยศัตรูคู่อาฆาตและเจ้ากรรมนายเวรที่ออกล่า) เป็นวันที่ทำให้เกิดเรื่องราวหนุกหนาน
ศิลป์ภาษาไทย ที่ทำให้คิดว่าหนังสือราคาแพงเล่มนี้มีความคุ้มค่า (แต่ถ้ามีให้ยืม เราก็ยืม ) ยิ่งรวมเข้ากับการเข้ารูปเล่มสวยงามแลดูไฮโซก็ถือว่าสมน้ำสมเนื้อนะคะ ชอบ โคลง กลอน ฉันท์ และ บทเพลง ที่บางบทตอนนั้นยังอยู่ในความทรงจำพร้อมท่วงทำนองเสนาะราวกับว่ามันเป็นอมตะไม่ว่าถ้อยคำหรือความหมาย
พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรีย์ สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา ... รักกันอยู่ขอบฟ้า เขาเขียว เสมออยู่หอแห่งเดียว ร่วมห้อง ชังกันบ่แลเหลียว ตาต่อกันนา เหมือนขอบฟ้ามาป้อง ขอบไม้มาบัง ...
พระสมุทรสุดลึกล้น คณนา สายดิ่งทิ้งทอดมา หยั่งได้ เขาสูงอาจวัดวา กำหนด จิตมนุษย์นี้ไซร์ ยากแท้หยั่งถึง
และแม้แต่บทที่แต่งเองโดย mirin แต่ละบท ก็คมคายชวนจดจำไม่น้อย ชอบบทนี้เป็นพิเศษ
ผู้ไม่เคยซึ้งใคร ในชีวิต อาจจะคิดซึ้งเราเข้าก็ได้ สำหรับเราผู้ซึ่งไม่ซึ้งใคร อาจซึ้งใจคนซึ่งไม่ซึ้งเรา
อนุรักษ์ความเป็นไทย ชอบการแฝงความหมายกินนัยที่คอยย้ำเตือนถึงเรื่องนี้ แม้ไม่ปรากฏเจตนารมย์ของ mirin เป็นคำนำผู้เขียนหรือคำนำสำนักพิมพ์ไว้แจ่มแจ้งในหน้าใดของหนังสือ แต่จากที่โปรยปกหลังน่าจะบอกได้ชัดแล้ว
กราบเบญจางค์วางหัวใจไหว้ไตรรัตน์ น้อมนมัส แฟน mirin ทั้งใหม่เก่า ที่ร่วมสุขทุกข์เข็ญเป็นเพื่อนเรา ทักกันบ้างบางครั้งคราวคลายเหงาใจ ออกตำราเล่าขานผ่านลิลิต วอนสะกิดจิตสำนึกคนรุ่นใหม่ ญี่ปุ่นดีเกาหลีเด่นไม่เป็นไร วัฒนธรรมของไทยควรดำรง ทุกสรรพสิ่งอันสลอน on the earth ได้โปรดเถิดพี่น้องอย่าลุ่มหลง Everything เป็นสิ่งไม่ยืนยง มันก็คงพังภินท์ in one day
ชอบที่สุดจากการอ่านนิยายเรื่องนี้ คือทำให้เรารู้สึกเห็นถึง คุณค่าของวรรณคดีไทย ซึ่งในวัยเด็กเราก็ชอบเรื่องราวเหล่านี้อยู่แล้ว เป็นคนชอบดูละครจักรๆ วงศ์ๆ ของช่อง 7 แม้จะต้องแย่งชิงหน้าจอทีวีกันสักเล็กน้อยกับเด็กผู้ชายที่ชอบช่อง 9 การ์ตูนมากกว่า ทว่าเมื่อเราโตขึ้น ก็หลงลืมมันไปหมดแล้ว เมื่อมีเรื่องนี้มาสะกิดต่อมให้พอระลึกได้คลับคล้ายคลับคล้าว่าเรื่องราวในวรรณคดีส่วนนี้ส่วนนั้นเป็นยังไงนะ ทำให้นึกอยากรู้อยากอ่านขึ้นมาอีกครั้ง โดยเฉพาะเรื่องที่ชอบเป็นพิเศษคือ รามเกียรติ์ เสียดาย ทศกัณฐ์ กับพระรามในเล่มนี้ ยังไม่แสดงตัว
ว่าแล้วปีนี้ใกล้ถึงช่วงเวลาจับจองซื้อตั๋วชมการแสดง โขนรามเกียรติ์ อีกแล้วนะคะ อยากให้ช่วยกันสนับสนุน ช่วยซื้อตั๋วไปดูกัน อยากให้ไปได้ยินเสียงปรบมือกึกก้องชื่นชมและให้กำลังใจเมื่อนักแสดงได้ถอดหัวโขนโค้งคำนับอำลาเวที คนรุ่นใหม่เหล่านี้จะอนุรักษ์ศิลปะการแสดงของไทยต่อไปได้ยังไง หากคนไทยไม่สนใจเพราะเห็นว่ามันคร่ำครึ ทั้งที่จริงแล้วมันอลังการตระการตาสนุกสนานน่าประทับใจทุกปี สมเด็จพระนเรศวรตอนยุทธหัตถี ก็กำลังจะเข้าฉายในโรงภาพยนต์ ไปดูกันนะคะ สนุกรึเปล่าไม่รู้ แต่นี่คือหนังที่สร้างขึ้นจากตำนานในประวัติศาสตร์และลงทุนสูง เราคนไทยจึงควรให้การสนับสนุนเป็นกำลังใจ ต่อไปภายภาคหน้าคนจะได้มีกำลังใจสร้างอีกๆ (เหมือนมาขายของนะเนี่ย  )
บรรพบุรุษของไทยแต่โบราณ ปกบ้าน ป้องเมือง คุ้มเหย้า เสียเลือดเสียเนื้อ มิใช่เบา หน้าที่เรารักษาสืบไป ลูกหลานเหลนโหลนภายหน้า จะได้มีพสุธาอาศัย อนาคตจะต้องมีประเทศไทย มิยอมให้ผู้ใดมาทำลาย
ดูแล้วความชอบมีมากกว่า จากที่่ลังเลจึงตัดสินใจล่ะว่า ยังคงรักขุนแผนอยู่มากโข และพี่ชาละวันก็ยังไม่ทันได้รักกันดีๆ เลยกับน้องน้อยวิมาลา แม้ว่าเล่มมันจะหนา ต้องอ่านยาวกันหนักหน่วง แต่ยังอยากจะรู้คุณ mirin เธอจะดำเนินเรื่องต่อไปอย่างไร ขุนแผนยังมีของดีอะไรมาเล่นอีก จะมีใครในวรรณคดีโผล่มาอีกไหม ยังมีความงามของ กาพย์ ฉันท์ โคลง กลอน อะไรอีกที่จะถูกบรรจุจัดเต็มไว้ในเรื่อง "หอมกลิ่นวิมาลา" ต่อไปนั้น ...ต้องติดตาม!
ปล. ครั้งแรกที่ได้เห็นปกหนังสือ ทำให้นึกถึงหนังฝรั่งเศสสยองอารมณ์เรื่องนี้เลย 
| Create Date : 24 พฤษภาคม 2557 |
| Last Update : 12 สิงหาคม 2557 23:37:17 น. |
|
8 comments
|
| Counter : 4447 Pageviews. |
 |
|
)
ความยาวเกือบสองร้อยหน้า ไม่ได้ส่งผลอันใดต่อโครงเรื่องหลักที่ตัวละครในวรรณคดีหลุดออกมาจากหนังสือ จึงเหมือนกับว่าเราต้องอ่านนิยายภาคพิเศษ นานาโกะ -พระอภัยฯ เพิ่มขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง ที่พลอตเป็นคนละขั้วกัน โครงเรื่องหลักคือตัวละครในวรรณคดีหลุดมาสู่โลกความเป็นจริง ส่วนตอนพิเศษนี้ มนุษย์ในความเป็นจริง-นานาโกะ หลุดเข้าไปยังมิติโลกวรรณคดี แล้วพระอภัยมณีเมื่อตอนยังเป็นหนุ่มน้อยวัยรุ่น เอ่อ..ใช่คนเดียวกันเหรอ นิสัยคนละเรื่องกันเลยกับตอนโต 
จินตนาการสร้างสรรค์อันบรรเจิด 
เหตุผลส่วนตัวล้วนๆ) 
คาแรคเตอร์ตัวละคร 
) 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
เคยอ่านของนักเขียนท่านนี้ (หรือกลุ่มนี้) เล่มเดียวคือ Love after death ซึ่งอาจไม่ใช่ผลงานที่เจ๋งที่สุดของเค้าก็ได้ อ่านจบก็แบบ...เฉยๆ นะ
รู้สึกได้ว่าเลิฟซีนร้อนฉ่านำมาก่อนเลย (ปั่มปั๊มกันตลอดเรื่อง) โอเคแต่เลิฟซีนทำได้ดีนะ แต่รู้สึกว่ามันยังไปไม่สุดทาง เหมือนว่าคนเขียนรู้อะไรเยอะดี (พวกความรู้ในสิ่งต่างๆ ที่ตัวละครเอ่ยออกมา) แต่โดยภาพรวมงานเขียนมันดูไม่ organized คือเก่งในองค์ประกอบต่างๆ น่ะที่ว่าด้วยโลกวิญญาณหรือสิ่งเหนือมนุษย์ แต่โดยภาพรวม...ยังไม่ใช่ที่จริตเราจะรู้สึกชอบขึ้นมาได้อยู่ดี