อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง วันเวลาอันสวยงามและมีคุณค่าของชีวิต
พิมพ์ครั้งที่ ๔ สำนักพิมพ์ นกดวงจันทร์
"ทำไมเดี๋ยวนี้ เราหานิยายดีๆ ที่อาจแล้วรู้สึกดี หัวเราะ ร้องไห้
สุข เศร้า ซาบซึ้งไปกับเรื่องที่เราอ่านไม่ได้เลยนะ"
"มันเป็นเพราะว่า .............บลา บลา บลา ................."
"เออ คงจะจริงว่ะ เดี๋ยวนี้ฉันชักจะยอมแพ้แล้ว กี่เรื่องๆ ก็เอือมพลอต ที่พลอตพอจะให้ผ่าน แต่พออ่านข้างใน กี่เรื่องๆ ก็ผิดหวัง หรือเป็นเพราะเราอ่านนิยายมามากเกินไป จนเริ่มจะไม่อินกับอะไรเลย หรือเป็นเพราะเราชักจะแก่ จึงไม่ค่อยคุ้นชินกับพฤติกรรมของตัวละครตลอดจนสำนวนภาษาของนักเขียนรุ่นใหม่ "
เพิ่งจะถกปัญหานี้กันไปกับเพื่อนคอนิยายเมื่อตอนกลับบ้านช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราพากันพูดถึงนิยายและนักเขียนสมัยนี้ บางทีเข้าร้านหนังสือด้วยกัน อ่านพลอตที่ปกหลัง หรือเปิดอ่านสำนวนนิยายด้านใน บางทีก็พากันขำก็มี ไม่ใช่ว่าดูถูกนิยายหรือนักเขียนหรอกนะคะ ขอออกตัวไว้ก่อน อย่าเข้าใจผิด เพียงแต่เรารู้สึกขำเพราะคิดว่านี่คงจะไม่เหมาะกับเราจริงๆ ทั้งที่นักเขียนบางท่านก็ชื่อดังมีผลงานละลานตาวางอยู่โดดเด่นในร้าน ถูกนำมาสร้างเป็นละครก็หลายเรื่อง
แต่ตัวเราเองพอผ่านยุค ป้าทม (ทมยันตี,โรสราเรน,กนกเลขา, ลักษณวดี, ) โสภาค สุวรรณ , กฤษณา อโศกสิน , วราภา , กิ่งฉัตร , ว.วินิจฉัยกุล , ปิยพร ศักดิ์เกษม , ประภัสสร เสวิกุล, ช่อลัดดา ฯลฯ พอผ่านพ้นยุคนักเขียนเหล่านี้แล้ว ก็ชักจะทดท้อว่าต่อไปจะพึ่งพานิยายของใครได้ยามอยากอ่านนิยายทีดีๆ เพราะนักเขียนรุ่นใหม่ๆ ที่ถูกใจยังหาไม่เจอเลยสักคน หรือจะต้องเปลี่ยนแนวหันไปอ่านวรรณกรรมแปลแทน เพราะส่วนใหญ่เรื่องที่ถูกนำมาแปลมักจะมีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับที่ผ่านการคัดสรรเลือกมาแปลในขั้นหนึ่งแล้ว แต่อ่านแล้วจะดีจริงหรือไม่ ค่าความเสี่ยงผิดหวังก็น่าจะพอลุ้น
แต่ตอนนี้ ความคิดนั้น เปลี่ยนไปแล้ว
ไม่ใช่ไม่มีนักเขียนถูกใจให้เราได้ค้นพบหรอก ความจริงคือ
เป็นเพราะเราเองไม่ได้ค้นหาให้มากพอเพื่อจะพบนักเขียนที่ถูกใจ
หลังจากได้อ่านเรื่องนี้ กำลังใจที่จะค้นหาต่อไป มีมาเป็นกอง ขอบคุณนักเขียน"อภิชาติ เพชรลีลา กับหนังสือ อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง ที่กลายเป็น นักเขียนถูกใจ ได้ทันที หลังจากได้อ่านผลงานของเขาเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
จากมองผ่านๆ ตามสันปกหนังสือที่ถูกอัดเรียงแน่นเอี๊ยดรวมอยู่กับหนังสือเล่มอื่นๆ บนชั้น สายตาพลันแลเห็นคำ ลมหนาว จึงหยิบขึ้นมาดู ปกสวย รูปเล่มสวย ลองเปิดดูด้านใน ภาพประกอบสวย บทนำถูกร้องเรียงภาษาไว้อย่างสวย และสำนวนเล่าเรื่องก็ดูท่าจะสวยตามด้วย
และเมื่อซื้อกลับบ้าน พลิกอ่านทีละหน้าผ่านอักษรแต่ละตัวแต่ละถ้อยคำ
ถือเป็นหนังสือที่คุ้มค่าแก่การอ่านจริงๆ
อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง
เรื่องราวของเพื่อน ๖ คน ธันวา กลาง ชาน ด้วง โอ๊ก และโส่ย ผู้หญิงเพียงคนเดียวภายในกลุ่ม
ต่างจากบ้านมาเพื่อมาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่
เหล่านักศึกษาผู้ตามหาฝัน
บ้างมีความฝันอันแน่วแน่และออกแรงไล่ล่ามัน
บ้างความฝันยังเลือนลางแต่ก็ค่อยคลำหาทางไป
บ้าง..ยังไม่รู้แม้กระทั่งฝันที่ต้องการแท้จริงนั้นคืออะไร
บางคนฝันอยู่ไกล ต้องกล้า ต้องก้าวออกไป เพื่อสักวันจะคว้ามันให้ได้
บางคนยอมรับความเป็นจริง หยุดฝันไว้แค่นี้ และมองหาทางอื่น
แต่บางคนก็ท้อแท้ ทอดทิ้งฝัน และ พ่ายแพ้ อย่างยับเยิน
มาพบ มารู้จัก และใช้เวลาช่วงหนึ่งของชีวิตอยู่ด้วยกัน ณ มหาวิทยาลัย หอพัก บ้านเชิงดอย และเมืองเชียงใหม่ ชีวิตนักศึกษาที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปเช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ร่วมสุข ร่วมทุกข์ สัมผัสลมร้อน ฝนเย็น ลมหนาว และไออุ่น ด้วยกัน เป็นเหมือนดั่ง บ้าน และ ครอบครัว เป็นช่วงวันเวลาอันสวยงามและความทรงจำที่มีคุณค่า เพราะความทรงจำเหล่านั้นคือ มิตรภาพ เพื่อน ความผูกพัน และความรัก
รับน้องที่สถานีรถไฟ เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ก้มหน้าลงไป
พร้อมกันนี้ก็ได้รับเกียรติต้อนรับเข้าสู่ระบบ 'โซตัส' อย่างเป็นทางการ
รุ่นพี่ รุ่นน้อง ห้องเชียร์ บทสรุปของก้อนหินและยอดหญ้า
ประเพณีรับน้องขึ้นดอย เล่าเรียน เที่ยวเตร่ เหล่หญิง และมีแฟน
ชีวิตเด็กหอ เด็กตกหอ บ้าน และ เพื่อนใหม่
เมื่อลมหนาวพัดมา เมื่อลมฤดูร้อนโผนผ่าน เมื่องานเทศกาลหมุนเวียน
มหา'ลัยชีวิต ที่ทำให้ฝันเริ่มชัดเจน
และนักศึกษาเอกวิชาชีวิตก็เริ่มตัดสินใจเลือกทางเดิน
เพื่อน เพื่อนหรือ( ? ) หรือ ความรัก
ยามเมื่อลมพัดหวน รักแรกในความทรงจำ หรือ รักหลังในความจริงใจ
ความรักติดตรึงใจช่างโง่เขลา สายน้ำวัยเยาว์ไหลไปแล้ว...ลับลา
สำนวนภาษานุ่มนวล สร้างศิลป์จากความทรงจำด้วยภาพสีน้ำมันพิมพ์กระดาษแข็งคั่นตอน
อีกทั้งยังน้อมนำแต่ละบทตอนด้วยร้อยแก้วกึ่งกวีที่สวยงาม
นั่นแหละ หนังสือเล่มนี้
ที่นี่สถานีปลายทาง สถานีความฝันที่ความทรงจำยังหลั่งไหล
. หอมดอกกุหลาบสีเหลืองแต้มปลายจมูก เราเป็นเด็กปีหนึ่ง ห้ามพูดห้ามเถียงอะไรทั้งนั้น มัวนั่งจับเจ่าอยู่ไยเล่า สะพายเป้แบกความฝัน แล้วออกเดินทาง ตามธารของสายน้ำวัยเยาว์ ฉันจะติดตามเธอไปยังสวรรค์ที่อยู่ห่างไกล ... หอมลมหนาว หอมช่างหอม คว้าเอาไว้ได้แล้ว อยู่ในอ้อมแขนฉันนี่เอง เสื้อกันหนาวสีฟ้า เธอ เธอ เธอ เธอช่างสวยและสวย ... ภูเขามีหมอกบดบังอยู่ทุกฤดู มันเศร้าและคลุ้มคลั่ง มาเถอะมา ออกมาสัมผัสกับแดดลมฤดูร้อน ให้ฝ้าหม่นหมองจางจากเธอไป ...แว่วเสียงสะล้อผู้ใดลอยลมมา ...หวูด ...หวูด มากับเสียงหวูดรถไฟ ขอบคุณเสียงดนตรีไพเราะ กับเสียงของเจ้านอกหุบเขา ทำให้การเดินทางไกลไม่เงียบเหงา ... ช่วยเก็บเรื่องราวดีๆ เหล่านี้ไว้ได้ไหม เก็บไว้ในภาพถ่าย เก็บไว้ในใจ ในนัยน์ตาที่เหมือนกับผืนผ้าใบสีขาวของเธอ ตั้งต้นการเดินทาง ณ ริมขอบฟ้า ยังมีเรื่องน่าประทับใจ บนโลกนี้มากมายนัก ...นอกจากฉัน มีใครเคยบอกเธอไหมว่า ดวงดาวคู่นี้คือฤดูใบไม้ผลิ ดวงตาอันกระหายการสร้างสรรค์ ดวงตาของดวงดาว ดวงตาของฉัน เธอผู้ซึ่งงดงามเหมือนดวงดาว ...
...ชึ่งชั่ก ... ชึ่งชั่ก ....ร้อน ... ร้อน พยับแดดเรงระยับ เสียงล้อรถไฟบดรางยังคงดังกึกก้อง รางรพไฟสายยาวทอดไปสู่ปลายางที่บ้านเดิม ตื่นขึ้นสิ เธอได้ยินเสียงเพลงคุ้นเคยลอยมากับลมบ้างไหม ลอยมาจาก รังรัก ในหมู่บ้านเชิงเขา บทเพลง โกอิ้ง โอม ของนอฟ์ฟเลอร์ ฟังท่วงทำนองร่าเริงแสนกระตือรือร้นของมันสิ ช่างเหมือนบทเพลงในใจ เกสรบอบบางของความฝันลอยไปไกล แต่ความฝันนั้นยังอยู่กับเธอ ลืมตาตื่นขึ้นมาสิ
... เก๊ง ๆ ... เก๊งๆ ... เก๊งๆ เสียงลั่นระฆังดังใกล้เข้ามาแล้ว ที่นี่ ... คือบ้านเดิมของผองเพื่อน ขณะนี้ขบวนความฝันถึงสถานีปลายทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ท่านผู้โดยสารซึ่งโดยสารมากับขบวนความฝันเที่ยวขึ้น ก่อนจะลืมตาตื่น โปรดสำรวจสัมภาระความฝันของท่านให้เรียบร้อย มันตกหล่นไปที่ใดบ้างหนอ ... (อยากให้ลมหนาวหวนมาอีกครั้ง หน้า ๒๘๐-๒๘๑)
อภิชาติ เพชรลีลา ชื่อนี้จะจดจำไว้ ต้องได้มีอ่านผลงานของเขาอีกแน่นอน
อ่านแล้วทำให้รู้สึกรักเชียงใหม่ แม้ไม่ใช่คนเชียงใหม่
อ่านแล้วคิดถึงมหาวิทยาลัยแม้ไม่ใช่อดีตเด็ก มช.
อ่านแล้วคิดถึงช่วงชีวิตที่เป็นนักศึกษา คิดถึงครูอาจารย์
คิดถึงโซตัส คิดถึงรุ่นพี่ คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงรุ่นน้อง
แม้ยุคสมัยที่เปลี่ยนไปโซตัสจะถูกมองว่าเป็นเครื่องมือรังแกที่ป่าเถื่อนอย่างไร
แต่สำหรับฉันในวันนั้นถึงวันนี้ ขอบคุณโซตัสที่ทำให้ต้องก้มหน้าลงไป
เพื่อจะได้เงยขึ้นมาใหม่ทั้งน้ำตาของความภาคภูมิ
คิดถึงวิ่งประเพณี ระยะทางสุดโหด แต่ตราตรึงประทับใจ
ขอบคุณชาวบ้าน กับน้ำท่าอาหารที่เรียงรายตลอดสองข้างทางรอต้อนรับ
ขอบคุณรุ่นพี่ที่วิ่งไปกับพวกเรา ฉันยังจำความหมายของรางวัล เสื้อสามารถ ตลอดมา
คิดถึงเตียงสองชั้น ใต้ถุนหอพัก ทีวีรวม ร้านข้าวข้างหอ บ่อปลา สนามหญ้า ป่าดอย
คิดถึงมอเตอร์ไซด์ขี่โต้ลมปุเลงๆ คิดถึงรถแดงสองแถวเฮโลเข้าเมือง
คิดถึงศาลเจ้าแม่ที่เซ่นบนบาน คิดถึงงานเทศกาล งานเลี้ยง
งานบุญประเพณี ตลาดนัด หนังกลางแปลง งานแข่งกีฬา
คิดถึงสันเขื่อน คิดถึงอ่างเดือนเขื่อนดาว คืนหนาวหนึ่งกับฝนดาวตก
คิดถึงบ้านหลังนั้นของพวกเรา คิดถึงโต๊ะสารพัดใช้งานตัวนั้น
โขกหมากรุก เล่นบิงโก เล่นไพ่ (ตาละสองบาท)
กินข้าว ดูทีวี ทำรายงาน ลอกการบ้าน
สุมหัวทำข้อสอบเทคโฮมโต้รุ่งเช้านั้น
คิดถึงวันลอกสระจับปลาดุก คิดถึงปาร์ตี้ใต้หอ
คิดถึงเสียงเพลงและกองไฟที่ก่อผิงไล่ความหนาว
คิดถึงร้านนมอุ่น คิดถึงเปลวไฟย่างหมูกระทะ
คิดถึงผักบุ้ง คิดถึงท้องทุ่งนา คิดถึงเมนู มาม่าสาบาน
คิดถึง คิดถึง คิดถึง
อ่านหนังสือเรื่องนี้แล้ว ต้องโพสต์ภาพหนังสือขึ้นเฟซบุ้ค
แล้วพิมพ์ความในใจใส่ลงไปแทนเสียงที่อยากร้องดังๆ
" เฮ้ย เพื่อน ๆ ฉันคิดถึงพวกแกว่ะ"
นี่แหละ .. ที่หนังสือเรื่องนี้กระตุ้นใจให้คิดถึง
ความงดงามของความทรงจำ ช่วงเวลาสนุกสนานที่สุดในชีวิต
| Create Date : 25 เมษายน 2556 |
| Last Update : 26 เมษายน 2556 1:24:29 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 3555 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
ชอบงานของคุณอภิชาติมาก ๆ