ลมไพรผูกรัก_ผูกสมัครรักมั่น "อุธิยา"
ด้วยสายลมแห่งไพรพนา รักที่เคยหลุดคว้างจึงหวนกลับคืนมาอีกครั้ง ---------- เพราะอดีตรักอันแสนเจ็บปวดที่เขาทิ้งไว้ให้ เธอจึงปิดใจ ไม่ยอมรับรักจากเขาอีก ทว่าคืนวันที่ผ่านไป หัวใจทั้งสองดวงยังคงเพรียกหากัน ภาระหน้าที่ทำให้ตัวเขาต้องห่างเธอไป เธอจึงถอดใจมองหารักใหม่เพื่อลืมเขา แต่พรหมลิขิตกลับไม่ยอมลดราวาศอกให้ ดลบันดาลให้เขากับเธอได้กลับมาพบเจอกันด้วยความบังเอิญ รักที่เหมือนจะเหือดแห้งกลับฟื้นคืน เขาจะเอาชนะใจเธอได้อย่างไร ในเมื่อหน้าที่ทำให้เขาต้องทอดทิ้งเธออีกครั้ง เรื่องราวความรักที่แสนยากจะลงเอยอย่างไร หากเขากับเธอต้องเอาชนะทั้งใจที่เคยบอบช้ำและหน้าที่ที่ไม่อาจปฏิเสธ แม้หน้าที่นั้นอาจทำให้เธอต้องปิดใจจากเขาตลอดไปก็ตาม!
---------- 
ประกาศอย่างเป็นทางการอีกครั้งว่ายินดีที่ได้รู้จัก นักเขียนนาม อุธิยา ดีใจนะคะที่หาคุณเจอ ตอนแรกโกรธตัวเองที่ตบะแตกสั่งซื้อหนังสือเล่มนี้มา (คือว่า พอซื้อไปเล่มนึง เล่มสอง สาม สี่ ห้า ก็ไหลตามมาติด) เนื่องจากเคยตั้งใจไว้ว่า จะไม่ซื้อหนังสือไปจนกว่าจะผ่านพ้นเดือน มิถุนา แต่เนื่องจากติดอกติดใจ เหลี่ยมเสน่หา ที่ยกให้คุณเป็น New Star .ในใจฉัน จึงต้องเร่งพิสูจน์กันว่าคุณคือ Raising Star ของเราด้วยหรือไม่ ตอนนี้ได้คำตอบแล้ว อ่านแล้วสุขใจที่ได้ซื้อมา ชอบสำนวนเรียบง่าย แต่ให้ความรู้สึกอิน เรื่องนี้ไม่ได้ถึงขั้นว่าชอบมากมาย แต่เราชอบใจมากกับการใส่เนื้อหาสาระให้เป็นนิยายแบบที่เราชอบ ถือเป็นนิยายที่ตอบโจทย์ "My Hero" ของตัวเอง ที่ต้องรีบออกตัวไว้แรงๆ ก่อนว่า เรื่องนี้ถูกจริตส่วนตนเพราะเป็นเรื่องของชายในเครื่องแบบ "เจ้าหน้าที่ป่าไม้" ซึ่งในตอนเด็กๆ มักจะคุ้นกับคำชาวบ้านเรียกง่ายๆ ว่า "ตำรวจป่าไม้" มากกว่า (แต่เชยนะคำนี้) เทียบกับ "แสงดาวกลางใจ" หนึ่งในละครชุด ลูกไม้ของพ่อ ที่พระเอกเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้เหมือนกัน ขอบอกว่าเรื่องนี้ได้ใจกว่ากันเยอะ เมื่อเดือนที่แล้วก็เพิ่งไปเขาช้างเผือกมา อาจจะเป็นที่แรกที่เพิ่งเคยเห็นเจ้าหน้าที่ฯ มากำกับดูแลการเดินป่าเดินเขาของนักท่องเที่ยวแบบใกล้ชิด ปลื้มค่ะ ในวันกลับตั้งแต่จุดตั้งแคมป์ลงมาหมู่บ้านอิต่อง ตลอดระยะทาง 10 กม. เรากับเพื่อนเดินมากับเจ้าหน้าที่คนนึ่ง วัยคุณลุงแล้วล่ะ (แต่ต่อหน้าก็ตีซี้เรียกว่าพี่ไป) ได้พูดคุยสนุกเกี่ยวกับความรู้เรื่องป่ามาตลอดทาง ได้ถามซอกแซกเกี่ยวกับชีวิตเจ้าหน้าที่ การกินอยู่ ทำงานแบบไหน ยังไงบ้าง เจอปัญหาอุปสรรค เสี่ยงภัยบ้างมั้ย แล้วสถานการณ์นั้นๆ ต้องทำยังไง ได้ฟังแล้วรู้สึกประทับใจ และเชื่อจริงๆ ว่า ถ้าไม่ใช่คนรักป่า เป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ไม่ได้ นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วค่อนข้างฟิน ทำให้นึกขึ้นมาได้ เราเคยอยากให้มีนิยายอยู่พลอตนึง นายทหารประจำการสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ กับคุณครูผู้เสียสละอยู่ในพื้นที่ หรือไม่ก็เป็นสาวใต้คนงามสักคนก็ยังดี แต่ก็คิดว่าถ้าไม่ใช่นักเขียนมือเก๋าๆ ในยุคเก่าที่มักหยิบเอาประวัติศาสตร์ สังคม การเมือง มาเป็นฉากเรื่องราว สมัยนี้จะหาใครมาเขียนแนวถ่ายทอดอุดมการณ์ หน้าที่ภารกิจ จิตวิญญาณความเสียสละ ออกมากับนิยายรักได้ ที่เคยอ่านๆ มาก็จะเป็นเรื่องกึ่งๆ สารคดี ซึ่งมิใช่ นิยายรัก ... มาอ่านเรื่องเจ้าหน้าที่ป่าไม้เรื่องนี้แล้ว เราไว้ใจเลยนะ ว่าอุธิยานี่แหละ..เขียนได้ จึงอยากวิงวอนฝากสายลมไป ไม่ได้หวังให้สนใจ แค่อยากให้รู้ว่าเรียกร้อง  พี่อิส - อิสระ กับ ปอนด์-ปภาพินธ์ เป็นหนุ่มสาวบ้านใกล้เรือนเคียง ที่ครั้งหนึ่งเขาและเธอเคยรักกัน แต่เพราะเหตุบางประการ ทำให้ทั้งสองคนต้องเลิกรากันไป แม้ว่าหัวใจของอิสระจะไม่เคยเปลี่ยน แต่ด้วยหนทางอาชีพที่เลือกเดิน ทำให้ยากจะหาโอกาสกลับมาสานสัมพันธ์ หากรักด้วยหัวใจทำให้เจ็บปวด ปภาพินธ์ขอเปลี่ยนไปใช้เหตุผลในการเลือกคบชายคนใหม่ พี่เก้า-กรรชิต คือ ความเหมาะสม คือคนที่ชีวิตมีกรอบระเบียบให้ชวนเชื่อใจ แตกต่างจากเขาคนเก่าที่รักอิสระเสรี ไม่ต่างจากบรรดาพ่อพี่น้องของเขา ที่รู้กันดีว่าบ้านนั้นเป็นครอบครัวหนุ่มเจ้าสำราญ แยกทางกัน ชีวิตก็เป็นเหมือนเส้นขนาน แม้บ้านใกล้ สายใยไม่อาจส่งผ่าน แต่ใครเลยจะหยั่งรู้พรหมลิขิตบันดาลชักพา สายลมแห่งไพรพนา จึงพัดพาให้กลับมาเจอกัน หากมีทางใดจะรั้งเเอาไว้ได้ เขาจะไม่ปล่อยโอกาสนั้นให้หลุดลอยไป คว้าเอาไว้ แล้วก็ได้ .. แต่งงานสายฟ้าแล่บ! แต่อิสระไม่ได้ตบจูบปลุกปล้ำปภาพินธ์หรอกนะ (เผื่อจะมีใครคาดหวัง ) เป็นด้วยเหตุบางประการที่ส่วนตนคิดว่า น่าจะเป็นจุดเดียวที่ไม่ชอบสำหรับนิยายเรื่องนี้ มันเป็นนิยายมากเกินไป (แม้จะรู้ตัวว่ากำลังอ่านนิยายอยู่) ที่จริงแล้ว เหตุผลของการเลิกกัน ก็ไม่ค่อยโอเคเหมือนกัน เพราะคิดว่าเรื่องมันไม่บาดลึกพอ แต่เพราะเป็นผู้หญิงก็คิดว่าพอเข้าใจได้ และโดยผลของการวิวาห์ จะนำไปสู่เจตนาของเรื่องราว 
Cr.picture : Paitew.com อิสระ เป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ สังกัดหน่วยจัดการต้นน้ำขุนน้ำเย็น อุทยานแห่งชาติแม่วงศ์ จ.นครสวรรค์ (เท่ห์มาแต่ไกล) นอกจากทำงาน จันทร์-ศุกร์แล้ว ภารกิจความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ฯ อาจยังต้องล่วงเลยถึงเสาร์อาทิตย์ ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกับหน่วยงานภายนอก เช่นนักศึกษา ชุมชน การเผยแพร่ความรู้ในเชิงป้องกัน การเร่งรัดปลูกป่าในฤดูฝน ไหนจะการเข้าชุดลาดตระเวน ที่ต้องกินนอนในป่า ปิดโทรศัพท์มือถือ เสี่ยงภัยอันตรายกับการปะทะพวกโจรลักลอบตัดไม้ สัญญาณโทรศัพท์ก็ขาดๆ หายๆ เวลากินนอน เวลาใช้โทรศัพท์ ส่งข้อความ หรือแม้แต่วันจะกลับบ้านก็ไม่แน่นอน อิสระ กับ ปภาพินธ์ แม้จะแต่งงานใหม่ แต่ก็ยากจะหาโอกาสข้าวใหม่ปลามัน ซึ่งรวมถึงการใช้ชีวิตด้วยกันแบบคู่สามีภรรยาปกติทั่วไปด้วย แต่งงานกัน แต่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน มันคงไม่เป็นไร ถ้าคนสองคนมีความรักความเข้าใจเป็นพื้นฐานของชีวิตคู่ แต่กรณีคู่นี้ .. อาจจะเคยรักกันก็จริง แต่ก็เคยเสียศรัทธา จนเลิกรากันไป กลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็แต่งงานกันเลย แบบคนนึงฉวยโอกาส คนนึงไม่เต็มใจ (แต่ไม่ได้ปล้ำจริงๆนะ ขอย้ำ) คดีเก่าที่เจ็บช้ำไม่จางหาย คดีใหม่ก็สร้างความไม่พอใจ ปภาพินธ์เองก็เพิ่งรู้ว่าอิสระไปทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ เมื่อตอนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง และเมื่อแต่งงาน ก็กระทันหันจนเธอไม่ทันได้บอกเลิกกับแฟนที่คบกันอยู่ให้เด็ดขาด สถานการณ์ตึงเครียด และความสัมพันธ์ก็สุดแสนจะเปราะบาง งานป่าไม้นั้นสำคัญไฉน ปภาพินธ์ไม่เคยให้ความสนใจมาก่อน รู้แต่ว่ามันเป็นงาน ที่ทำให้ชีวิตการแต่งงานไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ยังคงห่างเหิน ไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อใจ เธอสำคัญบ้างหรือไม่ เคยสนใจมาดูแลบ้างหรือเปล่า เขารักป่ามากกว่าคนที่แต่งงานกัน หรือที่จริงเขามีใครซ่อนอยู่ที่นั่น เรื่องนี้ เห็นใจพระเอกมากกว่านางเอกนะ เพราะงานเข้า ตลอด! 
ผู้เขียนใส่รายละเอียดงานป่าไม้มาให้อิ่มหนำสำราญใจกันเลยทีเดียว สร้างเรื่องราวการทำงาน ทั้งภารกิจ หน้าที่ สอดแทรกแนวคิดเชิงอนุรักษ์ และรวมถึงอุดมการณ์ของการเป็นเจ้าหน้าที่ป่าไม้ มีหลายบทพูด บทบรรยายความรู้สึกที่กินใจ แต่ที่ทำน้ำตาซึมเล็กๆ คือจุดนี้ ที่ผ่านการบิ๊วอารมณ์มาแล้วจากเหตุการณ์อื่น ความรู้สึกอื่นช่วงก่อนหน้า เขาอยากเจอเธออีกครั้งตามที่ให้สัญญาว่าจะกลับไปหา และตอบคำถามที่ค้างคาไว้ เขาจะตอบเธอว่า เจ้าหน้าที่ป่าไม้ทุกคนคิดว่าตนเองคือผู้รักษาป่า ส่วนใครก็ตามที่ลักลอบตัดไม้ เผาป่า คือ ขโมย เธออาจจะไม่เห็นด้วย และคำตอบอาจจะไม่เป็นดังที่คาดหวัง แต่สิ่งที่เจ้าหน้าที่ป่าไม้อย่างเขาจะเสียใจที่สุด ไม่ใช่การทำไม่สำเร็จ แต่เป็นการไม่ได้ลงมือทำ แม้ว่า "ความรัก" และ "หน้าที่" จะถูกดำเนินเรื่องราวอย่างเคล้าคลอกันไปในสัดส่วนเนื้อหาที่ไม่ด้อยไปกว่ากัน แต่เพราะมันเป็นรักอ่อนไหวที่คอยแต่จะโอนเอน อยู่ด้วยกันทีก็ลุ้นทีว่าจะโกรธเคืองปริร้าวหรือไม่ จึงเลยไม่ค่อยปลื้มจิตนางเอกสักเท่าไร พระเอกของเราเขากลับมาจากป่า ขับรถมาไกลก็ไกล เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ต้องมาคอยสังเกตลาดเลาเอาใจเมีย ระมัดระวังไม่ให้อารมณ์อันเปราะบางของเธอเกิดการกระทบกระเทือน แอบเคืองว่าทำไมต้องให้พระเอกเพลียอยู่คนเดียว คงเพราะเขาไม่มีทางเลือก เป็นสามีแต่ไม่ได้อยู่ใกล้ เป็นผู้ชายแต่ไม่ได้ทำหน้าที่คอยดูแล เป็นห่วง ว่าจะน้อยใจ เสียใจ ก็เลยคอยแต่จะเฝ้าสังเกตอารมณ์คอยถนอมจิตใจภริเมียอยู่ตลอด อ่านแล้วก็พลอยเกร็งตาม พูดงี้ ทำงี้ จะโดนโกรธอีกปะเนี่ย กว่าอคติของเธอจะสึกกร่อน กว่าจะยอมเปิดใจมอบให้ซึ่งความเชื่อมั่น ความศรัทธาที่ภาคภูมิใจ บอกตง ..ที่พระเอกต้องพยายามถมช่องว่างนั้นให้เต็มอยู่ฝ่ายเดียวซะส่วนใหญ่ ช้านเหนื่อยแทนนน ก็ไม่ใช่ว่านางเอกเรานิสัยไม่ดี ไม่เอาอกเอาใจดูแลสามีหรอกนะคะ เพราะเราก็เป็นผู้หญิง เราคิดว่าเราเข้าใจความคาดหวัง ความหวาดระแวง ตลอดจนความน้อยอกน้อยใจของเธอ ที่สำคัญ .. คุณพี่อิส ก็เคยมีประวัติสร้างบาดแผลคาใจเอาไว้ให้ด้วย แล้วไหน จะพื้นเพครอบครัวของเขาอีก .. บ้านหนุ่มโสดเจ้าสำราญ ป๊า .. เพราะปัญหาหญิงๆ นี่แหละ ถึงแยกทางกับม๊า ลูกชายสามคนอยู่กับป๊าทั้งหมด พี่โอม .. พี่ชายคนโต เป็นพ่อปลาไหล อาร์ต .. น้องชายคนเล็ก เป็นพ่อไก่แจ้ พี่อิส เป็นลูกคนกลาง เชื้อแรงอย่างนี้คงจะไม่แตกต่างกันสักเท่าไร การแต่งงานที่แม้จะมีเยื่อใยแห่งรัก แต่ก็เป็นรักที่ขาดความเข้าใจเป็นรากฐาน ชีวิตคู่ที่ขาดความเชื่อมั่นในกันและกัน จึงมี "ความกลัว" กรุ่นอยู่ในความสัมพันธ์ให้ไม่อาจเปิดใจให้กันได้สนิท 'ป่าไม้' หรือ 'ปภาพินธ์' เป็นความรู้สึกที่เธอกลัวว่าตัวเองจะหลุดปากพูดออกไป ส่วนเขาก็กลัวว่าจะได้ยินในสักวัน และนั่นเป็นวันที่เขาจะต้องเลือก สนุกกับเรื่องลักลอบตัดไม้ค่ะ แทรกบรรยากาศความขัดแย้งเกี่ยวกับการต่อต้านการสร้างเขื่อนแม่วงศ์ นักการเมืองท้องถิ่น คนนอก คนใน แรงจูงใจ และผลประโยชน์ ที่ทำให้คนบางคนต้องกลายเป็นเส้นสายของโจรในการลักลอบตัดไม้ทำลายป่า สร้างความน่าสงสัย ชวนติดตาม (โดนหลอกล่อให้ตามผิดคนด้วยนะเรา) เมื่อมีเรื่องราวดราม่าแอคชั่นกันที่ป่า พระเอกของเราเลยได้ทำหน้าที่เต็มที่ บางครั้งความรักป่าสุดหัวใจ บวกกับความเป็นคนเลือดร้อนมุทะลุ (ถ้าเป็นเรื่องป่า) ยังทำให้ทำนอกเหนือคำสั่งไปอีกด้วย คือ พี่อิสเนี่ย เค้าทนคิดถึงเมียได้นะ ถ้ามีภารกิจต้องกระทำ แต่ถ้าเป็นเรื่องป่าล่ะก็ พร้อมกระโจนออกจากบ้านทันที เป็นห่วงจนแทบไม่หยุดคิดว่าตนจำเป็นมากน้อย เหมือนจะรักป่ามากกว่าเมียนะนั่น (อาจเป็นได้) 
การสอดแทรกแง่มุมชีวิตเจ้าหน้าที่ป่าไม้ อุดมการณ์ของการปฏิบัติหน้าที่พิทักษ์รักษาป่า เป็นสิ่งที่เราชอบมากที่สุดในนิยายเรื่องนี้ ผ่านตัวละคร "คณา" ลูกน้องคู่ใจของพระเอก และ "พี่พนัส" หัวหน้าหน่วย ไม่ขอเอ่ยอะไรมากสำหรับสองคนนี้เพราะมีบทบาทสำคัญในเรื่องราวปัญหาการลักลอบตัดไม้ ความเข้าใจ ความเชื่อมั่น ความศรัทธา ในเรื่องนี้จึงไม่ใช่เฉพาะกับความรักของอิสระกับปภาพินธ์เพียงอย่างเดียว แต่หมายรวมถึง ความรักต่อผืนป่า ศรัทธาในการทำหน้าที่ ทำด้วยหัวใจ ทำโดยปราศจากข้อสงสัยว่าทำไปเพื่ออะไร (ซึ้ง) ชอบตัวละครแวดล้อมทุกคน เพราะความรัก-ความหวังดีจากคนรอบข้าง มีส่วนช่วยประคับประคองความสัมพันธ์อันง่อนๆ แง่นๆ ของสามีภรรยา ปภาพินธ์ได้สติ ฉุกคิด เรียนรู้และปรับตัว เพราะคนเหล่านั้น แม้ว่าบางคนดูแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะหาสาระใดมาให้ข้อคิดกับเธอได้ "วีรกรรมพิทักษ์น้องสะใภ้" พี่โอม กับ อาร์ต น่ารักมากๆ ฮาด้วยค่ะ ที่จริงก็ไม่ค่อยจะว่างหรอกนะ ตามประสาหนุ่มโสดเจ้าสำราญ แต่เมื่อสายรายงานเมื่อใด พร้อมกระโจนเข้าปฏิบัติหน้าที่ จรเข้ขวางคลอง ก็ไอ้พี่เก้าแฟนใหม่ (ที่จู่ๆ ก็โดนปลดไปเป็นแฟนเก่า) มันยังมาคอยเกาะแกะน้องสะใภ้ไม่เลิกรา "สาย" ที่ว่า ก็คือ ปิ๊ก - ปิยวัช น้องชายของปภาพินธ์ที่รักและนับถือพี่เขยอิสสุดหัวใจ ส่วน พี่เจน แฟนของพี่โอม ความเข้าใจ ความเชื่อมั่น บางสิ่งบางอย่างที่ปภาพินธ์ได้เรียนรู้ พี่โอมเขาเป็นคนเจ้าชู้ขนาดนั้น แต่อะไรทำให้เจนกับเขายังคบกันได้นานแน่นแฟ้น เป็นพี่เจนเท่านั้นที่เอาอยู่ (เจมกับโอมน่ารักดี) แต่อะไรๆ ก็ไม่ว่า แค่ไม่เข้าใจนางเอกอยู่อย่างเดียว ทำไมต้องรักษาน้ำใจพี่เก้านัก เราชอบประโยคที่พี่โอมเหน็บด่าพี่เก้าของน้องปอนด์มาก คือ ด่าผู้ชาย แต่กระเทือนมาถึงน้องสะใภ้โดยไม่ได้ตั้งใจ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อนางเอกคือความละอาย คือ .. มันใช่เลย เป็นนางเอกก็ไม่จำเป็นต้องดีงามสมบูรณ์พร้อมเสมอไป เป็นคนธรรมดาที่บางเรื่องก็ไม่ทันคิดถึงความเหมาะควรได้เหมือนกัน ยังเรื่องที่โอมพูดสอนแบบไม่ได้ตั้งใจอีก " ผู้ชายที่บ้างานน่ะ เนื้อแท้ต้องการกำลังใจจากคนรักนะ ไม่อยากได้ความรักที่พร่ำเพ้อหวานแหววอะไรหรอก ขอแค่เข้าใจ เพราะไม่ใช่เพศที่จะอ่อนหวานตลอดเวลา" สรุปว่าเรื่องนี้ ชอบพี่ใหญ่โอม และครอบครัวของอิสมาก ยกเว้นเรื่องเหตุผลในการแต่งงานกับจุดเล็กจุดน้อยบางจุดแล้ว ทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ในความเห็นเราคือให้ความรู้สึกสมจริงดีค่ะ ชอบมุมมองการนำเสนอเกี่ยวกับสิ่งที่จะยึดมั่นความรักให้ยืนหยัดสู้ทนท่ามกลางมรสุมปัญหา เพราะในท่ามกลางสถานการณ์ที่ยากเย็น บางทีแค่เพียงความรักอาจไม่เพียงพอ เหมือนที่ครั้งหนึ่ง อิสระ กับ ปภาพินธ์ ก็ยอมจำนนเลิกกันไป จบกันไม่ดี ทั้งที่ยังรัก แต่เมื่อสายลมแห่งไพรพนา ได้เรียกรักที่เคยร้างลาให้กลับคืนมาอีกครั้ง โปรดเถิด ขอให้รักยังเป็นรัก อย่าได้หลุดคว้างห่างหายไปอีกเลย หมายเหตุ : เขียนบล็อกเสร็จ จะเก็บหนังสือก็มาเจอเกี่ยวกับผู้เขียนท้ายเล่ม "ความใฝ่ฝันต่อไป อยากจะเขียนเรื่องแนวการเมืองระหว่างประเทศ เนื้อหาหนักแน่น ดรามา สาระข้น ความรักเข้ม เอาไว้เป็นมรดกให้ลูกหลานไว้ประดับตู้หนังสือบ้าง" ดูเหมือนว่านั่นเป็นสิ่งที่ผู้อ่านอย่างเราพยายามตามหาจากนักเขียนรุ่นใหม่ๆ ด้วยเช่นกัน ถ้าเช่นนั้น ก็อยากบอกสายลมส่งไปอีกครั้ง จะรอนะคะ ^^
| Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2557 |
| Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2557 19:35:18 น. |
|
12 comments
|
| Counter : 4202 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
มีโอกาส จะลองหามาอ่านนะคะ
ขอบคุณสำหรับรีวิวดีๆ ... ^__^