ผู้แต่ง : อิสย่าห์  สำนักพิมพ์ พิมพ์คำ

....

ถ้าเปรียบชีวิตแต่ละช่วงแต่ละตอนเป็นดังบทเพลงแต่ละเพลง

ใกล้รุ่ง ครูสาวสอนอูคูเลเล่ก็เชื่อว่า

สิงขร นักบินหนุ่มแห่งสำนักการบินอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ

คงเป็นเสียงดนตรีที่ขาดไม่ได้ในบทเพลงชีวิตของเธอ

ทว่าท่วงจังหวะทำนองที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียว

ส่งผลให้บทเพลงรักของหนุ่มสาวคู่หนึ่งต้องผิดเพี้ยนไป

นักบินหนุ่มผู้ทะนง เฉยชา และปากร้ายในบางครา

จะช่วยเธอตามหาตัวโน้ตที่หายไปกลับคืนมาได้หรือไม่

พบกับเรื่องราวชีวิตผ่านบทเพลงพระราชนิพนธ์ ที่สุดแสนอ่อนหวานละมุน

จุดประกายแห่งความหวัง และลงเอยด้วยความสว่างไสวของหัวใจทุกดวง

หัวใจใกล้รุ่ง เป็นหนึ่งในนวนิยายชุดลูกไม้ของพ่อ เพื่อถ่ายทอดพระอัจฉริยภาพของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผ่านนวนิยายห้าเรื่อง โดยเรื่องนี้ได้ใช้บทเพลงพระราชนิพนธ์ของพระองค์ท่านเป็นแรงบันดาลใจทั้งสำหรับผู้แต่งคุณอิสย่าห์ และสำหรับตัวละครในเรื่อง จนเกิดเป็นเรื่องราวชีวิตและความรักที่น่าสนใจมาก     

แล้วก็พบว่าช่างเป็นนิยายที่ให้ความรู้สึกหวือหวาเสียจริง เริ่มต้นถูกดึงดูดสนใจจากตัวอย่างละครที่จะออนแอร์ต่อจากละครเรื่องในม่านเมฆ เห็นพูดกันถึงคำว่า 'แค่เพื่อน' และ 'เกม' หน้าตาบูดบึ้งของพระ-นาง ที่น่าจะเป็นเรื่องรักดราม่าพอควร จึงลองหาอ่านรีวิวในเน็ตดูเพื่อตัดสินใจว่าอ่านนิยายดีหรือไม่ เพราะเท่าที่เห็นยังไม่นึกอยากดูละครเท่าไหร่ เนื่องจากนักแสดง พระ-นาง ไม่ดึงดูด

หาอ่านรีวิวนี่หมายถึง การอ่านจากรีวิวเดียวรีวิวแรกที่เจอ ( อ่านเยอะ หลากหลายความคิดเดี๋ยวฟันธงยาก)  ในความเฉยๆ ที่เอ่ยถึงที่พอจับได้ว่าลึกลงไปในความเฉยๆ คือความงั้นๆ ไม่มีอะไรโดนจิตโดนใจเท่าไหร่ กลับเป็นประเด็นดึงดูดความสนใจต่อนิยายเรื่องนี้อย่างแรง เพราะพื้นฐานความชอบของผู้รีวิวที่ว่าแนวนี้ไม่ใช่ ดูว่านั่นเป็นเรื่องใช่สำหรับความชอบของเรา จึงหามาอ่าน  แล้วก็ตามคาดคือ เราชอบตรงข้ามกับผู้รีวิวท่านนั้นจริงๆ ชอบแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ รักเพื่อน รักคนข้างบ้าน รักแรก รักผูกพันเนิ่นนานมาราธอน อะไรทำนองนั้น

จึงอ่านเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกแรกว่าโดนสุดๆ  การสร้างปม "ท่วงจังหวะทำนองที่ผิดพลาดเพียงครั้งเดียว"   แต่มันได้ส่งผลตลอดมาต่อความสัมพันธ์ของ ใกล้รุ่ง กับ สิงขร เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ เพราะมีซัมทิงรองรับรู้อยู่แก่ใจตัวเอง เจ็บปวดร้าวราน กับการไม่สามารถเปิดเผยความในใจ รักนี้เป็นไปไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นในซอกหลืบของใจก็ยังมีความหวัง .. ในสักวัน

รู้สึกเหมือนเป็นความรักด้านกลับตาลปัตรด้านกับ ในม่านเมฆ ของร่มแก้วที่เพิ่งอ่านจบไป  เรื่องนี้ คนสองคนรักกัน และรู้ดีว่าอีกฝ่ายรักตน อย่างที่พระเอกบอกในตอนท้ายว่า "อย่างเธอ ไปไหนไม่รอดหรอก" และนางเอกก็ยอมรับในใจว่า ก็ไม่รอดจริงๆ นั่นแหละ รู้แก่ใจดีว่าคงไปไม่รอดตั้งแต่ตอนอายุสิบสี่แล้ว ( 55 น่ารัก)  ส่วนเรื่อง หัวใจใกล้รุ่งจะตรงกันข้าม คือ ต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายไม่รักกัน แม้จะรู้สึกลึกๆ ถึงความสัมพันธ์แบบซัมทิงรองเสมอมา  แต่ก็ไม่มีความมั่นใจว่าอีกฝ่ายรักใช่หรือไม่ เพราะความผิดพลาดของท่วงทำนอง .. ครั้งนั้น  ที่ยังคงส่งผลให้ ท่วงทำนองอื่นๆ ต่อมาผิดเพี้ยนตามไปด้วย มันคือตัวโน๊ตที่ขาดหาย

"เกม คนหน้าโง่"  เกมการหลอกอำด้วยคำโกหก  ที่ทั้งสองคนเล่นสนุกเอาแพ้เอาชนะกันมาตั้งแต่เด็ก  ได้พัฒนาความ เล่นแรง ตามวัยที่เติบโต ใช้เกมเป็นเกราะป้องกันหัวใจตัวเอง ที่ล้อโลมอยู่กับความรู้สึก ความสัมพันธ์แบบทีเล่นทีจริง  และความสนุกที่เคยมีก็ได้เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ  

เราคิดว่าผู้แต่งสร้างความสัมพันธ์ของใกล้รุ่งกับสิงขรได้ดีมาก เพื่อน ความรัก กับเกมคนหน้าโง่ มันขื่นขมดีจริงๆ ซึ่งรวมถึงการสร้างคาแรคเตอร์ของตัวละครทั้งสองด้วย

ใกล้รุ่ง ผู้หญิงมาดนิ่ง ผู้ทนทานกับการเก็บกดความรู้สึกรักที่ไม่สมควรจะรัก เพราะเขาคือเพื่อน และเพื่อนเป็นคนมีเจ้าของ หรือต่อให้ไม่มี ความแต่งต่างด้านฐานะ ความรวย ความจน ความเหมาะสมและการยอมรับของคนในครอบครัวก็ยังคงเป็นอุปสรรคที่ทำให้เธอต้องตั้งกำแพงสูงอยู่ภายในใจ สร้างเอาไว้เพื่อกีดกันความสัมพันธ์ระหว่างกันไม่ให้เกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อน

สิงขร  ชอบตัวละครตัวนี้สุดๆ  แต่ไม่ได้หมายความชอบคนแบบนี้ หรือชอบพระเอกแนวนี้นะคะ  ความชอบที่ว่านี้มีต่อ ความเด่นชัดในคาแรคเตอร์ที่มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเรื่องราว และดึงดูดให้มีความรู้สึกร่วมอย่างจริงจัง ความฉุนเฉียว เอาแต่ใจ ความแปรปรวนชวนจิตตกในอารมณ์ของสิงขรนั้น เป็นอะไรที่โค-ตรจะสร้างความรู้สึกกดดันต่อใกล้รุ่ง ผู้ไม่อาจจะปฏิเสธความเรียกร้องต้องการไม่ว่าเรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่สิงขรต้องการ เป็นคนที่สามารถจะสร้างบรรยากาศ เดี๋ยวดีใจหาย เดี๋ยวร้ายใจเสีย เดี๋ยวอึมครึมชวนให้อึดอัดและใจแกว่งว่า .. จะยังไง จะดี หรือจะร้าย

ทั้งคู่ต่างรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีต่อกัน มันอยู่ตรงนั้น

อยู่ในความคลุมเคลือไม่แน่ใจมานานนับสิบปี

ความสงสัย ความคาดหวัง ความไม่แน่ใจ ที่ไม่อาจจะคาดคั้นเอาคำตอบมาได้

เป็นสิบปีของความทรมานที่ไม่อาจดึงมันออกมาสู่ความแน่ชัด

นวนิยายเรื่องนี้จึงเป็นความดราม่า ที่อ่านแล้วอึดอัดคับข้องใจ  ซึ่งความรู้สึกนี้ไม่ใช่ข้อเสีย แต่เป็นข้อดี และหมายถึงฝีมือด้วย ที่ผู้แต่งทำให้ผู้อ่านอย่างเรารู้สึกร่วมได้ นวนิยายที่ดีมันต้องเป็นแบบนี้ ต้องทำให้รู้สึก ต้องอิน  การดำเนินเรื่องด้วยความรู้สึกแบบนี้ ถ้าสามารถสร้างจุดพีคของอารมณ์ให้ถึงขีดสุด และสร้างจุดจบที่ประทับใจได้ นวนิยายเรื่องนี้จะจัดว่าเยี่ยมยุทธสำหรับการให้คะแนนของเราเลยทีเดียว

มันมีปมยากบางอย่างที่ท้าทายให้ต้องขมวดเรื่องราวเพื่อคลี่คลายแก้ไขและเอาชนะใจผู้อ่าน

  ตลอดช่วงเวลาความสัมพันธ์แบบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ นานนับสิบปี  สิงขรมีแฟนเป็นตัวเป็นตนที่คบหากันมาหลายปี  มิ้ม สาวสวยรวยพร้อม ชาติตระกูลดี  เรียกว่าสมบูรณ์แบบในสายตาของพ่อแม่ทุกคนที่อยากจะได้มาเป็นสะใภ้เกี่ยวดอง  รักผู้หญิงคนหนึ่งตลอดมา แต่ก็คบอีกคนตลอดมา เพื่อประชด เพื่อเรียกร้องความสนใจ เพื่อจะตัดใจ

จะเพื่ออะไรก็แล้วแต่ นี่เป็นความเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนหนึ่ง และในความเห็นแก่ตัวนี้ คนที่ถูกทำร้ายจิตใจมากที่สุดคือ ใกล้รุ่ง  แล้วจะยังไงต่อ ....การแก้ไขปมนี้ด้วยการสร้างความสัมพันธ์ในรูปแบบ ตัวเลือก ผลประโยชน์ บนความห่างเหิน ระหว่างสิงขร กับ มิ้ม สาวคนรัก  ถือว่าทำได้ดีนะ ดูพระเอกเห็นแก่ตัวน้อยลงเพราะอีกฝ่ายก็เห็นแก่ตัวเหมือนกัน   แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังไม่โอเคกับมันเท่าไหร่ เพราะยังคงต้องการอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกถึงความรู้สึกผิดต่อมิ้ม หรือความรู้สึกเสียใจของสิงขรต่อใกล้รุ่งให้ลึกซึ้งกว่านี้ 

 สาเหตุของท่วงทำนองที่ผิดเพี้ยน เราคิดว่ามันอารมณ์มันจะพีคโพดๆ เลยล่ะ ถ้าสิงขรได้รับรู้ความจริงว่า อะไรเป็นสาเหตุให้ใกล้รุ่งปฏิเสธความรักของเขาในครั้งนั้น และกลายเป็นกำแพงถึงปัจจุบัน  เมื่อไหร่ก็ตามความรู้สึก คำพูด การกระทำเฉียดเข้าใกล้คำว่ารัก มันก็ถูกกลบเกลื่อนฝังทิ้งด้วยเกมหน้าโง่เสียทุกครั้ง   แล้วต้องทนฝืน ทนกล้ำกลืนกันต่อไป เพราะฐานะ "เพื่อน" คอยค้ำคอ  สิบปีเชียวนะ  อดีตแก้ไขไม่ได้ก็จริงๆ แต่จุดนี้ก็เป็นอีกเรื่อง ที่อยากอินกับความรู้สึกผิด เสียใจ เสียดายเวลาที่ผ่านไปทั้งที่ไม่ควรจะต้องเสียเลย ก็สิงขรมีส่วนผิดไม่ใช่หรือ สำหรับเกมหน้าโง่ในวันนั้น และไม่เคยได้พยายามให้มากพอ 

ตรรกะของสิงขร ก็ไม่ค่อยจะเข้าใจนัก กับอารมณ์ตัดพ้อน้อยใจ เคืองขุ่นที่ใกล้รุ่งไม่เคยยอมรับซัมทิงรองที่ว่านั้น  ก็จะให้ยอมรับยังไงนะ ตัวเองมีแฟนหัวโด่อยู่ทั้งคน  พระเอกแบบที่เราชอบ รักแล้วมันต้องลอง ต้องลุย ต้องสู้ให้ถึงที่สุดก่อนจะยอมแพ้  ถ้าทำแค่นี้ แค่ทีเล่นทีจริง ลองหยั่งเชิง หยั่งคำเกี้ยวพาไปวันๆ แล้วจะให้อีกฝ่ายตอบสนองต่อความคลุมเครือนั้นอย่างไร ข้างฝ่ายนางเอกก็ทนทายาดเกินไป พยายามหักห้ามใจ แต่การที่เธอทำไม่ได้มันน่าสงสาร แล้วบางทีการต้องคอยทำตามใจพระเอกเกือบทุกอย่างเพราะรักเขา ก็น่าสมเพชนิดๆ  คือ .. จริงๆ นะ  รอลูกฮึดของนางอยู่  ว่าพอแล้ว เจ็บแบบนี้ไม่เอาแล้ว เป็นไงเป็นกัน แต่นางไม่ฮึดซะที เลยรู้สึกเพลีย

 เพราะในทัศนคติของเรามันคือ "ศักดิ์ศรี"   ถึงจะต่างคนต่างรัก และต่างทน  แต่มันมีความไม่เท่าเทียมกันอยู่ระหว่างสองฝ่าย  สิงขร ร่ำรวย ถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจ มันเป็นนิสัยของเขาที่อยากลากใกล้รุ่งไปไหนก็ไป อยากให้ทำอะไรก็ต้องทำไม่เคยขัดใจได้ แม้ว่าใกล้รุ่งจะโกรธต่อการถูกขู่เข็ญบังคับแต่ก็มักจะยอมลงให้อยู่เสมอ สิงขร รักใกล้รุ่ง แต่ก็คบมิ้มเป็นแฟน เขาใช้เวลากับใกล้รุ่งมากกว่าแฟน แต่ก็ดึงเอาแฟนมาพูดถึงทุกครั้งเพื่อตอกย้ำความสัมพันธ์ของตนเองกับใกล้รุ่งว่าเป็นแค่เพื่อนกัน ในเมื่อก็รู้ถึง "ซัมทิงรอง" แล้วก็ยังดื้อดึงจะทำแบบนั้นโดยไม่คิดถึงอีกฝ่ายว่าจะเจ็บ แล้วที่สำคัญตัวเองก็เจ็บด้วย ซาดิสก์ไหมละคะผู้ชายคนนี้   แต่ก็เข้าใจอารมณ์ขุ่นมัวของเขานะ  ทั้งรักแรง หึงแรง  เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย  ชอบในความซับซ้อนในอารมณ์เหล่านี้ มันขึ้นๆ ลงๆ  แล้วก็เหมือนเขาโกรธอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา  โกรธใกล้รุ่ง โกรธตัวเอง  โกรธ.. ที่ความสัมพันธ์ระหว่างกันเป็นแบบนั้น อยากจะหลุดพ้นแต่ก็ทำไม่ได้ 

ดังนั้น มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีที่เราหวังไว้จากใกล้รุ่ง  คนที่เป็นฝ่ายยอมให้ตลอด ความชอกช้ำที่เธอแบกรับไว้ในฐานะแค่เพื่อน ความเกลียดชังในเกมหน้าโง่ที่อยากให้เธอหยิ่งทะนงและเกลียดพระเอกบ้างในบางเวลา (เขาสมควรได้รับ) เราอ่านเรื่องราวอึดอัดมาตลอดและคาดหวังถึงขีดความอดทนขั้นสูงสุดของนางเอก ทำนองว่า ไม่ไหวแล้ว ไม่อาจจะทนมันได้อีกต่อไป และต้องยุติเรื่องนี้  ณ จุดที่ใครสักคนจะล้ำเส้นของคำว่าเพื่อนที่ขีดคั่นไว้  แล้วระเบิดเปิดใจออกมาเป็นจุดจบ จบคำว่าเพื่อน เพราะเราไม่ได้รู้สึกแค่เพื่อนกัน จากนั้นจะไงต่อก็ว่ามา (ลุ้นเรื่องนี้มาก กับหลายครั้งหลายคราที่ทุ่มเถียงกันเลยทีเดียว) 

เกิดเป็นความเสียดายนิดเดียวที่ว่า โดยพื้นฐานความชอบของเรา ถ้าจะดราม่า มันต้องดราม่าให้ถึงสุดๆ  หลังจากนั้นจะหัวใจสลายน้ำตาท่วมหน้า หรือ แฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ ก็ว่ากันไป   เราชอบเกือบจะทุกอย่างอยู่แล้วในเรื่องนี้ มาติดตรงนี้แหละ ตรงที่มันพาเราไปไม่ถึงจุดพีคที่เราคาดหวังไปเองล่วงหน้า

อธิบายเปรียบเทียบง่ายๆ อย่างนี้ว่า .. มันคือกำแพงที่สูงใหญ่อยู่ภายในใจของใกล้รุ่ง  ความรู้สึกคิดถึง รักล้นปรี่ และเจ็บปวด (ขอย้ำว่าเขียนสร้างอารมณ์ได้ดีจริงๆ) มันเก็บกดกักขังอยู่ในกำแพงนั้น และเราคาดหวังว่ามันจะระเบิดตูมออกมา แต่กลับกลายเป็นว่ากำแพงมันไม่ระเบิดให้สะใจดังคิด หลังจากขังตัวเองอยู่กับความขมขื่นในกำแพงตั้งนมนานด้วยความมานะอดทนเป็นเลิศ  วันหนึ่งปมก็คลี่คลาย แล้วเธอก็เปิดประตูเล็กๆ เดินออกมาจากกำแพง แค่นั้น ? 

เป็นธรรมดาที่คอดราม่าซาดิสก์อย่าง prysang จึงอารมณ์ค้าง หงายหลังตกเก้าอี้

ตามติดมาด้วยสำนวนรักหวานๆ ในยามเรารักกัน ที่ขัดกับแนวความชอบส่วนตนเข้าอีก มีคำ คะ-ครับ เพิ่มเข้ามาในการพูดจาต่อกัน ซึ่งเรารู้สึกว่ามันขัดใจไปสักนิดไม่เคยคะครับกันมาก่อน ช่วงท้ายๆ ของเรื่อง  จึงถือเป็นจังหวะทำนองอันผิดเพี้ยนต่อความรู้สึกเราเคยถูกดึงดูดให้อินร่วมมา  มันขัดใจ .. มันไม่ชิน รู้สึกไม่รื่นตรงนั้น รวมถึงการนำเรื่องราวภารกิจของเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่เพิ่งจะเติมเข้ามาให้พระเอกได้เข้าร่วมภารกิจในฐานะนักบินช่วงท้ายๆ ก็เหมือนจงใจไปเลยรู้สึกว่ามันไม่เข้ากับเรื่องที่ดำเนินมาโดยตลอด ทำให้อยู่ๆ ก็นึกหมั่นไส้พระเอกขึ้นมาด้วย กับการได้ทำอาชีพนักบินตามความใฝ่ฝัน โดยมีงานอดิเรกเป็นการช่วยธุรกิจของครอบครัวตามประสาลูกเศรษฐีมีธุรกิจทำเงินเป็นมรดกรอสืบทอด  คนละขั้วกับพระเอกนักบิน ในม่านเมฆ  รายนั้น งานอดิเรกคือปลูกข้าว เลี้ยงวัว ( พวกนักบินนี่มีเวลาว่างกันเยอะเลยนะ 555)

ตอนขอแต่งงานนี่ อดไม่ได้ที่จะแว๊บไปนึกถึงเรื่อง ในม่านเมฆ อีกเช่นกัน  เพราะพระเอกเป็นนักบินเหมือนกัน ใช้เครื่องบินเป็นตัวช่วยเหมือนกัน  แต่เรารู้สึกไม่เหมือนกัน ในม่านเมฆ พระเอกทำตามความฝันที่เคยพูดกันไว้เมื่อตอนเด็กๆ ถ้าเขาได้เป็นนักบินจะพาเธอขึ้นไปดูเมฆบนฟ้า เหมือนอารมณ์มันอยู่ตรงนั้น ได้ทำตามความฝัน และคำชวน แต่งงานกันนะ  ก็ผุดออกมาสั้นๆ ง่ายๆ นางเอกก็น่ารักได้ใจ ลงจอดนิ่มๆ สิ แล้วจะตอบ  (ว่าตกลงมั้ย) เธอน่ารักมากๆ ตอนบอกพระเอก นึกว่าจะบินผาดโผนแปรอักษรเป็นคำขอแต่งงาน  ถ้าทำให้แค่นี้ก็ต้องคิดนานหน่อยสิ  คำค่อนแคะนี่แหละทำให้เรานึกถึงทันทีตอนสิงขรพระเอกเรื่องนี้ ทำ skywriting ขับเครื่องบินมาพ่นควันเป็นคำบอกรักและคำขอแต่งงาน  

คำถามของใกล้รุ่งที่ถามสิงขร "เจ้านายไม่ว่าหรือไง เอาเวลางานมาขอสาวแต่งงานเนี่ย" (ใช้สมบัติของราชการด้วยนะ) ทำให้นึกถึงคำตอบของทิวเมฆที่มีให้รวงข้าวอีกละ ตอนรวงข้าวแกล้งค่อนแคะเรื่องบินผาดโผนกับการพ่นควันแปรอักษร  งั้นเธอคงต้องไปหาแฟนเป็นนักบินผาดโผนแล้วล่ะ  อีกอย่าง สมบัติของราชการเอามาทำเรื่องส่วนตัวได้ไง   ฮาฮ่า คุณน่าจะพอนึกออกนะคะว่าทำไมถึงเพ้อพ่อร้อยโททิวเมฆในเรื่องนั้นเอาซะมาก

อย่าเข้าใจเจตนาผิดว่าการเปรียบเทียบนี้เป็นการติว่าของใครดีหรือไม่ดีนะ  แค่จะชี้ให้เห็นว่าอุปนิสัย พื้นฐานความชอบของผู้อ่านมีผลต่อความรู้สึกโดนหรือไม่โดน ชอบหรือไม่ชอบเรื่องที่อ่าน เพราะเราไม่ได้วิจารณ์หนังสือแบบมีความรู้หรือหลักการ แค่ชอบหรือไม่ชอบอะไร ตามความรู้สึกของตนเองเท่านั้น สำนวนคำรักหวานๆ การขอแต่งงานแบบอลังการงานสร้างความทรงจำครั้งใหญ่ในชีวิต มันก็เป็นความชวนอิ่มเอิบใจดีสำหรับคนชอบความโรแมนติกแบบใหญ่โต รักนี้ทุ่มทุนสร้าง แต่ส่วนตนเราเป็นคนชอบความเรียบง่ายธรรมดา   คำง่ายๆ ที่ออกมาจากใจ บางทีไม่ต้องเป็นคำว่า "รัก" แต่เข้าใจว่านั่นคือรัก เท่านั้นก็ตราตรึงมากพอแล้ว

คนชอบความหวาน อาจจะชอบอะไรหลายอย่างที่ผู้แต่งได้ใส่เข้าไปในตอนท้ายของเรื่อง ความโรแมนติก ความฝัน ความอดทนรอคอย  ความสำเร็จ  เซอร์ไพรส์ ความสุขสมบูรณ์ในชีวิต เรียกได้ว่าแฮปปี้เอนดิ้งสุดๆ ค่ะ

แม้จะรู้สึกสะดุดในอารมณ์กับการเคลียร์เรื่องราวในช่วงท้ายอย่างนั้น แต่จากสำนวนการเขียนที่ทำให้เรามีอารมณ์อินร่วมขนาดนี้ ชอบคาแรคเตอร์พระเอกทั้งทีไม่ใช่ลักษณนิสัยที่ชอบอย่างนี้ จะถือว่าเรื่องนี้แย่ไม่ได้เลย ยิ่งเนื้อหาส่วนอื่นทำได้ดีไม่ว่าจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์ในครอบครัวของใกล้รุ่ง แม่ผู้หัวใจเด็ดเดี่ยวและปากแข็ง ความรักความเศร้าโศกของแม่ที่ยากจะแสดงความรู้สึกออกมาตรงๆ  น้องชายวัยรุ่นวัยของความใจร้อนและต่อต้านที่เป็นปัญหาความขัดแย้งกัน พี่สาวผู้ต้องทำหน้าที่เป็นกาวใจคอยประสานความสัมพันธ์ของแม่กับน้อง  โดยมีคำสอนสั่งจากหัวใจเปี่ยมรักของพ่อที่ตายจากไปเป็นหลักคอยยึดมั่น ผูกพันร่วมกันด้วยความรักในบทเพลงพระราชนิพนธ์ที่พ่อโปรดปรานและสืบทอดหัวใจรักดนตรีมายังลูกๆ   เรื่องเหล่านี้สามารถเรียกน้ำตาออกมาได้ ความสัมพันธ์ของสิงขรกับมิ้มแฟนสาวก็ทำได้ดี  แล้วยังมีอีกหนึ่งความรักของ สร้อยแสงแข น้องสาวหูหนวกของพระเอก กับครูสอนเปียนโนจนๆ ที่ทำได้เด่นเป็นเครื่องชูโรงมิใช่น้อยเลย แม้จะสไตล์ลูกทุ่งเพื่อรักด้วยศักดิ์ศรีอยู่สักนิด   จากทั้งหมดที่กล่าวมา รวมถึงการคัดสรรบทเพลงพระราชนิพนธ์มาใช้อย่างสอดคล้องกับอารมณ์ของเรื่องราวในแต่ละช่วงละตอน ถือว่าฝีมือเลยล่ะค่ะ  คะแนนเต็มสิบสำหรับเรา หัก จุดพีคที่ไปไม่ถึง 1  หักจุดเคลียร์ที่ไม่คลีน 0.5  กับจุดหวานอันขัดใจเล็กน้อยอีก 0.5 ยังเหลือตั้ง 8  คะแนน

Create Date : 26 มกราคม 2557
Last Update : 30 มกราคม 2557 12:47:50 น.		11 comments
Counter : 2343 Pageviews.
Share Tweet