เพราะความจงรักภักดีต่อบริษัทที่ฝังอยู่ในสายเลือดและทุกอณูเซลล์ของ มัศยา เธอเลยต้องยอมรับหน้าที่ผู้ช่วยของ น่านฟ้า ประธานหนุ่มของ บริษัทข้าวเกรียบมีโชค ที่สุดแสนจะเหลวไหลและไม่เอาถ่าน เพื่อช่วยเขากอบกู้ยอดขายของบริษัทให้ได้ภายในสามเดือน ไม่เช่นนั้นตำแหน่งประธานของเขาอาจจะหลุดลอยไปตกอยู่ในมือของคนอื่น
แค่ภารกิจทวงคืนตำแหน่งประธานกลับมาก็ยากเย็นแสนเข็ญเต็มทน แต่นี่เธอต้องคอยทำหน้าที่พี่เลี้ยงกึ่งแม่นมเพื่อควบคุมความประพฤติของเขาอีกด้วย เมื่อเขาพร้อมจะออกนอกลู่นอกทางจนเสียงานเสียการทุกที ถ้ามีสาวสวยหุ่นนางแบบมาเฉียดใกล้ เพราะเขาเป็นหนุ่มขี้เหงา ขาดกิ๊กเมื่อไรเป็นขาดใจ
เอาละ งั้นเธอจะยอมลงทุนเป็นกิ๊กกำมะลอให้เขาเสียเลย เขาจะได้อยู่ในสายตาเธอตลอดเวลา แต่พ่อเจ้าประคุณก็ขยันหยอดมุกหวานและเล่นหมาหยอกไก่กันเสียจริง แม้รู้ทั้งรู้ว่าขืนไปหลงเสน่ห์หนุ่มรักสนุก สุขนิยม อย่างเขา ที่ไม่น่าจะเข้าคู่กับเธอเลยสักนิดเดียว มีหวังได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า แต่สุดท้ายหัวใจของเธอก็สั่นหวั่นไหวไม่เป็นท่า
มาร่วมลุ้นกับอนาคตของบริษัทมีโชคและหัวใจของเธอที่ดูจะลุ่มๆ ดอนๆ ไม่แพ้กัน
เพราะล้วนตกอยู่ในกำมือของประธานหนุ่มแสนขี้เล่นไปเสียทุกเรื่องคนนี้
แค่อ่านสำนวนคอมเมดี้ที่ปกหลัง ก็เริ่มรู้สึกสนุกแล้ว เคยอ่าน 'หัวใจใกล้รุ่ง' ของผู้แต่ง อิสย่าห์ พลอตใช่ แต่ทิศทางของเรื่องและพฤติกรรมตัวละครยังไม่โดนใจมากนัก แต่กับสำนวนการเขียนก็ไหลรื่นดีไม่มีปัญหา สื่อได้ดีจนพลอยรู้สึกอึดอัดคับข้องใจไปกับสถานการณ์ของตัวละครด้วย จึงยังคงมีเยื่อใยต่อมา ไม่ลังเลที่จะอุดหนุนเรื่องนี้ เพราะชื่อ บริษัทข้าวเกรียบมีโชค โดยแท้ ก็มีสินค้าเท่ๆ มากมายให้พระเอกของเราได้เป็นประธานบริษัท แล้วทำไมจะต้องข้าวเกรียบมีโชค ..? เป็นสินค้าและชื่อที่ชวนให้รู้สึกถึงความน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เปิดตัว 'ประธานไม่เอาถ่าน' ได้โดนใจมาก
ตี๊ดๆๆ..ปังๆๆ ตู้มๆๆ
ตี๊ดๆๆ .. ปังๆๆ ตู้มมม
ท่านประธานบริษัท กำลังนั่งพิงพนักเท้าพาดโต๊ะ เมามันอยู่กับเกมในโทรศัพท์มือถือ การแต่งกายรึ..ท่านประธานก็เด็กแนว เสื้อยืดสีขาวคอวี กางเกงสีกาแฟใส่นมขาสามส่วนที่สุดแสนจะเข้ากับกับรองเท้าผ้าใบสีแดงแปร๊ด แฟชั่นสุดเก๋และมีสไล์ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะใส่ได้หรอกนะ..ขอบอก ต้องหล่อและรูปร่างดีอย่างท่านประธานเท่านั้น
แต่.....
"แกทำอะไรของแก ไอ้น่าน!"
เสียงแปร๋แปร๋นของ "แม่ใหญ่" คู่ปรับลับฝีปากของน่านฟ้าดังมาอย่างโทโส ชื่อของนางคือ นางวิภา นายหญิงแห่งอณาจักรมีโชค เป็นหญิงสูงวัยรูปร่างท้วม มีจมูกโตๆ ทรงผลชมพู่ผ่าซีก แต่งหน้าเข้มจัด ทำผมตีโป่งทรงถาวร อย่างที่น่านฟ้าอดไม่ได้ต้องตั้งสร้อยสมญาให้นางว่า 'แม่ใหญ่-ไลออนคิง'
"แม่ใหญ่อย่าโมโหมากนะครับ เดี๋ยวหน้าจะเหี่ยวหนักกว่าเดิม แค่นี้ก็ยับเกินแล้ว"
"ผมปวดขี้ แต่เสียงของแม่ใหญ่ทำผมขี้ไม่ออกเลย"
"ด่า จบหรือยังครับ ... ผมกลัวแม่ใหญ่จะล้มสว้านขึ้นมาซะก่อนนะครับ แล้วเวลาตาเหลือก แม่ใหญ่จะดูหน้าตาตลกมากเลยนะ"
เจอคารมยียวนกวนประสาทของน่านฟ้าเข้าไป ต่อให้เป็นแม่ใหญ่ผู้มีฝีปากด่าทอจัดจ้านแค่ไหนก็เหอะ .. โป่งกระเจิง
"ไอ้กร๊วก!" แม้แต่คำด่าก็ยังเหมือนกัน .. ผู้หญิงอวบ ถึก บึกบึน หน้าตาเหมือนแกงจืดที่ลืมปรุงรสคนนั้น ทั้งอารมณ์ ทั้งนิสัย และปากคอที่จัดจ้าน ราวกับเป็นร่างอวตารของแม่ใหญ่ไม่มีผิด น่านฟ้าไม่ชอบ ..เขาไม่ชอบทุกอย่างที่เหมือนแม่ใหญ่ นั่นก็สาเหตุหนึ่งล่ะที่เขาชอบผู้หญิงขาวสวยเพรียวบางหุ่นประมาณ เคต มอส เขามีแม่ใหญ่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาทั้งชีวิต ตอนนี้นอกจากแม่ใหญ่จะคุมหลัง แล้วยังคิดส่งยัยเจ๊ถึกนี่มาคุมหน้าแจอีกเนี่ยน่ะ
เหอะ ..ประธานบริษัทงั้นหรือ อย่าหวังเลย
เพราะน่านฟ้าเป็นลูกเมียน้อย และแม่ผู้อ่อนโยนของเขาก็ถูกแม่ใหญ่คอยวางเบ่งข่มเหงน้ำใจมาตลอด จริงอยู่นางเจ็บช้ำน้ำใจ แต่แม่ของเขาจะตั้งใจหรือไงเล่า กว่าจะรู้ว่าถูกพ่อยัดเยียดตำแหน่งมือที่สามให้เรื่องมันก็เดินทางมาไกลแล้ว เหตุนี้เมื่อเริ่มโตขึ้นรู้ความ..น่านฟ้าก็ห่างเหินกับพ่อเพราะความรู้สึกทางใจ แม่ใหญ่ถือตัวเป็นเมียหลวงร่วมก่อร่างสร้างตัวมาด้วยกันกับพ่อ จึงกีดกันน่านฟ้าจากบริษัทข้าวเกรียบมีโชคอย่างเด็ดขาดมาแล้วแต่ต้น บริษัทนี้จะต้องเป็นสิทธิขาดของพี่ชาย ซึ่งเป็นลูกชายของแม่ใหญ่แต่เพียงคนเดียว กว่าสิบปีแล้วที่น่านฟ้าไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆ กับบริษัทนี้เลย
แต่เมื่อพ่อและพี่ชายของเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่
ในวันที่แม่ใหญ่ไม่เหลือใคร จึงคิดจะยกบริษัทให้น่านฟ้าดูแล
อ้อ .. พระเอกของเราเป็นแบบนี้เอง เด็กมีปัญหา แม่เป็นเมียน้อย ไม่ชอบแม่ใหญ่ที่เป็นเมียหลวงของพ่อ จึงกลายเป็นพวกต่อต้าน พยายามแสดงออกด้วยการเป็นในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับพี่้ชาย -ลูกชายที่แสนดีของพ่อและแม่
การเป็นประธานบริษัทที่ไม่ทำงานทำการ มันเป็นปฏิกิริยาต่อต้านให้แม่ใหญ่ได้เต้นผางๆ และแน่นอนว่ายัยเจ๊ร่างอวบนั่นก็ต้องเต้นด้วยเช่นกัน เพราะเธอมันร่างอวตารของแม่ใหญ่ชัดๆ เลย
มัศยา ทั้งพ่อและแม่เป็นอดีตพนักงานของบริษัทข้าวเกรียบมีโชค เพราะคุณโชค พ่อของน่านฟ้าเป็นคนดีที่น่านับถือ และเคยมีพระคุณช่วยเหลือยามครอบครัวเดือดร้อน ความเมตตานั้นส่งผ่านมายังมัศยาที่ได้ทำงานบริษัทนี้ตั้งแต่ฝึกงาน บรรจุเป็นพนักงานเมื่อเรียนจบ แล้วเธอก็อยู่ที่นี่มาเจ็ดปีแล้ว ด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดี เธอจึงเป็นผู้สืบทอดสายเลือดจงรักภักดี ที่รักบริษัทนี้ยิ่งชีพ แม่ของมัศยาเอง ก็สั่งนักสั่งหนาว่า หากมีศัตรูเข้ารุกราน เพื่อบริษัทนี้แล้ว ต้องพร้อมพลีชีพ ยืนหยัดต่อสู้จนเลือดหยดสุดท้าย(ปานนั้นเลยค่ะคุณแม่)
นั่นปะไร .. มัศยา จึงกลายเป็น สตรีเหล็ก ที่ทนถึกเป็นหัวเดียวกระเทียมลีบท่ามกลางพนักงานทั้งบริษัท ที่ลุกฮือขึ้นก่อม๊อบขับไล่ท่านประธานไม่เอาอ่าว เพื่อสนับสนุน คุณสุกิจ น้องชายบุญธรรมของนางวิภาให้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งประธานบริษัทแทน
ป๊าดด .. งานนี้มันมีผลประโยชน์ลับลวงพราง การช่วงชิงตำแหน่งประธานบริษัท มันมีเดิมพันเป็นอนาคตของบริษัทข้าวเกรียบมีโชค ที่มีอนาคตของเธอแขวนอยู่กับมันด้วย
งานนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากทุ่มสุดตัว ...ทุ่มไปทุ่มมา เลยเผลอทุ่มใจไปด้วย..ซะงั้น
ผู้หญิงมีเนื้อมีหนัง อวบอิ่ม หุ่นไม่พิมพ์นิยม แถมยังแข็งแรง ถึกทึน (ถึก+บึกบึน) ไม่ห่วงสวย ไม่สำรวยป้อแป้ ทำงานหัวยุ่งหน้าเป็นมัน ไม่ใช่สเป็คเขาเลยสักนิด ก็แค่หมั่นไส้นักจึงทำทีเกี้ยวไปเกี้ยวมาหมาหยอกไก่แก้เข็งไปวันๆ ตามประสาหนุ่มเจ้าชู้ รักสนุกสุขนิยม ทำไปทำมา อ๊ะ..จีบเล่นแต่เอาจริง
ผู้ชายไม่เอาไหน ไร้สาระ ไม่รู้จักโต ไม่เอาการเอางาน ปากเปราะ เจ้าชู้ มือเร็ว ตาไว นิสัยเสีย แถมยังมาเรียกเธอว่าเจ๊หยีอีก (แก่กว่าแค่สองปีเองนะ) ถึงคนในบริษัทจะเรียกเธออย่างนั้นโดยทั่วไป แต่ถ้าเป็นหมอนี่เรียกแล้วรำคาญชะมัด ฟังแล้วเหมือนตัวเองเป็นเจ๊เกียวเจ้าแม่รถทัวร์ยังไงก็ไม่รู้ ...ไอ้กร๊วกนั่นน่ะเหรอ อย่าว่าแต่จะมองหาความเชื่อมั่นจากเขาเลย เพราะเท่าที่เห็นพฤติกรรมอยู่ตอนนี้คือ สิ้นหวังที่สุด!
แต่.. เขาเป็นแบบนั้นแน่หรือ เมื่อเขาเริ่มทำงาน เธอได้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนโง่ ยิ่งได้ใกล้ชิด.. ก็เริ่มรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีดีซ่อนอยู่เยอะ แล้วผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างเธอ คนเพียบพร้อมอย่างเขาน่ะหรือจะมีใจ ..อ้าว.. ความมั่นใจบินหนี
เชื่ออย่างยิ่งว่า คนที่ชอบแนวน่ารักคอมเมดี้ พระนางกุ๊กกิ๊ก หวานๆ หน่อย น่าจะเพลิน น่าจะชอบ
ส่วนตน ยังมีความรู้สึกขาดๆ เกินๆ กับบางเหตุผลพฤติกรรม และอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครอยู่บ้างค่ะ เช่นที่พระเอกยอมลงมือทำงาน เหตุผลโอเค แต่น้ำหนักของความรู้สึกยังไม่โดน แล้วตามที่เฉลยความเป็นมาของนิสัยชอบยียวน กวนประสาท 'แม่ใหญ่' เอาไว้อย่างดี เล่าถึงจุดยืนของแม่ใหญ่ที่ต้องการให้บริษัทเป็นของลูกชายตนคนเดียว มันเหมือนมีช่องว่างอยู่นะ .. เหมือนต่างคนต่างจำยอมมาดูใจกัน คนหนึ่งเพื่อเห็นแก่พ่อ อีกคนเพราะไม่เหลือใคร ตรงนี้ไม่รู้สึกว่ามีอะไรมาเติมมันให้เต็ม จะว่าไปแล้วสำนวนลับฝีปากของสองคนนี้ก็จะค่อนไปทางคนรักกันทะเลาะกันเอาสนุกมากกว่า ซึ่งถ้ามองอย่างนั้นมันก็ขัดแย้งอีกเหมือนกันกับความคิดของน่านฟ้าที่มีต่อแม่ใหญ่ .. ที่น่าจะค่อนไปทางเกลียด แต่ก็ไม่ได้เกลียด
ไม่อินกับความรักเท่าไรนัก เพราะสัญญาณความรักส่วนใหญ่จะเป็นการบรรยายความรู้สึกนึกคิดทางด้านนางเอก ไม่ค่อยมีจากทางฝ่ายพระเอกที่เกี้ยวไปเรื่อยด้วยคำพูด แล้วนางเอกเป็นฝ่ายคิด (เอ๊ะ ..อะไรยังไงกับฉันหรือเปล่า หรือแค่เจ้าชู้) ถ้าพระเอกเป็นฝ่ายคิดกับนางเอกให้มาก ไม่ใช่สเป็ค อวบหน่อยแต่ก็น่ารักดี ชอบแฮะ สนุกสนาน นิยมนับถือ แปลกใจตัวเองที่คิดถึง ที่มีความสุขเวลาได้อยู่ด้วยกัน คิดแล้วเกี้ยว เกี้ยวแล้วคิด ประมาณนั้น เราน่าจะเข้าถึงความรู้สึกรัก ได้มากกว่าการพยายามคิดเอาว่าเขารักจากคำตอดเล็กตอดน้อยคอยขายขนมจีบ ที่ไม่เหมือนทีเล่น แต่ก็ใช่ว่าจะเหมือนทีจริงของของพระเอกน่ะค่ะ เพราะเขาก็หยอดไปเรื่อยๆ เป็นธรรมชาติไม่ขาดจังหวะ
คู่รองค่ะ ... ปราณ กับ นีรชา โผล่มาอย่างน่าตื่นเต้น ทำท่าจะชอบมากกว่าคู่พระนางที่พูดเยอะทั้งคู่ .. แต่ความตื่นเต้นก็แผ่วลงไป เพราะบทน้อยจังเลย เสียดาย (น่าจะตัดบทต่อปากต่อคำของพระนางมาเพิ่มให้คู่นี้สักหน่อย)
แต่ถ้าเป็นในส่วนพลอตเรื่องราว "คมในฝัก" ของพระเอก เขียนได้สนุกเชียวค่ะ ที่จริงแล้ว คำว่าสนุกมันยังไม่ใช่คำที่โดนใจเรานะ ต้องบอกว่าพลอตมันเท่ต่างหาก
สรุปว่า แบ่งนิยายออกเป็นสามช่วง ชอบช่วงแรกโดนใจ...อย่างฮา เพราะ น่านฟ้า VS แม่ใหญ่ ช่วงหลังสนุกปรบมือให้ ส่วนช่วงกลาง ก็ปล่อยพระนางเค้ากุ๊กกิ๊ก กั๊กๆ กันไป..เรื่อยๆ
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
ชอบการแบ่งสามช่วงของ จขบ. จังค่ะ
เวลาอ่านนิยาย เราก็มักจะแบ่งเป็นช่วงหวาน (ที่ไม่ค่อยนิยมนัก) กับช่วงฮา และช่วงลุ้นจนตัวโก่งค่ะ (ยิ่งมีดราม่าจะชอบเป็นพิเศษ)
ดองนิยายของอิสย่าห์ไว้หลายเรื่องเลยค่ะ เดี๋ยวขอหยิบของเก่ามาอ่านก่อนค่อยลองของใหม่ค่ะ