ความกลัวภายในจิตใจของเขาและเธอไม่ต่างกันเลย

เธอกลัวเพราะไม่รู้อดีตของตนเอง ส่วนเขากลัว..เพราะรู้ดีอยู่แก่ใจทุกอย่าง

รวมทั้งรู้ด้วยว่า ตอนนี้..เขาหลงรักคู่หมั้นของน้องชายเข้าเต็มหัวใจแล้ว

จุดเริ่มต้นความรักของเขาและเธอเริ่มจาก 'การสูญเสียความทรงจำ'

เพราะอุบัติเหตุรถชนทำให้ 'สลิลา' หรือ 'ฝน' ต้องความจำเสื่อม

ขณะเดินทางมานิวยอร์กเพื่อมาพบคู่หมั้น

...

'เมธ' ได้รับไหว้วานให้ไปรับคู่หมั้นของน้องชายตัวดี  'ภัทร' 

เขาไม่เข้าใจความคิดของน้องตัวเองจริงๆ ว่าทำไมถึงกลายเป็นคนจับปลาสองมือ

หนึ่งคือคู่หมั้นจากเมืองไทย แล้วไหนจะสอง คนที่กำลังคบหากันอยู่ในนิวยอร์ค 'นุ่น' 

และเพราะเธอเป็นคนดีที่น่ารัก เป็นรุ่นน้องของเขาเองที่สนิทสนมคุ้นเคยด้วย

เพื่อเธอ เพื่อความรักที่ถูกที่ควร  เขาต้องทำอะไรสักอย่าง

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันเกินความคาดหมายไปนิด  โดยที่ผลกระทบของมันไม่นิดเลย

 ...      

สำหรับเมธ มันก็แค่ความลงล็อค ได้จังหวะ ถูกเวลา ที่เขาคิดว่าเธอควรจะหายตัวไป

และคงไม่มีที่ไหนจะอำพรางซ่อนเธอไว้ได้ดีกว่า  การให้เธอมาอยู่กับเขา อยู่ด้วยกันสักพัก

แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า  เธอจะเป็น "ความรัก" ที่มาพร้อมกับสายฝน

แรกเห็นปกหนังสือ ช่างมีหน้าตาชวนซื้อหาทันทีเสียนี่กระไร แต่ถ้อยคำโปรยบรรทัดที่สาม  'เขาหลงรักคู่หมั้นน้องชายเข้าเต็มหัวใจแล้ว'  ทำยับยั้งชั่งใจเอาไว้  เพราะไม่นิยมแนว 'รักนี้ต้องห้าม' ดีไม่ดีจะกระหน่ำซ้ำพลอตด้วยการเป็น 'รักสามเส้า' เข้าซะอีก  (เรื่องคิดเองเดาเองขอให้บอก!..)

ตอนที่เคยอุดหนุน  'หัวใจไกลบ้าน' (Tokyo so sweet ) ยังคงจดจำเนื้อเรื่องได้ดี  แต่จำชื่อผู้แต่งไม่ได้  พอมารู้ที่หลังว่าผู้แต่ง "nanaspace" เป็นคนเดียวกับที่เขียนเรื่องนั้น  ภาพปกสีฟ้าหยาดฝนรินของเรื่องนี้ 'ปลายฝนต้นรัก' (After the rain)  จึงได้รับความสนใจขึ้นมาอีกครั้ง  ในยามที่ต้องการอ่านรักใสๆ หัวใจโรแมนติก

ทั้งที่จะว่าไปแล้ว  นิยายเรื่องนี้มีหลายอย่างที่ขัดความชอบใจแต่แรก

  ตามที่คิดไปเองว่าเป็นแนว รักต้องห้าม และอาจจะ สามเส้า (แต่มันไม่ใช่) 

  ตามที่มักจะแอนตี้มุกน้ำเน่า "ความจำเสื่อม"

  ตามที่ไม่นิยมการเล่า ด้วยสรรพนามบุรุษที่หนึ่ง  "ผม" หรือ "ฉัน" 

  ตามที่อ่านเนื้อความจากปกหลัง แล้วไม่คิดว่าจะถูกใจ คาแรคเตอร์ "พระ-นาง"

  ทั้งยังส่อสำนวนอารมณ์กระแทกกระทั้น แสดงรูปแบบความสัมพันธ์ 'ไม่กินเส้นกัน' ที่ค่อนข้างเกร่อ

ผู้หญิงอะไรทั้งขี้บ่นขีวีน 

โดนพูดยั่วเย้าเข้าหน่อยอารมณ์ก็พุ่งปรู๊ดปร๊าดราวกับปรอทวัดไข้

นิสัยไม่เห็นเหมือนกับที่นายภัทรเคยบอกไว้สักนิด
ตรงไหนกันที่เรียกว่าเรียบร้อยน่ารัก?
แบบนี้เรียกว่าน่ารำคาญชัด ๆ! คอยดูนะ หัวเด็ดตีนขาดยังไง
ผมก็ไม่มีทางรับผู้หญิงคนนี้มาเป็นน้องสะใภ้เด็ดขาด!

ไหนพี่ภัทรเคยบอกว่าพี่ชายของเขาเป็นคนใจดีและอบอุ่น
ไปที่ไหนก็มีแต่คนรักและเอ็นดู แล้วนี่อะไร
แสนจะยียวนกวนประสาทและขยันสร้างศัตรูละไม่ว่า!
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ ผู้ชายอะไรปากร้ายที่สุดในสามโลก!

ผมเดินย้อนกลับไปที่รถยนต์อีกครั้ง กระเป๋าสะพายของเธอวางอยู่บนเบาะที่นั่ง
ข้างคนขับดังเดิม เมื่อจำเป็นจึงถือวิสาสะค้นดูสิ่งของข้างใน แม้ตัวกระเป๋าด้าน
นอกจะเปียกชื้นไปด้วยน้ำฝน แต่ข้าวของภายในนั้นแห้งสนิท ไม่ได้รับความเสีย
หายใด ๆ สิ่งแรกที่หยิบออกมาได้คือหนังสือเดินทางเล่มสีน้ำตาลแดงและมีตรา
ครุฑที่ปกหน้า

เธอถือสัญชาติไทย

แต่ว่านะ ...ย้ำอีกครั้ง  เป็นเพราะร่มสีฟ้า หยาดฝน หยดน้ำกระเซ็นบนภาพปก บวกกับสำนวนเคยอ่านได้ชอบ จากเรื่องหัวใจไกลบ้าน  บวกกับ สำนวน (เขาว่า) อ่านดีตามที่เคยอ่านรีวิว     เราจึงได้พบกันอีกครั้งกับ nanaspace  (ชอบนามปากกา กิ๊บเก๋ยูเรก้าดี )

แม้การเสื่อมความจำ   หรือ หายขาดจากความจำเสื่อม  เป็นปกติในความรู้สึกของตนเองกับทุกเรื่อง ที่ไม่สามารถจะรู้สึกเชื่อได้สนิท  ว่าเป็นกันได้หายกันดี ด้วยเหตุอย่างนั้นๆ น่ะเหรอ (ถึงไม่ค่อยชอบพลอตความจำเสื่อมไง)  แต่เพราะไม่มีความรู้เรื่อง สาเหตุ อาการ หรือวิธีการรักษา   ตอนจำ ตอนลืม ตอนถูกกระตุ้นเตือน ระลึกได้..ลางเลือน หรือ หายขาด ควรเป็นอย่างไร จึงไม่มีความเห็นจะนำเหนอ 

เพราะมีเหตุความจำเป็น ตามความเห็น (ที่คิดเองเออเอง) ของเมธ   เขาจึงต้องกระทำอะไรบางอย่าง ลับ ลวง พราง  เพื่อไม่ให้ความทรงจำของเธอฟื้นคืนกลับมาเร็วเกินไป ขอแค่ยื้อเวลาให้เธออยู่กับเขาในฐานะคนแปลกหน้าที่มาพบเจอกันเพราะอุบัติเหตุที่เขาต้องรับผิดชอบเธอให้มาอยู่ด้วยกันสักพัก

จากชื่อเพราะๆ   เมธ  กับ  ฝน

จึงต้องกลายมาเป็น  แมธ  กับ  เรน

ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก ที่นางเอกแทนตัวเองว่า เรน ในฐานะคนแปลกหน้ามาพบกัน  ถ้านางเอกแทนตัวว่า ฉัน น่าจะเป็นระยะห่างที่ทำให้เรามีความรู้สึกว่านางเอกหน่อมแน้มลดน้อยลง  แต่ถึงอย่างนั้น นิยายเรื่องนี้ก็มีอะไรหลายอย่าง ที่แปลกออกไปจากความทั่วไปที่เคยมีประสบการณ์อ่านมา นั่นคือ  การใช้สรรพนามบุรุษที่หนึ่งเล่าเรื่องโดย  "ผม"  หรือ "ฉัน"  .. นิยายโดยทั่วไปก็จะใช้สรรพนามเดียวจากคนเล่าเรื่องคนเดียว แต่เรื่องนี้ใช้สองคน สองสรรพนาม

เมื่อความทรงจำของเธอหายไป .. เรื่องถูกเล่าด้วย "ผม"  (เมธ)  สายตาที่เฝ้ามองเธอ ความรู้สึกนึกคิดที่มีต่อเธอ รวมถึงสถานการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น

เมื่อความทรงจำของเธอกลับมา เปลี่ยนเป็น  "ฉัน"  (ฝน) ที่เฝ้ามองเขา เป็นผู้เล่าสถานการณ์และส่งผ่านความรู้สึกนึกคิดที่เธอมี

เป็นวิธีการดำเนินเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดมาก่อน  จุดนี้จึงได้คะแนน บวก บวก

พลอตความจำเสื่อมอาจจะซ้ำๆ  แต่ทำได้ดี  ทำได้ชอบเกี่ยวกับกานจัดปมของเรื่องราว ไม่รู้สึกขัดแย้ง  เหตุผล เจตนา และอารมณ์ของตัวละครแต่ละคน  คิดว่าพอฟังขึ้น  ยกตัวอย่างพระเอก แม้ส่วนตัวจะคิดว่า ถ้าสมมติให้นี่เป็นเรื่องจริง และเราเป็นนายเมธนะ  คงไม่มีกะจิตกะใจจะนึกถึง น้อยชายภัทรา  น้องนุ่นที่น่ารัก - น่ารับเป็นน้องสะใภ้สักเท่าไรหรอก  แค่นึกถึงว่า ... ทำคู่หมั้นของน้องชายความจำเสื่อม .. แค่นี้ก็มีน้ำหนักพอจะขอ ลับ ลวง พราง ก็ในเมื่อมันสบช่องที่จะยื้อเวลาได้ ก็ขอตั้งสติ เตรียมใจ ก่อนสตาร์ทก่อนล่ะวะ เผื่อจะแก้ไขปัญหา เธอหาย(ความจำเสื่อม) จบเรื่องได้ หรือถ้าไม่หาย อย่างน้อยก็ได้เตรียมตัวตั้งรับสถานการณ์ 

และเมื่อความจำเสื่อมของตัวละครเอกในนิยาย ไม่เคยเกิดขึ้นถาวร 

'ความลับ' จึงไม่ใช่ความลับตลอดไป

'ความรัก' จึงไม่เหลือความไว้เนื้อเชื่อใจอีกต่อไปแล้ว

เพราะเหตุผลที่ทำลงไป มันไม่ใช่แม้แต่ความหวังดี

เขาเห็นเธอเป็นตัวปัญหา  และเขาทำเพื่อคนอื่น

จริงอยู่ ที่เขาเห็นเธอเป็นตัวปัญหา 

แต่ต่อมา มันมีเหตุผลอะไรบางอย่างมากกว่านั้น

บางอย่าง..ที่ทำให้ไม่ต้องการจะเสียเธอไป

เขาอาจเริ่มมีเธอเข้ามาในชีวิตด้วยเรื่องลวง

แต่ความรู้สึก ห่วงใย หวงก้าง และ หึงหวง ล้วนเรื่องจริง

ชอบทิศทางการจบของเรื่อง  ถ้าถามหาว่าเรื่องนี้โรแมนติกตรงไหนบ้าง ก็คิดว่ามีเยอะอยู่นะ และตอนจบแบบถูกใจจ๋านี่แหละคือความโรแมนติก "ที่สุด"  ให้มันได้อย่างนี้สิเมธ (ชอบชื่อนี้มากกว่า แมธ) และนี่ก็เป็นอีกประเด็นที่โกยคะแนนไปได้เยอะ  ทำให้นึกถึงเพลงประกอบละคร "อย่าลืมฉัน" ของ ทราย เจริญปุระ ขึ้นมาเลย  

ฉันจำใจจากเธอไปสุดไกล  

ฉันนั้นต้องจากไปทั้งที่ใจ .. ฉันก็เจ็บรู้ไหม

มันเปล่าเปลี่ยวและเหงา  ฉันเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อต้องขาดเธอ ฯลฯ

ดังนั้น นิยายเรื่อง " ปลายฝนต้นรัก"  แม้จะมีบางอย่างติดขัดเป็นอคติส่วนตน หลายอย่างอ่านแล้วไม่อินังขังขอบ (เฉยๆ)  แต่ด้วยบางอย่างที่ชอบ เป็นการชอบแบบ โดน!  จึงส่งผลให้เรื่องนี้เดินหน้าเข้าเส้นชัย ที่ขีดไว้ในใจว่า ผ่านโลด

Create Date : 05 มีนาคม 2557
Last Update : 6 มีนาคม 2557 19:04:19 น.		5 comments
Counter : 4835 Pageviews.
Share Tweet