"แต่ยังไง ...ฉันก็ต้องขอโทษที่ทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย นับจากนี้ฉันจะเลิกดันทุรังแล้ว ...."
ความตกใจอย่างคาดไม่ถึงของคนฟัง ปรากฏออกมาทางสายตาเพียงวูบเดียว
.....
" .. ฉันเป็นพวกที่รักใครยากมาก แต่หน่ายยากยิ่งกว่า...."
"แต่ถ้าตัดใจได้แล้ว ฉันจะไม่มีทางเหลียวกลับไปแลอีกเลย"
....
เมื่อมองสบตาเธอ เขาเห็นเพียงความสงบและว่างเปล่า หรือว่า ..
พอเธอคิดตัดใจจากเขา อารมณ์ร้อนแรงที่เคยทำให้ปั่นป่วนว้าวุ่น
จนต้องคอยหาเรื่องเขาแทบทุกครั้งที่เจอกัน ก็พลอยหายไปด้วย
ความหวั่นไหวคงถูกแทนที่ด้วยความเยือกเย็นจากการปรับตัวปรับใจยอมรับความจริง
ความตื่นเต้นต่างๆ ก็คงเลือนหายไปเพราะเธอเลิกคาดหวังอะไรๆ จากเขา
....
หมอวิน ที่เคยเต็มไปด้วยอคติ และ ออกตัวแรงมาตั้งแต่ต้นว่าไม่รักไม่ชอบ ไม่สนใจ ไม่มีทาง .. หากจะเปลี่ยนใจมาชอบมารัก ผู้หญิงที่ไม่เคยถูกใจ ไม่ใช่เสป็ค และตั้งป้อมปฏิเสธไม่ยั้ง ย่อมไม่ใช่แค่เป็นการกลืนน้ำลาย แต่เป็นการกลืนอะไรบางอย่างที่หมอปั๊บ เพื่อนปากมอมคนสนิทได้กล่าวไว้
"มีอะไรรึเปล่าวะ ทำไมทำหน้าแบบนี้ ให้เดานะ ฉันว่าตอนนี้..
ต่อให้เป็นขี้ตัวเองแกก็คงยอมกลืน อย่าว่าแต่น้ำลาย .."
วาจาบาดลึกที่จงใจจับผิดฉับพลันอย่างไม่ให้ทันตั้งตัวของปณิธินั้น
ชวนให้หลอนอย่างลึกซึ้งไปถึงขั้วหัวใจ ทำเอาคนฟังสะอึกอย่างแรงจนหน้าถอดสี
....
ชายหนุ่มอึ้งไปและพูดอะไรไม่ออก
กระบวนการทางความคิดของเขาเหมือนจะไร้ประสิทธิภาพไปอย่างสิ้นเชิง
สิ่งที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่เป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คิดอ่านมาก่อนอย่างเป็นเรื่องเป็นราวด้วยซ้ำ
มันแค่วูบๆ ขึ้นมาในหัวเป็นบางครั้งในระยะนี้ ซึ่งเขาคิดว่าทั้งหมดนี้น่าจะเกิดจากความสงสาร
.....
การที่เธอไม่มีท่าทีว่าโกรธเลยสักนิด ... ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกพิกล
รสชาติที่แผ่ซ่านอยู่ในใจมันคล้ายกับความขมขื่นอย่างประหลาด
ทั้งที่จริงๆ เขามีเหตุผลมากมายที่จะอธิบายให้เธอฟัง แต่ก็กลับไม่อาจบอกออกไปได้
....
สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ วูบแรกกตัญญูรู้สึกงุนงงกึ่งๆ ผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
พอวูบต่อมาก็หงุดหงิดถึงขั้นโกรธ และโกรธจนไม่รู้จะโกรธอย่างไร
เขาโมโหจนต้องมานั่งทบทวนว่า ... ตัวเองโมโหอะไรอยู่
...
ข้อความที่เขาส่งถึงเธอเป็นข้อความสั้นๆ ที่เรียบง่าย
ราวกับไม่มีอารมณ์ใดๆ เจือปนอยู่ในทุกถ้อยคำ ไร้ซึ่งร่องรอยของความรู้สึกที่ซ่อนอยู่
คนอ่านเอง ...ก็คงไม่มีวันรู้ว่าเขาต้องข่มกลั้นความรู้สึกแท้จริงเอาไว้อย่างยากเย็นขนาดไหน
และต้องใช้เวลาครุ่นคิดนานเท่าใดกว่าจะยอมกดส่งมันไปในที่สุด
ในเมื่อไม่เคยรัก เอาแต่ผลักไสไล่ส่ง แถมยังปากหมาใส่ใช่ย่อย นินทาไว้กับเพื่อนก็ใช่น้อย บทจะเผลอใจรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา มันก็เป็นทิฐิที่ทำให้พยายามจะต่อต้านความรู้สึกนั้น คิดเองเออเองว่าเป็นเพียงเพราะความสงสาร หาข้ออ้างโน่นนี่ ไม่อาจยอมรับได้สักทีว่าที่หงุดหงิด เคร่งเครียด กังวล ทุกข์ใจ เป็นเพราะอะไร กว่าจะรู้ตัวว่าคือ ความรัก จะสายไปหรือเปล่า .. เธอจะหมดใจไปแล้วหรือยัง
"ให้อภัยและให้โอกาสผมอีกครั้งได้ไหม อย่ารังเกียจความเอาแต่ใจของผมเลยนะ
บอกทีว่าคุณยังรักผมอยู่ ยังรักผมอยู่ไหมครองขวัญ"
---
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 98 คน [
อ่านไปแอบเสียดายพระเอก หมอวินครบเครื่องแห่งความน่ารัก