#พราก 1-2 by วรศิษฏ์

หนังสือทำมือ

จำนวนหน้า 700 หน้า

คำโปรย...

ปาฏลีเปรียบตัวเองเป็นน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด 

กรัณย์คืออะไรสักอย่าง อาจเป็นน้ำผึ้งในบางครั้ง เป็นยาขมในบางครา 

แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ

—————————— ปกเล่ม 1 -------------------------

ปาฏลีหอมแก้มนุ่มๆ เจือกลิ่นน้ำนมเมื่อลูกหลับสนิท ต้องการจดจำทุกสิ่งที่เกี่ยวกับลูก ไม่ว่าจะเป็นขนตางอน มือป้อมๆ หรือริมฝีปากจิ้มลิ้ม เหล่านี้จะอยู่ในใจตราบนานเท่านาน พอๆ กับความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดสุดท้ายที่พ่อของลูกมอบให้ตลอดคืนที่ผ่านมา 

เตียงลูกอยู่เบื้องหลัง ส่วนด้านหน้าคือประตู...หล่อนกำลังลังเล

“อย่าหันหลังกลับมาถ้าคิดดีแล้วว่าจะไป ไม่อย่างนั้นผมไม่รับประกันว่ากวางจะได้ออกจากห้องนี้อีกหรือเปล่า”

หนึ่งปีครึ่งที่อยู่ด้วยกันมีความหมาย ยามพรากจึงเจ็บปวด จากทั้งที่ยังรักทุกลมหายใจ และวินาทีนี้กรัณย์คงรวดร้าวไม่ต่างกัน

“โชคดี”

“ค่ะ” หล่อนตอบเพียงสั้นๆ ทิ้งประโยคอาวรณ์เอาไว้ แม้อยากบอกเขามากแค่ไหนก็คงพูดได้แค่ในใจ ‘คุณโอมดูแลตัวเองด้วยนะคะ’

หลังสิ้นสุดคำนั้นปาฏลีออกจากห้อง ปิดประตูอย่างเบามือด้วยเกรงทำลูกตื่น อุณหภูมิรอบกายช่างหนาวเหลือแสนในความรู้สึก หล่อนไม่เคยห่างลูกและไม่คิดว่าต้องจากกันตลอดกาล แต่เพราะเลือกแล้วจึงไม่ควรคิดถึงหนทางหวนกลับ นับจากนี้กรัณย์จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้เด็กหญิงปราณชนก เขาทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้ดีแน่ๆ หล่อนมั่นใจ

เสียงลูกร้องไห้จ้าทั้งที่ไม่น่าจะตื่นในเวลานี้ทำเอาเท้าที่ก้าวห่างประตูได้เพียงไม่กี่ก้าวต้องชะงัก เข้าใจแล้วว่าการที่หัวใจถูกมีดคมๆ กรีดเถือเป็นริ้วแล้วทาเกลือซ้ำปวดแสบเช่นไร ปาฏลีกอดตัวเองแล้วร้องไห้จนตัวสั่น น้ำตาซึ่งกักเก็บตั้งแต่อยู่ต่อหน้ากรัณย์หยดลงบนท่อนแขน กัดริมฝีปากจนได้ลิ้มรสเลือด ก่อนกลั้นใจเดินจากมาในที่สุด

——————————ปกเล่ม 2 -------------------------

อาการแสบบนเปลือกปากจากการถูกบดจูบ ยังผลให้ปาฏลีดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเขา จูบนั้นไม่ใช่จูบด้วยความเสน่หา เช่นเดียวกับอ้อมกอดที่ไม่อบอุ่นปลอดภัยอย่างเคย กรัณย์โกรธจัดและแสดงออกด้วยการกระทำ ทว่าสัมผัสได้ว่าการกระทำเหล่านั้นซุกซ่อนความผิดหวังกับความเสียใจมากล้นอยู่ด้วย เขาจูบลงโทษจนพอใจ ครู่ใหญ่กว่าจะผละออกเพื่อยืนเผชิญหน้า คุมเชิงด้วยแววตาแข็งกร้าว

“คุณโอมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”

“แล้วที่ปกปิดผมเรื่องลูก กวางมีสิทธิ์มากแค่ไหน”

“วันนี้เราคงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง” ปาฏลีจุกประหนึ่งหมัดลุ่นๆ ชกท้อง กรัณย์ตั้งคำถามง่ายๆ แต่หล่อนกลั่นคำตอบได้ยาก ใช่ว่าเขาเจ็บคนเดียว หล่อนก็เจ็บด้วยยามเด็กหญิงปราณมาตาถามหาพ่อแท้ๆ “ไว้คุณโอมพร้อมค่อยให้เลขาติดต่อมานะคะ”

“จะไปจากผมเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อนอย่างนั้นสิ”

กรัณย์เอ่ยเสียงขรึม ปาฏลีแทบหยุดหายใจ น้ำตาอาจไหลรินหากอยู่ในนี้ต่ออีกสักหนึ่งหรือครึ่งนาที ราวเข็มนาฬิกาหมุนทวนกลับ เหตุการณ์ช่างคล้ายกับวันที่ตัดสินใจออกจากชีวิตเขากับลูกสาวคนโต วลีที่ว่า ‘ไปจากผม’ ได้ยินแล้วเจ็บปวดนัก คงง่ายกว่านี้หากเขาเกลียดกัน

“ไอ้โง่คนนี้เสียหัวใจไปสองดวง ไม่ใช่ดวงเดียวอย่างที่คิดมาตลอด ไอติมเป็นลูกผม ขืนกวางยังรั้นคงรู้ว่าถ้าผมใช้กฎหมายและความพร้อมในการเลี้ยงดูลูกเข้าสู้ กวางไม่มีวันชนะ ไม่มีสิทธิ์ได้กอดอะตอม หรือแม้แต่ดูแลไอติม”

“คุณโอม...”

************* หลังอ่าน *************

โอม  กรัณย์  vs  กวาง  ปาฏลี

เรื่องนี้อ่านเพลินทีเดียวค่ะ  มีรัก มีเศร้า  มีเด็กๆ น่ารัก ๆ มาให้ชื่นใจ

มีเรื่องราวความรักต่างสถานะ  ที่ฝ่ายชายฐานะดีกว่า

เลยมีปัญหาแม่สามีไม่ปลื้ม

แต่ทั้งหมดทั้งมวล เรายังยกให้ต้นเหตุคือความไม่พูดจากันให้เข้าใจ

พระเอกเป็นคนไม่ค่อยพูด ค่อนข้างหัวเผด็จการ 

ถึงจะรักนางเอกมาก แต่ก็รู้สึกอยากปกป้องมากเกินไป 

ไม่ยอมบอกเล่าอะไรเลยแม้แต่ภูมิหลัง ครอบครัว หน้าที่การงานของตัวเอง 

ทำให้เกิดช่องว่างแห่งความไม่เชื่อใจกันขึ้นง่าย

ส่วนนางเอก เหมือนเป็นคนหัวอ่อน แต่ไม่อ่อนแอ  

อยู่กับพระเอกก็ขี้เกรงใจ เพราะมีจุดอ่อนคือรักเขามากและรู้สึกไม่มั่นคงกับสถานะภรรยาไร้ทะเบียนของตัวเอง จึงกลัวเขาทอดทิ้ง  

แต่เมื่อมีเหตุเข้ามาให้ต้องตัดสินใจ  เธอก็ยอมเสียสละ เพื่อหวังให้เขาได้มีความสุข ... เสียดายก็แต่ เป็นการคิดเองไปคนเดียว ไม่ยอมถามพระเอกให้ดี  สรุปเลยต้องเสียใจไปฟรี ๆ หลายปีดีดัก

ตอนแรกคิดว่าจะดราม่ามากๆ  แต่พออ่านจริง ก็ไม่ได้ถึงกับหนักหน่วงมาก  

เราชอบบรรยากาศในเรื่อง ช่วงที่นางเอกไปอยู่ที่เพิร์ธ ได้มีเพื่อน มีคนที่หวังดีคอยช่วยดูแล  ทำให้เธอได้เติบโตขึ้น  รวมทั้งเด็กน้อยก็เติบโตขึ้นมาอย่างอบอุ่น  จนอ่านไปก็คิดว่านี่ไม่ต้องกลับไปเจอพระเอกอีกก็ได้นะ 5555  แต่ไม่ได้ๆ พระเอกก็ไม่ได้ผิดอะไร ทุกอย่างต้องจบแฮปปี้สิเฮ้ย!

มีจุดที่คิดว่าควรปรับปรุง  คือ ช่วงหลังๆ มีการสลับชื่อกันบ่อยค่ะ  ชื่อเด็กๆ อะตอม ไอติม  ปราณชนก ปราณมาตา  มันก็น่าจะมีนๆ กันบ้างอะนะ

โดยรวมสนุกดีค่ะ