แล้ววัน...เวลา...ก็พัดพาความสุขมา...พัดพาความเหี่ยวแห้งของผิวกายและ
ใบหน้ามาด้วย... ถ้าไม่มีเวลาเข้าหาธรรม...แต่ธรรมชาตินั้นจะค่อยๆ เดินทาง
ตามหาเราเอง ช้าบ้าง เร็วบ้างตามเหตุ.. นั่นคือ ธรรมชาติของความเปลี่ยนแปลง
ทางกายซึ่งไม่ว่า... “จะสูงหรือจะใหญ่สุดท้ายเจอกันที่ดิน” เมื่อเป็นเยี่ยงนี้แล้ว
ต้องหาเวลาในเวลาที่มีอยู่เดินมาหาธรรม เรียนรู้แล้วยอมรับเพื่อ “รู้แล้วค่อยเห็น”

ผู้ใดบำเพ็ญเพียรศีล ล้วนสำรวมทั้งกาย ทั้งวาจา และทั้งใจให้สงบ ผู้ใดบำเพ็ญสมาธิ
จะเห็นสรรพสิ่ง ล้วนลวงตา แต่ผู้มีปัญญา...จะเห็นสภาวะที่เป็นจริง ของทุกสรรพสิ่ง
ทั้งมวล ล้วนเป็นสภาวะธรรม ถ้าเรารู้แล้วค่อยเห็นตามสภาวะที่เป็นจริงของสรรพสิ่งนั้น
ควรเป็นอย่างนั้นมันก็สุข...

เมื่อทุกข์ทำให้เราเกิดปัญญา ส่วนเวลาสุขก็ทำให้ใจผ่องใส จะทำสิ่งใดๆ ล้วนได้
ดั่งใจหวัง... เฉกเช่น มีด…ถ้ามีส่วนที่มีคมทั้งหมดส่วนเดียว เราจะจับ จะใช้ประโยชน์
อย่างใดเล่า หรือว่าถ้าเป็นเหล็กทื่อๆ อย่างเดียวทั้งหมด จะใช้ฟันอะไรได้เล่ามันต้อง
มีส่วนคม ส่วนสัน ส่วนด้าม ให้มันพอดี ให้สมดุลกัน เราก็ใช้ประโยชน์จากสิ่งๆ นี้ได้
อุปมาฉันใด อุปมัยก็ฉันนั้น...

ณ บัดนี้ วันพระนี้
“ผู้บำเพ็ญเพียรสมาธิเห็นสรรพสิ่งทั้งมวลล้วนลวงตา...แต่ผู้มีปัญญาเห็นสภาวะธรรม”