กาแฟร้อน...ร้อน ตอนเช้าหน่อยไหม!!!!
อาหารบางชนิดรสชาติต้องหวาน บางอย่างต้องจืดๆ แต่บางชนิดต้องเปรี้ยว...เปรี้ยว
เผ็ด...เผ็ด เราต้องลิ้มรสด้วยลิ้นจึงจะรู้...รส เราไม่สามารถมองด้วยตาเปล่าๆ
แล้วรับรู้รสชาติได้ด้วยตา แต่บางอย่างต้องใช้ตาจึงจะเห็น บางสิ่งต้องใช้หูฟังจึงจะเข้าใจ
นี่เป็นสภาวะ ธรรมของธรรมชาติ เอาแค่พอเอื้อมถึงก็พอเพราะว่าบางอย่าง...
“เรารู้เพียงรสก็พอ...แต่ไม่ต้องขอนาม”

ธรรมดาของคนก็ไม่เหมือนกัน...บางคนเพียงรู้รสก็พอ เพราะว่า “สุขพอแล้ว...เมื่อได้เสพ”
บางคนต้องรู้ ต้องเห็นทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่าง ก็ดี... แต่บางสิ่ง ควรจะไม่เห็น....ในสิ่งที่เห็น
เช่น เมื่อเรารู้ เราเห็นแล้วไม่เป็นประโยชน์เลยสำหรับตัวเรา และผู้อื่น เราควรไม่เห็น...
เพราะว่าเห็นแล้วเป็นทุกข์ แต่ถ้าเห็นตามสภาวะที่เป็นจริงว่าสิ่งนั้น ควรเป็นอย่างนั้นมันก็สุข
เราควรที่จะสุข...เมื่อเสพสรรพสิ่งเสร็จ...เมื่อเรารู้จักเสพพอ...ก็สุขไม่มีกาลเวลา
สุขเดี๋ยวนี้ไง... สุขอยู่ที่ตัวเราไม่ใช่ที่เขามอง พระพุทธองค์ทรงสอนให้อยู่กับ ปัจจุบัน
เมื่อเหตุปัจจุบันเป็นสุข ผลอนาคตย่อมสุขด้วย อุปมาเหมือนปลูกขนุนวันนี้...
ผลที่ได้จะเป็นอะไรในอนาคต...

ณ บัดนี้ วันพระนี้
ธรรมนั้นรับรู้ได้....รู้สึกได้ที่ใจ เพราะฉะนั้น ต้องใช้ใจไปปฏิบัติ...

“เมื่อได้รู้ ๑ สิ่ง...ย่อมละอีกสิ่งได้...”