หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท (2553 : 64-65)
การปฏิบัติมันก็ต้องดูเล่ห์ดูเหลี่ยม ดูใจของเรา ใครจะพูดขนาดไหนมันก็ไม่เท่าใจเรา เราต้องดูเราเองดูที่หัวใจลงไปในขณะที่บำเพ็ญอย่างนั้น ใจมันไม่สงบเพราะใจไปคิดวุ่นวายสิ่งใดอย่างนี้เราก็ต้องหาวิธีแก้ไข
อย่างก็เคยพูดให้ฟังอยู่บ่อยๆ แล้วว่า ต้องใช้การบริกรรม เหมือนอย่างคนเราที่ตกไปในกลางทะเลอย่างนี้ ไม่มีเรือไม่มีแพ ไม่มีสิ่งใดที่จะเป็นภาชนะ ก็จำเป็นจะต้องหา มีหู มีตา มีอันใดที่จะต้องใช้ก็ต้องพยายามหาสิ่งนั้นเพื่อป้องกันชีวิต นี่เปรียบก็ย่อมเป็นอย่างนั้นมีท่อนไม้ท่อนต้นกล้วยหรืออันใด ไม้ไผ่ ไม้อะไรอันใดอันหนึ่งที่จะเกาะยังชีวิตให้เป็นไป ไม่ให้ถึงแก่การจมลงไปในทะเล...
ก็เหมือนกันกับที่เราอาศัยพุทโธธัมโม สังโฆ อันใด อันหนึ่ง หรือความตาย ความไม่เที่ยง ความเจ็บป่วยอันใดท่องอรหังพุทโธ อิติปิโส ภควา บทใดบทหนึ่ง หยั่งลงไปให้ถึงหัวใจอยู่อย่างนั้นแล้วให้กอดแน่นอยู่อย่างนั้น ไม่ให้ใจพะวักพะวนไปที่ใด อย่างนี้นี่เรียกว่าเป็นอุบายเป็นที่จะประคับประคองใจของเรานั้นไม่ให้เข้าไปสู่ไปส่ายหาอารมณ์ เข้ามาป้อนใจเมื่อภาวะของใจจดจ้องอยู่อย่างนั้นแล้ว ใจนั้นมันก็จะเกิดสงบ
ที่มา หนังสือกายานุปัสสนา
เอกสารอ้างอิง :ธรรมะจากพระครูสุทธิธรรมรังสี (หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท) /พระครูสุทธิธรรมรังสี (หลวงปู่เจี๊ยะ จุนโท): บรรยาย; วีริศ อุโฆษผล:รวบรวม;ทินกร กาษรสุวรรณ: วาดภาพประกอบ. กรุงเทพมหานคร: อมรินทร์ธรรมะ,2553
---------------------------------------------------------
- Comment