|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | |
|
|
|
|
|
|
|
ได้แค่คิด
ไม่รู้ทำไมต้องมาตอนดึกเสมอ... แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะคะ ใครที่แวะเข้ามาดูช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา...ก็จะเห็นว่าอ้อกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน ไม่รู้หมือนกันค่ะว่าจะเรียกว่าอะไรดี...
เอาเป็นว่า...อ้อเหมือนนักเดินทางคนหนึ่ง เดินทางมาจากเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามแหลมคม... ไม่มีจุดพักเหนื่อย...ต้องเดินตลอด ห้ามหยุด มีเสบียงให้เป็นระยะๆ แต่ก็น้อยนิดแทบจะไม่พอไปถึงจุดรับเสบียงครั้งหน้า ต้องเอาเสบียงต้นทุนตั้งแต่เริ่มออกเดินทางออกมากินเรื่อยๆ... เขาเดินเส้นทางนี้มาแล้วหนึ่งปี...โดยไม่หยุดพัก ตามขาและแขนมีแต่รอยแผล...เสบียงก็ใกล้หมด... ที่เขาเห็นข้างหน้าคือ...เส้นทางอีกเส้นหนึ่ง...ที่แยกออกไปจากทางเดิม
เขาต้องเลือกระหว่างสองทาง ที่จะพาเขาไปถึงจุดหมายเดิยวกัน
ทางแรก
ทางเส้นนี้ต่อจากทางเดิมโดยตรง...มีระยะทางไกล ต้องปีนเขาสามลูก โดยให้เวลาแปดเดือน คือต้องปีนภูเขาสองลูกแรกภายในสี่เดือน ภูเขาสองลูกนี้สูงพอประมาณ...ไม่มีอันตรายมากนัก แต่...ไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลือ...และไม่มีเสบียงให้ระหว่างทาง... มีแต่เสบียงที่เหลือสะสมมาตั้งแต่เริ่มเดินทาง เวลาอีกครึ่งหนึ่งใช้ปีนเขาลูกที่สาม...สูงกว่าสองลูกแรกสองเท่า มีเงี่ยงผาอันตรายยิ่งกว่าเดิม และยังมีสัตว์ต่างๆมากวนสมาธิอยู่เสมอ แต่ระหว่างที่ปีนเขาลูกนี้จะมีเสบียงรออยู่ตามจุดต่างๆแค่พอประทังหิว
ทางที่สอง
เส้นทางนี้แยกออกมาจากทางเดิม มีจุดพักรออยู่ทันทีก่อนที่จะเริ่มเดินต่อไป แต่พักนานไม่ได้ เพราะต้องปีนภูเขาทั้งสามลูกที่เหมือนกันกับทางแรกเปี๊ยบ โดยใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของทางแรกคือ สี่เดือน และไม่มีเสบียงและอุปกรณ์ช่วยเหลือตลอดเส้นทาง ต้องใช้เสบียงที่สะสมไว้
เงื่อนไขของเส้นทางทั้งสองต่างกันที่เวลาและเสบียงเท่านั้น แต่นักเดินทางคนนี้...กำลังเจ็บปวดกับปาดแผลที่ได้รับ... อีกทั้งยังเหนื่อย...ท้อแท้...และอยากหยุดพักเหลือเกิน...
เขาไม่อยากเลือกทางที่หนึ่ง... เพราะไม่อยากจะคิดถึงเวลาอีกแปดเดือนที่ยังคงต้องเดินทาง ในขณะที่ตอนนี้เขาไม่อยากแม้แต่จะก้าวออกไปข้างหน้าอีกแม้แต่ก้าวเดียว...
เขาอยากเลือกทางที่สอง... แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าสภาพร่างกายของเขาจะสามารถไปถึงเป้าหมายได้ทันเวลาหรือไม่ อีกทั้งไม่มีใครรู้ว่าเสบียงของเขาจะเพียงพอประทังชีวิตไปจนถึงจุดหมายหรือไม่
เสบียง...เป็นสิ่งจำเป็นที่สุดเมื่อไปถึงจุดหมาย เพราะ...
เขาต้องใช้เสบียงทั้งหมดที่เหลืออยู่ทั้งในอดีตและในอนาคตอันใกล้แลกกับอิสรภาพ และขีดเส้นทางเดินใหม่ด้วยตัวเอง...เส้นทางที่ไม่แน่ว่า นักเดินทางตัวเปล่าผู้ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่เขาก็ยังอยากเลือกเดินด้วยตัวเอง
หากไม่มีเสบียงแลกอิสรภาพ...เขาต้องกลับไปจุดเริ่มต้นของเส้นทางเดิม และเริ่มเดินทางใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้... เขาจะมีเสบียงเพิ่มมากขึ้นในแต่ละจุด แต่เขาต้องผ่านขวากหนามเดิมๆ และขวากหนามที่เกิดขึ้นใหม่ๆ แม้เขาจะเขารู้วิธีที่ผ่านขวากหนามเดิมๆไปได้โดยไม่เกิดแผล ขวากหนามใหม่ๆก็ยังรอเกี่ยวเนื้อตัวเขาอยู่...ที่สำคัญเส้นทางนี้ไม่มีทางแยก... ต้องเดินทางเช่นนี้อีกเป็นเวลาสองปี จึงจะสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ โดยไม่ต้องแลกกับอะไร
อ้อไม่เคยรู้เลยว่าชีวิตคนเราทำไมต้องเลือกและมีเงื่อนไขมากมายขนาดนี้...ยังไม่นับเงื่อนไขอื่นๆของชีวิต...มันสับสนวุ่นวายเหลือเกิน
นักเดินทางคนนี้กำลังคิดถึงทางเลือกที่สามคือ การเดินออกนอกเส้นทาง ลุยเข้าไปในป่า ไปหากินเอาดาบหน้า... ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง...เป็นคนนอกคอก ไม่สนใจทั้งสิ้นว่าการกระทำของเขาจะทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง
แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น...
Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551 |
|
8 comments |
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2551 4:07:38 น. |
Counter : 600 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: นายแจม 3 กุมภาพันธ์ 2551 8:50:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: bea IP: 58.8.13.214 3 กุมภาพันธ์ 2551 15:57:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: roslita 4 กุมภาพันธ์ 2551 9:55:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: bea IP: 58.8.13.214 4 กุมภาพันธ์ 2551 13:08:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 4 กุมภาพันธ์ 2551 18:47:42 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ขอบพระคุณ
และขอให้มีความสุข
ไม่ว่าจะมีรักหรือไม่มี
ไม่ว่ารักจะอยู่หรือไม่ก็ตาม