ตอนที่ 14 อ้อน...(yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)








มาถึงบ้านเป้าหมาย.........เวลา 7.25 น.

........จะซุ่มรอดักยิงมันให้ตายแถวหน้าบ้านก็ไม่ได้ เพราะได้ข่าวว่ามันใกล้ตายแล้วอยู่ในบ้าน คงไม่ออกมา
ผมคงต้องเข้าไปดูสภาพมันหน่อย

ก้าวขาเข้าร้านทองแต่เช้าแบบนี้ มีคนเห็นคงไม่ได้คิดว่าผมจะมาซื้อทงซื้อทองใส่อะไรหร๊อก
น่าจะคิดว่าโห—ไอ่เชี่ยนี่สงสัยร้อนเงินว่ะ แม่งเอาทองมาจำตั้งแต่ร้านเพิ่งเปิด.. -_-

“แม่หวัดดีครับ พ่อหวัดดีครับ”
พ่อไอ้เดย์ส่องพระ แม่ไอ้เดย์เดินถือกาแฟออกมาให้พ่อพอดี หันมาเห็นผมก็ยิ้มกันทั้งคู่รีบรับไหว้

“หวัดดีครับลูก ว่าไง..ลูกมาหาเดย์เหรอจ๊ะ รายนั้นสงสัยยังไม่ตื่นยังไม่ลงมาเลย เมื่อวานก็กลับมานอนเร็วแท้ๆ
ถึงจะไม่ได้ไปโรงเรียนก็เถอะ แต่ดันตื่นสายขนาดนี้อายเพื่อนเลยเนอะไม่ไหวๆ55”
แม่ไอ้เดย์ยิ้มสวยถามเสียงนุ่มมาก ผมนึกในใจอยากบอก โธ่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับแม่
ถ้าลูกแม่ตื่นตอนนี้คือสาย แล้วไอ้ผมที่เคยตื่นบ่ายสามคืออะไร แหะ..

“เอ้ามาๆๆ เข้ามาก่อนมา ดีเหมือนกันขึ้นไปตามมันลงมาด้วยเลย ไปหาอะไรกินข้างในก่อนไปโรงเรียนสิไป”
พ่อเดย์เปิดที่กั้นระหว่างเจ้าของร้านกับลูกค้าให้ กวักมือยิ้มใจดีเรียกผมให้เดินเข้าไปข้างในบ้าน
ผมก็ผงกหัวครับๆแบบ.........งงว่ะครับ!?

จากที่ฟังพ่อกับแม่ไอ้เดย์พูดมานี่ คือหนังคนละม้วนกับที่ผมได้ฟังมาเลยนะครับ ไหนว่ามันป่วยไง
พ่อแม่มันไม่พูดถึงเลย ไม่บอกผมด้วยว่ามันใกล้ตาย.... พ่อของเดย์หัวเราะผมที่เข้าไปยืนเกาหัวงงๆ
หน้าตาผมคงดูมึนๆ เหรอหราๆทำหน้าแปลกๆให้ท่านสองคนเห็น

“เป็นอะไรลูกคิด555 เอ้อดูมันทำหน้าเข้าสิแม่55” พ่อเดย์จิบกาแฟแล้วถามผมพลางชี้ให้แม่ขำไปด้วย
“55งงอะไรเหรอลูก หื้ม? มีอะไรรึเปล่าเรา” คุณแม่เดย์มาจับแขนผม ทำหน้าแปลกใจ

“ก็.........คือ........ไหนไอ้...เอ่อ... ก็พอดีเดย์มันโทรไปบอกผมว่าไม่สบาย ผมเลยมา...เยี่ยมอ่ะครับ”
ผมชูถุงใส่ซองโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปในมือขึ้นให้พ่อกับแม่มันดู คราวนี้ทั้งสองคนทำหน้าเหรอหรามากกว่าผมเมื่อกี้อีก

“อ้าว!? เดย์ไม่สบายเหรอลูก ตายแล้วแม่ไม่เห็นรู้เลย ลูกคนนี้นี่ทำไมไม่บอกแม่นะ”
แม่ไอ้เดย์บ่นๆๆ แล้วก็หันมาถามผมว่าไอ้เดย์โทรไปว่าไงบ้าง

“ก็บอกว่าโดนฝนเมื่อวานเลยไม่สบายอ่ะครับ เสียงแหบๆ...เอ่อแล้วก็รู้สึกว่าจะไอนิดหน่อยครับ แหะๆ”
ผมหันไปมองพ่อไอ้เดย์เอาแต่ยิ้มๆขำๆแล้วส่ายหัว ได้ยินเสียงพ่อพูดเบาๆว่า “มันจะอ้อนน่ะซี่...หึหึ”

ผมคิดในใจ......... หือ?... อ้อนเหรอ....พ่อไอ้เดย์คิดแปลกชะมัด... ถ้ามันอยากจะอ้อนก็น่าจะรีบบอกแม่มันสิ
นี่เล่นโทรไปบอกผมคนเดียว ผมว่ามันไม่อยากให้พ่อแม่รู้มากกว่ามั้ง อ้าวแล้วผมดันบอกพวกเขาไปแล้วนี่สิ
จะโดนมันซ้อมรึเปล่านะ แต่คงไม่เป็นไรหรอกน่ามันป่วยอยู่นี่ ผมก็วิ่งไวๆหนีกลับบ้านไปคงใช้ได้555.......

แม่ของเดย์รีบเดินนำผมขึ้นไปข้างบนทันที ผมก็ตามติดพอถึงหน้าห้องมัน เจอพี่ดรีมเปิดประตูห้องตัวเองออกมา
ผมรีบสวัสดี พี่แกยิ้มหวานเหมือนแม่น่ารักจริงๆ เคลิ้มไปนิด ได้สติตอนที่พี่ดรีมเคาะห้องเดย์ให้พร้อมตะโกนบอก
“เดย์! เดย์ลูกคิดมาหาแน่ะ!” ได้ยินเสียงขึ้นจมูกเหมือนจะแหบนิดๆของไอ้เดย์ตะโกนตอบกลับมาว่า
“ไม่ได้ล็อค” พี่ดรีมเลยบอก “งั้นพี่ไปทำงานก่อนน๊า เดย์อย่าชวนลูกคิดคุยเพลินล่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย”

ผมไหว้พี่ดรีม พี่ดรีมยิ้มพยักหน้ารับแล้วแวะหอมแก้มคุณแม่นิดนึงก่อนรีบลงบันไดไป แม่ไอ้เดย์เปิดประตูเข้าไป
ผมก็ก้าวตาม แม่งสภาพห้องยังรกสัดๆไม่เปลี่ยน เหมือนคุณแม่เขาจะอายแทนลูกชายที่นอนคลุมโปงบนเตียง
หันมายิ้มแหยๆส่ายหัวระอามันกับผม ผมก็ยิ้มให้แม่เดย์ แล้วมองไปที่ตัวคุณลูก แหม่ ไม่หือไม่อือนอนนิ่งเลย

ผมลองเรียก “เดย์.... เดย์ๆ เป็นไงบ้างอ่ะ?... เฮ้ยจ๋าให้เอาโจ๊กมาฝากมะว๊ากกกกกกกกกกก!!!!!” ฉิบหาย!
ตกใจครับ!! ตอนที่ผมพูดๆอยู่ แม่เดย์ก็เข้าไปแตะตัวมัน ไอ่เชี่ยเดย์ทะลึ่งพรวดลุกมากางผ้าห่มคลุมหัวห่อตัวแม่มัน
แล้วกระโดดกอดให้ล้มกลิ้งไปบนเตียงด้วยกัน หัวเราะเสียงดังลั่นห้อง “ก๊ากกกกกกก555555555เสร็จกู!555555”

“ว้าย!” มันคงได้ยินเสียงแม่มันร้องอยู่กับอกเลยหยุดขำดังเอี๊ยด “อ้าว! เชี่ย!!!” ไอ้เดย์ตาโตเท่าไข่ห่านอ้าปากค้าง
ที่เห็นผมยืนปิดปากมองมันอยู่แบบเหวอมากๆ คือ...มึงเล่นส้นตีนอะไรของมึงเนี่ย เสื้อผ้าเขาก็ไม่ใส่นะ
ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว นั่งทำหน้าตกใจกอดแม่มันที่ยังอยู่ในผ้าห่มทั้งตัว นึกภาพหมีโคอาล่าเกาะต้นไม้สิครับ

เสียงแม่ไอ้เดย์อู้อี้ๆในผ้าห่ม ไอ้ตัวบ้ามันมองหน้าผมสลับกับแม่มันในผ้าห่มแล้วเลิ่กลั่กๆ ก่อนจะรีบปล่อยมือ
เปิดผ้าห่มออกให้แม่ “ตายแล้วเล่นอะไรเนี่ยลูก โอ๊ยแม่ตกใจหมด หายใจไม่ออกนะเดย์โตแล้วเล่นอะไรนี่! นี่!!”

สมครับไอ้เดย์โดนแม่ตีไปสามสี่ป้าบ “โอ๊ยๆ โอ๊ยๆแม่! แม่อ่ะ!!||||||| แม่เข้ามาทำไมอ๊า!” มันก็ถอยๆๆหนีไปมา
บนเตียงนอนนั่นแหละ ผมล่ะยืนปิดปากขำซะไม่มี

“ตายแล้ว ตัวรุมๆ ตัวร้อนจริงด้วยนี่ แล้วดูสิเล่นอะไรไม่รู้ นอนก็ไม่ใส่ผ้าถึงได้ไม่สบายไง แล้วทำไมไม่บอกแม่”
แม่ไอ้เดย์นั่งคลำๆตัว แตะแขนแตะคอ คลำหน้าคลำตามัน แล้วเอาหน้าผากไปชนกันวัดไข้
ผมยังยืนยิ้มๆขำๆ ดูสองคนแม่ลูกเขาคุยกัน

“โห่เดย์โตแล้วแม่ ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย” มันทำหน้ามุ่ยแล้วเหล่ตามองมาทางผมทำหน้าเจ็บใจ
แอบชี้หน้าผมด้วยนะผมก็แลบลิ้นใส่มัน สมน้ำหน้าไอ้เวรกะแกล้งกูสิท่า พลาดแล้วครับ

“ไม่ได้เป็นอะไรที่ไหน! แสดงว่าไข้กำลังจะขึ้นนะนี่ เดี๋ยวเช็ดตัวนะแล้วหาเสื้อใส่ ไปหรี่แอร์ด้วย นั่นไง..ไอแล้ว
เฮ้อจริงๆเลยนะเดย์.... โตแค่ตัวน่ะสิเรา ทำตามที่แม่บอกนะครับ แม่จะลงไปเอาข้าวเอายามาให้กิน”

“จะกินอันนั้นอ่ะ” ไอ้เดย์ชี้มือมาที่ถุงโจ๊กซองในมือผม ผมเลยส่งให้แม่มันไป “เออของมึงแหละจ๋าให้เอามาให้”
“ขอบใจนะลูก ลงไปพร้อมแม่เลยมั้ยจะไปโรงเรียนรึยัง ระวังไปสายนะลูกคิด” แม่ไอ้เดย์ทักชวนผมออกไป
ผมล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงมาดู เออ 7.45 น. แล้ว แต่หันไปมองหน้าไอ้หอกเดย์
มันนั่งหน้าบู่ทำปากยื่นขัดใจ “เดี๋ยวตามลงไปครับแม่” ผมบอกอย่างนี้แม่ไอ้เดย์เลยยิ้มให้ผมแล้วเดินออกไป
วันนี้ผมคงต้องนั่งวินไปอีก

พอแม่มันออกไปแล้วไอ้เดย์ก็โวยวายกุมหัวตัวเอง กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงชักดิ้นชักงอทำตัวเหมือนเด็กสี่ขวบ
“มึงอ๊า~~~~~~~~!!!!!!/////////*//โธ่เว้ย! บอกแม่กูทำไมวะเชี่ย!!!”

“555555 ไอ้บ้า เล่นเชี่ยไรไม่รู้เรื่อง55”

“ลูกคิด.... มานี่หน่อยดิ” แนะ....ทำกวักมือเรียก ตบเตียงปุ๊ๆให้ผมไปนั่งใกล้ๆมัน
ผมก็ไปหานะแต่ไม่นั่งครับ ยืนค้ำหัวมันนี่แหละ ท้าวเอวมองมันอย่างหมั่นไส้

“วันนี้มึงไม่ต้องไปโรงเรียนไม่ได้เหรอลูก นะๆนะๆ อยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ นะๆ”
กูว่าแล๊ววววววววว! มันต้องมีช็อทนี้ เชี่ยเดย์คลานมาเกาะเอวผมหมับ! เงยหน้ามาส่งสายตาลูกหมาถูกทิ้งให้ดู..

“กูไปเรียนแล้วนะ.. บาย” ผมบอกลามันดึงมือมันออกแล้วผลักหน้ามันจนล้มไปนอนหงายกับเตียง
“โว้ย! เชี่ยลูกใจร้าย!! มึงไม่รักกูเลย! จำไว้!! แม่งงงงงงง คอยดูกูจะไม่กินข้าว กูจะไม่กินยา กูจะไม่เช็ดตัว”
มันนอนดิ้นทุรนทุรายกอดกองผ้าห่มบ่นด่าผมทำหน้าหงุดหงิดขุ่นเคืองใจ ไม่รู้ทำไมผมมองมันแล้วดันขำซะงั้น

“ไหนว่าเดย์โตแล้ว~ ไม่ได้เป็นอะไร!? หมาตัวไหนพูดวะเมื่อกี้” แล้วผมก็เลียนแบบท่าทางแม่มัน
พูดลอยหน้าว่าล้อมัน “ทำตัวปัญญาอ่อนแบบนี้ไม่ดีนะครับลูกโตแล้วนะ555 5555”

ไอ้เดย์ฮึดฮัดลุกไปหยิบหมอนมาปาใส่ผม “ฮึ่มม!!! ////*// ลูกคิด! เดี๋ยวมึงจะโดน!!!”
ผมวิ่งหนีไปที่ประตู แล้วหยุดหัวเราะหันมาบอกมัน “เดี๋ยวเย็นนี้กูมาหา โตแล้วเข้าใจนะ555”

มันก็ยังนั่งหน้าบูด ผมส่ายหัวจะเปิดประตูออกไปก็ต้องสะดุ้ง เพราะไอ้เดย์มันรีบลงจากเตียงมาดึงผมไว้
มันท้าวแขนสองข้างกับผนังกั้นตัวผมไม่ให้ไปไหน ยื่นหน้ามาพูดใกล้หน้าผม
“สัญญาก่อน เลิกเรียนแล้วต้องรีบมาอยู่กับกูนะ ไม่งั้นกูออกไปตามหามึงจริงๆด้วย”

ผมพยักหน้าช้าๆ มันก็ยิ้มพอใจ ....เดย์เป็นคนผิวดีมากนะ หน้ามันใส่เว่อร์ๆเลยสิวสักเม็ดก็ไม่มี
คิ้วมันเข้มดีนะ ขนตามันยาวมากเลย จมูกก็โด่งสวย ปากมันก็.... ///////

มันจ้องตาผม ผมก็จ้องตามัน เรามองตากัน หน้าใกล้กันมากและดูเหมือนมันพยายามจะขยับมาใกล้ขึ้นๆ
เดย์เอามือลูบแก้มผมแล้วยิ้ม มันหล่อมากนะผมก็ยอมรับ หัวใจผมเต้นแรงทุกทีที่มันชอบเข้ามาใกล้
วินาทีนี้......ผมไม่อยากทนแล้วครับ ผมคิดว่าผมควรจะพูดความจริงกับมัน

“.........มึงแปรงฟันรึยังเดย์”
“ยัง..”
“........มึงควรไปแปรงฟันนะ”
“ฮ้า~!!!” โอ้โห!||||||||||*|| เต็มๆครับ มันฮ้าใส่รูจมูกผม ทำไมมึงไม่เอาปากครอบจมูกกูซะเลยล่ะสัดเอ๊ย!!! -*-

มันทำแล้วก็หัวเราะผมใหญ่ ด่าผมว่าเว่อร์ปากมันไม่เหม็นสักหน่อย แล้วก็ฮ้าใส่มือตัวเองดมๆดู
“กูไปแปรงฟันดีกว่า”
“เออ... งั้นกูไปโรงเรียนนะ.....”


*************************************

แยกย้ายกันตอนเช้า ตามสัญญาครับมาเจอกันอีกทีก็ตอนเย็น ที่บ้านมัน.......

“ก๊ากกกกกกกก55555555555 มึงดูๆ มึงดูบ็อกเซอร์เชี่ยเดย์ตัวนี้ดิ ลายโคตรเสร่อเลย กูเพิ่งรู้นะ
มึงชอบแบบนี้เหรอวะ5555”
ไอ้ซีนครับเขี่ยบ็อกเซอร์สีสะดุดตาในตะกร้าผ้าไอ้เดย์ขึ้นให้เพื่อนๆดู ไอ้เดย์นอนทำหน้าเซ็งๆไม่สนใจ

ผมชวนพวกเพื่อนๆมาหามันเพราะกลัวมันเหงา มีไอ้มาร์ค ไอ้น็อต ไอ้กีต้าร์ ไอ้ซีน ไอ้คิม มากันเกือบครบครับ
ขาดไอ้ยูมันต้องอยู่ซ้อมบาสหนัก เลิกซ้อมแล้วก็มีนัดกับแฟนมันด้วย ห้ามเบี้ยวเด็ดขาดเพราะเพิ่งง้อพี่บาสได้วันนี้

ยูฝากของมาเยี่ยมไอ้เดย์นะ เป็นเอ็มร้อยขวดนึง แต่เดินมาถึงหน้าบ้านไอ้เดย์ เชี่ยซีนที่เป็นคนถือเปิดกินเฉย
มันกินไปครึ่งขวด มันบอกเดย์ไม่สบายไม่ต้องให้มันแดกเยอะไม่ดี...
(แต่ความจริงกูว่าเอ็มร้อยไม่ควรใช้เป็นของเยี่ยมมั้ง?..)

พอเอาเอ็มร้อยครึ่งขวดมาให้มันพร้อมเพื่อนๆที่ยิ้มกวนตีนกันหน้าสลอนเต็มห้อง นั่งๆนอนๆกินๆขนม
ที่แม่มันขนมาให้ ไอ้เดย์ก็ทำหน้าหงิกๆงอๆ นอนมองผมสายตาเหมือนเคือง เล่นเอาผมงงก็ไหนว่าอยากให้มาหา
ก็เห็นมันอยากมีเพื่อนอยู่ด้วยนี่ ก็พามาตั้งเยอะทำไมยังทำหน้าเอาแต่ใจบอกบุญไม่รับ

“เฮ้ยเดย์มึงป่วยเป็นโรคอะไรวะ มีทางรักษามั้ย55”
ไอ้มาร์คยื่นหน้าไปแหย่ไอ้เดย์ ไอ้น็อตขยับแว่นแล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาก่อนตอบแทนไอ้เดย์ให้
“โรคขาดความอบอุ่นแน่ๆ”

ไอ้คิมได้ยินก็หันมายิ้มกว้างฟันขาว ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “แล้วอย่างนี้ต้องกินยาอะไรวะ”

“กูว่ากินยาเอาไม่อยู่ว่ะ จุดไฟเผาแม่งจะได้หาย55555” ไอ้น็อตจุดไฟแช็กในมือแกล้งยื่นไปใกล้หน้าเดย์
แต่โดนไอ้เดย์ปัดมือแล้วบอกห้ามทิ้งก้นบุหรี่ไว้ในห้อง แม่มันไม่ชอบให้สูบ ถ้าเห็นจะนึกว่าเป็นของมัน

ผมไม่เคยเห็นมันสูบ เคยถามมันก็บอกว่าตัวมันเองไม่ค่อยได้สูบหรอก ถ้ามันไม่มีเรื่องเครียดมันก็ไม่ได้แตะ
สำหรับผม ผมไม่สูบบุหรี่ครับไอ้พวกนี้ตอนกินเหล้าปาร์ตี้ขี้ไม่ออกมันก็มีบ้างเล็กน้อย แต่ผมไม่สูบครับ
สูบไม่เป็นด้วย เพราะงั้นเลยไอสำลักนิดหน่อยเพราะไอ้น็อตมันนั่งข้างผม

“แค่กๆๆ เชี่ยน็อตกูไม่สบายมึงไม่ต้องแบ่งมะเร็งกูตอนนี้ เชื้อโรคแม่งรุมกูเยอะแล้วสัด
ไปเลยมึงไปสูบข้างหน้าต่างโน่นเลย” ไอ้เดย์ลุกมาตบหัวไล่ไอ้น็อตซะแว่นร่นลงปลายจมูก

ไอ้น็อตบ่นๆว่าอะไรวะแล้วเดินไป ผมหันไปมองไอ้เดย์แม่งสบตากันเข้าพอดี เชี่ยเดย์ล้มตัวลงนอนไม่พูดกับผม
ผมเลยเขยิบไปใกล้มันแล้วกระซิบถาม “เป็นอะไร?” ไอ้เดย์จ้องหน้าผมครับ ผมเลยรีบแก้ตัว
“กูขอโทษจริงๆ กูห้ามไอ้ซีนไม่ทันมันแกะแดกเองนะ กูไม่ได้ให้” เอ่อนึกว่ามันงอนที่เอ็มร้อยมันเหลือนิดเดียว
แต่ท่าทางจะไม่ใช่ “มึงนี่แม่ง....” มันก็บ่นส่ายหน้าแล้วยื่นมือมาหาผม ผมก็มองไม่เข้าใจ “อะไร”

“ขอมือ” ดูมันสั่งอย่างกะผมเป็นหมา ผมก็หันมองเพื่อนๆ พวกมันดูหนังเล่นเกมส์ชมวิว คุยโทรศัพท์ เอิ่มมมมม..

ผมวางมือตัวเองบนมือมัน ไอ้เดย์ก็จับไว้แล้วเอาซุกเข้าไปในผ้าห่ม กุมมือผมไว้ข้างตัว
มันกระซิบบอก “ห้ามไปไหนนะ” ผมเห็นไอ้คิมจะหันมาเลยรีบคว้าหมอนมาทับระหว่างแขนผมกับผ้าห่มไว้

“เฮ้ยเดย์กูกลับก่อนนะ จะไปวิ่งว่ะ” ไอ้คิมเดินมาหยิบกระเป๋าเป้ใกล้ตัวผม ยิ้มลาเพื่อนแล้วออกจากห้องไป

บรรยากาศในห้องหลังจากไอ้คิมกลับบ้านไปแล้วคือ.. ไอ้มาร์คนอนเล่นเกมส์ที่พื้นสายตามุ่งมั่นมาก
ไอ้น็อตก็เล่นเฟสสูบบุหรี่หัวเราะคิกคักข้างหน้าต่าง ส่วนไอ้กีต้าร์นอนใส่สมอลทอล์กคุยโทรศัพท์กับแอ๋มแฟนมัน
แต่ไม่ได้นอนคุยธรรมดานะครับ กีต้าร์เอาหัวหนุนแขนไอ้ซีนแล้วดูหนังบู๊ล้างผลาญไปด้วย

ไอ้ซีนก็เอาหัวมาซบพิงกับหัวไอ้กีต้าร์ แล้วอ้าปากคอยงับขนมที่ไอ้กีต้าร์ยื่นให้กินแบบไม่ต้องหันมองกันเป็นพักๆ
อยากบอกว่ามือไอ้ซีนไม่ว่างหยิบขนมกินเองเลยจริงๆ เพราะมันเอาไปลูบหน้าลูบผมไอ้กีต้าร์เล่นตลอดเวลา....เอ่อ
.... เอ่อ..คือ ........พวกมึงได้กันไปเลยมั้ยถ้าจะทำขนาดนี้...

ถึงอยากจะตะโกนถามมันดังๆ หรือหมั่นไส้อาริยาบถของพวกมันมากแค่ไหน แต่ก็เอาเป็นว่า
ผมให้อภัยพวกมันก็ได้ ที่ห้องไม่เงียบก็เพราะมันสองตัวนี่แหละ แม่งลุ้นหนังหัวเราะเสียงดังลั่น เฮบ้างด่าบ้าง
วิพากษ์วิจารณ์สอนชั้นเชิงไอ้พระเอกในหนัง ตีเข่าเขย่าศอก ไปๆมาๆทำเอาผมงงว่านี่พวกมึงดูหนังหรือเชียร์มวย?

แต่นั่งฟังพวกมันคุยกันแล้วก็สนุกดี ผมมีแจมบ้างเล็กน้อย แล้วอยากบอกว่า ณ จุดๆนี้ ผมยอมรับความสามารถ
ของไอ้กีต้าร์มันเลยครับ ตลอดเวลาที่มันแทบจะรวมร่างกับไอ้ซีน แม่งก็คุยกับแอ๋มผ่านหูฟังไปด้วย
เหมือนแฟนมันมานอนอยู่ข้างๆเลย ทั้งป้อนอาหารสัตว์แถมยังดูหนังรู้เรื่องด้วยอีก ทำทุกอย่างพร้อมกันได้ไงวะ
โคตรเก่ง..งงกับมันเลย

ไอ้เดย์นอนหลับตาจับมือผมนิ่งๆนานแล้ว.. ผมนั่งชันเข่ากับพื้นข้างเตียงมัน ตามองหนัง
เอาหัวเอนซบกับหมอนที่บังแขนไว้ ผมรู้ว่ามันยังไม่หลับ เพราะมันบีบมือผมเล่นเป็นระยะๆ...

จนสักพักมันก็คลายมือถึงจะยังจับไว้อยู่ แต่ก็ไม่ได้บีบเล่นแล้ว.. ผมเอะใจ พอหันไปมอง
ก็ดูเหมือนมันจะหลับไปจริงๆ ผมเลยค่อยๆดึงมือออกมาระวังไม่ให้มันตื่น หลับได้ไงน๊า
ไอ้ต้าร์ไอ้ซีนเสียงดังลั่นห้องขนาดนี้ สงสัยมันคงหลับเพราะฤทธิ์ยาลดไข้

เห็นแม่เดย์บอกว่าไอ้เดย์ก็กินแต่โจ๊กซองที่ผมหิ้วมาให้เมื่อเช้านั่นแหละ แล้วก็ไม่ยอมกินยาด้วยนะ แต่พอตกเย็นมา
ไข้ขึ้นเยอะมันก็เลยกินแต่ยา ไม่ยอมกินข้าวอีก..... ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
อ้อ..ไอ้เดย์ไม่ได้กินเอ็มร้อยหรอกครับ สรุปอีกครึ่งที่เหลือไอ้มาร์คหยิบไปกระดกเรียบ

ไอ้มาร์คที่เล่นเกมส์ตายแล้วตายอีกไม่ยอมผ่านด่านเดิมสักที หันมาเห็นไอ้เดย์นอนอ้าปากหวอก็สะกิดชี้ให้ผมมอง
“เฮ้ยๆเชี่ยเดย์แม่งหลับรึตายวะ55 นอนไม่รู้เรื่องเลยเว้ยแกล้งอะไรมันดีวะลูกคิด คิกๆๆ”

ผมเลยต้องรีบเบรกความคิดชั่วร้ายในสมองเพื่อนทันที “ห่า! อย่าไปทำมัน มันไม่สบาย”

ควายน็อตหันมาทำหน้าตกใจรีบพูด “โอ้โห! แตะต้องผัวไม่ได้เลยน๊า~~~! ฮิ้วววววววววววววววววว~~~~~!!!”
แม่งไอ้พวกบ้าพากันหันมา ทำสายตาล้อเลียนผม โห่แซวเสียงดังซะจนไอ้เดย์สะดุ้งตื่น
แต่เหมือนหนังตามันจะลืมยาก เดย์ทำหน้ารำคาญ แล้วตะแคงนอนคลุมโปงหันหน้าหนีเพื่อนไปอีกทาง..

ผมเห็นท่าทางมันคงอยากพักเลยเสนอชวนพวกเพื่อนๆกลับบ้านดีกว่า ทุกคนก็เห็นด้วย
วันนี้ไอ้เดย์ซึมไปเลยไม่ค่อยกวนตีนเหมือนเคย แถมเอาแต่นอน


………………………………….
…………………….
…………….

ผมและเพื่อนๆแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันได้พักใหญ่แล้ว ผมกลับถึงบ้านก็อาบน้ำแต่งตัว
ใส่ชุดบอลอย่างกับจะไปเตะบอลที่ไหน แต่เปล่าหรอกครับจะนอน การบ้านเหรอเสร็จตั้งแต่ที่โรงเรียน
ลอกเขานิดคิดเองหน่อย(หน่อยนึงจริงๆ) ผมนั่งกินมาม่าเป็นข้าวเย็นอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง
ตาก็มองละครในโทรทัศน์ที่แม่จ๋าเปิดดูไปด้วย...

ดูไปดูมา ดันสะอึกสำลักรีบหาน้ำกินใหญ่ เพราะนางเอกในเรื่องหอบผ้าหนีตามผู้ชายทิ้งลูกเล็กๆไป
ไอ้เด็กบ้านี่ก็ร้องไห้ร้องห่มน้ำมูกย้อย น้ำลายยืด น้ำตาไหลเป็นทาง “ฮือออ!!! แม่! อย่าทิ้งหนูไป!!!”

เวรแท้ธีทัต คือเห็นฉากนี้แล้วตกใจนึกถึงไอ้ลูกนอกไส้ของผมขึ้นมาซะงั้น!
ทั้งที่ผมก็ไม่ใช่แม่ไอ้เดย์ซะหน่อย แต่ดันไปคิดถึงมันได้ไงไม่รู้ครับ!|||||||||||

[วันนี้มึงไม่ต้องไปโรงเรียนไม่ได้เหรอลูก นะๆนะๆ อยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ นะๆ]

[โว้ย! เชี่ยลูกใจร้าย!! มึงไม่รักกูเลย! จำไว้!! แม่งงงงงงง คอยดูกูจะไม่กินข้าว กูจะไม่กินยา กูจะไม่เช็ดตัว]

[สัญญาก่อน เลิกเรียนแล้วต้องรีบมาอยู่กับกูนะ ไม่งั้นกูออกไปตามหามึงจริงๆด้วย]

[ขอมือ]


[ห้ามไปไหนนะ]




“........................................จ๋า.............วันนี้ลูกขอไปนอนบ้านเดย์นะ”
“ไปทำไม?”
“เดย์ไม่สบายหนักมากเลย ไม่อยากปล่อยให้มันนอนคนเดียวอ่ะ”
“ไปค้างบ้านเขาพ่อแม่เขาว่ารึเปล่าล่ะ”
“ไม่น่าว่านะ ตอนกลับมาเมื่อเย็นยังชวนให้อยู่นานๆเป็นเพื่อนลูกเขาอยู่เลย”
“อ้าว แล้วทำไมหนีกลับมาล่ะ ไปๆๆเอาชุดนักเรียนไปด้วยเลยไป”
“ให้ไปง่ายจัง......... แล้วตัวเองล่ะจะอยู่กับใคร”
“โอ๊ยแม่อยู่คนเดียวได้ โตแล้ว555” เอ๊ะ....พูดจาคล้ายใครวะเนี่ย

“อย่าลืมปิดไฟ ปิดน้ำ ปิดโทรทัศน์ ปิดแก๊ส ปิดหน้าต่างห้องถ้าฝนมันตก..”
“โอ๊ยยยยย ใครเป็นแม่กันแน่เนี่ย555 จะไปไหนก็ไป เดี๋ยวหนังจบแม่ก็นอนแล้ว จะปิดให้หมดเลย”
“ค้าบ”



*****************************

สามทุ่มกว่าๆ...

..............ผมใส่รองเท้านักเรียน เอาผ้าใส่เป้นักเรียน แล้วหอบไปบ้านไอ้เดย์ พี่ดรีมเป็นคนมาเปิดประตู
ทั้งบ้านต้อนรับผมกันหน้าบานอย่างกับผมจะมาแจกรถเบนซ์ให้

“เดย์.. เดย์ๆ กินข้าว”
ขึ้นมาหามันบนห้อง มันยังหลับอยู่เลย ผมต้องปลุกมันเพราะแม่ฟ้องว่ามันไม่กินข้าวเอาแต่นอน

ไอ้เดย์ค่อยๆลืมตามาเห็นหน้าผม... มันก็ยิ้มกว้างทั้งที่เหงื่อซึม
“มึงร้อนเหรอเดย์ ให้เร่งแอร์อีกนิดมั้ย” ผมถามไอ้เดย์ก็พยักหน้า สงสัยแม่มันคงมาหรี่ไว้ให้ เอาซะร้อนเลย
คงกะให้เหงื่อออกไล่พิษไข้ “กินข้าวซะมึง.. อะไร? มองหน้ากูทำไมกินไปดิ”
จะว่ามันดื้อมันก็ไม่เห็นดื้อนี่หว่า อ้าปากกินข้าวต้มที่ขอให้ผมป้อนจนหมดชาม

“อย่ากลับบ้าน อยู่กับเดย์นะ” เดย์ดึงมือผมไว้ไม่ยอมให้ลุกเอาชามข้าวลงไปเก็บ คงกลัวผมหนีกลับ
“อื้ม...” ผมพยักหน้าส่งยิ้มให้มัน มันก็ยิ้มดีใจเหมือนเด็กแล้วล้มตัวนอน ยอมปล่อยผมเดินไป

ผมเอาชามไปล้างที่อ่าง พี่ดรีมเดินมายิ้มให้ผมแล้วพูดว่า “รักกันดีจังนะ///” แล้วก็เดินขึ้นห้องไป
ผมมองตามหลังพี่เขาไปในใจก็คิดตาม........ ( รักกันดีงั้นเหรอ.... ด่ากันตีกันทุกวันเนี่ยอ่ะนะ55)

ผมกลับขึ้นมาบนห้องไอ้เดย์ เปิดประตูเข้ามามันกำลังถอดเสื้อผ้าทิ้งลงตะกร้า
“ลูกคิด... กูเหนียวตัวว่ะ”
แล้วคือ ........
“เช็ดตัวให้เดย์หน่อยนะ ...นะ นะ นะ” มึงจะอ้อนไปไหนว๊า

ไอ้เดย์พอเหลือแต่บ็อกเซอร์ก็เดินไปนั่งที่เตียง ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำในกะละมังใบเล็กเตรียมไว้แล้วมาให้ผม
ผมลังเลแต่ก็รับไว้ “กู.......ไม่เคยเช็ดตัวให้ใครว่ะ ทำไมมึงไม่เช็ดเองอ่ะ”

ไอ้เดย์ไม่ตอบ แต่เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกับหมอนตรงหัวเตียง เอื้อมจับมือผมที่กำผ้าไว้แน่นให้เช็ดลงไป
ตรงกล้ามท้องที่ขึ้นเห็นเป็นลอนๆของมัน ถูขึ้นถูลง “เช็ดทั้งตัวเลยนะ”

สายตาอ้อนขอของไอ้ลูกนอกไส้ทำให้ผมคิดหนัก “เฮ้ย ทะ ท..ทั้งตัวเลยเหรอ!?/////”

เชี่ยเดย์ตาเยิ้มไปหมด อะไรกันวะคนไม่สบายคือมันไม่ใช่ ทำไมผมถึงรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาแบบนี้ล่ะ..










tsktonight…

***แฟนๆจ๋า วิมาแล้ว แว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


คุณ อาณาจักรแห่งเรา /// ดีใจที่ทำให้คุณรู้สึกมีความสุขทุกครั้ง เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
เมื่อวันใดที่เราปลงได้ว่าชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนเราก็จะไม่จมอยู่ในความเศร้า
เมื่อวันใดที่เรารู้จักคำว่ารัก รู้จักคำว่าให้ โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร
ใจเราจะเย็นและรู้สึกมีความสุขได้แม้ในเวลาที่ความทุกข์มาเยือนอย่างไม่น่าเชื่อ
อยากให้คุณจำไว้ว่าในทุกๆเช้าที่เราตื่นมา คือการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในทุกๆวันนะคะ
มีคนเคยบอกไว้ว่า ไม่ว่าเขาจะล้มลงไปสักกี่ครั้ง ขอแค่เพียงเขาไม่เลิกพยายามที่จะลุก ที่สุดเขาก็ยืนได้
คุณเองก็ต่อสู้มามาก อยากบอกว่าวิประทับใจคุณมากนะคะ เดี๋ยวเรื่องดีๆก็มีเข้ามานะจ๊ะ



คุณ SmileSmileTem /// ใครรักใครไม่รู้แล้ว รักคนอ่านบล็อกนี้จังเล้ย
ปูลมจุด ไปหาคุณหมอมาแล้วตามระเบียบค่ะแต่ไม่ใช่พวกเบาหวาน ความดัน รึภูมิแพ้ที่วิเป็นนะ
ท้องเสียซะงั้น แหะๆ

Create Date : 08 พฤษภาคม 2558		2 comments
Last Update : 16 พฤษภาคม 2558 22:35:19 น.
Counter : 1004 Pageviews.
Share Tweet