Bloggang.com : tsk.love : ตอนที่ 53 ช่างไม่รู้...อะไรเลย (yaoi)

ตอนที่ 53 ช่างไม่รู้...อะไรเลย (yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมากินข้าวบ้านเพื่อนเก่าของเดย์...แถมวันนี้ยังเป็นวันเกิดน้องชายของเพื่อนมันด้วย
ไอ้เดย์ซื้อเค้กก้อนโตให้เลย...(ก้อนใหญ่กว่าที่เคยซื้อให้ผมอีก -_- …เปล๊า ไม่ได้อิจฉา)

ก็ยอมรับว่าเกร็งๆนะครับ ไอ้เดย์ไอ้นุ๊กเชียร์ให้กินๆๆพวกมันรุมกันตักอะไรใส่จานให้ผมมา
ผมก็ยัดๆเข้าไป กินอะไรไปบ้างไม่รู้เรื่องเลยครับรู้แต่อร่อยดี แม่ไอ้นุ๊กทำอาหารเองทำอร่อยมากด้วยครับ
มาม่าแม่จ๋าของผมนี่ชิดซ้ายออกซอยไปเลย (คอนเซปแม่ผมคือทำอะไรให้กินต้องบอกอร่อยที่สุดในโลกครับ)

“กินเยอะๆนะลูก เดย์ ลูกคิด แม่ทำเอาไว้เยอะแยะเลย ส่วนแกเจ้านุ๊ก นี่ยังไม่อิ่มอีกเหรอสามจานแล้วนะ”
แม่สนุกเกอร์พูดกับผมกับเดย์อย่างใจดี แต่พอถึงลูกตัวเองก็แกล้งทำเสียงเข้ม แต่มันก็จริงครับ ไอ้บ้านี่กินเหมือนปอบลง
ผิดกับไอ้เดย์ปกติมันก็ปอบตัวพ่อนี่แหละครับ แต่วันนี้หนักไปทางตักกับข้าวให้ผม ตัวมันก็เล็มๆข้าวแล้วก็คุยกับแม่เพื่อนมันเป็นส่วนใหญ่

“วันเกิดนุ๊กให้นุ๊กกินข้าวสักหม้อนึงได้มั้ยแม่”
“ได้ กินแต่ข้าวนะ”
“โหยแม่~~เอากับด้วยดี๊~~”
“เลี้ยงมันนี่นะเปลื๊องเปลือง55”
“55555”
แม่เขาหันมาขำ ผมกับไอ้เดย์ก็พลอยขำตามไปด้วย
“ไม่เห็นเป็นไรเลย นุ๊กบอกแล้วนุ๊กจะกินเผื่อพี่ปิงไง ......อึก...”
เจ้านุ๊กพลั้งปากพูดแล้วทำตาโต นึกขึ้นได้มันก็รีบเคี้ยวข้าวก้มหน้าไม่พูดอะไรอีกเพื่อหลบตาแม่
ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น แค่ชื่อของปิงปองหลุดออกมาจากปากเจ้าน้องชายที่กำลังคึก บรรยากาศก็อึมครึม
จนผมรู้สึกได้ จะไม่ให้รู้สึกได้ยังไงล่ะครับอยู่ดีๆทุกคนก็เงียบกริ๊บ....|||||||||| (ไม่กล้าแดกอะไรเลยครับ
เอาช้อนออกจากปากแทบไม่ทัน)

“ขอบใจเดย์มากนะ ที่มาหาแม่ ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะคิดมาก ...ฮึ..มันก็นานแล้ว เดย์เองก็ไม่ต้องคิดมาก”
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาเล็กน้อยของผู้หญิงตรงหน้าทำให้สีหน้าลำบากใจของไอ้เดย์ดีขึ้นตามเล็กน้อยเช่นกัน

“เอ้ากินข้าวต่อกันลูก กินเข้าๆ กับข้าวมีเป็นหม้อจ้ะ555”
แม่ไอ้นุ๊กหัวเราะเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศก่อนจะหันไปลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดูพลางพูด
“เปลืองแค่ไหนแม่ก็เลี้ยงไหว แกจะกินให้หมดบ้านก็กินไปไม่ต้องทำหน้าหมาหงอยน่า555
ลูกชายคนเดียวทำไมแม่จะเลี้ยงไม่ได้หื้อ”
เจ้าสนุ๊กมันดีใจจะหอมแก้มแม่ แต่แม่มันกลับยันหน้ามันไปทางอื่นบ่นว่าปากเลอะเทอะเหมือนเด็กอนุบาล
ผมก็หัวเราะขำเจ้านุ๊กที่ทำหน้าเหมือนตูดงอนแม่ที่ว่ามัน มันอายผม555

ผมแปลกใจไม่เห็นไอ้เดย์ขำก็หันไปมอง มันนั่งข้างๆผม เจ้านุ๊กนั่งตรงข้ามผม ส่วนแม่เขาก็นั่งตรงข้ามไอ้เดย์
สองแม่ลูกหยอกกันน่ารักอยู่ตรงหน้า ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเดย์มันถึงก้มหน้ากำมือนิ่ง...

“วันหลังเดย์อย่าลืมพาลูกคิดมากินข้าวกับแม่อีกนะ สัญญานะลูก” แม่สนุ๊กเห็นไอ้เดย์นิ่งๆไปก็รีบชวนคุย
“...................ครับ”
ผมได้แต่ยิ้มให้ส่วนไอ้เดย์อึกอักไปพักกว่าจะครับได้ แต่แค่มันรับปากจะมาอีกแม่ไอ้นุ๊กก็ยิ้มกว้าง
“แล้วก็ขอบใจนะลูกที่ซื้อเค้กมาให้น้อง จำได้สินะว่าน้องมันชอบกิน555”
ไอ้เดย์ยิ้มให้แม่สนุ๊ก ผมนึกขึ้นได้ก็รีบออกตัว “เอ่อ คือ ผมไม่ได้ซื้ออะไรมาให้เลยอ่ะครับ แหะ”
“โอ้ยไม่เป็นไรหรอกลูก”
“สนุ๊ก อยากได้อะไรมั้ยเดี๋ยวพี่ซื้อย้อนหลังให้แล้วกัน”
“โอ้ยพี่ แค่พี่ลูกคิดมาบ้านผม ผมกับแม่ก็ดีใจแล้วล่ะครับ”
“ขนาดนั้น”
“ขนาดนั้นสิพี่! นี่ถ้าพี่ปิงยังอยู่แล้วพี่ลูกคิดมาที่บ้านเรานะคง!...อุ๊บ”
“คงอะไรเหรอ?”
อีกครั้งแล้วที่สนุกเกอร์เผลอพูดถึงพี่ชายที่ท่าทางคงสนิทกันมากแล้วก็หยุดกลางคัน
พร้อมกับก้มหน้าเงียบตามเคยจนแม่มันถอนใจส่ายหน้า หันมาขอโทษไอ้เดย์จนผมงง

“น้องมันปากไว เดย์อย่าถือเลยนะลูก”
ไอ้เดย์ทำหน้าอึ้งๆบอกไม่ถูก ถามพลางหัวเราะแห้งๆ “ทะ..ทำไมจะพูดถึงไอ้ปิงปองไม่ได้ละครับ55”

“.........ได้เหรอ”
ผมนี่งงหนักเลยครับ เจ้านุ๊กกับแม่พากันมองไอ้เดย์อย่างไม่แน่ใจจนไอ้เดย์ที่อึ้งไปต้องขำกลบเกลื่อน

“555 555 ไอ้ปิงมันเพื่อนเดย์นะแม่ ทำไมมองเดย์กันอย่างนั้นล่ะครับ”
“แม่คิดว่าเดย์คงอยากลืม”
พอแม่สนุกเกอร์พูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าไอ้เดย์ก็ดูเจ็บปวดจนผมต้องเอื้อมมือไปจับมือมันไว้
เดย์จับมือผมตอบ แน่นมาก... พักใหญ่กว่าที่มันจะกลั้นใจพูดออกมา

“แม่เข้าใจผิดแล้วครับ ที่เดย์ไม่มาที่นี่เพราะเดย์แค่ไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ เพราะเดย์ทำอะไรไม่ได้
ทั้งที่เดย์เป็นคนทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้”
“เดย์....”
“ต่อให้ต้องรู้สึกเจ็บทุกครั้งที่คิดถึงมัน เดย์ก็ไม่ลืม ไม่มีวันลืม ว่ามันคือเพื่อน…
ลูกชายคนโตของแม่เป็นเพื่อนรักของเดย์นะ”
“.........อื้ม”
“ลูกแม่ดีกว่าเดย์เยอะโคตรดีเลย ”
“........”
“แต่เดย์หล่อกว่ามันเยอะ”
“ขอบใจนะลูก”
ไอ้เดย์เห็นน้ำตาแม่สนุกเกอร์ร่วงเผาะก็พูดติดตลกให้ยิ้ม แล้วแม่เขาก็ยิ้มทั้งน้ำตาเรียกไอ้เดย์ไปกอด
สนุกเกอร์มันก็มุดๆๆเข้าไปขอกอดแม่ด้วย

“ให้แม่ลืม แม่ก็ทำไม่ได้เหมือนกัน ขอบใจนะที่เดย์ยังไม่ลืม แล้วอย่าโทษตัวเองเลยนะลูก พอซะที”

ผม....ค่อยๆเอาส้อมจิ้มทอดมันในจานเข้าปากกิน มองสามคนนั้นกอดกันกลมอย่างคนนอกที่แท้จริง

......................................
.....................
...........

จะกลับบ้านแล้วครับ กินข้าวเสร็จเป่าเค้กเลย เดี๋ยวเพื่อนๆไอ้นุ๊กจะมาหาที่บ้าน พวกผมก็ขอตัวกลับก่อน
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์รอไอ้เดย์ช่วยแม่ไอ้นุ๊กล้างจานในครัว ไอ้คุณชายดิลวิลเป็นเด็กดีครับวันนี้
ปกติไม่ทำห่าอะไรใช้ผมเป็นส่วนใหญ่แท้ๆ

เจ้าสนุกเกอร์วิ่งถลาลงบันไดบ้านมาเจอผมนั่งอยู่ก็แวะมาหารีบพูด
“พี่ลูกคิด ผมออกไปรับเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาต้องรอผมนะอย่าเพิ่งกลับเดี๋ยวผมไปส่งพี่ๆนะ”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรมั้ง กลับกันเองได้ โตแล้วไม่ต้องให้เด็กไปส่งหรอกน่า”
“ไม่ได้ๆ ก็ผมอยากไปส่งนี่นา”
“ไอ้เดย์มันจะรอรึเปล่าไม่รู้นะ”
“แล้วกันพี่ โหย งั้นเดี๋ยวไปบอกพี่เดย์ก่อน”
“เอ้อ! สนุกเกอร์! เดี๋ยวๆมานี่ๆแป๊บ”
“หือ มีอะไรครับพี่”
“เมื่อตอนกินข้าวอ่ะ ที่นายพูดถึงพี่นาย จะพูดว่าอะไรเหรอ”
“เอ่อ...”
“ถ้าพี่มาที่นี่ พี่นายจะทำไมเหรอ”
“ก็...”
“ทำไมต้องอึกอักทำตาล่อกแล่กว่ะ มีอะไรก็พูดออกมาสิวะสองคนนั้นไม่ได้อยู่ตรงนี้สักหน่อย”
ไอ้นุ๊กยิ้มแห้งๆ “ก็....พี่เขาคงดีใจสุดๆไปเลยครับ”
“ทำไม ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยอ่ะ”
“ก็...ก็ .. ก็พี่ปิงเขาชอบพี่ลูกคิดมากนี่”
“หา...พี่นายรู้จักพี่ด้วยเหรอ อืมมมม......เหรอ นี่...เมื่อก่อนไอ้เดย์มันคงชอบเอาเรื่องพี่มาโม้ให้ที่นี่ฟังล่ะสิ”
“............”
“ไอ้นุ๊ก เป็นไรวะ ดูทำหน้าเข้า เอ๋ออะไรไม่รีบไปหาเพื่อนแล้วเหรอ”
“พี่...............ทำไมพี่ลูกคิดพูดแบบนี้ล่ะ”
“อ้าว แบบนี้คือแบบไหนยังไงวะ”
“ก็! ก็พี่พูดเหมือน เหมือน เหมือน!”
“เหมือนอะไรวะ”
“เหมือนไม่รู้จักพี่ปิงปองอ่ะ!”
“อือ ไม่เคยรู้จักอ่ะ พี่เพิ่งรู้จักกับเดย์หลังพี่นายเสียไปตั้งนานแล้ว”
“ห๊ะ!!!????”

ความจริงเดย์มันก็เคยเล่าคร่าวๆให้ฟังอยู่นะครับว่ามันเริ่มสนใจผมตอนไหน แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าตอนไหน
“ตกใจทำไม เมื่อก่อนไอ้พี่เดย์ของนายน่ะมันมาแอบชอบพี่ข้างเดียวเฟ้ย แต่มันอ่ะขี้โม้อย่าไปเชื่อมันๆ555”
คึคึ ได้จังหวะไอ้หมาเดย์ไม่อยู่ตรงนี้พอดีได้ทีต้องรีบคุยข่มมันครับ

แต่ไอ้นุ๊กมันทำหน้าแปลกๆแล้วเถียง “แต่พี่ปิงปองชอบพี่มาก่อนพี่เดย์นะ!”
ยอมรับครับว่าฟังมันพูดแล้วผมงงชิบหาย “ว่าไงนะ”
“ก็พี่ปิงเขาชอบพี่....เมื่อก่อนพี่ปิงกับพี่เดย์ยังห้ามผมปากโป้งไปบอกแม่เรื่องที่พี่ปิงชอบพี่ลูกคิดเลย
ถึงตอนแรกผมจะได้ยินไม่ถนัดนักว่าพวกพี่เขาคุยกันว่าอะไรบ้าง แต่ผมได้ยินพี่เดย์แซวพี่ปิง
เรื่องตามจีบพี่ลูกคิดแน่ๆ!”

“.......................หา”

คราวนี้เป็นผมเองที่เอ๋อแดกไปเลยครับ บ้าไปแล้ววววววว พี่มึงมาตามจีบกูตอนไหนวะ!!!???

“นี่... ตกลง พี่ลูกคิดไม่รู้จักพี่ผมจริงๆเหรอครับ!”
“อะ..อื้ม...”
“พี่ผม.. ไม่เคยอยู่ในความทรงจำของพี่เลยเหรอครับ”
“..........เฮ้ยคือ...”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีครับผมงงไปหมดแล้ว นี่มันยังไงกัน ปิงปองเคยชอบผมด้วยเหรอ!? เหรอวะ!!??

จู่ๆไอ้นุ๊กก็คว้ามือถือตัวเองมาเปิดหารูปแล้วยื่นให้ผมดู
“นี่...พี่ปิง พี่ผมหน้าตาเป็นแบบนี้ครับ พี่ไม่รู้จักจริงๆเหรอ”

ผมลุกพรวดยืนมองอย่างสะกิดใจ.............ทำไม คุ้น?....เฮ้ย.....ทำไมคุ้นๆหน้าวะ!?
ผมไม่เคยรู้จักปิงปองมาก่อนแน่ๆ แต่ทำไมดูรูปเขาแล้วผมถึงรู้สึกแบบนี้ได้
เหมือนเคยเห็น.... นี่ผมเคยเห็นปิงปองด้วยเหรอ!? ทำไมนึกไม่ออกว่าที่ไหน
แต่หมอนี่ตายไปตั้งสามปีแล้วนะ ใครจะไปจำได้

“...............โทษนะ” ได้แต่บอกสนุกเกอร์ที่ยืนคอตกแบบนี้ไป มันก็ถอนใจแล้วยิ้มแหยๆให้ผม
“สงสารพี่ปิงว่ะ”

อูยยยยยยยยยย แล้วผมต้องทำยังไงอ่ะ

“ถ้าอย่างนั้น...พี่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่ปิงบ้างครับ นอกจากเป็นเพื่อนที่ตายไปแล้วของพี่เดย์”
ผมได้แต่ส่ายหน้า สนุกเกอร์มันย่นคิ้วทำหน้าผิดหวังยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก
“แล้วรู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร”
“วันอังคาร”
“พี่ครับผมไม่ตลก”
“อ้าว||||||||| ซะงั้น อ๋อ!!!! วันเกิดมึงไง เอ้ย วันเกิดนุ๊กไง!”
ผมก็คิดว่ารอดแล้วนะ

“วันนี้ครบรอบวันตายพี่ปิง”

“เชี่ย!!!”

ผมยืนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกหลังจากอุทานคำว่าเชี่ยออกไปได้คำเดียว จริงเหรอวะเนี่ย|||||||||||||
โอ๊ยเชี่ยเดย์แม่งไม่บอกอะไรเล๊ย T T ........

“ก็...ก็ไหนว่าวันนี้วันเกิดนุ๊กไง”
“นี่พี่ลูกคิดไม่รู้เชี่ยไรเลยจริงๆสินะ เฮ้อ”
ผมได้แต่ส่ายหน้าอีกครั้ง
“พี่ปิงตาย....วันเกิดผม....ปีนี้เป็นปีแรกที่ผมกับแม่กลับมาเป่าเค้กกันอีกครั้ง หลังจากพี่ปิงตายไป”

ร้องเชี่ยในใจหนักกว่าเดิมอีกครับ ก็ว่าแล้วทำไมมีแต่คนทำท่าทางแปลกๆกันจังวะ โดยเฉพาะไอ้เดย์

“ไอ้ผมก็คิดมาตลอดว่าพี่ปิงเขาตามจีบพี่แต่พี่คงชอบพี่เดย์มากกว่า กลายเป็นว่าพี่ไม่เคยรู้จักพี่ปิงด้วยซ้ำ”
“ท..ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้น” กูไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลยครับ! ไอ้ตัวดีมันไม่เคยบอกอะไรผมเลย

“ก็ผมเคยได้ยินพวกพี่เขาแอบคุยกัน ว่าถ้าชอบคนเดียวกันขึ้นมาเขาก็จะแล้วแต่คนกลาง
ตอนที่ผมเจอพี่อยู่กับพี่เดย์ครั้งแรกผมก็จำหน้าได้ทันที ว่าพี่อ่ะคือคนที่พี่ชายผมชอบมาตลอด
แต่ผมก็ไม่โกรธพี่เดย์หรอกครับ เพราะพี่ปิงก็เสียไปตั้งนานแล้ว ได้พี่เดย์มาดูแลพี่ลูกคิดอย่างนี้สิดี
พี่ปิงคงมีความสุข ผมก็คิดอย่างนี้ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าพี่เดย์ไม่เคยบอกอะไรพี่เลย..”

สนุกเกอร์ถอนใจแล้วรีบออกจากบ้านไป มันทิ้งให้ผมยืนเอ๋อแดกอยู่กลางบ้านคนเดียว
เกมส์เกิมส์ในโทรศัพท์ไม่เล่นมันแล้วครับ ผมรีบเดินไปหาไอ้เดย์ที่ป่านนี้ก็ยังไม่ออกจากครัว
กะว่าผมไปช่วยล้างอีกคนน่าจะเสร็จเร็วขึ้น ไว้เดี๋ยวขากลับบ้านผมจะซักมันให้น่าดูเลยไอ้หอกเอ๊ย
เรื่องนี้มันยังไงกันแน่ ไหงกลายเป็นเพื่อนมันมาชอบผมได้

พอจะเดินเข้าครัวผมก็ต้องสะดุดกับเสียงคุยจริงจังของแม่ไอ้นุ๊กกับไอ้เดย์
“แม่ว่าแม่จำหน้าได้ ไม่ผิดแน่ๆ เด็กคนนั้น...แม่เคยเห็นนะ เดย์ก็รู้จักเขามานานแล้วใช่มั้ยลูก”
“ครับ ก็..รู้จักนานแล้ว แต่เพิ่งคบกันได้เกือบจะปีนึงแล้วครับว่าแต่แม่เคยเห็นไอ้ลูก เอ่อ ลูกคิดที่ไหนครับ”

ผมเหวอซ้ำซากนะครับบอกเลย ทำไมคนที่ผมไม่เคยรู้จักไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงรู้จักผมอีกแล้วฟะ!?
ขาของผมมันหยุดที่ที่หน้าประตูเองครับ สองคนนั้นยังไม่รู้ว่าผมมาเพราะหันหลังให้มัวแต่คุยกันต่อ

“ในเมมโมรี่”
“อะไรนะครับ”
“ในเมมโมรี่การ์ดของปิง”
“............อึก.....”
“มีแต่รูปที่แอบถ่ายเด็กคนนั้นเต็มไปหมด....จนแม่อดคิดไม่ได้ว่าลูกแม่มันเป็นโรคจิตรึเปล่า”
“ แม่!”

เชี่ยยยยยยยยยย!!!!
นี่เพื่อนไอ้เดย์แอบตามถ่ายรูปผมด้วยเรอะ! เต็มไปหมด! เต็มไปหมด! คือเยอะมากเรอะ!!!|||||||||||

“ไอ้ปิงปองมันไม่ได้เป็นโรคจิตนะแม่! มันก็แค่..”
“แค่อะไร”
“เอ่อ....อันนั้นมันเดย์ให้ไอ้ปิงช่วยถ่ายให้เองครับ”
“เฮ้อ...”
“แม่สบายใจได้”
“เดย์...แม่รู้ดีว่าปิงมันเป็นอะไร”
“แม่!”
“ปิงมันชอบผู้ชาย"
"ม..แม่~!!!”
“คนเป็นแม่ ถ้าใส่ใจลูก มีหรือ จะดูไม่ออก เสียดาย ....ที่เราไม่เคยพูดเรื่องนี้กันตอนที่ปิงยังอยู่”
“แม่ครับ.....”
เดย์เรียกเสียงเบา มันวางจานที่ล้างน้ำเปล่าสะอาดแล้วในมือลง ก่อนเอื้อมมือข้างหนึ่งไปจับหลังมือ
ที่ยังเปื้อนฟองน้ำยาล้างจานของแม่เพื่อน เพื่อนรักที่อยู่บนฟ้าถ้าได้ยินคำพูดของแม่เวลานี้คงดีเหลือเกิน

“ไอ้ปิงมันรักแม่ รักน้อง มากๆเลยนะครับ”
“แม่ก็รักมัน ฮึกก....รักมาก ไม่ว่าจะเป็นอะไร ฮึกฮึกขอแค่มันบอกมา”
“เดย์ขอโทษ ที่ช่วยมันปิดแม่”
“เดย์”
“ครับ”
แม่ไอ้นุ๊กกลั้นน้ำตาที่คลออยู่ก่อนเงยหน้าถามไอ้เดย์ด้วยสายตาที่ดูลังเล
“เดย์คบกับลูกคิด........เพราะปิงใช่มั้ย”
“……….ครับ..”

ผมค่อนข้างช็อคนะ...............

มีสองเรื่อง ที่ทำให้ผมก้าวขาเข้าไปในห้องนั้นไม่ได้ ได้แต่ถอยกรูดกลับไปตั้งหลักที่โซฟาที่เดิม

หัวใจของผม สับสนไปหมด

[ คนเป็นแม่ ถ้าใส่ใจลูก มีหรือ จะดูไม่ออก ]

จริงเหรอ

[ เดย์คบกับลูกคิด........เพราะปิงใช่มั้ย ]

[ ครับ.. ]

มันหมายความว่าอะไรวะเดย์

tsktonight…

*** มาสั้นหน่อย จะพยายามอัพนะจ๊ะ

เอ๋~~~ นี่กำลังจะดึงเข้าดราม่ารึเปล่านะ เดาดูจิ อุอิ ไปลุ้นเอาตอนหน้าเนอะ

Create Date : 28 สิงหาคม 2560

Last Update : 28 สิงหาคม 2560 21:29:49 น.

1 comments

Counter : 994 Pageviews.

มาครั้งนี้ ต้องบอกว่า ดราม่ามาเชียว

โดย: อาณาจักรแห่งเรา

วันที่: 29 สิงหาคม 2560 เวลา:13:59:44 น.