เธอคนนั้นที่ตามหามานาน ตอนที่ 5 เมื่อใจฉันเริ่มหวั่นไหว

“เรโกะสายแล้วนะลูกตื่นได้แล้วที่นี่ไม่ใช่บ้านเรานะ”
แม่มาปลุกฉันทำไมตั้งแต่เช้าเนี่ย กำลังนอนได้ที่เลยขอต่ออีกหน่อยน่า
(ว่าแล้วนางเอกของเราก็นอนหลับอุตุค่ะ เฮ้ยตื่น ๆ นอนกินบ้านกินเมืองไปค่อนประเทศแล้วนะ - - - - ->ทอใยรัก)
สิบโมงเช้า
“เรโกะตื่นหรือยังลูกแม่จะไปข้างนอกแล้วนะ”
“..........”
จ๊าก.........นี่มันกี่โมงเข้าไปแล้วเนี่ย สิบโมงแล้วหรอเจ๊ทอใยรักทำไมไม่ปลุกกันบ้างเลยปล่อยให้ฉันนอนอยู่ได้ (แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า ฉันปลุกเธอแล้วนะไม่ยอมตื่นเอง - - - - - >ทอใยรัก)
กว่าฉันจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็สายอย่างไม่ต้องสงสัย วันนี้ว่าจะพาแม่ออกไปเที่ยวหาดแหลมเสด็จสักหน่อย ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องไหม
“ที่รักจ๋า..เพิ่งตื่นหรอจ๊ะ”
“ใครที่รักนายเรียกฉันใหม่เดี๋ยวนี้นะ”
“ก็เรโกะจังไงครับน่ารักดีออกเรียกแบบนี้แหละดีแล้ว”
“กรี๊ด......มาเรียกฉันแบบนี้ได้ยังไงทีหลังอย่าเรียกฉันแบบนี้อีกนะฉันเสียหายนะรู้มั้ย แล้วทีหลังอย่ามาเรียกฉันว่าเรโกะจังด้วยฉันไม่ชอบ”
“ถ้าพี่เรไม่ชอบให้เรียกแบบนี้ก็มาเรียกแนนว่าที่รักแทนก็ได้นะคะพี่ฟุแนนชอบค่ะ”
อ้าวยัยแนนนี่มาได้ไงเนี่ยะ
“แนนขอไปด้วยคนนะคะ พี่เร ป้ายุ”
“ไปสิจ๊ะ ไปหลาย ๆ คนสนุกดีออก”
“จะกร่อยล่ะสิไม่ว่า”
“ยัยเร เสียมารยาทนะลูก ไปกันได้แล้วเดี๋ยวแดดจะร้อน”
“คุณเรครับผมขับให้เองดีกว่านะครับ เมื่อวานคุณขับรถมาทั้งวันแล้วคงจะยังล้า ๆ อยู่”
“ขอบใจย่ะ อย่าพาฉันกับแม่ไปเฝ้ายมบาลก็แล้วกัน”
“งั้นพี่ฟุขาแนนนั่งข้าง ๆ พี่ฟุนะคะให้พี่เรนั่งกับป้ายุพาดีกว่าค่ะจะได้นั่งสบาย ๆ “
เออดีจริง ไม่รู้ว่ารถคันนี้มันของฉันหรือว่าของยัยแนนนี่ก็ไม่รู้ ตาฟุก็อีกคนไม่เห็นพูดอะไรสักคำเอาแต่เงียบยอมให้เขาจัดแจงที่นั่งให้เสร็จสรรพเลย ไม่รู้เป็นว่าที่คู่หมั้นฉันหรือว่ายัยแนนนี่กันแน่ คิดแล้วก็ปวดหัว แต่ว่ามันก็ดีเหมือนกันฉันจะได้โล่ง ๆ ใจหน่อยไม่มีใครมาทำให้เบื่อหน่ายบรรยากาศรอบข้าง
ตาฟุขับรถมาตามทางที่ยัยแนนนี่คอยบอกดูท่าทางยัยแนนนี่จะดีใจล่ะที่อีตาฟุยุให้ความสำคัญออกอย่างนั้น น่าหมั่นไส้นักว่าคู่หมั้นยังอยู่ด้วยทั้งคนไม่เกรงใจกันบ้างเลย เอ๊ะนี่ฉันเป็นอะไรกันจะไปสนใจนายฟุยุทำไมกันเล่า ให้อยู่กับยัยแนนนั่นแหละดีแล้ว
ผมขับรถมาตามที่แนนนี่คอยบอกทางผมผมรู้สึกว่าเหมือนจะมีสายตาคูหนึ่งคอยจับจ้องผมอยู่ตลอดเวลาไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า รถค่อย ๆ แล่นมาตามทางมุ่งตรงไปยังหาดแหลมเสด็จซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งของจังหวัดจันทบุรี พอดีวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ตามริมชายหาดเลยคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวมากมายที่ต่างก็มาจับจองพื้นที่ในการปูเสื่อเพื่อทำอาหารง่าย ๆ กินไปนั่งคุยไปมองผิวทะเลที่กระท้อนกับแสงแดดไป แน่นถนัดตาไปหมด ผมขับรถวนหาที่สำหรับจอดรถอยู่หลายรอบกว่าจะเจอที่ที่ถูกใจเรโกะของผม ทำเอาผมเหนื่อยแทบแย่นึกว่าจะโดนระเบิดลูกย่อม ๆ ของเรโกะอีกแล้วยิ่งเธอจ้องผมไม่ยอมวางตาขนาดนั้นยิ่งน่ากลัวกันไปใหญ่
“พี่ฟุยุขาเราไปทางนั้นกันดีกว่าค่ะ ทางนี้เดี๋ยวให้ป้ายุกับพี่เรจัดการเองนะคะ”
“ตาพี่ฟุมาช่วยกันก่อนฉันไม่ใช่คนรับใช้นะที่จะมาสั่งงานแล้วก็ทิ้งไปแบบนี้มาช่วยกันก่อนสิแล้วจะไปจีบกันที่ไหนก็ไปเลยฉันไม่สนหรอก”
เอาแล้วไงครับนางยักษ์หลงถิ่นออกมาแล้วครับสงสัยจะออกมาจากพระอภัยมณีของสุนทรภู่
“ให้พี่เขาไปก่อนน่าเรพี่เขาไม่ได้มาทะเลนานแล้วนะลุกปล่อยพี่เขาไปเถอะ”
“แต่แม่คะเดี๋ยวเขาก็ได้ใจหรอกค่ะ มัวแต่รอกินอย่างเดียวโดยไม่ช่วยมันยัง ๆ อยู่นะคะมาด้วยกันก็ต้องช่วยกันสิคะ”
ดูเรโกะจังสิครับ พูดเหมือนว่าจะเป็นผู้ใหญ่เชียวไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหน แต่ก็นะใครจะยอมให้เธอยกของคนเดียวกันล่ะ
“มาผมช่วยยก”
“ไม่ไปกับแนนล่ะ”
“หึงล่ะสิ”
“ใครหึงกันฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อยแล้วจะมาหึงทำไม”
“งั้นผมไปกับแนนนี่นะครับ อย่ามาว่าผมทีหลังก็แล้วกัน”
ปากแข็งจริง ๆ ขอให้เป็นไปตามปากก็แล้วกัน แล้วผมก็แกล้งทำเป็นเดินไปกับแนนนี่ปล่อยให้เรโกะกับแม่ของเธอเอาของลงรถ สีหน้าของเธอชักจะไม่ค่อยจะพอใจในท่าทีของผมนัก แต่ในใจลึก ๆ ของผมก็อดขำเธอไม่ได้ที่เธอเริ่มมีอาการหึงเธอโดยไม่รู้ตัวเลย

หมอนั่นชักจะกำแหงใหญ่แล้ว แม่ฉันอุตส่าห์พามาเที่ยวทะเลแต่เขากลับไปเดินเล่นกับสาว ๆ ช่างไม่ละอายใจซะบ้างเลย แปลกจังหลายวันมานี้ฉันรู้สึกแปลก ๆ ใจฉันเริ่มหวิว ๆ ยังไงก็ไม่รู้เวลามองหน้าหมอนั่นและในบางครั้งก็รู้สึกว่าฉันไม่ชอบใจเวลาที่ตาฟุยุไปกับแนนนี่ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นทั้งคน
“พี่เรขาแนนขอลูกชิ้นปิ้งหน่อยสิคะ”
เสียงอ่อนหวานแบบนี้ไม่มีใครเลยนอกจากยัยแนนนี่ลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ตกลงว่าฉันจะมาเที่ยวหรือว่ามาเป็นเบ้ให้ยัยนี่กันแน่ก็ไม่รู้เซ็งจริง ๆ
“หยิบเอาเองสิ มีมือไม่ใช่หรอ”
“พี่ฟุขาดูว่าที่คู่หมั้นของพี่สิคะ แนนวานนิดวานหน่อยก็ไม่ได้”
“น้องแนนจ๋าพี่ช่วยหยิบให้ก็ได้จ้า”
“ไม่เอาค่ะแนนอยากให้พี่เรเอาให้ค่ะ”
เฮ้ยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ อยากกินก็หากินเอาเองดิมาใช้ฉันได้ยังไง ดูเขาทำอยู่ ๆ ก็มาโยนหน้าที่หน้าเตาให้ฉันซะงั้น ฉันไม่ใช่แม่นางหน้าเตานะยะ
“พี่เรหยิบให้หน่อยนะคะพี่เรขา”
น้าน.....ทำเสียงอ้อนหนักกว่าเก่าอีก อยากกินมากนักใช่มั้ยได้เจอฤทธิ์แม่นางเรหน่อยเป็นไง เดี๋ยวเจอจะจัดให้อย่างอร่อยเลยเชียว
“ได้แล้วจ้าน้องแนนขา สูตรพิเศษจากภัตตาคารเลยนะคะเชิญกินให้อร่อยนะคะ”
คิก คิก เสร็จโจรแล้วงานนี้เดี๋ยวก็รู้ผล
(ทานแล้วนะคะ)
ดูเขาพูดเข้าทำยังกับการ์ตูนชินจัง กินคำโต ๆ นะจ๊ะ ฉันคิดยังไม่ทันขาดสมองเท่านั้นแหละได้เรื่องจนได้ ยัยแนนนี่กินเข้าไปลูกชิ้นมหานรกของฉันก็ออกฤทธิ์ จากหน้าใส ๆ เจือเครื่องสำอางเนียน ๆ เริ่มมีเหงื่อ ตาแดง น้ำตาจะไหล อะไรจะไวปานนั้นยัยแนนนี่
“อี๋........ทำไมมันเผ็ดอย่างนี้ล่ะพี่เร” ยัยแนนนี่ว่าพลางทำปากซี๊ดจัด ไม่รู้ว่าคุณเธอเผ็ดจริงหรือสำออยก็ไม่รู้
ยังไม่ทันที่ฉันจะเดินไปไหนนายฟุยุก็เดินไปที่ยัยแนนนี่แล้วหยิบลูกชิ้นไม้ที่คุณเธอสวาปามเข้าไปมาดู แล้วหันมามองหน้าฉันแบบบอกบุญไม่รับ แล้วก็เดินหนีไปเลย ตามด้วยแนนนี่ที่เดินตามนายฟุยุไปอีกคน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าใจฉันมันเต้นผิดปกติยังไงพิกล ฉันหึงนายฟุยุจริงอย่างที่นายนั่นบอกจริง ๆ หรอ
หลังจากกลับมาจากจันทบุรีคราวนี้นายฟุยุกับฉันแทบจะไม่ได้คุยกันเลย พอฉันออกจากบ้านไปตั้งแต่นายฟุยุยังไม่ตื่นนอน และกลับมาตอนดึกเพราะฉันไม่อยากจะมีเรื่องทะเลาะกับนายฟุยุอีก
กริ๊งๆๆๆ
“สวัสดีค่ะ เรโกะพูดค่ะ”
“พี่เรหรอคะ แนนนี่เองนะคะ “
“มีธุระอะไรหรอ”
“คือพี่ฟุโทรมาหาแนนนะคะว่าจะมารับแนนไปเที่ยวกรุงเทพฯ แนนเลยโทรมาบอกพี่เรก่อนนะคะเดี๋ยวจะหาว่าแนนข้ามหน้าข้ามตาคู่หมั้น”
อึ้ง ที่แท้ในเวลาที่ฉันกับนายฟุไม่ได้เจอหน้ากันนี่หมายความว่า นายฟุแอบติดต่อกับยัยแนนนี่ตลอดเลยหรอ ฉันอึ้งและรู้สึกถึงน้ำใส ๆ ที่ไหลลงมาจนอาบแก้ม เวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ แต่มารู้ตัวอีกทีสายของยัยแนนนี่ก็วางไปเรียบร้อยแล้ว
ฉันขับรถไปเรื่อย ๆ จนมาถึงบ้านยัยแพนเพื่อนสาวของฉัน
“ยัยเร”
ฉันก้าวขาออกมาจากรถแล้วรู้สึกว่าทุกอย่างรอบข้างมืดลงได้ยินแค่เสียงเรียกชื่อฉันเท่านั้น เสียงนั้นเหมือนเสียงที่มันขาดหายไปจากชีวิตฉันหลายวันเหมือนเสียงที่ฉันโหยหามาตลอด ฉันอยากจะลืมตามาดูโลกแห่งความจริงว่าเขาคนนั้นกำลังอยู่เคียงข้างฉัน เขาคนนั้นไม่ได้จากฉันไปไหน ฉันเพิ่งจะรู้ใจตัวเองใช่มั้ย

ผมได้รับโทรศัพท์ว่ายัยเรของผมอยู่โรงพยาบาล ทำให้ใจของผมวูบหวิว ผมรีบขับรถไปดูอาการยัยเรทันทีที่ได้ข่าว พอไปถึงพระเจ้าช่วย ยัยเรของผมหน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มซะอีก ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา
“พี่ฟุเรขอโทษ” เสียงสั่นเครือดังขึ้นจากปากของยัยเร
“ขอโทษพี่เรื่องอะไรเร” ผมไม่เข้าใจ
“พี่ฟุเรขอโทษ”เรโกะของผมเธอเป็นอะไรไป พูดอยู่แต่ขอโทษผม
“พี่ฟุอย่าทิ้งเรไปเรไม่เหลือใครอีกแล้วนะคะ”
ได้ยินยัยเรพูดแบบนั้นทำให้รู้สึกดีขึ้นจัง ในที่สุดแผนที่ผมวางไว้ก็ได้ผล

Create Date : 16 มกราคม 2552		0 comments
Last Update : 16 มกราคม 2552 16:14:37 น.
Counter : 669 Pageviews.
Share Tweet