Bloggang.com : น้องออมตังค์ : เธอคนนั้นที่ตามหามานาน ตอนที่ 4 เยี่ยมญาติเมืองจันท์

เธอคนนั้นที่ตามหามานาน ตอนที่ 4 เยี่ยมญาติเมืองจันท์

ตอนที่ 4 เยี่ยมญาติเมืองจันท์

น้ำค้างโปรยจากฟ้าในยามเช้า
ช่วยให้เจ้าดอกไม้ได้แจ่มใส
มวลไม้ดอกต้องแดดแล้วทันใด
น้ำค้างไซร้เปล่งประกายน่าชื่นชม
“เรโกะตื่นหรือยังลูก เราต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้านะทำๆไมยังไม่ออกมาสักที”
“โห แม่คะนี่ยังเช้าอยู่เลยนะ เดินทางไปจันท์ใช้เวลาแค่สามสี่ชั่วโมงเดี๋ยวก็ถึงแล้วค่ะแม่”
“ถ้าสามสี่ชั่วโมงของเรมันถึงจริง ๆ ก็ดีสิ ถ้ารถเกิดติดขึ้นมาล่ะก็กว่าจะถึงก็เย็นพอดี”
แม่ของฉันพูดเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อใจฉันสักเท่าไหร่ ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยไปเมืองจันท์ยังไงยังงั้น สงสัยว่าแม่จะลืมว่าฉันอยู่เมืองไทยมาตั้งแต่เด็กไม่มีหลงหรอกคำนวณเวลาเปะ ๆ คนที่จะหลงน่ะ คือ แม่ต่างหาก ไปอยู่ญี่ปุ่นมาตั้งหลายปีจะจำเส้นทางในกรุงเทพ ฯ ที่เปลี่ยนไปได้ยังไง
“ฟุยุเตรียมของเสร็จหรือยัง เดี๋ยวจะรถติดเอานะ”
“ถ้าเขาเตรียมตัวไม่ก็ทิ้งเขาเอาไว้เฝ้าบ้านสิ เราไปเยี่ยมญาติเรานะคะไม่ได้ไปเยี่ยมญาติเขาสักหน่อย”
“จะญาติเขาหรือญาติเราอีกไม่นานก็ต้องกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วจะแยกกันได้ยังไง”
เอาอีกแล้วแม่ฉันนึกอยากจะแปลงกายเป็นกามเทพอีกแล้ว ใครก็ได้ช่วยฉันที
“มาแล้วครับ รอนานมั้ยครับ”
“ไม่นานหรอกย่ะ แต่นานมากกกกก......”
ฉันย่นจมูกใส่อย่างไม่ค่อยชอบใจนัก คนอะไรปล่อยให้เจ้าของบ้านเค้าต้องคอยอยู่นั่นแหละไม่มีความเกรงใจเอาซะเลย
“ไม่เอาน่ายัยเรไปรีบ ๆ ขึ้นรถจะได้ออกไปกันสีกทีมัวแต่ทะเลาะกันเดี๋ยวก็สายรถติดกันพอดี”
“ยังดีนะที่แม่ช่วยนายเอาไว้ ไม่อย่างนั้นล่ะน่าดู”
“ครับผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ”
ดูเขาทำเข้ายังกับเด็กกำลังโดนผู้ใหญ่ดุ ให้สงบเสงี่ยมแบบนี้ต่อไปเถอะ กลัวจะสงบแตกซะก่อนน่ะสิ
“ยัยเรพอได้แล้ว”
“ค่ะ คุณแม่ขา”
กว่าฉันจะขับรถออกมาจากบ้านได้เกือบสาย ไม่อย่างนั้นล่ะก็รถติดน่าดูเชียว
ฉันขับรถเลียบชาญเมืองออกมาทางถนนสุขุมวิท ขับรถมาเรื่อย ๆ อีตาฟุยุก็ถามโน่นทีนี่ทีน่ารำคาญจริง ๆ น่าจะมีอะไรมาอุดปากซะจะได้ไม่ต้องพูดมาก
“ใกล้จะถึงหรือยังเนี่ยะผมเมื่อยแล้วนะ”
“แล้วใครใช้ให้คุณมาล่ะ”
“แล้วใครใช้ให้ตามมาล่ะ”
ฉันแหวใส่แบบทันควันทำเอาอีตาฟุยุเงียบได้พักใหญ่ ๆ ยังดีนะที่แม่ฉันหลับไปซะก่อนรายนั้นพอนั่งรถนาน ๆ ทีไรเป็นอันหลับทุกที ถ้าแม่ไม่หลับล่ะก็สงสัยต้องมานั่งฟังเทศน์ไปขับรถไปแน่ ๆ เลย

ผมตื่นมาตั้งแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัวเตรียมที่จะไปเยี่ยมญาติของเรโกะและแม่ของเธอ แต่ว่าบังเอิญผมดันจัดของช้าไปหน่อยเลยโดนยัยเรแหวเข้าให้ ยังดีนะที่แม่ยัยเรเข้าข้างผม และอีกตามเคยตลอดทางผมก็ถามโน่นถามนี่เธอด้วยความสงสัย ก็มันน่าสงสัยนี่ครับคนไม่ได้อยู่ประเทศไทยมาตั้งหลายปีอะไรหลาย ๆ อย่างก็เปลี่ยนแปลงไปเยอะ อย่าว่าแต่ถนนหนทางที่เจริญขึ้นหรือหรือสิ่งปลูกสร้างใหม่ ๆ เลย เรโกะจังของผมเธอยังเปลี่ยนไปมาก
“เรโกะจัง “
“นายอย่าเรียกฉันอย่างนี้นะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ฉันไม่อยากฟัง”
“ทำไมล่ะครับ หรือว่ากลัวแสลงใจ”
“นายอย่าบ้าหน่อยเลยใครว่ามันจะแสลงใจฉัน ฉันไม่ชอบต่างหากฟังดูโก๊ะ ๆ ไม่เต็มบาทไม่สมประกอบยังไงก็ไม่รู้”
เหตุผลจะฟังขึ้นมั้ยล่ะครับทีเมื่อก่อนล่ะบอกว่านายพุฒอะไรนั่นเรียกว่าเรโกะจังได้คนเดียว แต่พอนายพุฒสาวแตกทีเดียวกลับไม่อยากฟัง อะไรจะเปลี่ยนใจเร็วขนาดนั้นท่าทางจะเป็นคนโลเลนะนั่น
“เรียกแบบนี้ก็น่ารักดีออกครับทีเมื่อก่อนเห็นชอบไม่ใช่หรอ”
“........”
“ทำเป็นเงียบหรือว่ารับไม่ได้”
“จะรับได้หรือไม่ได้มันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย”
“อุ๊ย เข้มแข็งจังเลย ไปกินอะไรมาหรือถึงแข็งแรงได้”
ผมพูดแค่นั้นแหละครับเรโกะจังเริ่มตาแดง ๆ มีน้ำไหลออกมา ไม่รู้ว่าผมเล่นแรงไปหรือเปล่าผมไม่น่าเลยจริง ๆ ได้เรื่องจนได้ ผมและเรโกะพูดกันได้แค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เราสองคนต่างคนต่างเงียบจนถึงบ้านญาติของเรโกะ
ทันทีที่พวกเราไปถึงนั้น ทุกคนที่นี่ต่างก็ออกมาต้องรับขับสู้กันเป็นอย่างดีท่าทางของคนที่นี่เป็นมิตรมาก
“พี่ฟุขา พี่ฟุเพิ่งมาจากญี่ปุ่นหรอคะ”
เสียงลูกสาวเจ้าของบ้านถามอย่างออดอ้อน
“ครับ ผมเพิ่งมาจากญี่ปุ่นครับ”
“แล้วพี่จะมาอยู่กี่วันล่ะคะ”
“ยังไม่แน่ใจเลยครับคงต้องแล้วแต่เรโกะเขานะครับ”
“ทำไมต้องแล้วแต่พี่เรด้วยล่ะคะไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
ผมตอบไปอย่างเลี่ยง ๆ เพราะไม่อยากถูกเซ้าซี้ แต่ว่าแม่ของเรโกะพูดออกมาซะก่อน
“พี่ฟุเขาต้องอยู่เมืองไทยนานอยู่แล้ว”
“ทำไมล่ะคะป้า”
“ก็พี่ฟุกับพี่เรเป็นคู่หมั้นกันนี่จ๊ะ”
แม่ฉันเอาอีกแล้วหาเรื่องมาให้ลูกสาวที่น่ารักอีกแล้ว ยัยแนนนี่ต้องไม่พอใจแน่ ๆ เลยก็ดูท่าทางคุณเธอจะถูกใจอีตาฟุยุออกอย่างนั้น
“จริง ๆ หรอคะป้าขา”
“จริงสิจ๊ะ พี่ฟุเขาอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อจะเป็นเจ้าบ่าวของพี่เรนี่นา”
“ยกให้แนนได้มั้ยคะ พี่ฟุออกจะน่ารักเหมาะกับแนนออกค่ะ”
ต๊าย.....ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ อยู่ ๆ ก็มาขอคู่หมั้นคนอื่นเขา นี่ถ้าน้ากานดารู้เข้าสงสัยแทบจะอกแตกตายแน่ ๆ ลูกสาวทำพิษ
“..........”
อ้าว เงียบอึ้งทึ่งสิคะทั้งแม่ฉันกับอีตาฟุยุไม่เคยพบไม่เคยเห็นล่ะสิผู้หญิงไทยบางจำพวกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ที่จะมาสงบเสงี่ยมเจียมตัวรอให้ผู้ชายมาขอ นี่ถ้าเจ้าหล่อนเป็นฝ่ายไปขอผู้ชายแต่งงานได้สงสัยคงจะมีสามีเป็นตัวเป็นตนมาตั้งนานแล้ว
“แหม.....แนนล้อเล่นหรอกค่ะป้าขา แนนเป็นผู้หญิงนะคะต้องสงบเสงี่ยมสิคะถึงจะถูก”
“จ้า ป้ารู้จ้าว่าแนนเป็นเด็กเรียบร้อย”
เรียบร้อยตายล่ะ ถ้าไม่รู้ว่าที่นี่เป็นบ้านน้านะฉันคงจะคิดว่าที่นี่เป็นสวนสัตว์แน่ ๆ มีทั้งเสือ สิงห์ กระทิง แรด อันท้ายนี่ท่าน่าจะหนักกว่า ดูจากท่าทางของแม่ลูกผู้น้องของฉันแล้วท่าจะใช่
หลังจากที่พูดคุยกันจนเป็นที่รู้จักมักคุ้นกันดีแล้ว ฉันแม่และอีตาฟุยุก็แยกย้ายกันเอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องรับรองแขก และพักผ่อนกันจนหายจากความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาไกล ซึ่งก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียวเพราะว่าบรรยากาศที่นี่น่าอยู่มากทิวทัศน์สวยงามห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติ ฉันเลยถือโอกาสนี้เดินสำรวจบ้านสักหน่อยเผื่อว่าจะมีอะไรสนุกสนุกให้ทำ
แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปแถว ๆ บ้าน ฉันก็ไปเห็นนายฟุยุกำลังนั่งหยอกล้ออยู่กับยัยแนนนี่อยู่ นี่ขนาดเพิ่งรู้จักกันนะยังหยอกล้อกันได้ขนาดนี้ ถ้ารู้จักกันมานานจะขนาดไหน
“พี่ฟุขาคู่หมั้นมาตามค่ะ ห่างกันนานไม่ได้เลยนะคะ”
ดูเขาว่าเข้า ดูแดกดันชอบกล
“เปล่าหรอกค่ะน้องแนน พี่แค่มาเดินสำรวจดูบริเวณรอบ ๆ บ้านจ้า เผื่อจะเจออะไรดี ๆ “
“แล้วไอ้อะไรดี ๆ ของพี่เรนั่นมันคืออะไรคะ”
“เปล่าหรอกจ้า พี่ก็พูดไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“คุณเรหึงผมหรอครับ”
“ใครเขาจะหึงนายยะ”
“เอ....พี่เรกับพี่ฟุเป็นคู่หมั้นกันยังไงคะทำไมถึงพูดจากันดูห่างเหินจัง”
อ้าว นึกว่ายัยแนนนี่ไปแล้วซะอีกไหงยังอยู่อีกล่ะ
“เปล่านี่ พี่กับพี่ฟุก็พูดกันแบบนี้แหละจ้า”
นี่เป็นครั้งแรกนะครับที่ผมเห็นเรโกะแก้ตัวเกี่ยวกับเรื่องของผมและเธอไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะเถียงคนอื่นจนย่อยยับไปแล้ว นี่ถ้าไม่เป็นการเข้าข้างตัวเองจนเกินไปนักผมคงจะคิดว่าเธอคงเริ่มมีใจให้ผมบ้างแล้วนะ แนนนี่ก็ใช่ย่อย ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ดี ๆ ก็มานั่งเบียดผมนี่ยังดีนะว่ายังเป็นตอนกลางวันอย่างนั้นคะแนนที่ผมกำลังเร่งทำอยู่คงจะตกอย่างไม่ต้องสงสัย ตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นของผมคงจะพลอยมีปัญหาไปด้วยแน่ ๆ เลย
‘ปรี้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงแตรรถใครหนอมาเอาตอนนี้ พอได้ยินเสียงรถเท่านั้นแหละผมกับเรโกะก้รีบไปดูเลยทิ้งให้แนนนี่ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น พอรถคันนั้นแล่นมาจอดจึงได้รู้ว่าน้ากานดามาแล้ว
“น้าดาคะสวัสดีค่ะ”
“หนูเรใช่มั้ยจ๊ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานโตเป็นสาวแล้ว”
“ลูกสาวเธอเหมือนกันแหละยัยดาโตเป็นสาวเชียว”
“แหมพี่ยุก็ยัยแนนคงจะสวยไม่ได้ครึ่งหนึ่งของหนูเรหรอกจ้า”
“เล่นชมกันอย่างนี้เดี๋ยวยัยเรก็ลอยกันพอดี”
“แล้วนี่พาหนุ่มน้อยที่ไหนมาด้วยล่ะพี่ยุ”
“คู่หมั้นยัยเรจ้า”
“สมกันดีจัง”
ฉันฟังผู้ใหญ่คุยกันนาน ๆ ชักจะเบื่ออยากออกไปเดินข้างนอก ก็เลยเดินออกมาสูดอากาศให้เต็มปอดเชียว อากาศข้างนอกเริ่มอึมครึมเพราะว่าแสงแดดเริ่มจางหายไปกับเวลาอาทิตย์ตกดิน วันเวลาช่างผ่านไปเร็วจัง ดวงดาวเจ้าขาอย่าเพิ่งให้ถึงครบกำหนดวันแต่งงานของลูกเลยนะเจ้าคะ

Create Date : 17 มกราคม 2551

Last Update : 17 มกราคม 2551 11:54:36 น.

0 comments

Counter : 417 Pageviews.