--[เมื่อ เจ๊โหด โทรมาหา]--

วันอังคารที่ 1 พฤศจิกายน 2548
เวลา 21.25 น.
สถานที่ ร้าน C U Net รังสิต 200 ปี
เครื่องที่ 13
เวลาที่เหลือเล่นได้ 26 นาที

ผมคิดเรื่องนี้อยู่นานว่า จะเอามาเขียนลงบล็อคดีไหม
2 จิต 2 ใจ เขียนดี ไม่เขียนดี คิดจนมารู้สึกตัวอีกที
ก็ถึงร้านเนทที่เล่นประจำซะแล้ว

เอาล่ะ ไหน ๆ ก็มาถึงแล้ว ก็เอาซะหน่อย

เรื่องของเรื่อง มีอยู่ว่า.........

เวลาประมาณ 15.00 น. ของวันนี้ สถานที่ ที่บริษัทฯ
ผมกำลังนั่งทำงานหัวฟูอยู่

ตึ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงลำโพงเครื่องคอมฯที่ผมนั่งทำงานอยู่ดังขึ้น ซึ่งเสียงอย่างนี้ แสดงว่า โทรศัพท์มือถือของผม กำลังจะมีคนโทรเข้ามา ไม่ถึงอึดใจโทรศัพท์ตรงหน้าผมก็สั่น

หยิบมันขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่ปกติ เพราะว่า คนโทรมาหาผมช่วงนี้มีเยอะมาก แต่พอเหลือบไปเห็นชื่อผู้โทรเข้า

"เจ๊โหด"

ชื่อนี้ทำให้ผมเลี่ยงที่จะกดรับสาย ปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น โดยเอื้อมมือไปปิดลำโพงแทน มันสั่นจนในที่สุด มันก็เงียบไป

5 นาทีผ่านไป

กึ่ดดดดดดดดดดดดดดดด เสียงโทรศัพท์สั่น เหลือบดูชื่อ

"เจ๊โหด"

โทรมาอีกแล้ว คราวนี้ใช้วิธีเดินออกไปนอกห้อง โดยทิ้งโทรศัพท์ไว้หน้าเครื่องคอมฯ ปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น

10 นาทีผ่านไป กลับมาที่ห้องอีกที หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"สายที่ไม่ได้รับ"

" 10 สาย "

เอ๊ะ หรือว่าเค้าจะมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า ในขณะที่กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ผม มันก็สั่นขึ้นอีก

"เจ๊โหด"

คราวนี้ผมกดรับ

"ฮัลโหล"

"พี่ตุ้มเหรอ โทรไปตั้งหลายสายแล้ว ทำไมไม่รับล่ะ"

"พี่เข้าห้องน้ำ"

"เออ วันนี้เลิกงานกี่โมง"

"4 โมงครึ่ง"

"เออ รออยู่ที่บริษัทนะ เดี๋ยว........ ไปรับ"

ตู๊ด ๆ ๆ ๆ วางหูไปเลย

ผมวางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงที่โต๊ะช้า ๆ พร้อมกับความคิดที่ปั่นป่วนไปหมด ยอมรับครับว่า "ดีใจ"

เค้าจะมาทำไมนะ

16.15 น. กึดดดดดดดดดด โทรศัพท์เครื่องเดิมสั่นอีก "เจ๊โหด"

"ฮัลโหล"

"ว่าไง"

"เนี่ย ....... อยู่หน้าบริษัทแล้ว จะให้เข้าไปรอข้างในไหม ....... ปวดฉี่อ่ะ"

"อืมม เข้ามาสิ เดี๋ยวพี่โทรไปบอกยามให้ บอกเค้าว่ามาหาพี่ แล้วจอดรถหน้าออฟฟิตเลย เดี๋ยวพี่ลงไปรับ"

วางหูเสร็จผมก็เดินลงไป

รถ ToYoTa Vios สีน้ำเงินเข้ม แต่งครบชุดติดฟิลม์ดำสนิท เคลื่อนตัวเข้ามาจอดข้างหน้าผมช้า ๆ

กระจกไฟฟ้าฝั่งคนขับเลื่อนลง พร้อมกับหน้าคนขับที่ผมคุ้นเคยมา 4 ปี ยื่นออกมาจากรถ

"ให้จอดตรงไหนล่ะ"

"ตรงนี้ก็ได้"

ประตูรถเปิดออกพร้อมกับร่างที่ผมคุ้นเคยก้าวลงมาจากรถ

"ปวดฉี่อ่ะ ขอ.........เข้าห้องน้ำหน่อยได้ไหม"

"ไปสิ ตามพี่มา เดี๋ยวพาไป"

เจ๊โหด เดินผ่านหน้า oFFiCe ที่ผมนั่งทำงานอยู่ ในห้องทำงานที่เพื่อนร่วมงานอยู่ประมาณ 10 คน ผู้หญิงล้วน

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมามอง ด้วยสายตาประมาณว่า

"เอาแล้วไงมึงไอ้ตุ้ม ซวยแล้ววันนี้"

ผมหันไปมองเพื่อน ๆ ร่วมงาน พร้อมด้วยสายตาที่บอกว่า

"เออ กรูก็ว่างั้นแหล่ะว่ะ"

(อย่าแปลกใจ เพื่อนร่วมงานทุกคนของผม พูดกูมึงกับผม จริง ๆ ทั้ง ๆ ที่พวกมันเป็นผู้หญิงก็เหอะ)

เจ๊โหดเข้าห้องน้ำไปแล้ว ผมเดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะทำงานพร้อมด้วยสีหน้าประมาณว่า

"หน้ามึนสุด ๆ"
คือประมาณว่า ทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออก ใครพูดอะไรไม่ได้ยินทั้งนั้น

ซักพักเจ๊โหดก็ออกมาจากห้องน้ำ ผมจึงลุกไปหา

"จะให้รอที่ไหนล่ะ"

"รอในรถก็ได้มั้ง"

"อืมม งั้น.......... รอในรถนะ พี่ตุ้มเลิกงานแล้วก็มาขึ้นรถก็แล้วกัน"

"โอเค"

ผมเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน งานที่ทำค้างอยู่จากเมื่อกี๊ หลุดออกไปจากวงโคจรความคิดผมแล้ว สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวตอนนั้นคือ "นั่งนิ่ง"

สภาพแวดล้อมรอบตัวผมตอนนั้น คงไม่ต้องบอกว่ามันวุ่นวายขนาดไหน มันเหมือนฉากในหนังที่ มีสิ่งหนึ่งหยุดนิ่งอยู่ตรงกลาง ในขณะที่ทุกอย่างรอบ ๆ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

"ไอ้ตุ้ม"
เสียง ๆ หนึ่งปลุกผมขึ้นจากพะวังนั้น

"อะไร"
ผมตอบมันไป

"มาทำไมวะนั่น"

"กรูก็ไม่รู้ว่ะ"

"แล้วจะไปไหนกัน"

"กรูก็ไม่รู้เหมือนกัน เค้าคงไม่พากูแวะเข้าโรงแรมหรอกนะ"

"กรูสงสารมึงว่ะ"

"เออ อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็สงสารตัวเองอยู่เนี่ย"

"สงสัยจะพามึงไปกินข้าวแน่ ๆ "

"สงสัยว่ะ สงสัยว่าจะเป็นมื้อสุดท้ายแล้วมั้ง"

"เออ กูก็ว่างั้นแหล่ะ"

4 โมงครึ่ง เลิกงาน ผมเดินไปรูดบัตร แล้วก็เดินมาเปิดประตูรถสีน้ำเงินคันนั้น พร้อมก้าวไปนั่งบนรถ ฝั่งข้างคนขับ

4 โมง 35 นาที รถสีน้ำเงินคันนั้น เคลื่อนตัวออกจากบริษัทผมช้า ๆ

.................


ต่อครับ


..................

บนรถ

"ไปไหนดีล่ะพี่ตุ้ม"

"เอ้า มารับพี่แล้วไม่ได้คิดไว้เหรอจะไปไหน"

"อืมมม งั้นไปฟิวฯ ก็แล้วกันนะ"

"ไปสิ"

"กินไรดีล่ะ sizler หรือ MK ดีล่ะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย"

"ไม่หิวเหรอ"

"หิวสิ"

"อ้าว หิวแล้วทำไมไม่อยากกินล่ะ"

"กินไม่ลง"

"............................" เงียบ

16.55 น.
สถานที่ : MK สุกี้ ฟิวเจอร์พาร์ค รังสิต ชั้น 2A

"พี่ตุ้ม กินไร สั่งเลย เอาข้าวไหม"

"ไม่เอาอ่ะ ........ สั่งเหอะ พี่กินได้หมดแหล่ะ"
(คือไม่รู้จะสั่งอะไรจริงๆ ไม่อยากกินด้วยซ้ำ)

เจ๊โหดมองหน้าผมซักแป๊ปนึง แล้วก็หันไปสั่งอาหาร ซึ่งทุกอย่างสั่งมาเพื่อผมโดยเฉพาะ ผมรู้ดีเพราะว่าเมื่อก่อน ตอนคบกับเจ๊ ผมจะเป็นคนสั่ง แล้วก็จะสั่งไอ้พวกนี้แหล่ะ

"เป็ดย่าง สาหร่ายทรงเครื่อง หมู 3 อย่าง ผักกาดขาว ไข่ หมี่หยก 2 ก้อน ฯลฯ"

ซักครู่ อาหารที่สั่งก็ทยอยมา ตลอดเวลาที่นั่งเผชิญหน้ากันอยู่นั้น ผมก้มหน้าลงต่ำตลอด ไม่ได้มองหน้าเจ๊โหดแบบเต็ม ๆ เลยซักนิด

"พี่ตุ้ม เอ้า เป็ด"

แล้วเจ๊โหด ก็คีบเป็ดมาใส่ชามผม

"อืมม ขอบใจ"


เหมือนเลย บรรยากาศเก่า ๆ หวนกลับมาแล้ว ขาดอย่างเดียวคือความรู้สึกที่เคยเป็น เคยคุย เคยถาม เคยแซว แต่วันนี้ ไม่มี เป็นการกิน MKที่เงียบที่สุดในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ ไม่ใช่ว่าไม่พูดกันนะครับ พูดครับ แต่ที่พูดจะเป็น เจ๊โหด ซะมากกว่า ส่วนผม มีหน้าที่ออกเสียงแค่ว่า "อืมมม / เหรอ / แล้วยังไง" ซะมากกว่า ไม่ได้คุยกันจริงๆ จัง ๆ เป็นเรื่องเป็นราวอะไรเลย

เวลาประมาณ 17.45 น. เช็คบิลออกจากร้าน

"พี่ตุ้มไปไหนต่อ"

"ไม่ไปหรอก กลับบ้านเลย"

"อ้าว ไม่แวะที่ไหนเหรอ"

"เลิกแวะมานานแล้ว"

"งั้น เดี๋ยว ..............ไปส่ง จะได้แวะหาแม่พี่ตุ้มด้วยไง"

ในใจผมคิด "จะมาไม้ไหนวะเนี่ย"

"เออ ไม่ต้องก็ได้ พี่กลับเองได้ เพราะเดี๋ยวพี่ต้องออกมาอีกนะ พี่กลับไปเอาของที่บ้านน่ะ"

"เอาน่า เดี๋ยวออกมาส่งด้วย"

(เอาล่ะสิ)

"นะ พี่ตุ้ม ........... จะแวะไปดูปลาที่เราซื้อมาเลี้ยงด้วยไงว่าเหลืออยู่กี่ตัว"

"อ่ะ ไปก็ไป"

18.00 น. รถเก๋ง ติดฟิมล์ดำสนิท สีน้ำเงิน เคลื่อนตัวออกจากชั้น 2A ฟิวเจอร์ฯ รังสิต มุ่งตรงสู่ หมู่บ้าน นันทนาการ์เด้น บางพูน ปทุมธานี

ระหว่างที่อยู่บนรถ ผมเฝ้าภาวนาให้แม่ไม่อยู่บ้าน จะได้ไม่ต้องเจอกัน

18.20 น.

ถึงหน้าบ้านที่ผมอยู่ ผมมองเข้าไปในบ้าน นั่นไง แม่อยู่จริง ๆ ด้วย

แม่เห็นว่ามีรถมาจอดหน้าบ้านก็เดินออกมาดู

ผมเปิดประตูรถลงไป

"แม่ หวัดดี"

"เอ้อ อ้าว แล้วนั่นมากับใครล่ะ"

"มากับ.............ครับ"

"อ้าว ........... มาเหรอ"
(น้ำเสียงแกดีใจนะ ผมรู้สึกได้)

"หวัดดีค่ะแม่"

" ........... เหรอลูก มายังไงล่ะเนี่ย แล้วมาด้วยกันได้ยังไง ไม่เห็นแวะมาหาแม่มั่งเลย อ้วนขึ้นไหมเนี่ยลูก ดูซิ หน้ากลมเลยนะ กินน้อย ๆ หน่อยสิลูก อย่าให้อ้วนเดี๋ยวไม่สวยนะลูกนะ ฯลฯ"

ผมทนอยู่ตรงนั้นไม่ได้แล้ว หันหลังเดินขึ้นไปบนห้องของผม โดยไม่คิดว่า เจ๊โหด จะกล้ากลับขึ้นมาบนนี้อีกครั้ง

ตอนที่ผมกำลังหาของเพื่อที่จะเอาออกไปให้เพื่อนอยู่นั้น เจ๊โหดก็เดินขึ้นมา

"โห รกจริง ๆ เก็บซะมั่งนะ ห้องเนี่ย"

แล้วเจ๊โหดก็มองไปรอบ ๆ ห้อง เพื่อดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงมั่งไหม ซึ่งจริง ๆ แล้วมันไม่มีหรอกครับ ผมยังเก็บทุกอย่างไว้ที่เดิม ยกเว้ณรูปเท่านั้นที่แกะออกจากฝาผนังห้อง เก็บเข้าอัลบัม


แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นที่เขี่ยบุหรี่พร้อมกับซองบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานผม แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอยืนอยู่ซักพักเธอก็เดินออกไป

ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็เดินลงไปชั้นล่าง ซึ่ง เจ๊โหด กลับลงมานั่งคุยกับแม่อยู่แล้ว

"ไป" ผมพูดตัดบท

แม่ : "เดี๋ยวซิ จะรีบกลับไปทำไม ......... ไม่ค้างที่นี่ล่ะลูก รถก็มี พรุ่งนี้ค่อยกลับนะ"

"ไม่ได้หรอกแม่ เดี๋ยวที่บ้าน ............ เค้าเป็นห่วง" ผมตัดบทอีกครั้ง

แม่ : "เหรอลูก น่าเสียดายนะ .............เอ้ย วันหลังแวะมาเยี่ยมแม่อีกนะ แม่คิดถึงนะลูกนะ เอ้า ไป "

"หนูกลับนะคะแม่ หวัดดีค่ะ"

"หวัดดี ๆ ลูก ขับรถดี ๆ ล่ะลูก รถมันเยอะนะ ระวังด้วย"

"ค่ะแม่"


18.45 น. รถเก๋งคันเดิม เคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านผม บ่ายหน้ากลับรังสิต

บนรถ เจ๊โหดหันมามองหน้าผมแล้วก็ถาม

"พี่ตุ้ม"

"หือ"

"แม่รู้เรื่องเราหรือยัง"

"รู้แล้ว ทำไมเหรอ"

"แล้วแม่ว่าไงมั่ง"

"ไม่ว่าไง ก็แค่ร้องไห้"

"ร้องไห้เหรอ ร้องไห้ทำไม"

"สงสารพี่มั้ง"

ผมไม่อยากบอกอะไรมาก เพราะว่ายังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกอยู่แล้ว

"พี่ตุ้มไปลงไหนคะ"

"รังสิตแหล่ะ จอดตรงป้ายรถเมล์ที่เคยส่งพี่น่ะ"

"โอเค"

"....................." เงียบ

ระหว่างนั้นเจ๊แกก็เปิดเพลงในรถฟัง คุณรู้ไหมว่าเพลงแรกที่ขึ้นมา เป็นเพลงอะไร

เพลง : รักแท้ ดูแลไม่ได้ ของ โปเตโต้

ไอ้เวนเอ้ย คลื่นไหนวะเนี่ย เปิดเหมือนรู้เลย ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงเอาระเบิดเขวี้ยงสถานีไปแล้ว

เพลงดำเนินมาได้ครึ่งเพลง

ผมฟังเพลงแล้วก็หันหน้าออกไปมองข้างทาง กลัวว่าน้ำตามันจะไหล สิ่งมีค่าในชีวิตผม นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมนี่เอง สิ่งที่ผม ไม่สามารถรักษาเค้าไว้ได้ ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ ที่ผมจะได้เห็นหน้าเค้า


"พี่ตุ้ม"

"หืมม"

"เลิกสูบบุหรี่เถอะนะ"

ผม : "....................." เงียบ

"ทำไมล่ะ ทำไมถึงเงียบ รับปาก...... สิ ว่าจะเลิกนะ"

ผม : สารภาพครับว่าน้ำตาจะไหล

"ไม่รู้จะเลิกไปเพื่ออะไร เคยเลิกมาทีนึงแล้ว แต่ก็ต้องกลับมาสูบอีก"

"ก็............................" เงียบ

"เพื่อตัวเองไงคะ รักตัวเองบ้าง"

"อืมมม เลิกเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหล่ะ พี่คงสูบไปได้อีกไม่นานหรอก ถ้าไม่ตายซะก่อน คงเลิกแหล่ะ"

"อย่าพูดอย่างนั้นสิ"

"......................" เงียบ


เพลงจบ ก็ถึงรังสิตพอดี

"จอดส่งพี่ตรงนี้แหล่ะ"

"ตรงนี้นะ"

"อืมม"

รถเก๋งสีน้ำเงินเคลื่อนเข้าหาข้างทางช้า ๆ จนในที่สุดก็จอดสนิท

ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ แต่เปิดไม่ได้ เนื่องจาก คนขับยังไม่ปลดล็อค

"พี่ตุ้ม"

ผมหันไป "ว่าไงคะ"

"......... ไปก่อนนะคะ หวัดดีค่ะ"

เจ๊โหดพูดพร้อมกับยกมือไหว้ผม


"อืมม .. หวัดดีค่ะ ขับรถดี ๆ อย่าขับเร็วมากนักล่ะ ยังไงพี่ก็ยังเป็นห่วงอยู่นะ"

"ค่ะ"

"โชคดีจ้ะ"

ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูรถอีกครั้ง พร้อมก้าวขาออกนอกรถ

เปรียบเสมือนกับ ผมกำลังจะก้าวออกไปจากสิ่งที่ผมรักที่สุดในชีวิตตลอด 4 ปี ที่แล้วมา

ใจหายนะครับ พูดตรง ๆ

ผมหันไปมองเจ๊โหด เห็นน้ำตาจากเธอไหลลงมาอาบ 2 แก้ม

"อย่าร้องไห้ น้ำตาไม่ช่วยให้อะไรคืนมาได้เหมือนเดิมหรอก"

ผมทำเป็นเสียงแข็ง ทั้ง ๆ ที่จริงๆ แล้วผมกลั้นน้ำตาไว้สุดฤทธิ์

"ขอให้โชคดีนะครับ ไม่มีพี่แล้ว ดูแลรักษาตัวเองดี ๆ พี่คงตามไปดูแลอะไรน้อง....... ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เราจากกันด้วยดี ไม่ได้แค้นเคืองอะไรต่อกัน ขอให้เจริญก้าวหน้าในชีวิตนะ ไป รถติดแล้ว เราจอดขวางทางเข้าเค้าอยู่"


"ค่ะ พี่ตุ้มก็ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ ........เป็นห่วง"


"จ้ะ"

ผมปิดประตูรถอย่างแผ่วเบา

ครั้งสุดท้ายแล้วสินะ สุดท้ายแล้ว สุดท้ายจริง ๆ

รถคันนี้ คันที่ผมเคยขับพาเธอไปไหนต่อไหน คันที่เธอสอนผมให้ขับรถ คันที่เธอเป็นเจ้าของรถแต่เธอไม่เคยขับมันเลย เพราะผมขับมันตลอดเวลาที่อยู่กับเธอ เธอรู้ว่าผมขับรถไม่เก่ง แต่เธอก็ไม่เคยบ่นว่าอะไรผมซักคำ ทั้ง ๆ ที่ผมขับผิดเลน วิ่งเลนขวาสุดด้วยความเร็ว 80 กม. ต่อ ชม. เนื่องจาก ผมไม่กล้าเปลี่ยนมาเลนซ้าย ขับเลยทางเข้าบ้านประจำ เนื่องจากกะระยะเข้าซ้ายไม่ถูก วิ่งไม่ตรงเลนตลอดชาติ เบรคหัวทิ่มเพราะคำนวณระยะเบรคไม่ได้ เกือบเฉี่ยว เกือบชนนี่ เป็นเรื่องปกติ ขับรถไม่มองถนน แต่ชอบหันไปมองสาว ๆ ข้างทางเป็นประจำ แต่เธอไม่เคยว่าผมเลย อย่างมากก็อุทาน แล้วก็หันมามองหน้าแค่นั้น เธอปล่อยให้ผมรับผิดชอบชีวิตเธอตลอด คุณคิดดูว่าเธอกล้าเสี่ยงขนาดไหน ยอมนั่งรถไปกับคนขับรถไม่เป็น ไม่มีแม้แต่ใบขับขี่ โดนตำรวจจับทีไร เธอก็อ้อนวอนคุณตำรวจ จนรอดมาได้ทุกที ฯลฯ

รถ ToYoTa ViOs แต่งครบชุด โหลดเตี้ย สีน้ำเงินเข้ม เครื่องเสียงใหม่ที่ไปลงมาชุดละ 100,000 บาทถ้วน (ซึ่งไม่รู้จะไปติดมาทำไมให้เปลืองเงิน เพราะเจ๊ไม่ชอบเปิดเสียงดัง ผมเร่งเสียงทีไร เจ๊ก็เอื้อมมือมาลดเสียงทุกที จนผมแทบจะเอาหูไปแนบลำโพงเพื่อฟังเสียงมันอยู่แล้ว) ติดฟิมล์มืดสนิททั้งคันคันนี้ ตอนนี้กำลังเคลื่อนออกไปแล้ว ซึ่งผมก็คงไม่มีบุญได้เห็นมันอีกแล้วตลอดชีวิต


.......



ลาก่อน


........



ลาก่อน เจ๊โหดของผม
ตั้งแต่วันนี้ วินาทีนี้เป็นต้นไป เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว




อาจจะไม่ได้เจอกันแม้แต่ทางโทรศัพท์




ลาก่อนนะครับ


..........................................................................

3 เดือนผ่านไป

นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อวันเสาร์ที่ 14 มกราคม 2549 นะครับ

เวลาประมาณ 21.00 น.
สถานที่ ร้านเนทแถว ๆ บ้าน

..........................................................................

ขณะที่กำลังเล่นเนทอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

"เจ๊โหด"

ด้วยความที่ผมคิดถึงเจ๊โหดมาก ๆ เลยช่วงนี้ ทำให้ผมรีบกดรับสาย

"ว่าไง"

"ฮัลโหล พี่ตุ้ม นี่......... นะ"

"รู้แล้วแหล่ะ ไม่ต้องบอกหรอก มีไรหรือเปล่า"

"เออ เนี่ย พี่ตุ้ม จำ Handy Drive ที่เราซื้อมากันได้ไหม"

"จำได้ ทำไมล่ะ"

"เนี่ย ............ เปิดไม่ได้อ่ะ เครื่องมันโชว์อะไรก็ไม่รู้ ตอนเสียบเข้าไปแล้ว"

"มันโชว์ คำว่าอะไรล่ะ"

" (เป็นภาษาอังกฤษอ่ะครับ ผมก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอก)"

"อืมมม เอางี้ ตอนนี้ น้อง...... อยู่ที่เครื่องหรือเปล่า"

"เนี่ย นั่งอยู่เนี่ย"

"โอเค เปิดตามที่พี่บอกนะ"

"ได้ ๆ"

10 นาทีผ่านไป

"ได้ไหม"

"ไม่ได้อ่ะ"

"อ้าว เวนกำ ถ้าไม่ได้พี่ก็ไม่รู้แล้วแหล่ะ ไม่เห็นเครื่อง คิดไม่ออก"

"แล้วทำไงล่ะเนี่ย"

"ท่าจะให้ดีนะ ไปเอาแผ่น Driver มาลงใหม่ พี่จำได้ว่า ตอนซื้อมา มันมีแผ่น Driver มาให้ด้วย"

"มีแผ่น Driver ด้วยเหรอ"

"มีสิ พี่จำได้ ก็มันอยู่ที่บ้านพี่ตั้งหลายวัน กว่าพี่จะเอาไปให้ ทำไมพี่จะจำไม่ได้"

หายไปซักแปป

"ไม่มีอ่ะพี่ตุ้ม สงสัยทิ้งไปแล้ว"

"อ้าว เวนกำ"

"พี่แนะนำนะ เอาไปใช้เครื่องอื่นเหอะ เครื่องนี้ท่าทางจะใช้ไม่ได้แล้ว"

"อืมมมมมมม"

..............................................


"เป็นไงมั่ง สบายดีไหม"

"สบายดี แล้วพี่ตุ้มล่ะ"

"สบายดีเหมือนกัน"

"เออ blog ที่พี่ตุ้มบอกว่าเขียนน่ะ บอกอีกทีสิ ....... จะได้ดู"

"จะดูจริงเหรอ"

"จริงสิ บอกมาว่า Address อะไร"

"อ่ะ จดนะ //smannoi14.bloggang.com"

"เดี๋ยวรอแปปนะ เชื่อมเนทอยู่"

..........................................................................

หลังจากที่เธอเข้าเนทได้แล้ว และเธอได้เข้ามาอ่านที่บล็อคผมเป็นครั้งแรกในชีวิต

ผมสอนวิธีดูให้เธอ ว่าต้องกดตรงไหน มีวิธีดูอย่างไร

ไม่นาน เธอก็รู้วิธีดูแล้ว

เธอถามหาเรื่องที่ผมเอาเธอมานินทา 20 ข้อ ก่อนที่จะเลิกกัน ซึ่งตอนนี้ หัวข้อนั้น มันตกไปแล้ว แต่เธออยากอ่าน

ผมก็เลย ต้อง login เข้าไปขุดมาให้เธอ


เธออ่านไปเธอก็แย้งไป ว่า "ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย"

พร้อมทั้งหาตัวอย่างที่เกี่ยวกับตัวผมออกมาเป็นข้ออ้างด้วย

เธอพูดไป หัวเราะกับสิ่งที่ผมบรรยายไป

ผมบอกว่า

"ดีใจจัง"

"ดีใจอ่ะไรอ่ะพี่ตุ้ม"

"พี่นึกว่า ต่อไปนี้ พี่คงไม่ได้ยินเสียงหัวเราะของน้อง..... อีกแล้ว"

"เหรอ"

"อืมมม พี่ไม่ได้ยินมานานแล้ว เสียงหัวเราะที่สดใสอย่างนี้ คิดถึง"

เธอพยายามพาเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อง blog ก่อนที่ผมจะพูดอะไรไปมากกว่านั้น

เราคุยกันอีกหลายเรื่อง กว่าจะได้วางจริง ๆ ก็ผ่านไป ชั่วโมงครึ่ง!!!!!

..........................................................................

หลังจากวางสายไปแล้ว ผมคาดว่า เธอก็คงจะไปตามอ่าน บล็อคของผมที่เหลือทุกหัวข้อ

ไม่ถึงชั่วโมงต่อมา ก็มี sms เข้ามาที่เครื่องผม

ใจความว่า

"......... ขอโทษนะ ถ้าเรื่องในอดีตทั้งหมดทำให้พี่ตุ้มต้องเกือบลืมทำสิ่งที่ดี ๆ ตั้งหลายอย่าง"


ผมอ่านแล้วใจแป้ว..........................


เจ๊โหดต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ อาจจะอ่านไม่หมด ไปอ่านแค่บางอันเท่านั้น!!!!!!


ผมยกหูกดหาเจ๊โหดทันที


"ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ไม่รับสาย จนมันตัด

กดอีกที

" หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ "
เธอปิดเครื่องไปเลย

ผมไม่รู้จะทำยังไง เพราะผมรู้ว่า เจ๊โหดกำลังเข้าใจอะไรผิดแน่ ๆ แต่เธอปิดเครื่อง ผมก็โทรเข้าไม่ได้ แล้วก็ไม่แน่ใจว่า

พรุ่งนี้ ถ้าโทรหา เธอจะรับสายหรือไม่!!!!!!

เลยแก้ปัญหาโดยการส่ง sms แทน
ผมใช้เวลาพิมพ์ sms ฉบับนี้ เกือบ ๆ 10 นาที เพราะยาวมาก เหมือนพิมพ์จดหมายเลย

ใจความใน sms ฉบับนั้น มีว่า


"ไม่ต้องขอโทษพี่ พี่ไม่เคยเสียใจเลยกับสิ่งดี ๆ ที่พี่ไม่ได้ทำ ตอนอยู่กับน้อง.........
แต่สิ่งที่พี่เสียใจมากที่สุด ก็คือ การที่ พี่ไม่สามารถรักษาน้อง ........ ไว้กับพี่ได้ตลอดไป
ถ้าน้อง........ ได้อ่านเรื่องทั้งหมดที่พี่เขียนไว้ในบล็อคนั้น
น้อง...... จะรู้ว่า พี่ รัก และ เสียดาย น้อง....... มากขนาดไหน แล้วก็อยากจะบอกว่า พี่เสียใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น

พี่ไม่เคยเสียใจกับเรื่องไหน มากขนาดนี้มาก่อน

ขอแค่น้อง...... ได้โปรดจงเข้าใจ ในเจตนาของพี่ด้วย

"ด้วยรัก"



นี่คือใจความใน sms ของผมทั้งหมด ที่ผมส่งให้กับ เจ๊โหด ในวันนั้น

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 19 มกราคม 2549 0:28:52 น. Counter : 925 Pageviews.		34 comments
Share Tweet