--[จะทำไปเพื่ออะไรกัน]-- เวลา 01.44 น. วันที่ 17 ธันวาคม 2548 สถานที่ : บริษัทผมเอง -------------------------------------------- ทำไมผมยังไม่กลับบ้านอีก ??? สมันน้อย เบอร์ 14 อายุ 29 ปี 1 เดือน 21 วัน ต้องมานั่งถ่างตา เพื่อ "ทำการบ้าน" "การบ้าน" ใช่แล้วครับ "การบ้าน" บางคนอาจจะลืมคำ ๆ นี้ไปนานมากแล้ว ผมก็ลืมไปนานแล้วเหมือนกัน เกือบ ๆ 10 ปีได้มั้ง ตั้งแต่จบ ปวส. ผมก็ไม่เคยได้เจอะเจอกับการบ้านอีกเลย แต่แล้ว ทำไมตอนนี้ผมถึงต้องมานั่งทำ อะไรที่ผมคิดว่า มันไร้สาระมาก คุณว่า ตอนนี้ผมกำลังทำการบ้านวิชาอะไรหรือครับ ผมกำลังทำการบ้านวิชา "สัมนาคอมพิวเตอร์" วิชาที่ว่าด้วยเรื่องการเขียน DataFlOw DiaGraM โคตรพ่อ โคตรแม่ LeVeL (ขอโทษเพื่อน ๆ นะครับ ที่ใช้คำหยาบคายขนาดนี้) คุณว่ามันตลกไหม ผมส่ง PaPeR ไปตั้งแต่เมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว แต่อาจารย์เพิ่งโทรมาบอกเมื่อไม่กี่วันมานี่เอง ว่า DaTa FlOw DiagRam ของผมผิดหมดทุก LeVeL!!! ให้ไปแก้มาให้ถูกต้องด้วย โดยที่ไม่ได้บอกมาด้วยว่า ที่บอกว่ามันผิดน่ะ มันผิดตรงไหน เออ ดี คือผมจะไม่ตลกเลย ถ้าไอ้ DaTa FlOw diAgRam ตัวนี้ผมเป็นคนเขียนมันขึ้นมาเอง คนเดียว คิดเองคนเดียว ทำเองคนเดียว แต่นี่ คนที่ช่วยคิด และ เขียน พร้อมสอนและแนะนำ DaTa FloW ตัวนี้ให้ผม เป็นอาจารย์ที่สอนวิชานี้เช่นเดียวกัน สอนเหมือนกัน พูดไปเค้าก็รู้หมด เพียงแต่อยู่คนละมหาลัยกันเท่านั้น........ จะใครซะอีกล่ะ ก็ คุณโคอาล่าน้อย ของเรานี่ไง ผมก็โทรไปบอก หมีน้อย ว่า เนี่ย DaTa FloW ที่เขียนมาให้เนี่ย อ.ที่นี่บอกว่ามันผิดนะ หมีน้อยก็ถามมาโดยเร็วว่า มันผิดตรงไหน !!!!!!!!!! แล้วผมจะรู้ไหมเนี่ย จะเอาไปถามให้ถึงที่มันก็สายไปซะแล้ว เหลือเวลาอีกนิดเดียว ไม่รู้จะไปถามได้ยังไง คือ ไม่ได้อยู่ใกล้กันน่ะครับ กับหมีน้อยเนี่ย อยู่กันคนละมุมจังหวัดเลย เพื่อน ๆ อาจจะสมน้ำหน้าว่าทำไมผมไม่คิดเอง ไม่ทำเอง แต่ช้าก่อน อย่าเพิ่งด่าอาตมา ฟังอาตมาอธิบายก่อน!!!!!! เนื่องจากวิชานี้ ต้องอ้างอิงกับอีกวิชาหนึ่ง ซึ่งวิชานั้นต้องเรียนไป ตั้งแต่เทอมที่แล้ว แต่ ผมติดภาระกิจสำคัญไปในเทอมที่แล้ว ทำให้ไม่ได้ไปเรียน แล้วก็ DroP ไว้ พอมาเทอมนี้ ผมก็มาลงเรียนในวิชาที่เพื่อน ๆ เค้าเรียนกัน คือ ปล่อยวิชาที่เทอมที่แล้วไม่ได้เรียนไว้ก่อน เอาไว้ลงเทอมหน้า ซึ่งเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์!!!!!!! คือ ผมไม่รู้เรื่องอะไรกับ DaTa FlOw โคตรพ่อ โคตรแม่ LeVel ตัวนี้เลยแม้แต่นิดเดียว แล้วที่สำคัญ คือ อ.ที่เคารพทั้งหลาย ไม่เคยแม้แต่จะแนะนำผมเลย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมไม่ได้เรียนมากับเพื่อนเมื่อเทอมที่แล้ว ใช่ ผมยอมรับว่าผมผิดเองที่ผมไม่ได้มาเรียนพร้อม ๆ กับเพื่อน แต่ทำไมล่ะ แค่แนะนำนิด ๆ หน่อย ๆ มันจะทำให้วิชาของอาจารย์เสื่อมไปหรือไงครับ ผมก็ไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงอะไรอาจารย์เลยแม้แต่น้อย ในเมื่ออาจารย์ไม่สอนซ้ำ ผมเพียงแค่ขอตัวอย่างมาดูก็ได้ ขอตัวอย่างที่ อาจารย์คิดว่ามันถูกแล้ว ผมเอามานั่งศึกษาเอาเองก็ได้ อาจารย์ก็ใจดี หยิบมาให้เล่มหนึ่ง ผมก็เปิดศึกษาดูแนวทางการเขียน FLoW ในเล่มที่อาจารย์หยิบมาให้ ดูแล้ว คิดว่า เราน่าจะทำได้ โดยที่ไม่ต้องเดือดร้อนอาจารย์!!!!!! แล้วก็ได้รับคำปรึกษาจากโคอาล่าน้อยด้วย ทำให้ผมคิดว่า มันก็คงจะผ่านไปได้แหล่ะ แต่คงต้องลำบากหน่อยนึง งานเสร็จ DaTa FloW เรียบร้อย โคอาล่าน้อย อธิบายจนผมเข้าใจแล้วว่าอะไรมายังไง โดยที่ผมเอากลับมานั่งดูแล้วก็ลองเขียนซ้ำ ตามความเข้าใจของตนเอง มันก็ออกมาในแนว ๆ เดียวกัน ถึงแม้ว่าอาจจะวิ่งไปคนละเส้น แต่ผลที่สุด มันก็จบลงที่เดียวกันอยู่ดี ตอนส่งไปก็โล่งใจ..................... รอดแล้วโว้ย แต่ว่าเรื่องไม่ได้เป็นไปอย่างที่ผมคิด เมื่อ อาจารย์ที่สอนผม ดูแล้ว บอกว่า "มันผิด"!!!!!!!!! คือ บอกผมก่อนหน้านี้ซักหน่อย ผมจะไม่ว่าเลย ผมจะได้มีเวลาคิดบ้าง แต่นี่อะไร อาจารย์เล่นโทรบอกเพื่อน ๆ ผมหมดทุกคน แต่ไม่โทรบอกผมคนเดียว โดยฝากเพื่อนอีกคนมาบอก แล้วกว่ามันจะบอกผม ก็เมื่อวาน ผมก็ถามมันว่า แล้วอาจารย์บอก คุณมาเมื่อไหร่ มันบอก "เมื่อเช้า"!!!!!!! "จะบ้าหรือเปล่าครับ อาจารย์" บอกเมื่อวาน พรุ่งนี้ส่ง พร้อม สอบ!!!!!!! "ทำไมอาจารย์ ไม่เอาปืนมายิงผมซะเลยล่ะครับ!!!!" ผมนั่งบ้าอยู่ค่อนคืนแล้ว คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่ามันผิดตรงไหน เขียนใหม่ก็แล้ว ลบทิ้ง ลากเส้นก็แล้ว จะให้มันเปลี่ยนได้ไง ก็ก่อนส่ง กรูก็ลากแล้ว ลากอีก ลากจนกระดาษจะทะลุแล้ว มันก็ไอ้อันที่ส่งไปนั่นแหล่ะ แล้วอยู่ดี ๆ จารย์ มาบอกว่ามันผิด แล้วให้แก้ โดยไม่บอกว่าต้องไปแก้ที่ไหน แล้วผมจะรู้ไหมล่ะ ลากไปลากมา "มันก็ตรงนี่หว่า แล้วมันผิดตรงไหน" ในที่สุดตอนนี้ผมคิดออกแล้ว ว่าผมจะทำยังไงกับไอ้วิชานี้ดี ผมสรุปได้อย่างนี้ครับ "ช่างแมร่งก็แล้วกัน ถึงมันผิด ก็คงไม่ขนาดติด E หรือ I หรอกน่ะ ขอ D ก็ยังดี แมร่งเกรดกรูที่เฉียด ๆ เกียรตินิยม มันจะชิบหายกันก็ไอ้วิชาเนี้ยแหล่ะ" เอาล่ะ หมดไปวิชานึงล่ะ เมื่อตอนเที่ยงคืน ยัง ๆ ยังเหลืออีกวิชานึง ที่มาประมาณเดียวกัน อันนี้เพิ่งมาวันนี้ สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อเช้านี้เอง "ฮัลโหล" "ครับ" "สมันน้อยเหรอ" "ครับ" "นี่อาจารย์ xxx นะ" "ครับผม มีไรให้รับใช้ครับ อาจารย์" "เออ เรื่องที่ให้ส่งเล่มวันพรุ่งนี้น่ะนะ ครูลืมบอกเธอไปว่า ให้ทำโปรแกรมมา PreSenT ด้วย" "หา!!!!!!!!!!!" "ครูอนุญาตให้เธอมา PreSent ตอนบ่ายได้" "เอ่อ อาจารย์ครับ ตอนเช้าผมมีเรียนอีกวิชานึงนะครับ" "นั่นแหล่ะ งั้นก็มาตอนบ่ายก็แล้วกัน" "ขอเป็นวันอาทิตย์ตอนเที่ยง ๆ ไม่ได้เหรอครับอาจารย์" "วันอาทิตย์ ฉันหยุด" !!!!!!!!!!!! เออ เจริญกันทั้งมหาลัยแล้วครับ แล้วใครซวย ผมสิ ไอ้หมันเนี่ยแหล่ะที่ซวย จนนี่ ตี 2.11 นาทีแล้ว โปรแกรมยัง RuN มั่วอยู่เลย ระหว่างรอการประมวลผล หงุดหงิดมาก ไม่รู้จะไปลงที่ไหน นึกถึง blOGgaNg ขึ้นมาได้ ผลก็มาลงที่นี่แหล่ะครับ ไม่รู้ว่าจะได้นอนหรือเปล่าวันนี้ เพราะดูจากท่าแล้วเนี่ย 7 โมงเช้า ก็ไม่รู้มันจะเสร็จหรือเปล่า สมันน้อย เบอร์ 14 อายุ 29 ปี 1 เดือน 21 วัน ที่ยอมอดหลับ อดนอน ขนาดนี้เพื่ออะไร เพื่อแผ่นกระดาษ 1 ใบ แผ่นกระดาษที่สามารถยกระดับคนได้ โดยที่ไม่ต้องดูความสามารถ แผ่นกระดาษที่ดันให้คนเข้าทำงานได้ โดยที่ไม่รู้ระบบงานเชี่ยอะไรเลย แผ่นกระดาษที่ทำให้คนที่มีกระดาษแผ่นนี้ ทำงานเพียง 1 ปี คุณก็สามารถมีเงินเดือน และ ตำแหน่งสูงกว่า คนที่ไม่มีกระดาษแผ่นนี้ ที่ทำงานมา 20 ปี ได้ ทั้งๆ ที่ ไอ้คนที่มีกระดาษ แม่งก็ทำส้นตรีนอะไรไม่เป็น ซักอย่าง แผ่นกระดาษที่สามารถทำให้คนเชี่ย ๆ บางคน ดูดีขึ้นมาได้ เมื่อไปเทียบกับคนดี ๆ ที่ไม่มีกระดาษแผ่นนี้ แผ่นกระดาษที่พ่อแม่บางคน ยอมยกลูกสาวให้เพียงแค่ ผู้ชายมีแผ่นกระดาษแผ่นนี้ เพียงแผ่นเดียว ซึ่งกว่าจะได้มา พ่อแม่ ต้องเสียเงินไปกับมันเท่าไหร่???? ในขณะที่ไม่ยอมยกให้กับอีกคนที่ไม่มีกระดาษแผ่นนี้ แต่หาเลี้ยงด้วยตัวเองมาเกือบทั้งชีวิต!!!!!!! ฯลฯ และที่สำคัญ แผ่นกระดาษแผ่นนี้ มันกำลังทำให้ผม ไม่ได้นอนมา 2 วันแล้ว!!!!!!! ผมทำไปเพื่ออะไร จนวินาทีนี้ ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ว่า ผมทำไปเพื่ออะไร????? ผมอยากได้ไอ้กระดาษแผ่นนี้มาทำไม ในเมื่อถึงได้มาตอนนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป คนที่เค้าอยากได้ ไม่อยู่เพื่อรอชื่นชมมันอีกต่อไปแล้ว???? แล้วผมจะทำไปเพื่ออะไร???? นั่นน่ะสิ ทำไปทำไมกัน!!!!!!!!!!!!!!! ----------------------------------------------------------- 17 ธันวาคม 2548 เวลา 15.18 น. สถานที่ : ห้องบริการคอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ................. เครื่องที่ : 54 ขณะนี้ เป็นเวลาน่าจะประมาณเกือบ ๆ 3 วันแล้ว ถ้าจะนับเป็นเวลานอน ผมว่า ไม่น่าจะถึง 8 ชม. เพราะเมื่อคืนนี้ ผมทนสภาพร่างกายตัวเองไม่ไหว นั่งมึน มาจนถึง ตี 5 งานยังไม่เสร็จ นั่งต่ออีกซักพัก หน้ามืด จะเป็นลม เลยขอพักก่อนดีกว่า ก็นอนมันที่ออฟฟิตนั่นแหล่ะครับ หลับ ๆ ตื่น ๆ เพราะงานยังไม่เสร็จ ตื่นมา 8 โมงเช้า เอาล่ะ ดีขึ้นหน่อย เดินไปหากาแฟกินในห้อง Canteen ของบริษัทฯ ได้กาแฟมาแก้วนึง มานั่งปั่นการบ้านต่อ......... กว่าจะเสร็จ 9 โมงเช้า!!!!!!!!!!!! มาถึง มหาลัย 9 โมง 45 นาที 10 โมง ส่งงาน (ประมาณว่า อาจารย์แทบจะจับงานไม่ได้เลย เพราะร้อนจัด!!!!!!) 11.30 น. สอบ.......................... (ใช้วิชาก้นหีบ คือ ความน่าจะเป็น น่าจะเป็นอันนั้นนะ น่าจะเป็นอันนี้นะ พูดกันภาษาชาวบ้านก็คือ "มั่วเอานั่นแหล่ะ") ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า ไม่ได้อ่านเลยเมื่อคืนนี้... 13.00 น. เดินไปหา อาจารย์ เพื่อ PreSent งาน.. แล้วสิ่งที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจนได้!!!!!!!!! "อาจารย์ครับ ผมเอางานมา PreSent ครับ" "เออ เดี๋ยว อาจารย์ต้องรีบไปนะ เอาไว้เสาร์หน้าค่อยมาอีกทีแล้วกัน" จบกัน!!!!!!!!!!!!!!! แล้วกรูอดนอนไปหาพระแสงของ้าวอะไรฟระเนี่ย!!! เอาเถอะ คิดว่าเป็นเรื่องดีก็แล้วกัน ที่อาทิตย์ต่อไปจะได้ไม่ต้องมานั่งทำอีก เพราะทำเสร็จหมดตั้งแต่อาทิตย์นี้แล้วนี่ นี่นั่งอยู่ห้องคอม หัวจะโขกโต๊ะคอมอยู่รอมร่อแล้ว ถ้าผมยังขืนนั่งอยู่ที่นี่ต่อไป เลือดอาจจะไหลออกหมดตัวได้ (เนื่องจาก ขาว ๆ หมวย ๆ เอ็กซ์ ๆ เยอะเหลือเกิน - -" เอ่อ วกเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว T_T ) เพราะฉะนั้น ผมกลับบ้านไปนอนดีกว่า นั่งพิมพ์ไป มองไปโต๊ะข้าง ๆ ที่กำลังพิมพ์งาน หาข้อมูลหัวฟูกันอยู่ 4 - 5 คน ก็ได้สัจธรรมมาว่า ชีวิตคนเรา ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ หรอก มันต้องแลกกับอะไรบางอย่าง ซึ่งอะไรบางอย่างนั้น ก็คือ เวลา แล้วชีวิตของสมันน้อย เบอร์ 14 ทางเดินมันก็ไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบเพียงอย่างเดียว เพราะว่า กุหลาบที่เค้าเอามาโรยไว้ มันมาพร้อมกับก้านที่มีหนามแหลมคมเต็มไปหมด เอาเหอะ ฝากไว้ก่อน รอให้กรูมีเงินซื้อรองเท้าดี ๆ ซักคู่ก่อน กรูจะไม่กลัวเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! สวัสดี ปล. คราวนี้ตัวหนังสือมันอาจไม่ค่อยปะติดปะต่อกันเท่าไหร่นะครับ เพราะ สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเลย หวิว ๆ ยังไงก็ไม่รู้ บายครับ หลับฝันดีนะครับทุกท่าน สมันน้อย เบอร์ 14 15.32 น.
สู้ๆๆนะคะน้าหมัน
โดย: ทาเคโซน้อย (25th Oct
 ) วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:2:57:04 น.มาอ่านค่ะ สบายดีมั้ยคะ
โดย: pum IP: 61.90.105.9 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:3:53:26 น.
เป็นกำลังใจให้นะคะ...
น้าหมันสู้ว้อยยยยยย โดย: ต้นอ้อ IP: 203.188.37.204 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:11:49:07 น.
อย่างน้อยก็เพื่อตัวเรา...
ไม่มีวันแห่งความสำเร็จจะได้มาด้วยความง่ายดาย... ไม่มีทางที่จะได้ชัยชนะ หากขาดความเพียรพยาม.. ถึง..จะเป็นเพียงแค่กระดาษใบเดียว แต่มันจะมีความภูมิใจเมื่อเราได้มันมาแปะไว้ข้างฝาบ้าน พยายามเข้า สมันน้อย แม้ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ยังเข้ามาอ่านอยู่บ่อยๆๆ อย่าให้ใครมันมาดูถูกได้พวกเล่นบาสเนี่ยเรื่องเรียนมักไม่ได้ความ แค่กระดาษแผ่นเดียว ยังเอามาไม่ได้ ถึงวันนั้นมันจะน่าเจ็บใจมากกว่านี้.... หมันน้อยสู้ๆๆๆๆๆๆๆ  โดย: ยามเย็น IP: 203.149.7.148 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:13:23:59 น.
สู้ๆครับ
ตราบใดที่คนเรายังยึดถือ วัตถุมากกว่าความสามารถ กระดาษแผ่นนั้น ก็มีค่าครับ สำหรับผม ก็แค่ตั๋วรถเมล์ เพื่อให้เราได้ขึ้นรถเมล์ เท่านั้นเอง ไม่มีก็นั่งแท๊กซี่ก็ได้คริๆๆ  โดย: VinKaBees
วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:14:05:50 น.คนเรามันไม่เหมือนเมอร์รี่คิงส์หรอกน้า จะได้มีทุกสิ่งให้เลือกสรรค์อ่ะน้า
โดย: 200SX IP: 58.9.190.156 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:15:09:03 น.
แวะมาอ่านค่ะ เยี่ยมด้วย เม้นให้อีกตะหาก ^_^ โดย: Half Blood Prince
วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:15:55:07 น.แวะมาอ่านครับ ระบายอารมณ์ได้สะใจเจงๆ บรรยายซะเห็นภาพเลย พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ (^_^)
โดย: ninomacho IP: 203.170.228.177 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:16:03:23 น.
สวัสดีค่ะอย่าคิดว่าจะทำไปเพื่อนใครเพื่ออะไรสิคะคิดว่าเพื่อตัวคุณหมันเองสิคะรักตัวเองมากๆนะคะสู้ๆค่ะ
โดย: oryzaja
วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:16:42:32 น.กุหลาบงามย่อมมีหนามแหลมคมค่ะ
ชัยชนะที่ปราศจากอุปสรรคมันจะหอมหวานเหรอคะ ถ้ารู้จักเก็บเกี่ยว ก็จะได้มากกว่าแค่กระดาษแผ่นเดียว สู้ๆๆ  โดย: ถึงหนูจะไม่สวยแต่หนูก็จนนะคะ IP: 203.155.94.161 วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:17:22:31 น.
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอให้ผ่านช่วงเวลาหนักๆไปได้นะค่ะ
เราเองตอนนี้ก็เจอเรื่องหนักๆเหมือนกัน ก็หวังว่าจะเข้มแข็งนะ  คืนนี้นอนหลับฝันดีค่ะ  โดย: Star in the Sky
วันที่: 17 ธันวาคม 2548 เวลา:21:34:03 น.น้าสู้ๆ น้าสู้ตาย
มาเป็นกำลังใจให้ค้าบ ปล.กำลังใจจากน้องxxx ก็เหลือเฟือ ม๊กจ๊ก แระผมว่า อิอิ โดย: ดัชนีไฉไล IP: 203.172.34.151 วันที่: 18 ธันวาคม 2548 เวลา:17:10:31 น.
เข้ามาให้กำลังใจคุณสมันน้อยค่ะ
อาการคล้ายๆกันง่ะ อดหลับอดนอน ทำงานด้วยเรียนด้วย แง้..... เหนื่อยชะมัด แต่พอคิดถึงเวลาทำสำเร็จแล้วมันก็มีแรงใจทำต่อไปได้ สู้ๆค่ะ โดย: TW BarStar
วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:0:00:25 น.ใจเย็นๆนะค้าาา เดี๋ยวฟ้าก็เปลี่ยนสินะ พอถึงวันนั้น มันอาจจะคุ้มจริงๆก็ได้นะ
:) โดย: dadaplane -- lazy to login IP: 24.3.251.251 วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:0:10:58 น.
รอดมาได้แล้วใช่ป่ะค่ะ พี่สมันน้อย
ยังไงก็ดีใจด้วยนะค่ะ ส่วนกระดาษแผ่นที่ว่าเนี่ย ต้องสู้กันหน่อยเพื่อให้ได้มันมา ได้มาเพือยกระดับ จริง ๆ อ่าแหล่ะค่ะ ระดับอะไรไม่รู้ด้วยเน๊อะพี่ โดย: loveme_loveu
วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:8:53:56 น.ขอบคุณที่แวะมาบล็อกผมครับ
มาบล็อกนี้แล้วอยากเล่นบาสฯแฮะ โดย: I will see U in the next life.
วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:10:22:45 น.อ่ะโห สุดยอดครับ
แต่อาจารย์นั่นก็แย่เหมือนกันนะครับ เห้อทำให้ต้องอดหลับอดนอน โดย: Radio
วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:11:37:29 น. โดย: d_yong IP: 203.144.158.122 วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:11:42:31 น.
  มาชวนไปทานข้าว เที่ยงกว่าแล้วนะ โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ
วันที่: 19 ธันวาคม 2548 เวลา:12:36:05 น.อ่านแล้วรู้สึกผิด เลยที่ให้น้ากลับไปเรียนต่อ
แต่ก็นะ ทั้งนี้ทั้งหมดมันก็เพื่อตัวน้าเอง กับสังคมที่ยอมรับคนจากกระดาษแผ่นนึง โดย: หมีน้อย IP: 203.144.188.7 วันที่: 20 ธันวาคม 2548 เวลา:8:48:37 น.
หมันน้อย.....เชื่อหมีน้อยอ่ะดีแล้ว กลับไปเรียนเพื่อตัวเองไง อดทนหน่อยน๊า สู้ สู้ เป็นกำลังใจให้
 โดย: พี่เฟิร์นเอง... IP: 61.91.125.12 วันที่: 22 ธันวาคม 2548 เวลา:1:37:18 น.
เรียนไปเหอะน้าหมันแล้วจะดีเอง สังคมเดี๋ยวนี้เค้าต้องการแบบนี้น่ะ สู้ๆ ไอ้ flowchart เนี่ย ลองให้น้องหมีน้อยอธิบายดิ แล้วมีเวลาค่อยๆ มาเขียน อาจยาก แต่ทำได้อยู่แล้ว มาแอบเป็นกำลังใจด้วย แอบอ่านหมดแล้วเลยขอตอบแทนกับรอยยิ้มที่เจ้าของ blog ให้โดยการมาเม้นท์ (เจงๆๆแล้วคือกัว ดูหน้าเฮียแกดิ) ใกล้ตรุษจีนแล้ว ขอให้น้าหมัน Lucky in game & in love ด้วยนะคะ อ้อ..กะน้องหยงน่ะมาต่อซะทีดิ รออ่านอยู่ว่าจะสมหวังอ๊ะยัง
ขอได้รับความขอบคุณจากเราชาวคณะ.... โดย: มู๋ยุ้ย IP: 202.183.216.2 วันที่: 20 มกราคม 2549 เวลา:10:47:05 น.
ผมเข้ามาให้กำลังใจคุณสมันน้อยนะคับ
ผมขอให้คุณสมันน้อยทำให้สำเร็จนะคับ โดย: LTI Systems IP: 58.8.192.170 วันที่: 14 กุมภาพันธ์ 2549 เวลา:21:24:26 น.
ไปนอนซะน้า ฟุ้งซ่านแล้ว
โดย: --gIgEEg1g33-- IP: 202.7.190.131 วันที่: 26 มิถุนายน 2549 เวลา:3:04:15 น.
เป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ เอาไว้เล่าให้น้องๆ ลูกๆ หลานๆ ฟังไงครับน้า
พุทราเคยแค่ไม่ได้นอนเลย 3 วัน 2 คืน ... พอได้นอน หลับไปนานนนน จนท่านแม่นึกว่าไหลตายไปแล้ว เลยมาปลุก ศิริรวมหลับไป 21 ชม. ติดต่อกัน อีกหนึ่งประสบการณ์ ในชีวิตที่บางที่มันก็ว่างเปล่าจนน่าใจหาย -_-a โดย: แค่ก้อนหินที่อยากบินได้
วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:20:57:50 น. |
สมันน้อย เบอร์ 14
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย,รูปภาพ, บทความ,งานเขียน รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ ไปใช้เผยแพร่ .ไม่ว่าส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้ รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด 
Custom Search
Group Blog All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend               |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
