--[เหตุเกิดจากความเหงา]--

--[TAKE ONE]--



แช๊ะ !! ...... แช๊ะ !! ....... แช๊ะ !!

เสียงของชั๊ตเตอร์กล้องถ่ายรูปในมือผมดังขึ้น ทุกครั้งที่ผมกดปุ่มมันลงไป
ภาพที่ปรากฎอยู่บนช่องมองภาพ มาปรากฎอยู่ที่จอ LCD ขนาดเล็กด้านหลังตัวกล้อง

ผมมองดู และกดลบรูปที่ไม่เข้าท่าออกไป และตั้งต้นถ่ายใหม่

แช๊ะ !! ...... แช๊ะ !! ....... แช๊ะ !!

ผมรัวนิ้วลงบนชัตเตอร์อีกครั้ง ภาพมาปรากฎบนจอ LCD
ผมกดเลื่อนดูและยิ้ม การจัดวาง แสง และ ตัววัตถุอยู่ในขั้นที่น่าพอใจ

"อืมม เราก็มีฝีมือเหมือนกันนะ"

ผมหยิบสิ่งของออกจากฉาก เพื่อที่จะเอาของชิ้นใหม่ไปวางไว้แทนที่
และจะได้เริ่มต้นถ่ายภาพต่อไป แต่ทว่า ผมต้องหยุดมือไว้แต่เพียงเท่านั้น
เมื่อมีเสียงเคาะประตูห้อง

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"

ไม่มีใครอื่นที่จะมาเคาะประตูเรียกผม นอกจากแม่ของผมเอง แม่มีธุระอะไรหนอ
ถึงได้มาเคาะเรียกตอนนี้ ผมเดินไปเปิดล็อค แม่เปิดประตูและก้าวเข้ามา

"มีไรหรือแม่" ผมถามพลางเดินกลับมาที่กล้องต่อ
"พรุ่งนี้หมูน้อยมันจะพาหลานมาเยี่ยมเรา" แม่พูดขึ้นสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง

"อืมม มันจะมากี่โมงล่ะ"
ผมถามกลับไปพร้อมทั้งเอื้อมมือไปหยิบกล้องขึ้นมาปรับค่าต่าง ๆ

"คงมาเที่ยง ๆ แหล่ะ แล้วนั่นเราทำอะไรอยู่"
แม่ถามด้วยความสนใจกับกิจกรรมใหม่ของผม

"ถ่ายรูปสิ"

ผมตอบไปห้วน ๆ แบบไม่สนใจ แม่ขมวดคิ้วจ้องเขม็งมาที่กล้องผม แล้วก็ถามออกมา

"ถ่ายไปทำไมน่ะ"

ผมไม่สนใจกับคำถามแม่ หันมาหยิบของชิ้นต่อไปมาวาง พร้อมจัดมุม
แม่คงจะเบื่อที่จะต้องพูดกับผม แต่เรื่องที่แม่จะมาพูดด้วยยังไม่หมด แกจึงพยายามต่อไป

"นี่หมันดูสิ แม่ซื้อให้หลาน สวยไหม"

แม่พูดพร้อมทั้งชูกางเกงตัวเล็ก ๆ 3 ตัวให้ผมดู ผมหันไปมองดู แล้วก็ถามแกกลับไป

"มันจะใส่ได้เหรอ ตัวมันไม่ใหญ่ไปเหรอน่ะ"
แม่ผมยิ้ม พลางมองดูกางเกงที่แกซื้อมาอย่างภูมิใจ

"ใส่ได้สิ ตัวมันใหญ่แล้วนะ คลานได้แล้วด้วย"
แกตอบผมมาด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความดีใจที่จะได้เจอหลานสุดที่รัก

"อืมม ใส่ได้ก็ใส่ได้" ผมตอบแกไป พร้อมกับหันมาสนใจกับของบนฉากของผมต่อ
ส่วนแม่ผม หันไปมองรอบ ๆ ห้อง ห้องผม แม่ไม่ค่อยได้เข้ามายุ่มย่ามเท่าไหร่นัก
นาน ๆ แกถึงจะขึ้นมาหยิบของเล็ก ๆ น้อย ๆ ซักที ผมหันไปมองเพราะอยู่ดี ๆ แกก็เงียบไป
แม่หันมามองผม แล้วก็พูดในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินออกมา

"คิดถึงไอ้เจ้าหยงมันเน๊อะ!!!"

คำพูดของแม่ทำเอาผมต้องชะงัก ใช่แล้ว เจ้าหยงของแม่
ก็คือ น้องหยง หรือ เจ๊โหดของผมนั่นเอง แม่ผมไม่บอกคิดถึงใครบ่อยนัก
เพราะฉะนั้น ใครที่แม่ผมบอกว่าคิดถึง นั่นแสดงว่า แม่ผมคิดถึงจริง ๆ ไม่ได้พูดออกมาลอย ๆ

เหมือนโดนเอาลูกศรมาปักกลางดวงใจ มันไม่ใช่ลูกศรของคิวปิด ที่ปักแล้วจะรักกันแต่อย่างใด
แต่มันเป็นลูกศรของซาตาน ที่ปักแล้ว มีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว และ ทรมาน

"เจ้าหยงมันโทรมาหาลูกมั่งหรือเปล่า" แม่ผมถามต่อ ผมส่ายหัวตอบ
"ไม่ได้โทรมาหรอกแม่"

มันเหมือนกับมีก้อนอะไรซักอย่าง มาจุกอยู่ที่ลำคอของผม
เอาอีกแล้ว ความรู้สึกอย่างนี้มันมาอีกแล้ว ผมไม่ชอบเลยไม่รู้ทำไม

"ทำไมเราไม่ชวนเค้ามาเที่ยวบ้านเราบ้างล่ะ บอกว่าแม่คิดถึง"
แม่พูดโดยที่แกเองก็คงไม่ได้คิดถึงความรู้สึกผมเท่าไหร่นัก

ผมวางกล้องลงกับที่นอนเอามือเสยผมตัวเอง แล้วตอบกลับไป

"ไม่มานั่นแหล่ะดีแล้วแม่ อย่าให้มาเลย เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก"
"ยังคิดถึงอยู่อีกเหรอ"

แม่ผมถามมา ดูเหมือนว่าแกจะตะหนักได้แล้วว่าลูกชายรู้สึกอย่างไร

"ก็ไม่คิดถึงจนแม่มาพูดเนี่ยแหล่ะ" ผมตอบกลับไป
"เหงาไหมลูก"

แม่พูดพลางเดินมาลูบหัวผม ส่วนตัวผมนั้น กลั้นก้อนที่คอผมสุดฤทธิ์

"ฮึ่ ไม่เหงาหรอก มีเรื่องให้ทำเยอะแยะ!!!" ผมโกหก
"อืม ดีแล้วล่ะ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ว อย่าเก็บไปคิดมันอีกเลย" แม่ปลอบ

"อืมมม ไม่ได้คิดถึงแล้ว" ผมโกหกแม่อีกครั้ง


....................................


แม่ออกจากห้องไปแล้ว ปล่อยผมไว้ในห้องคนเดียว บรรยากาศในห้อง
เปลี่ยนไปจากตอนก่อนแม่มา กับหลังจากแม่ออกไป จากหน้ามือเป็นหลังตีน

ความเหงาเข้าปกคลุมในห้องนี้อีกครั้ง

..............................................................

ผมเดินไปงัดเอาอัลบั้มรูป ที่ตัวผมเองเป็นคนเอาไปซ่อนไว้หลังตู้เสื้อผ้า
ซ่อนไว้เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่เห็นและจะได้ลืม ๆ มันไปซะ
เหตุการณ์ได้บอกแล้วว่า แม้ผมจะซ่อนไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองเห็น
แต่ผมก็ยังจำได้ว่ามันอยู่ตรงไหน!!!

อัลบั้มรูปใหญ่ ๆ 2 อัลบั้ม ถูกเปิดออกดู........

..............................................................

7 ปีที่แล้ว....

เหล่าบรรดา บัณฑิตจบใหม่ กำลังวิ่งวุ่นวาย เพื่อหามุมสวย ๆ ถ่ายรูปที่ระลึก
อยู่ภายในสถานที่ ๆ มหาวิทยาลัยจัดไว้ให้

จนกระทั่งถึงเวลาที่จะต้องขึ้นไปยืนถ่ายรูปหมู่บนแสตนด์ของทางมหาวิทยาลัย
ถ่ายด้วยกล้องที่สามารถเก็บภาพมุมกว้างได้ ซึ่งแน่นอน ถ้ากล้องในมือผมละก็ หมดสิทธิ์ทำอย่างนั้นได้

ช่างถ่ายรูปประจำตัวนักศึกษาหลาย ๆ คน ก็ยังพยายามจะตามเก็บรูปดังกล่าวด้วยเหมือนกัน
ชางภาพเหล่านั้นต้องเบียดเสียด แย่งที่ดี ๆ เพื่อที่จะได้รูปที่สวยที่สุด และ มุมที่ดีที่สุด

มีเพียงตัวผมเองเท่านั้น ที่ออกมายืนยกกล้องถ่ายรูปอยู่ห่าง ๆ คนเดียว

ด้วยเลนซ์ซูมที่จัดว่า ดีพอสมควรในตอนนั้น มันสามารถย่นระยะทางจากกลุ่มนักศึกษากลุ่มนั้น
เข้ามาอยู่ตรงหน้าผมได้เพียงระยะมือเอื้อมถึง มันไม่ใช่กล้องของผมหรอกครับ
แต่เป็นกล้องของนักศึกษาคนหนึ่งในกลุ่มนั้น!!

เสียงอาจารย์ และ ช่างกล้องตะโกนให้เหล่านักศึกษาหันมามองกล้อง
นักศึกษากลุ่มนั้น หันไปทางเดียวกันหมด คือ ทางกล้องตัวใหญ่ ที่จะถ่ายเพื่อเอาไปอัดกรอบของทางมหาวิทยาลัย และ แจกจ่ายให้กับนักศึกษาทุกคน

ทุกคนในกลุ่มนั้น มีเพียงคนเดียว ที่ไม่สนใจจะหันไปหากล้องตัวใหญ่ แต่หันมาหาผม!!!
นักศึกษาคนนั้น ชูสองนิ้วมาให้ผม พร้อมรอยยิ้มน่ารัก แก้มเธอบุ๋มลงไป แสดงให้รู้ว่า เธอมีลักยิ้ม

ใช่แล้ว เจ้าของกล้องในมือผม ก็คือ นักศึกษาคนนี้นี่เอง!!

ผมเล็งกล้องอย่างพิถีพิถัน จากหน้าเล็ก ๆ ของเธอ บานเต็มกล้อง
ผมกดชัตเตอร์ลงไปรัวที่สุด เลื่อนหนามเตยกล้อง เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

"นี่ เธอคนนั้นน่ะ จะหันไปทางไหน ฉันให้หันมามองกล้องนี้ ไม่ใช่ไปมองกล้องอื่น!!!"

เสียงอาจารย์ผู้ควบคุม พูดใส่โทรโข่งออกอากาศ
ทำให้นักศึกษาที่ยืนอยู่บนอัฒจรรย์ทุกคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียว
........ มือที่ชูสองนิ้วของเธอหดลง พร้อมยิ้มแหย ๆ

ผมหัวเราะให้เธอ ส่วนตัวเธอเองนั้น แลบลิ้นและเบ้หน้าให้ผม!!!
เธอทำปากขมุบขมิบ เป็นการขมุบขมิบ ที่ผมซึ่งชินเสียแล้ว ชินเสียจนอ่านได้ว่าเธอพูดอะไร

"เดี๋ยวจะโดน!!!"

นี่คือถ้อยคำจากการขมุบขมิบปากของเธอ คำขู่นั้น ไม่ทำให้ผมหยุดยิ้มได้
ผมลดกล้องลง และมองดูเธอถ่ายรูปหมู่ต่อไป.....


......................................................

รูป ๆ นั้น เป็นรูปที่ผมกำลังลูบคลำมันผ่านแผ่นพลาสติกที่เอาไว้ปิดในอัลบัมรูปอยู่ในขณะนี้
หยดน้ำใส ๆ หยดหนึ่ง ร่วงหล่นลงบนแผ่นพลาสติกนั้น

ผมเอานิ้วปาดออก

"ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องไห้ง่ายจังวะ" ผมคิดในใจ

"น้องหยงจะเป็นยังไงบ้างน้า ตอนนี้" ผมคิดในใจอีก

ยิ่งคิดก็ยิงโหยหา
แต่ไม่รู้จะทำยังไงเพราะเบอร์โทรก็ไม่มี (ถึงมีก็ไม่กล้าโทรไปอยู่ดี)
ก็ได้แต่คิดคำนึงถึงอยู่อย่างนี้แหล่ะ

ผมปิดอัลบัมรูปนั้นลงเบา ๆ
เอามือลูบที่ปกอัลบัม แล้วยกเอาไปซ่อนไว้ที่เดิม

ซ่อนไว้ จนกว่า วันใดวันหนึ่ง ความรู้สึกอย่างนี้จะกลับมาอีกครั้ง
เพื่อที่ผมจะได้ไปเอามันออกมาจากที่ซ่อน แล้วร้องไห้ให้กับมันอีก!!!


คนเราก็งี้แหล่ะ



สมันน้อย เบอร์ 14

(จบ)

Create Date : 27 ตุลาคม 2552 Last Update : 28 ตุลาคม 2552 13:23:20 น. Counter : 1517 Pageviews.		30 comments
Share Tweet