--[เรื่องเล่า เมื่อก่อนนี้]--
เฮ้อ.......................
ก่อนอื่นก็ต้องขอสวัสดี เพื่อน ๆ หรือ คนที่หลงเข้ามาใน blog ของผมก่อนล่ะครับ
ขอแนะนำตัวกันหน่อย
ชื่อเล่น : ตุ้ม
ชื่อในพันทิพ : สมันน้อย เบอร์ 14
อาชีพ : ก็เป็นลูกจ้างเค้าแหล่ะครับ
อืม บางทีก็คิดเหมือนกันนะว่า ชีวิตเราเนี่ย เกิดมาเพื่ออะไร เคยคิดหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ก็หาไม่ได้ ว่าเราเกิดมาเพื่ออะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร บางที ความฝันในวัยเด็กของเราก็สามารถถูกลบเลือน ได้ด้วยสภาพความเป็นอยู่ สภาพแวดล้อม และ ความจำเป็นในการดำเนินชีวิต
จำได้ว่า เคยอยากเป็น คนทำเทคนิคพิเศษให้กับภาพยนต์ เคยมุ่งไปตามความฝันอยู่พักใหญ่ ๆ แล้วก็มุ่งมาทางนั้นจนเรียนจบ มัธยม แต่ด้วยความเชื่อของคนส่วนใหญ่ ในสมัยนั้น ว่า คนที่จะเข้ามาทำในวงการบันเทิงได้เนี่ย ต้องจบนิเทศฯ แล้วนิเทศฯ ที่ได้รับความนิยมในช่วงนั้นก็ต้องยกให้กับ นิเทศศาตร์ จุฬาฯ ซึ่ง หน้าตาแล้วปัญญาอย่างผม คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปเหยียบในรั้วพระเกี้ยวแน่ ๆ
จึงหันมาทาง สถาบันราชภัฏ สวนสุนันทา ซึ่งก็มีชื่อเหมือนกัน แต่ว่า หลังจากการทุ่มเท อ่านหนังสือ ติว ทุกอย่าง จนมั่นใจและไปสอบ แต่ผลที่ออกมา กลับตรงกันข้าม ในขณะที่เพื่อน ๆ มีเงิน รู้จักคนใหญ่คนโต (ละไว้ในฐานที่เข้าใจนะ) กลับได้เรียนกันทุกคน มีที่น่าน้อยใจกว่านั้นอีก วันที่ไปดูผลสอบที่สถาบัน มีน้องคนหนึ่งสอบไม่ติดเหมือนกัน เป็นผู้หญิง หน้าตาน่ารัก สอบคณะเดียวกับผมเนี่ยแหล่ะ หลังจากดูผลสอบ ก็ไม่ติดทั้งคู่ ก็กำลังจะกลับ ระหว่างที่กำลังจะเดินออกมาจากที่ดูผลสอบนั้น มีรุ่นพี่ 2 คน เดินเข้ามาถามน้องคนนั้น ว่า สนใจจะเรียนไหม ขอชื่อ และ เลขที่สอบด้วย แล้วก็................................ นั่นแหล่ะ ปัจจุบันนี้ น้องคนนั้นจบไปแล้ว ส่วนผม ก็ เอ่อ................ ไม่ได้เรียนสิครับ ฐานะอย่างผม จะไปเรียนม.เอกชน ก็คงไม่ไหว ก็เลยไม่เรียนมันซะเลย 555555+
หลังจากนั้น ชีวิต สมันน้อย ก็ผกผัน ผันผวน ทำงาน เรียน ทำงาน เรียน ทำงาน เรียน จนเอาชีวิตรอดมาได้ด้วยวุฒิ ปวส. คอมพิวเตอร์ธุรกิจ จบออกมาก็ทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำงาน และ ก็ทำงาน อยากเรียนต่อใจจะขาด แต่ก็ไม่ได้เรียนซักที งี้แหล่ะ คนรายได้น้อย ต้องเอามาจุนเจือครอบครัว ต้องให้น้องเรียนก่อน ด้วยหวังว่า เมื่อน้องจบ น้องจะได้มาแบ่งเบาภาระเรา้บ้าง แล้วเราจะได้เรียนซักที จนตอนนี้น้องจบมาได้ 1 ปีแล้ว ทำงานแล้ว แต่มันก็ไม่เคยมาช่วยเหลืออะไรเลย หนีไปอยู่ที่อื่นอีก ซวยสิครับ สมันน้อย อายุก็มากขึ้น ๆ ทุกปีแล้ว เอาล่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เก็บเงินวันละนิดละหน่อย ไปสมัครเรียนต่อเสาร์-อาทิตย์
เข้าสู่วัยเรียนอีกครั้ง เมื่ออายุจะ 30 สังคมในห้องเรียนเริ่มเป็นสังคมที่แปลกประหลาดสำหรับเรา นี่มันอะไรกันเหรอ อ้อ ต้องไปเอาใจอาจารย์ ต้องพูดให้เค้ารักเรา เฮ้อ แก่จนปูนนี้แล้ว ยังต้องมาเอาใจอาจารย์อีก หลัง ๆ มาก็เริ่มรับไม่ได้
เพื่อน ๆ ในห้อง มีแต่ผู้หญิง ไม่ใช่ว่าเลือกคบแต่ผู้หญิงหรอกนะ แต่บังเอิญว่า ในห้องมีเราที่เป็นผู้ชายอยู่คนเดียว แก่สุด นอกนั้นยังเด็ก ๆ อยู่เลย เค้าก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเราเท่าไหร่ อาจจะกลัวเราก็ได้นะ หน้าตาน่ากลัวนี่นา โทดใครได้ล่ะ เนี่ย จนทุกวันนี้นะ เหลืออีก ครึ่งปีก็จะจบแล้ว ไม่รู้ว่าจะจบกับเค้าหรือเปล่้า 55555+
ช่วยกันให้กำลังใจหน่อยนะคร้าบบบบบ
)
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
ทำวันนี้ให้ดีที่สุดนะหมันน้อย