--[ไอ้ ซาดดดดด ม๋า ไอ้ เนรคุณ!!!]--

: : i ChaD Mha : :



กราบแทบหว่างวาโก้ ซาบรีน่า ไทรอัมพ์ ลอรีเอ่ะ รีจ๊อยส์ บีเอสซี คิคุกาโม่ T_T ของสาว ๆ
และ กราบแทบส้งติงหนุ่ม ๆ ชาว บล็อคแก๊งค์ทุกท่านครับ !!!!

กลับมาอีกแล้วครับผม หลังจากห่างหายไปนาน เนื่องจากช่วงนี้หงุดหงิดอย่างแรง
เพราะกำลังอยู่ในช่วง "ลด ละ เลิก" บุหรี่ ที่ลงทุนสูบมาเกือบ ๆ 10 ปีได้แล้ว
รู้สึกขาดทุนเหมือนกันที่ลงทุนเผาปอดตัวเองมาตั้งนานแล้ว ต้องมาเลิกมันเสีย T_T

ยังเลิกไม่ได้ครับ แต่ก็ลด ๆ ลงเรื่อย ๆ แล้ว จาก 2 วัน / 1 ซอง
ทุกวันนี้เปลี่ยนเป็น 4 วัน / 1 ซองแล้ว และคาดว่าจะลดลงเรื่อย ๆ ๆ

ก็คิดว่า ถ้าผมไม่ตายไปเสียก่อน ผมก็คงจะเลิกมันได้อย่างเด็ดขาด
ผมเป็นประเภทใจไม่เด็ดครับ ไอ้ครั้นจะหักดิบเลิกเลยนั่น
คงต้องขังผมไว้ในห้องสถานเดียวแหล่ะ อย่าให้ออกไปไหนมาไหน
จึงต้องใช้วิธี ค่อย ๆ ลด ๆ ๆ มันไปเรื่อย ๆ ไม่ได้หวังให้เลิกสนิท
แต่ขอแค่น้อยลงจากปกติก็พอแล้ว ^_^

นั่นทำให้ผมช่วงนี้ จิตใจไม่ค่อยจะปกติซักเท่าไหร่ เพื่อนผมโดนผมกัดไปหลายคนแล้ว
เนื่องจากหงุดหงิดมาก และโมโหร้ายสุด ๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย กลุ้มใจตัวเองเหมือนกัน

พยายามท่องไว้ ยุบหนอ พองหนอ ยุบหนอ พองหนอ ขันติ ขันติ

.
.
.
.
.

ขันแตก!!!!!!!


ขันแตกตลอดเลย สะกิดหน่อยผมก็ด่าแล้วอ่ะ T_T

อย่ากระนั้นเลย ช่วงนี้เก็บตัวเงียบ ๆ ดีกว่าที่จะออกไปเพ่นพ่านกัดใครเค้าไม่เลือกหน้า
แต่จนแล้วจนรอด ผมไม่ออกไปกัดใคร ก็มีคนมากัดผมจนได้!!!!!

เป็นปกติครับ ที่ทุกวันตอนเวลาประมาณ 06.30 น. ผมจะออกไปซื้อโจ๊ก + ปาท่องโก๋
ที่ร้านประจำหน้าบ้าน รวมถึงออกไปพบปะคู่แท้ ที่ชื่อว่า น้องดาวน์ (ซินโดรม)
ซึ่ง ไม่เจอหน้ามาหลายวันมากแล้ว ไม่รู้ว่าตายไปหรือยัง เพราะปกติ
จะมาผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่แถวเสาไฟฟ้าหน้าบ้านผม เพื่อเก็บขยะ!!!!

จะเล่าถึงชีวิตประจำวันที่ออกไปซื้อโจ๊กให้ฟังกันก่อนนะครับเผื่อจะได้นึกภาพกันออก
ถึงเวลาผมก็ลงไปอาบน้ำ ล้างหน้าด้วยน้ำมะพร้าว ปะแป้ง อมตังค์
แปรงฟัน บ้วนปากเอาหมาออกจากปากเสียบ้าง ก่อนจะออกไปรถเข็นโจ๊กหน้าบ้าน

ซื้อเสร็จ มันจะมีหมาครับ หมาน้อยตัวนึง หน้าตาน่ารัก ของใครก็ไม่รู้
รู้แต่ว่ามันมีเจ้าของแน่ ๆ เพราะดูเป็นหมามีชาติตระกูลพอสมควร
เค้าจะปล่อยออกมาเดินเล่นตอนเช้า ๆ พอผมซื้อเสร็จ มันก็จะมานั่งรอผมหน้าบ้าน
เพราะผมจะโยนปาท่องโก๋ให้มันทุกวัน มันพยายามส่งสายตา
อ้อนวอนขอโจ๊กในมือผมด้วย ผมก็ได้แต่ส่งสายตาบอกมันไปว่า


"ขอเก็บไว้กินมั่งเหอะนะ ให้เอ็งหมด แล้วตรูจะเอาอะไรกิน T_T"

นั่นแหล่ะครับ ชีวิตประจำวัน ออกไปแล้วก็เข้ามา
ทีนี้เหตุมันเกิดวันนี้ครับ เมื่อชีวิตประจำวันมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาขัดจังหวะการเข้าบ้าน


ผมแต่งตัวแล้วเดินออกไปร้านโจ๊กเจ้าเดิม ซึ่งคนขายเป็นคุณยายแก่ ๆ
หลง ๆ ลืม ๆ ทุกวัน ทั้งที่ผมก็ไปซื้อทุกวัน สั่งเหมือนเดิมทุกวัน

"โจ๊กพิเศษหมู ใส่ไข่ 2 ฟอง ไม่ใส่ตับ ไม่ใส่เครื่องใน ไม่ใส่ไส้ ไม่ใส่ผัก ไม่ใส่ขิง ไม่ใส่อะไรเลย T_T"

เคยเจอคุณยายแซวกลับมาว่า "ใส่โจ๊กด้วยไหมหนุ่ม!!"

ป๊าดดดดดดดด โดนยายแซว เล่นเอาคนมายืนรอแถวนั้นขำกันกิ๊กกั๊ก T_T

ขนาดสั่งอย่างนี้ทุกวัน คุณยายยังลืมเลย กลับมาบ้านทีไรก็มีตับ มีขิงติดมาด้วยทุกทีสิน่า T_T
อ้อ อย่าลืมครับ มีปาท่องโก๋ติดมาด้วย 6 บาท ตัวละบาท กินเอง 5 ตัว อีกตัวนึงให้หมา!!!
(ใจบุญมากเลยเอ็ง ให้หมากินตั้งตัวนึงแน่ะ T_T)

ก็เดินออกไปจากบ้าน มองดูวิวรอบ ๆ เส้นทางเดินไป
เรื่อย ๆ เป็นวิวเดิม ๆ คนก็ออกไปทำงานกันหน้าเดิม ๆ แต่มีสิ่งผิดปกติ เมื่อมี สิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งยืนยกขาฉี่อยู่ริมถนน!!!

สิ่งมีชีวิตตัวนี้แถวบ้านผมเรียก หมา!!!!
เชื้อชาติ น่าจะเป็นอะไรซักอย่างนึงที่หน้าย่น ๆ เคยเห็นแต่ตัวเล็ก ๆ
แต่ไอ้ตัวนี้มันต้องเป็นพันธุ์ผสมแน่ ๆ เพราะตัวอย่างใหญ่!!!

มันสูงขนาดเข่าผมได้เลยนะ ตัวโคตรใหญ่เลยอ่ะ

ผมไม่เคยเห็นหมาตัวนี้เลย ไม่รู้ว่าหมาของใคร แต่น่าจะมีเจ้าของ เพราะเห็นมีปลอกคอ
ก็ยังว่า เออ ตัวมันใหญ่ดีเว้ย แล้วนี่ใครปล่อยมาเพ่นพ่านแถวนี้วะ น่ากลัวชิบเป๋ง

ผมเดินเลี่ยง ๆ มันมาอีกฝากหนึ่ง ไม่ให้มันหันมาสนใจ
ถึงแม้ว่าสัญชาติผมกับหมาตัวนั้นมันจะสัญชาติเดียวกันก็เหอะนะ แต่ผมก็ไม่อยากเสี่ยง
กับหมาที่ผมไม่ชินกลิ่นซักเท่าไหร่ อีกทั้งตัวยังสูงขนาดเข่าผมด้วย!!!

ซื้อโจ๊ก พร้อมปลาท่องโก๋เสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินทอดน่องแทะปาท่องโก๋กลับมาทางเดิม
โดยลืมหมาตัวนั้นไปแล้ว กว่าจะรู้สึกตัว มันก็โผล่มาจากพุ่มไม้ตรงเกาะกลางถนน

มองซ้ายมองขวา ไม่มีใครเลย มองไปข้างหน้า ห่างประมาณ 100 กว่าเมตร
มีคนเดินมาประมาณ 3 - 4 คน มันโผล่มายืนจ้องหน้าผม มองที่ปาท่องโก๋ในมือ!!!!
ด้วยเป็นคนรักสัตว์และก็ไม่คิดอะไร จึงโยนปาท่องโก๋ในมือให้มันไป
มันตะครุบอย่างเร็ว ผมเห็นดังนั้นก็เดินเลี่ยงหนีมันเพื่อตรงกลับบ้าน
ข้างหน้ามีหมาเจ้าประจำที่ผมให้ปาท่องโก๋กินอยู่ทุกวันนั่งอยู่หน้าบ้านแล้ว

นึกภาพตามผมนะครับ เป็นภาพสโลโมชั่น!!!

ผมก้าวเดินผ่านหน้าหมายักษ์ตัวนั้น ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

หมายักษ์เงยหน้าขึ้นมามองทั้งที่ปากยังมีปาท่องโก๋คาบอยู่ ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมก้มมอง ตาต่อตามาประสาน ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ตัดภาพไปที่หมามีชาติตระกูลที่นั่งอยู่หน้าบ้านผม อยู่ดี ๆ มันก็เห่า!!!!!
โฮ่ง ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ โฮ่ง ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ไม่รู้ว่ามันส่งภาษาอะไรกัน ผมฟังไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่าเจ้าหมายักษ์นั่น
พอได้ยินเสียงเห่าของหมาหน้าบ้านผม มันแยกเขี้ยวขู่ทันที

"แฮ่ ฮื่อออออออออออออ" ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


ผมหยุดชะงักทันที !!! น่องผมห่างจากปากมันมาประมาณ 3 ก้าว ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ

หมายักษ์ ย่างสามขุมเข้ามา ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ตัวผมแข็งทื่อ ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

อีกไม่กี่ก้าวมันจะถึงน่องผมแล้ว ผมเดาใจมันไม่ถูก ได้แต่ส่งกระแสจิตบอกมันไปว่า

"เฮ้ย ๆ ๆ ๆ พวกเดียวกัน ใจเย็น ๆ มีอะไรก็คุยกันได้ อย่าใช้กำลัง"

ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


แฮ่!!!!! มันแยกเขี้ยวใส่ผมเท่านั้นแหล่ะ ขาผมที่แข็งอยู่เมื่อซักครู่นี้ ทำงานอัตโนมัติ!!!

ตรุ๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ชิปปปปปป....................หาย แล้วววววววววววววววว

.
.
.
.
.

ออกจากโหมดสโลโมชั่นครับ!!!!

คงไม่ต้องส่งสายตาอ้อนวอนกันอีกต่อไปแล้ว เมื่อมันแสดงทีท่ามุ่งร้ายขนาดนั้น
ด้วยสัญชาติญาณส่วนตัว ผมเผ่นทันที!!!

เมื่อผมเผ่น หมายักษ์ก็เผ่นตาม โอ้ย อย่าให้บรรยายเลยครับว่ามันระทึกขนาดไหน
มีหมายักษ์วิ่งไล่ตามหลังมาเนี่ย อะโห บันจี้จัมพ์ที่ว่าเสียว ๆ แล้ว เจอนี่เข้าไป
บันจี้จัมพ์เด็ก ๆ ไปเลยขอบอก ไม่เชื่อลองดูได้เลยครับ T_T

ผมจำเป็นต้องวิ่งผ่านหน้าบ้านตัวเองไปอย่างจำใจ ทั้ง ๆ ที่มันก็อยู่ห่างกันจากจุดเกิดเหตุไม่เท่าไหร่
แต่หากว่าผมเลี้ยว ผมต้องเปิดประตูรั้วอีก แล้วคิดว่า เจ้าหมายักษ์นั่น มันจะปล่อยผมให้ลอยนวลเหรอครับ T_T

แค่นี้ เขี้ยวมันกับขาผมก็จวนเจียน ๆ กันอยู่แล้ว

เจ้าหมามีชาติตระกูลที่เจือกเห่าเมื่อกี๊นี้ ทดแทนบุญคุณปาท่องโก๋ที่มันกินจากผมทุกวันโดยการ




วิ่งหนี แสร๊รรรรรดดดดดดT_T


มันเห็นผมวิ่งโดยมีหมายักษ์วิ่งกวดตามมา มันเผ่นเข้าบ้านไปก่อนเลย
และนั่นทำให้ผมได้รู้ว่า บ้านมันอยู่ไหน อ้อ บ้านหลังถัดไป 3 หลังนี่เอง
มิน่าล่ะ มานั่งรอตรูทุกวันเลย แต่ ไอ้หมาเนรคุณ แทนที่จะช่วยกันบ้าง นี่หนีเฉยเลย T_T


"ไอ้หมาเนรคุณ"

ผมร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อโดนหักหลัง T_T

ผมว่าผมวิ่งเร็วแล้วนะ เคยวิ่งแข่งกับเพื่อนอยู่บ่อย ๆ ผมชนะตลอด
แต่คราวนี้ไม่ใช่ซะแล้ว บังเอิญว่า ไอ้ตัวที่วิ่งตามผมมานี่ มี 4 ขา 1 หาง
ไม่ใช่ 2 ขา 2 แขนเหมือนเพื่อนผม แล้วหน้าตาก็ไม่เป็นมิตรอย่างแรง!!!

ผมวิ่งแบบไม่คิดชีวิต เลี้ยวไปไหนก็ไม่ได้ เพราะถ้าเลี้ยวมันจะเสียระยะทันที อาจจะโดนงับได้
ข้างหน้าผมมีสาว ๆ 3 - 4 คน เดินสวนมา เค้าคงงงว่า ไอ้นี่บ้าหรือเปล่า
มาวิ่งอะไรตอนเช้า ๆ ผมวิ่งตรงไปที่คนกลุ่มนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

"หลบหน่อยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ"

พอเค้าเห็นว่าอะไรเป็นอะไร และ อะไรวิ่งดมน่องผมมาเท่านั้นแหล่ะ

"ว๊ายยยยยยยยยยย ว๊ายยยยยยยยยยย ว๊ายยยยยยยยยยย"

ว่าแล้วก็แยกย้ายไปกันคนละทางแบบสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ใจผมคิดว่า ไอ้ตัวยักษ์ข้างหลังผมมันจะหันไปสนใจน่องขาว ๆ หมวย ๆ ที่หลบ ๆ กันอยู่นั่นบ้าง
แทนที่จะมาสนใจน่องขี้ก้างอย่างผม ที่ไหนได้ มันยึดมั่นกับสิ่งที่มันทำมากเลย


จดจ้องจะงับน่องผมให้ได้!!!!



ป๊าดดดดดดดดดด โกรธอะไรตรูขนาดนั้นนน
โจ๊กที่อยู่ในมือผมตอนนี้ รู้สึกว่ามันเป็นภาระอย่างยิ่ง
จำใจต้องโยนเข้าไปในพุ่มไม้ในเกาะกลางซอยไว้ก่อน


ระยะทางไม่ต่ำกว่า 300 เมตร ที่ผมวิ่งหนีหมายักษ์โรคจิตตัวนั้น มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย
ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเห่า และวิ่งไล่ผมอยู่นั่น โอย ตัวมันใหญ่ขึ้นอีก 2 เท่าตอนที่ผมเหลียวไปมอง
เหมือนดูหนัง 3 มิติ ว๊ากกกกกกกกกก เฉี่ยวไปนิดเดียว!!!!

แต่ในที่สุด ฝีเท้าคน กับฝีเท้าหมา ความต่างมันมีอยู่
ถ้าหมาตัวเล็ก ผมคงทิ้งห่างมันไปแล้ว แต่นี่ ตัวอย่างใหญ่

งั่บ!!!!!!
.
.
.
.
แอ๊................ งับขาตรู๊!!!! T_T

ครับ โดนหมายักษ์งับขาในขณะวิ่ง อารมณ์นั้นไม่รู้ล่ะครับ งับเข้าหรือเปล่าไม่สนแล้ว
ผมตัดสินใจเลี้ยว!!!! โชคเป็นของผม ที่มันเสียจังหวะกับการงับขาผม ทำให้มันเลี้ยวตามผมไม่ทัน

ผมมุ่งหน้ากลับที่เดิม T_T

สาว ๆ กลุ่มเมื่อกี๊นี้ต้องกระเจิงอีกรอบ เมื่อผมวิ่งย้อนกลับมา
ตอนนี้ทั้งหมาทั้งคน ความเร็วลดลงกว่า 30 เปอร์เซนต์ หอบแฮ่ก ๆ ทั้งคนทั้งหมา
คนก็ลิ้นห้อย หมาก็ลิ้นห้อย พอกันเลย T_T

"ขอทางหน่อยคร้าบบบบบบบบบบ"

"ว๊ายยยยยยยยยยย ว๊ายยยยยยยยยย ว๊ายยยยยยยยยย"

สาว ๆ วงแตกไปอีกรอบ T_T

อาจจะเป็นเพราะว่า หมามันแก่กว่าผมก็ได้นะ ระยะของผมกับมันเริ่มทิ้งกันมากขึ้น
ผมวิ่งหอบกลับมาโดยมีหมายักษ์วิ่งตามมาในระยะ 5 เมตร
อีกจิ๊ดเดียวจะถึงหน้าบ้านผมแล้ว

ต้องเข้าบ้านให้ได้!!!!!!

ไอ้ครั้นจะหยุดเปิดประตู ก็คงไม่ทันอยู่ดี ผมเลยตัดสินใจแปลงร่างจากคน กลายเป็นลิง!!
กระโดดเกาะลูกกรงรั้ว แล้วปีนอย่างเร็วที่สุด อาศัยว่าชาติก่อนเคยเป็นลิง
ทำให้ผมสามารถปีนรั้วบ้านตัวเองได้อย่างรวดเร็ว

ในที่สุด ผมก็ตกลงมาหอบแฮ่ก ๆ ๆ โดยมีหมายักษ์ยืนหอบลิ้นห้อยอยู่หน้าบ้าน
มันเห่าเรียกผมให้ออกไปเจอกับมัน แต่เสียใจด้วย ออกไปให้โง่อ่ะดิ 55555 แฮ่ก ๆ ๆ ๆ

เสียงวิ่ง และโวยวาย พร้อมทั้งเสียงหมาเห่าจากหมาแถวนั้น ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง
วิ่งออกมาจากซอยข้าง ๆ

"ไอ้จัมโบ้!!!!"

เสียงเรียกนั้น ทำให้หมายักษ์ตัวหน้าผมหันขวับ!!!

ชายหนุ่มคนนั้น เดินตรงมา ขณะที่เดินมานั่น คุณป้าบ้านข้าง ๆ ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็ตะโกนบอก

"นี่คุณ ๆ หมาคุณมันวิ่งไล่กัดเค้า"
"กัดใครครับ"

ที่เค้าพูดเพราะเค้าไม่เห็นผมครับ ผมอยู่ในเขตบ้านตัวเอง

"กัดกรูนี่แหล่ะ" ผมตอบกลับไปในใจ T_T

เค้าเดินมาจนถึงไอ้จัมโบ้ หมายักษ์ตัวนั้น แล้วก็เห็นผมนั่งจั้มเบ้าหอบแฮ่กอยู่ในบ้าน

"มันกัดคุณเหรอครับ" ชายหนุ่มคนนั้นถาม
"ครับ" ผมตอบ แต่ในใจ (เออ กัดกรู)

"เข้าไหมครับ" เค้าถามมาอีกที ทำให้ผมต้องก้มลงสำรวจน่องตัวเองที่โดนงับเมื่อกี๊
"เอ่อ ไม่เข้าครับ แค่ถลอก ๆ"

โอวววววววว หมากัดไม่เข้า เรานี่หนังเหนียวจริง ๆ

"ไปหาหมอไหมครับ เดี๋ยวผมพาไป" ชายหนุ่มแสดงความรับผิดชอบ

"เอ่อ ไม่ไปอ่ะครับ ไม่เป็นไร เอาหมาคุณไปดีกว่า ผมทิ้งโจ๊กไว้ T_T"

เอ่อ พ่อคุณ...ยังห่วงโจ๊กอยู่ ส่วนปาท่องโก๋ไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่ได้ปิดปากถุง
ตอนนี้มันคงกลายเป็นอาหารนกไปแล้วเรียบร้อย T_T

ชายหนุ่มนั่น เอ่ยปากขอโทษขอโพยผมยกใหญ่
ซึ่งตอนนั้น สาว ๆ 3-4 คนที่วงแตกไปเมื่อกี๊นี้ก็เดินมาถึงหน้าบ้านผมพอดี
พร้อมกับฟ้องกันยกใหญ่ ว่าหมายักษ์วิ่งไล่กัดผม

ไอ้จัมโบ้ มันไม่สนใจคนอื่นเลย จ้องแต่ผมคนเดียว กะจะแดรกผมให้ได้มั้งนั่นใจคอ T_T
หลังจากขอโทษกันเสร็จแล้ว เค้าก็ลากไอ้จัมโบ้กลับไป ยังไม่วายหันมาเห่าผมอีกนะ

นั่นแหล่ะครับ เรื่องที่เกิดให้ผมต้องได้ออกกำลังกายแต่เช้า วิ่งไปกลับนั่นเกือบ ๆ 700 เมตรได้มั้งน่ะ
ไม่ใช่ใกล้ ๆ นะครับ เกือบกิโล แล้ววิ่งแบบเต็มสตรีมด้วย อย่างเหนื่อย หน้าจะมืดเอา
ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ผมเดินออกไปดูที่ทิ้งโจ๊กไว้ ปรากฎว่า ถุงแตก!!!!

ซวยซ้ำซวยซ้อนจริง ๆ

เดินละห้อยกลับมาร้านคุณยายอีกรอบ สั่งเหมือนเดิม คุณยายบอกว่า


"โจ๊กหมดแล้ววววววววววววววว"


อดแดรกกกกกกกกกก T_T

ฮื่มมมมมมมมมมมมมมม ฝากไว้ก่อน ไอ้เนรคุณ ให้กินแล้วยังวิ่งกัดตรูอีก T_T!!!!


ปัด-จิ๋ม-ลิ-ขวิด : หมาที่ท่านเห็นนั่นไม่ใช่หมายักษ์ที่ผมเล่านะครับ แต่เป็นหมาเนรคุณที่วิ่งหนีเอาตัวรอดตอนแรก T_T
ส่วนอีกรูปนั่นคือ เส้นทางการกรุยทางเป็นนักวิ่งหนีหมาทีมชาติของผมครับ วิ่งไปทางซ้าย เลี้ยว แล้ววิ่งกลับมาขวา T_T






สมันน้อย วิ่งหนีหมา เบอร์ 14

Create Date : 21 มิถุนายน 2550 Last Update : 21 มิถุนายน 2550 12:17:01 น. Counter : 815 Pageviews.		21 comments
Share Tweet