กาหลมหรทึก #ปราปต์

นวนิยายยอดเยี่ยมรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด แนวสืบสวนสอบสวน ประจำปีพุทธศักราช ๒๕๕๗

พิมพ์ครั้งแรก กันยายน ๒๕๕๗

จำนวนหน้า ๒๐๕ หน้า

ราคา ๑๗๕ บาท

พุทธศักราช ๒๔๘๖ ท่ามกลางไฟมหาสงครามเอเชียบูรพาที่กำลังปะทุ

พ.ต.ท.เวทางค์ ภิรมย์รุจ สารวัตรหนุ่มแห่งกองตำรวจสืบสวนสอบสวนกลางได้รับแจ้งเหตุ

ฆาตกรรมสะเทือนขวัญเด็กหญิงในบ้านพักย่านวัดระฆังโฆสิตาราม สภาพศพถูกทุบกะโหลกแตก

แม่ของผู้ตายให้การว่าน่าจะเป็นฝีมือโจร แต่การสืบสวนเบื้องต้นกลับพบว่า

เต็มไปด้วยเรื่องน่าคลางแคลง โดยเฉพาะบนหน้าผาก ข้อมือ และข้อเท้าทั้งสองข้างของผู้ตาย

ปรากฏรอยสักปริศนาของคำห้าคำ

เงื่อนงำอันเชื่อมโยงสู่คดีฆาตกรรมต่อเนื่องพิลึกพิลั่นและคำสักประหลาดทั่วพระนครและจังหวัดธนบุรี

รอยแผลเป็นจากประวัติศาสตร์และความลับทางวรรณศิลป์แห่งสยามประเทศ

##################

ความรู้สึกหลังอ่าน ... ความรู้สึกล้วนๆ ไม่มีพูดถึงเนื้อเรื่องเลย กร๊ากกกก

อึ้ง ทึ่ง กรี๊ด!!!

สามคำคืออารมณ์ขณะอ่านตามลำดับ

ส่วนแรก อึ้ง - เปิดตัวเรื่องมาเป็นนิยายย้อนยุค ที่มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์พร้อมมูล

 ไม่มาก ไม่น้อย พอให้อ่านแล้วได้ความรู้สึกย้อนไปในช่วงนั้น

ภาษาและสำนวนอยู่ในโหมดไม่ยากแต่ก็ไม่ง่าย เพราะคำที่ผู้เขียนเลือกมาใช้ 

แม้เป็นคำทั่วไป แต่ก็เป็นทั่วไปในสมัยก่อน ความรู้สึกที่ได้จากการอ่านตัวหนังสือ

 (ยังไม่ได้พูดถึงเนื้อเรื่อง) คือความชัดเจนในแต่ละถ้อยคำ ความกระชับ ความห้าวแกร่ง

เหมือนตัวอักษรเหล่านั้นกำลังเชื้อเชิญเรา

 - ติดตามฉันมาซิ ความตื่นระทึกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว อย่ากระพริบตา -

ส่วนกลางเล่ม ทึ่ง - ปริศนาของฆาตกรรมในเรื่อง 

ทำให้เราทึ่งมากกับความสามารถของผู้เขียน หลังจากพยายามคิดนำหน้า 

กะว่าจะลองแก้ปริศนาดูบ้าง แหะๆ แต่ก็ต้องยอมนะ

 - ความลับทางวรรณศิลป์ - ขนาดมาแบบไม่ลับยังรู้สึกยาก 

นี่เป็นแบบลับๆ อีก ข้าน้อยขอคารวะ

อ่านครึ่งแรกรู้สึกผู้เขียนพยายามให้รายละเอียดและสรุปข้อมูลแต่ละคดี 

เหมือนเล่าให้เราฟัง คนอ่านอย่างเราก็เสพข้อมูลนั้นอย่างเต็มที่และพยายามคาดเดา

คนร้ายว่าเป็นใคร หลงทางเป๋ไปเป๋มา 

อ้าว! เฮ้ย! โอ้ว! พลาด! เป็นแบบนี้อยู่เกือบตลอด

ในความรู้สึกส่วนตัวการนำเสนอข้อมูลในช่วงแรกเหมือนให้เราเป็นผู้ดู ไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วม 

-- เราติดมาจากการอ่านนิยาย Romantic suspension ที่มักจะเขียนให้คนอ่าน

สามารถสวมบทบาทตัวละครใดตัวหนึ่งแล้วแต่เรื่อง แล้วโลดแล่นไปกับตัวนั้นๆ -- 

แต่เรื่องนี้ในช่วงแรก ยังจับจุดไม่ถูก ว่าจะเป็นตัวไหนดีนะ 

สุดท้ายเลยเป็นผู้ดูอยู่นอกวง คอยเก็บเกี่ยวข้อมูลเพื่อไขปริศนา

ช่วงนี้เลยอ่านช้าๆ คอยเก็บอย่างละเอียด

ส่วนหลัง กรี๊ด - ช่วงปริศนากำลังจะเปิดเผย เป็นช่วงลุ้นระทึกที่สุด

อ่านไปถึงกับขนลุก กลัว!! กลัวความจริง

พอช่วงหลังมาตัวเอกของเรื่องเริ่มเด่นขึ้นมาให้เราเอาใจช่วย และอีกใจก็ระแวง

มาจุดนี้ระแวงไปหมดทุกคน เป็นช่วงที่ต้องตามติดวางไม่ลงเลยทีเดียว

และขอกรี๊ดกับตอนจบ ในสองหน้าสุดท้าย แบบว่ารักเลย!!