ใกล้คือไกล ไกลคือใกล้
ไม่มีคนดีหรือคนชั่ว มนุษย์ควรจะยุติความพยายามในการแบ่งแยกคนดีกับคนชั่วออกจากกันเพราะนั่นคือความพยายามที่จะแบ่งแยกตัวเองออกเป็นสองส่วนซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้ มนุษย์ไม่สามารถแบ่งแยกความเป็นตัวตนของตัวเองได้ แต่มนุษย์สามารถทำให้ตัวเองเป็นคนที่ดีขึ้นกว่าที่เคยเป็นได้ ไม่มีใครที่เป็นคนดี 100%และไม่มีใครที่เป็นคนชั่ว100%ทุกคนมีความคิดดีและความคิดไม่ดีรวมอยู่ในตัวของเราเพราะฉะนั้นความพยายามในการแบ่งแยกคนดีกับคนชั่วออกจากกันไม่เพียงไม่เกิดประโยชน์แล้วยังสร้างความแตกแยกให้กับตัวเองและผู้อื่น(สังคม)อีกต่างหาก
เหมือนกับความพยายามในการเรียกร้องสิทธิความปรองดองและการเรียกร้องสันติภาพต่างๆที่ไม่มีวันเกิดขึ้นเพราะเรากำลังเรียกร้องสิ่งเหล่านั้นกับตัวเอง แต่เราไม่เคยทำให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น
ทุกคนมีทั้งระดับของความเข้มแข็งและความอ่อนแอ+ระดับของพลังงานบวก(ความดี)และพลังงานลบ(ความชั่ว)ที่อยู่ในตัว เราให้ค่าระดับของความเข้มแข็งและความอ่อนแอ+ระดับของพลังงานบวก(ความดี)และพลังงานลบ(ความชั่ว)ที่อยู่ในตัวของเราจากสิ่งที่เราเชื่อและสิ่งที่เรารู้ ยิ่งเรามีความเชื่อให้กับสิ่งที่เราเชื่อมากเท่าไหร่เราก็จะยิ่งมีความอ่อนแอในการเปลี่ยนความเชื่อให้เป็นสิ่งที่รู้มากขึ้นเท่านั้น เพราะความเชื่อทำให้คนเรารู้สึกลอยไปลอยมาเมื่อเรารู้สึกลอยไปลอยมาเราก็คิดและเข้าใจไปเองว่านี่คือสภาวะของผู้หลุดพ้น จริงๆแล้วความเชื่อที่ทำให้เรารู้สึกลอยไปลอยมาก็เป็นเพราะความเชื่อไม่มีน้ำหนักและไม่มั่นคง แต่ความจริงต่างหากที่มีน้ำหนักและมีความมั่นคงกว่าและเพราะความจรืงมีน้ำหนักและมีความมั่นคงกว่านี่เองที่ทำให้การค้นหาความจริงและการลงมือปฎิบัติความจริงให้เป็นที่ประจักษ์แก่ตนเองและผู้อื่นจึงเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยเมื่อเทียบกับความเชื่อที่ไม่ต้องการการค้นหาหรือการลงมือปฎิบัติใดใดทั้งสิ้น เมื่อทำได้ยากทุกคนจึงเลือกที่จะทำสิ่งที่ง่ายกว่าคือการใช้ความเชื่อในการนำทางชีวิต ทุกคนยอมที่จะใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ความเชื่อ(โลกมายาและโลกจิตนาการ)ที่เราสร้างขึ้นและสามารถควบคุม สามารถกำหนดทิศทางและแนวทางของเกมได้โดยไม่ต้องเอาตัวเองออกนอกขอบของความสะดวกสบายและออกนอกขอบเขตเของความเคยชินเก่าๆมากกว่าที่จะเปลี่ยนความเชื่อเป็นความจริงโดยการต้องเอาตัวเองออกนอกขอบของความสะดวกสบายและออกนอกขอบเขตเของความเคยชินเก่าๆเพื่อมาพบกับโลกแห่งความจริงที่เราคิดและเข้าใจไปเองว่าเราไม่สามารถควบคุมหรือกำหนดแนวทางของชีวิตได้ ซึ่งการใช้ความเชื่อนำทางชีวิตไม่ใช่เรื่องผิด แต่มีความถูกต้องอยู่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นคือมนุษย์ไม่สามารถใช้ความเชื่อเพียงอย่างเดียวในการนำทางชีวิตได้ทั้งหมด เพราะมนุษย์ไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ มนุษย์เป็นสัตว์สังคมเรามีสังคมมีคนอื่นอีกมากมายที่อาศัยอยู่ในโลกใบนี้ร่วมกัน เรายังต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน ความเชื่อเป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่ความจริงเป็นทั้งเรื่องส่วนบุคคลและส่วนรวมและเมื่อมนุษย์เป็นสัตว์สังคม เราจึงไม่อาจหลีกเลี่ยงการนำความจริงเข้ามาใช้พิสูจน์ความเชื่อส่วนบุคคลเพื่อทำให้ความเชื่อส่วนบุคคลกลายเป็นความจริงส่วนรวมได้ ซึ่งการพิสูจน์ความจริงไม่ได้เป็นการกระทำเพื่อคัดค้านความเชื่อส่วนบุคคล แต่การพิสูจน์ความจริงเป็นไปเพื่อความอยู่รอดของสังคมมนุษย์ ถ้าทุกคน(ทุกคน)ใช้แต่ความเชื่อในการนำทางชีวิตเพียงอย่างเดียว ชีวิตก็จะไร้ทิศทางลอยไปลอยมา การทำร้ายกันการฆ่าฟันกันจะไม่ใช่ความผิดทั้งกับตัวเองและไม่ผิดกฎหมายบ้านเมือง โลกจะไม่มีคนผิดมีแต่คนถูก บ้านเมืองจะเกิดกลียุคและจะยิ่งสับสนวุ่นวายกว่านี้หลายเท่าเพราะทุกคนจะคิดและเข้าใจไปเองจากความเชื่อที่ทุกคนมีว่าเราคือผู้ยิ่งใหญ่ที่สามารถยืนอยู่เหนือกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ต่างๆ จะเห็นได้ว่าทุกวันนี้สิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไปทุกวันนี้แทบจะไม่ต่างจากการที่มนุษย์ใช้ความเชื่อในการนำทางชีวิตเพียงอย่างเดียวเข้าไปทุกที่ ถึงเวลาหรือยังที่มนุษย์ทุกคนควรจะหันมาให้ความร่วมมือกันช่วยเหลือกันเพื่อให้ทุกคนสามารถมองเห็นความจริงและสามารถทำความจริงให้เป็นที่ประจักษ์แก่ทั้งกับตนเองและผู้อื่นเพื่อทำให้โลกที่มนุษย์อาศัยอยู่กลายเป็นโลกที่สวยงามน่าอยู่เหมือนโลกที่ทุกคนฝันอยากให้เป็น
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [