ชีวิตคือ การเดินทาง
การเดินทางของชีวิตแบ่งออกเป็นสองส่วนด้วยกันคือ
การเดินทางภายใน โลกส่วนตัว กับ โลกส่วนรวม
การเดินทางภายนอก โลกส่วนตัว กับ โลกส่วนรวม
ซึ่งการเดินทางทั้งสองส่วนรวมกันอยู่ในการเดินทางทั้งภายนอกและภายในอย่างแยกไม่ออกและไม่ต้องการแยก ทุกคนใช้โลกส่วนตัวเพื่อหลีกหนีออกจากโลกส่วนรวม และ ใช้โลกส่วนรวมเพื่อหลีกหนีออกจากโลกส่วนตัว โลกภายนอกคือภาพสะท้อนของโลกภายใน และ โลกภายในคือภาพสะท้อนของโลกภายนอก การมีโลกส่วนตัวไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดี แต่การนำโลกส่วนตัวออกมาปนกับโลกส่วนรวมโดยไม่เรียนรู้วิธีที่จะแยกแยะระหว่างโลกส่วนตัวกับโลกส่วนรวมคือหนทางสู่หายนะที่ไม่มีใครทำร้ายใครมีแต่เราทำร้ายตัวเองและทำร้ายผู้อื่นด้วยความยินยอมพร้อมใจของเราเอง ความอ่อนแอและความเข้มแข็งไม่เคยทำร้ายใคร แต่การที่เราไม่รู้จักและไม่เรียนรู้วิธีที่จะนำความอ่อนแอและความเข้มแข็งมาใช้ต่างหากที่ทำร้ายตัวเราและทำร้ายผู้อื่น
สิ่งที่ทุกคนมีเหมือนกันคือความต้องการแสวงหาความสุขและความพยายามในการแสวงหาการพ้นทุกข์ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนได้รับผลลัพธ์ที่แตกต่างกันก็มาจากความยินยอมพร้อมใจในการแสวงหาความสุขและความพยายามในการแสวงหาการพ้นทุกข์ ทุกคนมีต้นทุนที่เท่ากันคือ เด็กที่เกิดใหม่ทุกคนเปรียบเสมือนฟองน้ำโปร่งแสง (translucent sponge) สิ่งที่ทำให้ทุกคนมีความแตกต่างกันคือ ประสบการณ์+ความพยายามในการดูดซึมและการปลดปล่อย (absorb and release) จากประสบการณ์ที่ได้รับตั่งแต่เกิดจนกระทั่งปัจจุบันทำให้ความคิด ความรู้สึก และการแสดงออกมีความแตกต่างกัน ไม่มีอะไรที่ดีหรือร้ายในตัวของมันเอง ในที่นี้จะเห็นได้ว่าประสบการณ์ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีที่ทุกคนได้รับตั่งแต่เกิดจนกระทั่งปัจจุบันไม่ได้ทำร้ายใคร แต่ความพยายามในการดูดซึมและการปลดปล่อยที่ไม่เท่ากันของแต่ละคน+ความพยายามในการเรียนรู้วิธีที่จะแยกแยะสิ่งที่ตัวเองดูดซึมและการปลดปล่อยที่ไม่เท่ากันของแต่ละคนต่างหากที่เป็นต้นเหตุของการทำร้ายตัวเองและทำร้ายผู้อื่น
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [