เราเดินมาถึงจุดนี้กันได้อย่างไร
ชีวิตคือการเดินทาง ทุกความคิดทุกความรู้สึกทุกการกระทำทั้งหมดคือการเดินทาง ไม่มีอะไรที่เป็นเหตุบังเอิญ ทุกสิ่งทุกอย่างมีที่มาที่ไปเราคือเหตุและเราคือผล เราเป็นทั้งเหตุและผลแต่เราก็ไม่ใช่ทั้งเหตุและผล เราทุกคนเปรียบเสมือนฟองน้ำโปร่งแสง (translucent sponge) สิ่งที่ทำให้ทุกคนมีความแตกต่างกันคือ ประสบการณ์ที่แต่ละคนได้รับซึ่งเป็นผลทำให้เราสร้างกำแพงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเอง จากกำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองกลายเป็นกำแพงที่ปิดกั้นตัวเอง จากฟองน้ำโปร่งแสง (translucent sponge) กลายเป็นฟองน้ำทึบแสง ผู้คนเริ่มพาตัวเองเดินเข้าสู่หมวดทางความคิดและเข้าใจไปเองว่าสามารถทำอะไรก็ได้เพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง ความต้องการของตัวเองต้องมาก่อนเสมอ คนสามารถเปลี่ยนผิดเป็นถูกได้โดยไม่มีความรู้สึกละอายแก่ใจเกิดขึ้นในความคิดและการกระทำ การสร้างกำแพงเป็นส่วนหนึ่งของระบบป้องกันตัวเองที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติของทุกชีวิต สิ่งที่เราควรให้ความสำคัญคือ ความคิด ความรู้สึก และการกระทำที่มาจากความพยายามในการดูดซึมและการปลดปล่อย (absorb and release) ที่ทำให้กำแพงที่สร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันตัวเองกลายเป็นกำแพงที่ปิดกั้นและทำร้ายตัวเองและทำร้ายผู้อื่นโดยที่เรายังคิดและเข้าใจไปเองว่านี่คือการปกป้องและป้องกันตัวเองฉะนั้นสิ่งที่ทำจึงไม่ใช่เรื่องที่ผิด เมื่อไม่รู้สึกผิดความรู้สึกละอายแก่ใจก็ไม่เกิดขึ้น เมื่อความรู้สึกละอายแก่ใจไม่เกิดขึ้นการทำผิดก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
การเปลี่ยนแปลงการทำผิดที่เกิดจากความคิดและความเข้าใจไปเองว่านี่คือการปกป้องและป้องกันตัวเองของคนเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะการเปลี่ยนตัวเองเป็นเรื่องยากที่ไม่มีใครอยากทำ ทุกคนต้องการเห็นการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเราจึงมีทางเลือกสองทางคือ เลือกที่จะนำปัญหาของตัวเองให้คนอื่นช่วยแก้ กับ เลือกที่จะพยายามแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง ซึ่งการตัดสินใจเลือกทำข้อใดข้อหนึ่งก็มาจากความเข้มแข็งและความอ่อนแอทางความคิดและการกระทำ+ความพยายามในการดูดซึมและการปลดปล่อย (absorb and release) ของเราเอง ในที่นี้จะเห็นว่าคนเราทำสิ่งที่ไม่สมควรทำก็เพราะความไม่รู้และไม่เข้าใจ และความไม่ต้องการรู้และไม่ต้องการที่จะเข้าใจของเราเองทั้งสิ้น ถึงเวลาหรือยังที่เราจะหันมาร่วมด้วยช่วยกันเปลี่ยนโลกของเราเองและโลกที่เราอาศัยอยู่ด้วยตัวของเราเอง
*การนำปัญหาของตัวเองให้คนอื่นช่วยแก้ไม่ใช่สิ่งไม่ดี แต่ที่ไม่ดีคือความพยายามยกปัญหาของตัวเองให้เป็นปัญหาของคนอื่นโดยการสร้างปัญหานั้นต่อให้คนอื่นและกล่าวโทษว่าเป็นความผิดของคนอื่น ดังนั้นคนอื่นจะต้องแสดงความมีน้ำใจและต้องเป็นคนแก้ปัญหาให้เรา เพราะเราไม่สามารถแก้ปัญหาที่เราเป็นผู้ก่อได้และเพราะคนอื่นต้องแก้ปัญหาของตัวเอง(เราลืมคิดไปว่าปัญหาที่เกิดขึ้นกับคนอื่นเก็เกิดมาจากความพยายามในการแก้ปัญหาที่ไม่ถูกต้องของเรานั่นเอง) นี่คืออีกรูปแบบหนึ่งของการที่เราเล่นเกมซ่อนหากับตัวเองและคนอื่น
*กรุงโรมไม่สามารถสร้างเสร็จได้ภายในวันเดียว ความคิดและการกระทำที่ดีและไม่ดีก็ไม่สามารถสร้างได้ภายในครั้งเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เวลาทั้งสิ้น ถ้าเราไม่หมดความหวังกับตัวเองโลกก็ไม่หมดความหวังกับเรา
*ความเปลี่ยนแปลงไม่มีวันเกิดขึ้นได้จากความคิดและการกระทำของความไม่เปลี่ยนแปลง
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [