ทำไมต้องเป็น...คนเลว(ที่แสนดี) 11 ก่อนอื่นอยากบอกทุกท่านที่เข้ามาอ่านตอนนี้ว่า ให้ท่านเปิดลำโพงดังขึ้นนิดหนึ่งนะคะ ...เพราะเพลงประกอบในตอนนี้ค่อนข้างเบา ... ต้องใช้เสียงเพิ่มขึ้นกว่าเดิมค่ะ... และอยากให้ลองฟังดีดีนะคะ เพลงนี้มอบเพื่อลูกค่ะ ถ้าถามว่าเจ็บปวดไหม ที่ได้ชื่อว่าท้องไม่มีพ่อ ...คำตอบคือเจ็บอย่างแสนสาหัส.... แต่ฉันคงจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสกว่า ถ้าต้องทำร้ายลูกในท้องของตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกก็ตาม ฉันจะอดทน เข้มแข็งให้มากที่สุดเพื่อลูกที่กำลังจะเกิดมา แม้ว่าหลังจากวันนั้นจะเกิดเรื่องราวอีกมากมาย ที่ทำให้ฉันต้องหลั่งน้ำตา...ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หลายครั้งที่ฉันสับสนจนกระทั่งคิดทำร้ายตัวเอง หลังจากกลับมาเพื่อเฝ้ารอให้ชายที่ได้ชื่อว่าพ่อกลับมา ฉันพยายามทำร้ายตัวเองด้วยการกินยา...เพื่อขับเด็กออก กินยาสตรี.....ไปประมาณสองขวดในวันเดียวก็ไม่ได้ผลอะไร แล้วตามมาด้วยการกินยาคุมกำเนิดยี่ห้อหนึ่งที่เพื่อนแนะนำ คือต้องกินให้หมดทีเดียวถึง 21 เม็ด ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในที่สุดฉันคิดว่าควรเลิกล้มที่จะทำอะไรแบบนั้นอีก เพราะมันจะเป็นบาปติดตัวฉันไปอีกนาน.... และมันอาจเป็นฝันร้ายที่ไม่อาจลืมเลือนเลยก็ได้ วันที่ฉันตั้งท้องได้ประมาณสี่เดือน แม่เริ่มรู้ข่าวระแคะระคาย...ว่าฉันมีอะไรบางอย่างปิดบัง แม่โทรมาถามฉันว่า มีอะไรจะบอกแม่บ้างไหม ฉันบอกว่าไม่มี...ในตอนนั้นฉันยังไม่กล้าพอที่จะบอกท่าน ฉันคิดว่าจะขังตัวเองอยู่ในโลกแคบๆ เพียงลำพัง แต่สุดท้ายก็ไม่อาจเก็บความลับไว้ได้อีกต่อไป แม่เดินทางจากต่างจังหวัดเพื่อมาตามหาความจริง ฉันจำได้ดี...วันนั้นแม่บอกกับฉันว่าไม่ต้องการให้เก็บลูกเอาไว้ เพราะถ้าฉันทำอย่างนั้นแล้วแม่ของฉันก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน... แม่จ๋า...ลูกเข้าใจดี ว่าแม่ก็เจ็บปวดอย่างที่สุดที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ลูกสาวคนดีของแม่ คนที่แม่วาดหวังไว้ ทุกอย่างกลับพังทลายลงในวันนี้... แต่แม่จ๋า...แม่คงเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ดีนะคะ ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร แม่ก็ยังรักลูกเสมอใช่ไหมคะ... และนั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันทำตามความต้องการของแม่ไม่ได้ ในตอนนั้นลูกที่อยู่ในท้องกำลังดิ้นตุ๊บๆ เหมือนจะร้องวิงวอนบอกแม่ว่า...อย่าทำอะไรเขาเลย ฉันจำเป็นต้องเลือกเดินในทางที่แม่ไม่ต้องการ ตอนนั้นแม่โกรธฉันมากๆ....และสุดท้ายแม่ก็จากไปด้วยความจำยอม ฉันรู้ว่าแม่ก็เสียใจอย่างที่สุด...แม่ทิ้งจดหมายไว้ให้ฉันฉบับหนึ่ง ใจความในจดหมายยังคงดังอยู่ในใจฉันอีกนานหลังจากวันนั้น... แม่ทิ้งท้ายไว้อย่างเด็ดขาดว่า "ถ้าฉันไม่เอาเด็กออก ไม่ต้องเรียกแม่ว่าแม่อีกต่อไป แม่จะลืมไปว่ามีลูกสาวอีกคนหนึ่ง...แม่ยังห้ามฉันว่าไม่ให้กลับบ้านที่จังหวัด....โดยเด็ดขาด ห้ามคบคนจังหวัด.... และสั่งห้ามน้องชาย น้องสาว ให้เลิกติดต่อกับฉัน...." ฉันไม่โกรธที่แม่ทำแบบนั้น...เพราะรู้ว่าฉันผิดจนเกินอภัย ฉันใช้เวลาอยู่กับลูกในท้องที่กำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆอย่างช้าๆ และดูเนิ่นนาน หลายครั้งที่เมื่อคิดถึงคนที่ทำให้ฉันต้องตกสภาพแบบนั้นขึ้นมา แล้วน้ำตาก็ไหล.... หลายครั้งที่ฉันบอกลูกที่อยู่ในท้องด้วยความเคียดแค้นเกลียดชังถึงพ่อของเขา... ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีอีกอย่างที่อยากจะบอกคนที่กำลังจะเป็นแม่ ถ้าท่านกำลังตั้งท้องให้คิดแต่สิ่งที่ดีดี... เพราะความคิดจะส่งผลไปยังลูกในท้องของท่านได้จริงๆ แต่ดูเหมือนว่าลูกก็รู้ว่าแม่กำลังลำบาก...และหวาดกลัว ตลอดระยะเวลาตั้งท้องฉันแพ้ท้องแค่ครั้งเดียว... มีวันหนึ่ง...ฉันลืมตาขึ้นมา...แล้วก็เอาแต่ร้องไห้... เพราะสับสน และว้าเหว่...ฉันบอกกับลูกที่อยู่ในท้องว่า เมื่อไหร่ที่ลูกออกมาลืมตาดูโลก...เราอาจจะต้องจากกัน แม่อาจจะต้องส่งลูกไปให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไหนซักแห่ง... เท่านั้นแหละ...ฉันอาเจียนเกือบเป็นลมไปเลยทีเดียว.... หลังจากนั้นฉันเลยเฝ้าบอกตัวเองทุกวันว่า ต่อไปจะไม่ทำร้ายลูกไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม.... แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เพื่อรอวันที่จะได้ดูหน้าลูก รอบกายฉันในตอนนั้น มีทั้งคนดีและไม่ดี แม้จะเป็นสังคมแคบๆ ในที่ทำงาน...ที่รู้เรื่องราวของฉัน บางคนคอยให้กำลังใจ.... บางคนคอยถากถางนินทา.... ฉันอดทนอย่างที่สุด...และไม่พยายามรับฟังคนที่ไม่ยินดีกับเรา... ตลอดระยะเวลา...ตั้งแต่ที่แม่มาลั่นวาจากับฉันไว้ ฉันพยายามติดต่อแม่ไปหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ น้องชายก็ไม่เคยแวะมาเยี่ยมเยียนฉันเลย เพราะแม่ได้สั่งห้ามไว้... และตอนหลังๆ ดูเหมือนน้องก็เสียใจ...จนแปรเปลี่ยนเป็นโกรธฉันไปอีกคน มีก็แต่แฟนของน้องชายที่คอยแอบส่งข่าวกระซิบบอก ว่าที่จริงแม่ก็ยังห่วงใย คอยถามข่าวคราวฉันอยู่เหมือนกัน แต่เขาไม่พูดคุยกับฉันก็เท่านั้นเอง... กำหนดคลอดที่หมอนัดแนะกับฉันไว้คือวันที่ 17 มิถุนายน 2542 ดูเหมือนท้องที่ใหญ่ขึ้นทุกวันมันจะแตกเต็มที... ฉันเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ตอนหลังที่ตั้งใจมาดมั่น ก็เฝ้าบำรุง...กินอาหารที่มีประโยชน์ เลิก ลืม และไม่ดื่มของเมาทุกชนิด แม้จะกินอะไรไม่ค่อยลง ด้วยความตรอมใจ แต่ฉันก็ดื่มนม...ดื่มๆๆๆ เพราะมีคนแนะนำว่าให้ดื่มนมเยอะๆ... จนกระทั่งเลยกำหนดคลอดมาสองวัน คือวันที่ 19 มินายน 2542 ฉันเริ่มรู้สึกปวดท้อง แต่ไม่รู้ว่าใช่เจ็บท้องคลอดหรือเปล่า ฉันก็บอกพี่คนขับรถที่บริษัทว่า ให้ไปส่งที่โรงพยาบาล คืนนั้นฉันไปนอนค้างที่โรงพยาบาลหนึ่งคืน... หมอบอกว่ายังไม่คลอดแน่ เลยให้ฉันกลับมาพักที่บ้านก่อน.... มันก็น่าแปลกใจเป็นที่สุดในตอนนั้น ทั้งที่เลยกำหนดคลอดมาแล้ว ซึ่งเท่าที่คำณวน เด็กอยู่ในท้องเกิน 40 สัปดาห์ ตามปกติเด็กจะอยู่ในท้องสามารถคลอดออกมาอย่างสมบูรณ์ได้คือ 38-40 สัปดาห์ ฉันสงสัยว่าลูกคงกลัวโดนทิ้งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เลยไม่กล้าออกมาลืมตาดูโลก ก็ว่าได้ อิอิ (ขำขำนะคะ) ที่น่าตกใจที่สุดคือ...ถ้าท่านได้อ่านตอนก่อนๆ... ในตอนหนึ่ง ที่เป็นวันฝันร้ายของฉัน.... เมื่อวันที่ 22 มิถุนายน ปี 2540 ... เป็นวันที่ฉันทำร้ายเด็กในท้องของตัวเอง... เหมือนที่ใครคนหนึ่งเข้ามาคอมเม้นท์ไว้ ว่าประวัติศาสตร์มักเดินทางเป็นวงกลม ...มันเป็นอย่างนั้น จริงๆค่ะ... 22 มิถุนายน ปี 2542 ประมาณตีสองฉันเริ่มปวดท้อง ... ปวดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงโรงพยายาบาล ด้วยการช่วยเหลือจากพี่คนเดิม ที่ไปส่งฉัน ...แล้วก็โดนพยาบาลไล่กลับบ้าน... โดยทิ้งฉันไว้คนเดียว เพราะเป็นโรงพยาบาลของรัฐบาล เป็นโรงพยาบาลสำหรับคนยากจน... ...แล้วเรื่องยุ่งยากก็เกิดขึ้น... กว่าจะทำเรื่องให้ตัวเองได้ขึ้นนอนเตียงคลอดได้ เพราะว่าพยาบาลต้องตรวจสอบประวัติคนเป็นพ่อ ต้องกรอกรายละเอียดอย่างชัดเจนจึงจะให้คลอด สุดท้ายฉันทนไม่ไหวเลยตะคอกไปว่า "ท้องไม่มีพ่อ...หมอไม่รับทำคลอดใช่ไหม?" (ลืมบอกไปว่าระหว่างตั้งท้องฉันฝากท้องที่อนามัยใกล้ที่ทำงาน แต่อนามัยไม่ได้ทำคลอด ต้องย้ายไปคลอดที่โรงพยาบาลค่ะ) ในที่สุดก็มีเจ้าหน้าที่พยาบาลคนหนึ่ง เดินมาบอกว่า ไม่เป็นรัยเดี๋ยวนี้มีผู้หญิงแกร่ง เลี้ยงลูกได้โดยไม่ต้องพึ่งผู้ชาย.... ฉันขอบคุณเจ้าหน้าที่คนนั้นมาถึงทุกวันนี้ พี่เค้าทำเรื่องให้ฉันจนได้ใบสูติบัตรลูก โดยฉันแค่ใส่ชื่อนามสกุล ผู้ชายคนนั้นไว้ช่องคนบิดา และให้ลูกใช้นามสกุลของฉัน.... แล้วฉันก็เริ่มต่อสู้เพื่อคำว่าแม่ จนกระทั่งเบ่ง แล้วก็เบ่ง !!!! ฉันพยายามเบ่งคลอดด้วยตัวเอง...โดยใช้เวลานานมาก... ในตอนนั้นฉันได้ยินเสียงพยายาบาลเป็นเสียงแม่... ฉันคิดถึงแม่จับใจเลยค่ะ....ในวันอย่างนั้นฉันควรมีใครอยู่เคียงข้าง แต่ฉันอยู่เพียงลำพังคนเดียว...ต่อสู้เพื่อการเป็นแม่... ฉันร้องไห้ ไม่ใช่เพราะเจ็บจากการคลอด... แต่ร้องไห้เพราะคิดถึงแม่... นานหลายชั่วโมงที่ฉันต่อสู้เพื่อให้ลูกออกมาลืมตาดูโลก จนกระทั่งพยายาบาลบอกว่า เด็กเริ่มหายใจช้าแล้ว สุดท้ายก็เลยต้องผ่าตัดฉุกเฉินเพื่อช่วยชีวิตเด็ก !!!!!! ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้...มารู้สึกตัวอีกทีลูกก็คลอดเรียบร้อยแล้ว... พยาบาลเข้ามาถามอาการฉัน... คำถามแรกที่ฉันถามพยาบาลคือ ลูกครบสามสิบสองหรือเปล่า... ฉันกลัวมาตลอดเวลาว่าที่เคยทำร้ายเขา จะทำให้เขาพิการ...จะเป็นผลร้ายกับเขา พยาบาลบอกว่าฉันได้ลูกสาว....อ้วนท้วนสมบูรณ์ ตัวเต่งตึงเป็นสีชมพู เหมือนเด็กที่เกิดมาได้สองสามวันแล้ว น้ำหนักแรกเกิด 3,440 กิโลกรัม.... วันที่ฉันยิ้มได้อีกครั้ง แม้จะเป็นรอยยิ้มที่มาพร้อมน้ำตา ...แต่เป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติ... ...วันนี้ฉันได้รับของขวัญชิ้นสำคัญ... ...ของขวัญที่ผ่านมาจากความเจ็บปวด.... ...วันนั้น 22 มิถุนายน ปี 2542... ...ฉันตั้งชื่อให้ลูกสาวด้วยตัวเอง... ชื่อของเขามีความหมายว่า ผู้ที่ได้รับการคุ้มครองจากเทพ ฉันรู้แล้วว่า จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร...นับจากวินาทีนั้นเป็นต้นมา!!!! ปล. ในช่องคอมเม้นท์ คือของขวัญของชีวิต หลังจากคลอดได้ 3 วัน   Create Date : 21 มีนาคม 2550 48 comments Last Update : 28 เมษายน 2550 11:56:23 น. Counter : 356 Pageviews. Share Tweet

ยินดีด้วยคะ เจ้าหนูดูตัวใหญ่แข็งแรงนะคะ ผมดกเชียว.... คุณเป็นแม่ของลูกที่สมบูรณ์แล้วคะ   โดย: todayd 22 มีนาคม 2550 8:59:25 น.

ก็ยิ้มพอได้ เหมือน รูปแทนตัวนั่นละ ผมก็เกิดมาไม่มีพ่อเหมือนกัน อยู่กับแม่มาตลอด ในชีวิต เคยเห็น คนที่เรียกว่าพ่อ ประมาณ ไม่เกิน 10 ครั้ง ครั้งสุดท้ายเจอกัน เมื่อเกือบสิบปีแล้ว มั่ง   โดย: น้าวัชร (น้าวัชร-จัดให้ ) 22 มีนาคม 2550 9:54:04 น.

บอกได้คำเดียวคุณเป็นคนที่เข้มแข็งมากเลยคะ   โดย: แสงไร้เงา 22 มีนาคม 2550 10:20:10 น.

การเป็นแม่คนเนี่ย มันช่างยิ่งใหญ่มากนะคะ อดีตที่เลวร้าย เป็นบทเรียน เพื่ออนาคตที่สดใส ขอเป็นกำลังใจให้พี่ต่อไปค่ะ   โดย: blue_raindrop 22 มีนาคม 2550 11:50:49 น.

แวะมาอ่านตอนต่อครับ ... อยากให้น้อง ๆ หลาย ๆคน โดยเฉพาะที่เป็นสุภาพสตรีเข้ามาติดตามอ่านเรื่องของพี่นะครับ ให้อ่านเพื่อรู้ไว้ และศึกษาจากบทเรียนในชีวิตของพี่ครับ อยากให้พวกเค้าได้เรียนรู้ว่า การใช้ชีวิตจริงควรที่จะระมัดระวังในการดำเนินชีวิต มากน้อยขนาดไหน อ่านอีกไหร่ ก็อดที่จะเป็นกำลังใจให้ไม่ได้นะครับ ที่ผ่านมาแล้วคือ บทเรียน แต่ที่สำคัญคือสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ที่เราจะต้องสู้ต่อไปครับ ... สู้ ๆ นะครับ แวะไปอมยิ้มที่บล็อคผมบ้างนะครับ ... อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 22 มีนาคม 2550 11:55:40 น.

"ฉันรู้แล้วว่า จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร...นับจากวินาทีนั้นเป็นต้นมา" อ่านมาถึงประโยคข้างบน แล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้ทั้งคุณแม่และคุณลูกมีความสุขมากๆค่ะ   โดย: รักบังใบ 22 มีนาคม 2550 11:57:58 น.

เพิ่งได้เข้าบล๊อกอีกรอบ โชคดีจังมาถึงก็ได้ติดตามต่อเลย น้องน่ารักมากค่ะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 22 มีนาคม 2550 12:24:03 น.

"ฉันรู้แล้วว่า จะมีชีวิตอยู่เพื่อใคร...นับจากวินาทีนั้นเป็นต้นมา!!!!" ทั้งหมดทั้งมวลที่อ่านมา หลายวันและหลายๆบล็อก มีประโยคนี้ประโยคเดียวค่ะที่ฉันอ่านแล้ว รู้สึกได้เลยว่า ทุกอย่างมันอยู่ตรงนี้ ความหมายของการมีชีวิต ของคุณน่าจะอยู่ตรงนี้ ลูกที่ลืมตามาดูโลกของคุณ ใช่ไหม..ที่เติมเต็มชีวิตคุณ หลายครั้งเมื่อเรารู้สึกว่าชีวิตไม่เหลือความหมายหรือ อะไรให้ยึดเหนี่ยวและไขว่คว้า มันก็จะมีบางอย่างเสมอที่ฉุดเราลุกขึ้น คุณพูดถูกค่ะว่าลูกเป็นของขวัญที่ล้ำค่า และคุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวมาก เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ   โดย: บรรณภรณ์ 22 มีนาคม 2550 12:33:11 น.

ลูก คือ ของขวัญแห่งชีวิต   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 22 มีนาคม 2550 12:56:05 น.

ไม่ต้องสงสัยเลย ..ของขวัญชิ้นนี้ น่ารักและวิเศษที่สุดสำหรับคนเป็นแม่ ดีใจด้วย...   โดย: ทาสบอย 22 มีนาคม 2550 14:01:53 น.

เข้มแข็งจริง ๆ เลยค่ะ นับถือ ๆซซ   โดย: i'm not superman 22 มีนาคม 2550 14:37:13 น.

อ่านเเล้วก็เศร้าใจ เห้อแต่ก็ดีนะที่เขาไม่เป้นอะไร   โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ 22 มีนาคม 2550 14:46:58 น.

เป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะคะ... สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ   โดย: น้ำอิน (น้ำอิน ) 22 มีนาคม 2550 16:48:47 น.

มาให้กำลังใจนะคะ คุณเป็นคนที่เข้มแข็งมากค่ะ ลูกของคุณคงดีใจ ที่แม่รักเขามากแค่ไหน สู้ ๆ นะคะ   โดย: โสดในซอย 22 มีนาคม 2550 17:09:01 น.

เป็นรางวัลที่ธรรมชาติสร้างให้ค่ะ ...............ประวัติมักเป็นวงกลมค่ะ ..........   โดย: มับเมียง (todayd ) 22 มีนาคม 2550 18:36:03 น.

เข้ามาอ่านแล้ว เศร้าจังเลยครับ ต่อไปนี้ขอให้มีแต่ความสุขครับ และขอให้น้องมีสุขภาพแข็งแรง ปล. เพลงเพราะมากครับ   โดย: maczy 22 มีนาคม 2550 19:01:46 น.

เก่งมากเลยที่ผ่านพ้นช่วงเวลานั้นมาได้ เพราะเป็นช่วงที่โดดเดี่ยวมาก นับถือจริงๆผู้หญิงคนนี้   โดย: หยุ่ยยุ้ย 22 มีนาคม 2550 19:28:43 น.

ยังไงก็ต้องเข้มแข็งนะค่ะ เพื่อลูกค่ะ เลือดเนื้อของเราเอง สู้ ๆ ค่ะ เป็นกำลังใจให้น๊า   โดย: ความเจ็บปวด (ความเจ็บปวด ) 23 มีนาคม 2550 1:21:52 น.

แวะมาทักทายเจ้าค่ะ ขอให้ทุกวันเป็นวันแห่งความสุขนะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 23 มีนาคม 2550 9:33:02 น.

มา สวัสดีตอนเช้าครับ กำลังเก็บของเตรียมนู้นเตรียมนี่เดินทางไปปฎิบัติงานที่ จ.ยะลา นะครับ   โดย: หนุ่มปักษ์ใต้ 23 มีนาคม 2550 9:44:19 น.

น้าวัชนใส่เสื้อสีเหลืองครับ อย่าตกใจไรมากครับ มันเป็น เรื่องธรรมดา ถ้าเลือกได้ คงไม่เลือกแบบนี้   โดย: น้าวัชร (น้าวัชร-จัดให้ ) 23 มีนาคม 2550 9:54:13 น.

ไม่ว่าเนื้อหาจะเป็นอย่างไรนะคะ แต่เราชอบภาพแบลคกราวน์จัง อบอุ่นดีค๊า....รักษาภาพนี้ไว้นาน ๆ และตลอดไปนะ ตัวเล็กหลับปุ๋ยเชียวนะ วันนี้ทานข้าวกับอะไรค่ะ ของยำไข่ต้มกับต้มข่าไก่คะ...ของหวานก็เป็นยาคูลล์ขวดเดียว   โดย: ม่วงคราม (the violetblue home ) 23 มีนาคม 2550 12:18:26 น.

เอื้ออายุ 1 ขวบ 10 เดือนค่ะ ขอเป็นกำลังใจ คุณแม่ single mom ที่เข้มแข็งค่ะ   โดย: viji (viji ) 23 มีนาคม 2550 13:21:00 น.

หากเราไม่ได้เป็นแม่คน คงยากที่จะเข้าใจความรู้สึก ของการมีลูก น้องน่ารักมากเลยค่ะ ในรูปดูตัวใหญ่จังเลย   โดย: ... (แม่เจ้าปัน ) 23 มีนาคม 2550 17:29:22 น.

แวะมาเยี่ยมครับ รอตอนที่ 12 อยู่นะ ... อิอิ   โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) 23 มีนาคม 2550 18:06:58 น.

แวะมาทักทายค่ะ ..........คิดถึงนะคะ..........   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 23 มีนาคม 2550 18:37:37 น.

*** แวะมาให้กำลังใจค่ะ คุณเป็นหญิงที่เข้มแข็งมาก ๆ สู้ค่ะ ตอนนี้คุณมีลูกที่ต้องดูแลอีก 1 ชีวิตนะคะ ***   โดย: หน่อยอิง 23 มีนาคม 2550 20:12:07 น.

วาวววว น้องน่ารักจัง....   โดย: รักได้ทีละคน 23 มีนาคม 2550 21:12:29 น.

หวัดดีค่า... ของขวัญชิ้นนี้เก็บและถนอมเอาไว้อย่างดีเลยนะค่ะ มีใครบางคนเค้าส่งมาเพื่อคุณคะ..... อ่านตอนที่คุณแม่เกือบจะไม่มีน้องนู๋ตัวอวบๆ นี้แล้วน้ำตาคลอเจงๆ ค่ะ แต่รู้สึกดีที่ผ่านช่วงนั้นมาได้นะค่ะ..... ------------------ ขอบคุณสำหรับคำชมนะค่ะ....อิอิ ยิ้มแก้มปริ   โดย: แพนด้าเริงระบำ 24 มีนาคม 2550 5:18:19 น.

อ่านแล้วเศร้า ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า รักน้องเค้าให้มากๆนะครับ เพราะน้องเค้าเลือกที่จะเกิดมาเป็นลูกของเธอนะครับ   โดย: ตะวันออกไม่แพ้ 24 มีนาคม 2550 10:42:10 น.

ไม่ได้อ่านหลายตอนมาก แต่ย้อนกลับไปอ่านครบหมดแล้วนะคะ ขอบคุนนะคะที่เอาเรื่องราวดีๆมาให้อ่าน จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ   โดย: faayproject 24 มีนาคม 2550 11:47:04 น.

สุขสันต์วันหยุดค่ะ... ... ว้าว...ภาพนู๊ดเด็ก ที่กล่องคอมเม้นท์น่าน่ามากเลย.... ...   โดย: WhileLife 24 มีนาคม 2550 12:39:41 น.

ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ดีดี ที่มีอย่างสม่ำเสมอนะครับ ชอบรูปตรงคอมเมนต์มากเลย อยากนอนสบายเหมือนเจ้าตัวเล็กนี่จัง   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 24 มีนาคม 2550 12:42:49 น.

ขอบคุณทุกท่านเช่นเคยค่ะ สำหรับกำลังใจที่มีมามอบให้... ตอนที่ 12 ใกล้คลอดแล้วค่ะ...วันหยุดต้องพักผ่อนอยู่กับบ้าน ให้เวลากับครอบครัว เลยไม่ได้เข้ามาอัพบล็อคนะคะ....   โดย: คนเลวที่แสนดี 24 มีนาคม 2550 15:14:27 น.

อ่านเรื่องราวของคุณแล้ว คิดว่าคุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งคนหนึ่งค่ะ ฉันเองก็เคยทำอะไรผิดพลาดมาบ้างเหมือนกัน แต่ในเมื่อไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันได้ ก็ต้องนำมันมาเป็นบทเรียนสอนใจ เพื่อที่เราจะได้ไม่ทำผิดซ้ำๆ อีก เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: กระจิบหญ้าสีเรียบ 25 มีนาคม 2550 0:18:16 น.

ผมเอามาฝากครับที่เคยเสนอความคิดเห็นให้กำลังใจผมครับ เรื่อง : ก่อนที่จะสายเกินไป ทำในสิ่งที่อยากทำ Ø ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง Ø เรามีบ้านใหญ่ขึ้น .. แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง Ø เรามียาใหม่ ๆ มากขึ้น .. แต่สุขภาพกลับแย่ลง Ø เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น Ø เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่าแค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น..... Ø เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง Ø เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง Ø เรามีอาหารดี ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง Ø ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง 2 คน .แต่การหย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น บ้านสวย ๆ กลายเป็นบ้านแตกสาแหรกขาด Ø ดังนั้น จากนี้ไป “ขอให้พวกเรา อย่าเก็บของดี ๆ ไว้โดยอ้างว่าเพื่อโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ ..โอกาสที่พิเศษสุด แล้ว จงแสวงหา การหยั่งรู้ จงนั่งตรงระเบียงบ้านเพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่โดยไม่ใส่ใจกับความ ..อยาก จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูง คนที่รักให้มากขึ้น .กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาทีแห่งความสุขไม่ใช่เพียงแค่การอยู่ให้รอด เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้เสีย น้ำหอมดี ๆ ที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้ เอาคำพูดที่ว่า .สักวันหนึ่ง ..ออกไปเสียจากพจนานุกรม บอกคนที่เรารักทุกคนว่าเรารักพวกเขาเหล่านั้นแค่ไหน อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตาม ที่ทำให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น ทุกวัน ทุกชั่วโมง ทุกนาที มีความหมาย เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไรมันจะสิ้นสุดลง ” Ø และเวลานี้ ..ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่มีเวลาที่จะ copy ข้อความนี้ไปให้คนที่คุณรักอ่าน แล้วคิดว่า .สักวันหนึ่ง ..ค่อยส่ง จงอย่าลืมคิดว่า .สักวันหนึ่ง ..วันนั้น คุณอาจไม่มีโอกาสมานั่งตรงนี้เพื่อทำอย่างที่คุณต้องการอีกก็ได้   โดย: ผมต้น 25 มีนาคม 2550 1:25:02 น.

*** สวัสดียามสายวันอาทิตย์จ๊ะ นี่คะอากาศบ้านเรา แวะมาเยี่ยม มีความสุขมาก ๆ นะคะ ***   โดย: หน่อยอิง 25 มีนาคม 2550 10:59:40 น.

ตามมาอ่านอีกเช่นเคยค่ะ อ่านแล้วแอบน้ำตาซึมด้วยค่ะ มีความสุขกับวันหยุดนะค่ะ   โดย: N_BEE810 25 มีนาคม 2550 14:09:01 น.

มาฟังเพลงอีกรอบ   โดย: หยุ่ยยุ้ย 25 มีนาคม 2550 22:17:22 น.

มายื่นมือให้ด้วยความเต็มใจ และมีกำลังใจให้เต็มเปี่ยมค่ะ   โดย: ความเจ็บปวด (ความเจ็บปวด ) 26 มีนาคม 2550 1:46:45 น.

อรุณสวัสดิ์คะ แวะมาทักทายคะ   โดย: แสงไร้เงา 26 มีนาคม 2550 8:11:17 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ สบายดีนะคะ   โดย: ใบไม้ร่วงในป่าใหญ่ 26 มีนาคม 2550 9:46:41 น.

กลับมาแล้วนะ กลับมาแล้ว กลับมาเป็นคนเดิม หัวใจดวงเดิม แล้วก็เข้มแข็งขึ้นอีกด้วย   โดย: น้าวัชร (น้าวัชร-จัดให้ ) 26 มีนาคม 2550 10:19:58 น.

ลูกคือของขวัญที่ยิ่งใหญ่และมีค่าที่สุดในชีวิตของคนเป็นแม่...มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ...สู้ๆๆ   โดย: nok (ผู้หญิงบางบาง ) 26 มีนาคม 2550 12:00:53 น.

ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตของผู้หญิงคือการเป็นแม่คน...ขอเป็นกำลังใจให้ในทุกเรื่องนะคะ....สู้ๆๆ   โดย: น้ำอิน (น้ำอิน ) 26 มีนาคม 2550 14:12:59 น.

เป็นผู้หญิงที่เข็มแข็งมากเลยครับ นับถือครับ ^^ เปิดลำโพงและฟังเพลงแบบดังสุด ๆ เลยครับ ปล. ลูกน่ารักมาก ทำให้ผมอยากมีเร็ว ๆ อิอิ   โดย: จากวันที่เธอไม่อยู่ 26 มีนาคม 2550 15:21:41 น.

ใช่ครับ เรื่องที่เราอยากลืม มันจากเราไปยากมาก แต่บางเรื่องที่เราอยากจดจำ เวลาก็ทำให้มันลืมเลือนไปเสมอ พี่ไม่อัพบล็อกหลายวันแล้วนะครับ ผมเข้ามาดูทุกวันเลย   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 26 มีนาคม 2550 18:09:37 น.

อ่านแล้วน้ำตาซึม...   โดย: gluhp 27 มีนาคม 2550 12:45:09 น.